Tales of

Sinnoh

Afwasduty. Alle trainees moesten er eens in de zoveel tijd aan geloven. Finn keek er niet naar uit om te zien wat voor ravage er was aan gericht nadat ze het avondmaal met z’n allen naar binnen hadden geschoven. Gelukkig hoefde hij de enorme keuken niet in zijn eentje te tackelen. Op het lijstje had nog een tweede naam gestaan.

Cerys Winters.

Een vrouwelijke (zo klonk het althans) medetrainee die hij nog niet eerder was tegengekomen. Misschien was ze nieuw. Of was het simpelweg toeval. Met Wolf aan zijn zijde - niet dat die heel nuttig ging zijn vanavond -, liep hij richting de keuken en speurde hij ondertussen de hal af om te zien of Cerys er misschien al stond. Hij leek de eerste te zijn. Als ze maar wel kwam opdagen..

Nietsvermoeden duwde Finn de deur naar de keuken open en wat hij daar aan trof deed de adem in zijn keel stokken.

Bidoofs.

Overal. Ze zaten op de keukenbladen. Op de vloer. Zelfs in de koelkast. Ze deden zich te goed aan alles wat eetbaar was. Het was één grote mukking zooi. Finn’s blik schoot naar het openstaande raam boven de grote wasbakken en meteen had hij een antwoord op zijn vraag hoe de knaagdieren in Arceusnaam binnen waren gekomen.

Voetstappen achter zich. Haastig gooide Finn de deur weer dicht en draaide hij zich om. Paniek schemerde in zijn lichte ogen. Als het maar niet zijn leidinggevende was. Hoe ging hij dit uitleggen..

Er werd gevraagd of het wel ging. De stem klonk jong. Finn draaide zich om en ontmoette de grote blauwe kijkers van een jongedame waarvan hij vermoedde dat dat Cerys was. Fijn gezicht. Klein postuur. Kort rokje. Oh boy.. Ze zag er niet uit als iemand die klaar was om de bidoofoorlog in de keuken aan te pakken.

Maar, wie was hij om zo snel te oordelen. Ze sloeg de spijker in ieder geval meteen op zijn kop door lachend te zeggen dat hij eruit zag alsof de hele keuken vol zat met van die beesten. Finn trok verrast zijn wenkbrauwen op en even vroeg hij zich af of ze al in de keuken was geweest. "Dat... Is precies wat er aan de hand is," legde hij uit, terwijl zijn vingers zich weer om de deurklink omvouwde en toen voorzichtig de deur open duwde zodat ze het schouwspel in de keuken kon.. well, aanschouwen.

Wolf, die de knaagdieren alleen nog maar geroken had en nog niet de kans had gehad de keuken in te lopen, spitste zijn oren bij het zien van de vele Bidoofs en liet meteen een soort opgetogen grom uit zijn bek rollen. De Bidoofs gingen ongestoord verder. Alsof het naar binnen werken van al dat eten levensprioriteit nummer één was. Als ze niet snel iets deden, zou er geen kruimel meer over zijn. "Jij ideeën...?" vroeg hij aan Cerys. Hij kon Wolf op ze loslaten, het zou niet de eerste keer zijn dat die tactiek zou werken, maar hij was bang dat dat de ravage in de keuken alleen nog maar zou vergroten. Bovendien wilde hij absoluut voorkomen dat het lawaai dat daaruit zou voortkomen hun leidinggevende zou aantrekken. Dan hadden ze echt een probleem.

De kleur in haar fijne gezicht werd lijkbleek bij het zien van de schooiende knaagdieren en Finn herkende de blik van angst in haar ogen. Wolf leek dit alleen nog maar te verergeren, dus hij suste zijn Rockruff met een korte beweging van zijn hand en luisterde ondertussen naar haar opmerking dat ze hier niet was gekomen voor Bidoofdienst. "Ik ook niet.." mompelde hij, "maar ik wil ook niet voor Morelull staan als de leidinggevende dit ziet en vraagt waarom we het niet hebben opgelost." Een groep Bidoof was toch wel het minste wat ze als Ranger zijnde zouden moeten kunnen handelen.

Peinzend wierp hij nog een blik naar binnen en langzaam begon zich een idee in zijn hoofd te vormen. "Er is een deur aan de andere kant van de keuken die naar buiten leid.." Voornamelijk voor het inladen van de boodschappen. "Als we ze nou die kant op jagen, dan rennen ze hopelijk zo het woud in." Met de nadruk op hopelijk. Ze konden ook net zo goed de stad in rennen, maar dan was dat een probleem voor later?

Zijn lila-gekleurde ogen keerden zich weer naar de jongedame naast hem. "Heb je een Pokémon bij je?" vroeg hij toen. Ze konden meer dan twee paar handen gebruiken. Of poten.

De jongedame voor hem leek uiteindelijk in te stemmen met zijn plan. Een plan vol gaten, maar iets beters konden ze even niet verzinnen. Ze reageerde dat ze een Eevee had en dat zij dan wel ging regelen dat de deur openging. Finn knikte, maar ze was al weg, zo snel leek zich uit de voeten te willen maken van hem en het Bidoofprobleem dat zich achter hem afspeelde. Even vroeg Finn zich af of ze wel terug ging komen, maar toen werd de deur aan de andere kant van de keuken geopend en zag hij een fijn gezicht met asblond haar voorzichtig door de opening turen. Ze stak haar duimen op en Finn knikte nogmaals om aan te geven dat hij het begrepen had. "Oké, pak ze Wolf. Ze moeten naar buiten.” De jonge Rockruff bij zijn voeten had met een trillende neus en kwispelende staart gewacht op dit signaal. Bidoof’s opjagen is waar hij in uitblonk. Hij schoot meteen naar voren en stortte zich blaffend en happend in de knaagdierenmassa. De Bidoofs keken met een ruk op naar het nieuwe gevaarte en begonnen in wilde paniek te rennen. Pannen vielen kletterend om. Bidoofs vlogen door de lucht. Maar ze leken al snel in te zien dat de beste uitweg de wijd openstaande deur was, en de Pokémon begonnen zich met z’n tienen tegelijkertijd erdoorheen te duwen. Snel blikte Finn weer op Cerys, hopende dat ze het met haar Eevee voor elkaar zou krijgen dat ze de juiste kant op renden, terug naar het woud waar ze vandaan kwamen.

Finn kon door de wirwar van knaagdierenpluis niet goed zien wat er zich bij de achterdeur afspeelde, maar hij hoorde Cery gillen, dus rende hij de keuken in. Waar hij vervolgens bijna op zijn plaat ging door een stuk aangevreten kool. Zijn voet gleed weg en hij wist zich nog net vast te grijpen aan de rand van een keukenblok. Oef. Dat zou een domper geweest zijn. Wolf joeg ondertussen de laatste Bidoof naar buiten en Cerys riep iets vanachter de deur. Snel duwde Finn zich weer omhoog en stapte hij door de opening naar buiten om een blik te kunnen werpen op de situatie.

Hij zag een zooitje Bidoof tussen het struikgewas van het woud verdwijnen. Mooi. Die dachten er voortaan hopelijk twee keer over na voor ze zich weer in de keuken waagde. Zijn ogen gleden naar de mederanger, maar die had nog geen blik van triomf op haar gezicht. In plaats daarvan zag hij nog altijd die paniek. Hij volgde haar blik en zag toen de paar Bidoofs die de afslag richting beschaving hadden besloten te nemen. "Wolf!" riep hij. De Rockruff gehoorzaamde meteen en schoot de keuken uit. Woest blaffend stormde hij op de mollige Pokémon af en dreef hij ze terug het bos in. Er was er één die wist te ontkomen en haastig weg scharrelde, maar Finn liet het gaan. Één Bidoof in de stad kon vast niet zoveel kwaad...

"Ben je oké?" vroeg hij toen aan Cerys wiens kleur op haar wangen nog niet naar normaal was teruggekeerd. Ze had gegild alsof één van die Bidoofs een duik in haar grote voorgevel had genomen, maar dat zei hij maar niet hardop.

Ze zei dat ze niks mankeerde. Het was een beetje moeilijk te geloven met de witte kleur in haar gezicht, maar de glimlachte die ze erbij vormde maakte het iets geloofwaardiger. Hij knikte even opgelucht. "Finn," zei hij toen, aangezien ze vroeg om zijn naam. Hij bracht zijn hand wat schaapachtig naar zijn achterhoofd en wreef even door zijn warrige zwarte haar. "Het was... Cerys toch? Goed gedaan daarnet, dit had ik alleen niet aangekund," gaf hij eerlijk toe. Hij hoopte maar dat hij haar naam goed uitsprak. Zijn accent van Kalos (french ooh la la) zorgde er soms voor dat hij de namen hier in Sinnoh niet altijd op de juiste manier zei. Maar, hij dacht hetzelfde accent in haar stem gehoord te hebben, dus misschien kwamen ze wel uit dezelfde regio?

Hij zag dat haar blik ondertussen naar de keuken was gedwaald en hij durfde bijna niet hetzelfde te doen. Het drong nu pas tot hem door hoeveel werk het ging zijn om de rotzooi op te ruimen. "Shit he," mompelde hij. "Hier zijn we nog wel even mee bezig." Hij wenste dat hij er voorheen niet zo tegenop had gekeken. Afwasduty leek nu heaven vergeleken met deze ravage.

Finn moest toegeven dat hij haar misschien verkeerd had ingeschat. Met het korte rokje en de perfecte nagels en make-up, had hij niet gedacht dat ze hem een grote hulp zou zijn in deze ellende. Maar, ze had hem wel anders bewezen. Finn schudde haar hand en schonk haar een verontschuldigende glimlach, al zou ze niet weten waar die vandaan kwam.

Ze liepen de keuken in en Cerys leek positiever over het opruimen van de troep dan hij. Finn besloot de moed er ook maar een beetje in te houden. Hij wreef wat ongemakkelijk door zijn haar door haar mooie lach en bracht snel zijn blik weer naar de rotzooi om die op te rapen. Hij begon met de scherven op de grond zodat Cerys hier haar vingers niet aan hoefde te snijden. Wolf hield de wacht bij de deur om er zeker van te zijn dat er geen knaagdieren meer binnen kwamen. "In de buurt van Shalour City," reageerde Finn toen Cerys vroeg uit welk deel van Kalos hij kwam. "Mijn ouders werken daar op de ranger basis. En jij?" hij besloot zijn gok dat ze ook uit Kalos kwam maar gewoon hardop te noemen.