Tales of

Sinnoh

Hij slikte even, de grip op het papier in zijn handen werd wat sterker, waarna hij al snel het ding verfrommelde en deze wge gooide. Even keek Chidi vragend naar het papieren balletje, maar Chinma draaide zijn rug naar de Weavile. Hij wilde er niet over praten. Eze fronste ook even, maar maakte geen aanstalten zoals de dark type. De jongen slikte even en draaide meteen zijn hoofd weg toen een vrouw hem benaderde. Met snelle passen liep hij zo langs haar heen, waardoor haar vraag hem niet bereikte. Dit was niet ok. Wat was zijn probleem?Hij haalde even diep adem en schudde zijn hoofd, de witte lokken begonnen vrij lang te worden, maar hij weigerde het te laten knippen. Hij wilde dat men hem niet meer herkende voor wat hij was, voor de dingen die men van hem had voor hij vertrok. De shiny Nidoking liep achter zijn trainer aan, de Larvitar in zijn armen. Wederom was ze verstijfd, deed ze niks, en het frustreerde de tiener enkel meer bij de gedachte. Hij snoof even en uit pure frustratie duwde hij Njidi en Fechi van zijn schouders af, waarna hij zijn pas versnelde. Alles voelde verstikkend, alles werd teveel. Het was zo warm.

Chidi keek zijn trainer even na, Njidi lande kalm op de kop van Eze en zuchtte even. Fechi daarintegen leek haast te willen huilen en Eze pakte haar op om haar te troosten. De Weavile legde even een schuin oog op de bende van Pokémon, waarna hij knielde bij de verfrommelde bal papier. Dit had zijn trainer van slag gemaakt? Rustig duwde hij het ding open met zijn klauwen. De dark type kantelde enkel zijn kopje, want voor een Pokémon was een zoekposter een vreemd object.

Normaal was Chinma blij, opgetogen, een lief iemand. Hij zou de actie van de Grimer leuk gevonden hebben, maar in zijn situatie wilde hij zelf niet de aanwezigheid van zijn eigen Pokémon. Hij schudde dan ook zijn hoofd en liep de poison type voorbij, zijn heldere, rode ogen strak op de grond voor hem gericht. Zijn pas was snel en Eze, die het grootste deel van de Pokémon mee sleurde, had moeite om hem bij te houden. Chidi keek even van zijn trainer naar zijn maat de Nidoking en terug, waarna hij opsprong en voor de lange jongen sprong. Hij spreidde zijn armen en maakte even een boos geluid. De ogen van de trainer gleden even naar die van de Pokémon. En voor even hield hij ze vast, voordat hij schuin wegkeek en zijn Weavile zowat omver liep. Hij had hier helemaal geen zin in. Fechi snikte nogmaals en begon zachtjes te huilen, waardoor Eze even ongemakkelijk op zijn poten wiebelde. Hij had niet een, maar twee babies bij zich; Daluchi en Fechi. Nou... Hijzelf had nooit moeite om een oog te houden op beide. Njidi fronste even en schoot op, achter haar trainer aan, ze moest een oogje in het zeil houden voor hem. Hij was duidelijk van slag en zijn Pokémon snapten niet waarom.

Het geplons viel hem niet eens op. Chidi had echter wel even kort de aandacht op de vis gericht, die trots heen en weer sprong. Kort viel zijn blik op een Staravia, die hoog boven de rivier aan het cirkelen was, zijn focus strak gericht op de prooi. De ice type rende naar voren toen hij zag wat er gebeurde, sprong op en sloeg de vogel Pokémon zo uit zijn duikvlucht met een Metal Claw. Elegant lande de Weavile aan de andere kant van de rivier, de vogel naast hem crashende. Hij draaide zich snuivend om naar de gevederde vijand en hield een van zijn klauwen op. Wegwezen, en snel ook. De flying type snoof even en schoot al snel de lucht in, waarna het aan een hoog tempo wegvloog. Tevreden keek de dark type het beest na, waarna hij zich terug draaide naar de Remoraid en diens school. Blije geluidjes kwamen van het water, waarop Chidi even kort zwaaide naar de vissen en met een knipoog de rivier terug over sprong, om zich kalm bij zijn pissed off trainer te voegen.

Chinma had nooit opgemerkt wat zijn Pokémon had gedaan en merkte dan ook zeker niet op toen hij terug bij hem kwam. Eze keek even schuin op naar zijn trainer, een zucht van zijn lippen komende terwijl hij Daluchi wat beter beet greep. Fechi dook wat meer weg, de aura van de ranger alles behalve aangenaam momenteel. Opgetogen greep de Weavile even de shirt van zijn trainer vast, waar hij even aan trok. De albino sloeg echter meteen zijn hand uit om de klauw los te krijgen van zijn kleding. Nu niet, laat me met rust. Njidi vernauwde meteen haar oogjes bij het aanzien van dit tafereel en begon afkeurend te piepen, duidelijk teleurgesteld in haar eigenaar.

Hij zuchtte, keek niet eens op naar de Ralts die tevoorschijn was gekomen. Chidi keek even naar hem en keek vervolgens naar de faity baby, die hij kalm even begeleidde naar de bosjes, zachtjes praattende tegen het beestje. Het knikte naar hem en kreeg nog een aai van de dark type, voordat het verdween tussen de planten. Eze zuchtte zachtjes en keek naar Njidi, die langzaam op zijn schouder kwam. Fechi en Daluchi, die hij in zijn armen had, snapten er vast niks van. Ze waren immers nog redelijk nieuw aan het team. Njidi en Eze waren al sinds dag 1 aan zijn zijde geweest, dus ergens snapten de vogel en neushoornachtige het wel... maar was het wel verantwoord om zich zo te gaan gedragen? Kinderachtig, als een echte tiener. Gefrustreerd, kwaad, boos. Alles was tegen hem, zo bleek. Hij schudde zijn hoofd en wandelde stug verder.

- Journey end