Tales of

Sinnoh

Cerys streek met haar vingers langzaam langs de bast van de eik waar ze tegen geleund stond. Het ruwe oppervlak voelde onprettig aan onder haar vingertoppen. Haar bleke ogen vernauwde zich toen de zon achter een verloren wolkje vandaan kroop. Ze had de opdracht gekregen van haar leidinggevende om route 222 te verkennen en een oogje open te houden voor enige zielen die hulpbehoevend waren. Helaas was het nog vroeg in de middag en was er niemand te bekennen. Ze liet een vermoeiende zucht ontsnappen en zakte neer in het gras. Haar handen keurig in haar schoot gevouwen en haar roze lippen licht getuit. Ugh, ze haatte haar uniform. Het liet haar figuur zó slecht uitkomen. Hoe hadden haar ouders hierin ooit de heldere gedachten kunnen hebben elkaar aantrekkelijk te vinden in dit vod?

Wat afwezig gleed haar blik naar haar perfect gelakte rode nagels. Ze bestudeerde ze aandachtig terwijl ze haar hand uitstak. Plotseling streek er iets langs haar knie. Iets ronds en heel zachts. Cerys verstijfde en staarde recht in de ogen van een afschuwelijk paars monster. Het staarde omhoog naar haar en slaakte een klaaglijk geluid uit. Met een ijzingwekkende gil vloog Cerys overeind en slaagde ze erin om met de punt van haar laars contact te maken met de pokémon die haastig ervandoor ging. Hijgend klampte ze zich vast aan de boom. Plotseling besefte ze weer waar ze was en werden haar blauwe ogen groot. O, hemel! Wat als iemand haar gezien had! Haar ogen scande koortsachtig de omgeving maar Arceus was genadig geweest. De route was nog steeds uitgestorven. Nou, dat had wel wat smoother gemogen. Ze streek haar uniform glad, gooide haar bleke krullen in haar nek en beende gauw weg voor dat beest terug kwam met meer versterking..

Natuurlijk hoefde het niet lang te duren voor Cerys voor een volgend obstakel stond. Een kudde mareep stond naast het pad te grazen. Ze hield hen nauwlettend in de gaten terwijl ze nog net niet op haar tenen langsliep. Haar hart maakte een vrije val toen één van de gele onverlaten zijn kleine kraaloogjes op haar richtte en langzaam haar kant opkwam gelopen. Nee, hell no, niet vandaag. Cerys begon sneller te lopen, mareep begon sneller te lopen. Cerys begon te rennen. Mareep begon te rennen. Ze sprintte nu, rennend als een maniak alsof de duivel zelve haar achterna zat. Ze durfde niet achterom te kijken en bleef rennen totdat haar benen het uitschreeuwde en ze tenslotte bij een laag hekje tot stilstand kwam. Met haar hand in haar zij gedrukt leunde ze er tegenaan en keek ze achterom. Há, die was ze kwijtgeraakt.  

Terwijl ze tegen het hekje aan leunde om op adem te komen, hoorde ze het vage gefladder van vleugels gevolgd door een beweging vanuit haar ooghoek. Haar anders zo keurig bij elkaar gehouden haar stond nu alle kanten op door de sprint die ze had getrokken en één nagel was afgebroken toen ze zich tegen het hek had laten vallen. Ze was in alle opzichten van het woord aan het einde van haar latijn. En toch, na die lange lijdensweg, streek er een pokémon naast haar neer. Ze had geen energie meer om te rennen. Haar hele lichaam verstijfde en ze hield haar adem in. Even leek het alsof de pokémon recht door haar heen keek met zijn kleine, zwarte kraaloogjes die als minuscule zwarte gaten in haar ziel staarde. En toen begon het te gillen. Een ijzingwekkend accurate imitatie van een menselijke gil. Alsof iemand vermoord werd. Dat beest was getuigen geweest van een brute moord en ontketende de poorten van hel op Cerys. De gil die zij uitstootte evenaarde die van de papegaai volledig. In pure, blinde paniek griste ze de pokébal van Sheah uit haar zak en smeet die met al haar kracht naar de pokémon. Ze raakte hem recht tegen zijn hoofd en hij werd van het hekje afgestoten terwijl Sheah uit haar pokébal gevlogen kwam. “Haal het weg!” wist ze nog uit te brengen terwijl ze met beide handen het hekje vasthield alsof haar leven ervanaf hing en in elkaar dook.

Sheah was inmiddels eraan gewend dat haar trainer niet echt een trainer te noemen was. Ze wist helemaal niets af van pokémon gevechten en trainde nooit met de Eevee. Maar Sheah was in tegenstelling tot haar trainer geen net dametje die haar haren niet door de war wilde hebben. Zij zag een gevecht wel zitten. Dus terwijl Cerys een kleine inzinking kreeg, besloot Sheah het heft in eigen handen te nemen. Met haar voorpoot sloeg ze een grote wolk zand op naar de chatot. (Sand-attack, miss). Chatot wist met een moeiteloze klap van zijn vleugels de wolk weg te blazen terwijl hij de hoogte in wiekte. Hij landde op een rots, trok één ooglid naar beneden en stak zijn tong uit. (Taunt). Sheah gromde en sprong naar chatot toe maar die ontweek (Growl, Tackle, miss). Hij nam zijn kans schoon en slaakte nogmaals een ijzingwekkende gil zoals Cerys momenten eerder had gedaan. Eevee kromp in elkaar maar sprong nogmaals naar voren, vastberaden. Ze tackelde de chatot tegen de grond en begon hem te bijten. (Tackle). Chatot krijste verontwaardigd, zijn snavel lichtte op en hij stak Sheah met een keiharde stoot tussen haar ogen (Peck). Sheah wankelde achteruit, een piepklein straaltje bloed droop over haar neus. De chatot vloog op en richtte zijn aandacht weer op Cerys die “Nee!” gilde en met stenen begon te smijten. Sheah moest haastig opzij springen toen een aantal gevaarlijk dicht langs haar kwamen zeilen. Nogmaals liet ze zand opstuiven en ditmaal was het raak. Een regen van fijn zand donderde neer op de Chatot die op de grond belandde. Hij haalde gemeen uit met een peck aanval die Sheah wel raakte maar niet op volledige kracht toen ze er in slaagde nog net op tijd opzij te springen. (Peck) Sheah reageerde snel en tackelde hem nogmaals. (Tackle) Chatot krijste en kwam moeizaam overeind. Vervolgens begon hij een kakofonie aan woorden en geluiden uit te slaan als een soort onmenselijke wartaal. Het klonk nergens naar maar Sheah herkende er menselijke woorden in van stemmen die ze nog nooit eerder gehoord had. De hele wereld begon te draaien en de grond verdween onder haar pootjes.. (Chatter, Eevee confused).

Cerys had genoeg gezien. Anderhalve meter, vlak naast de chatot lag Sheah's pokébal roerloos in het gras. Ze durfde de pokébal van Sheah niet te gaan halen en was bang dat als ze weg zou rennen dat vreselijke monster haar achterna zou komen. Dus deed ze het eerstvolgende ding wat ze kón doen en haar huidige probleem tenminste zou kunnen oplossen. Ze smeet een pokébal naar de chatot. Arceus, vol van genade, uw Rijk kome..