Tales of

Sinnoh

Diep de muffige lucht inhalerend backstage, stond Sylvester met gespreide armen en gesloten ogen roerloos op zijn plek. De huid tussen zijn wenkbrauwen was weggevallen in een geïrriteerde plooi. Zijn bovenlichaam was het enige dat soms wat harkerig bewoog, op de mindfulness yoga-achtige beweginkjes van zijn handen na, al probeerde hij niet op het afleidende gepluk aan zijn lijf te letten. Met zijn gedachten was hij elders. 'All the world is your stage, dear.' De woorden van Mama Krueger herhaalden zich in zijn hoofd als een mantra, steeds opnieuw. Damn right, maman. Ze was er nu helaas even niet om hem succes te kunnen wensen. Na een hevige discussie met één van de podiumleiders over een of ander achterlijk rookverbod, had ze zich achter de schermen verwijderd. Lollies halen. Geagiteerd zoog hij nu ook op een flinke fruitige fijne suikerknots om het gemis van zijn sigaretten wat te verzachten. Een zwerm crewknechtjes dromde intussen om hem heen om zijn stropdas te fixeren, het bont van zijn jasje te kammen en wat volumespray door zijn zwart-witte lokken te fladderen, wat door de nerveuze jongemannen grotendeels half gebukt moest gebeuren omdat de ijdele coördinator nu eenmaal wat kleiner en petite van stuk was. "Bien." Een snauw, een vingerknip en een wegwuivend gebaar werden ingezet om zijn personal space weer op te eisen - niet per se in die specifieke volgorde. Afnokken. Zijn publiek wachtte immers. In een zwierig gebaar flikflakte Syl zijn lolly in een willekeurige plantenbak in het voorbijgaan, waarna hij Madame de Pompadour naast hem positioneerde. Hij was wel zo slim geweest om de Furfrou niet terug in haar Pokéball te stoppen. Stel je voor om on-stage door de mand te vallen met je gebrek aan Seals en Ball Capsules. Daar wilde je toch niet de headlines mee halen.

Vanaf de andere kant van het gevechtsterrein (en bijna op hetzelfde moment als zijn veel imposantere tegenstander) kwam Sylvester aangeschreden, de verwende Furfrou aan zijn zijde. Onmiddellijk gleden zijn sluwe ogen over zijn tegenstander heen. Jax Atwood was een lange man, met een volwassen uitstraling voor zijn jongere leeftijd. Van zijn gelaat, ging Syls blik omhoog naar de broccoli die aan Jax' schedel klampte en realiseerde dat het.. oh - oh dear. Wat tragisch. Het was zijn haar. Probeerde die vent een Pansage te imiteren? Unfashionable much. Toen zijn blik die van de man tegenover hem ontmoette, kroop er een vrolijke, onschuldige glimlach op Sylvesters lippen. Elegant plaatste hij zijn vingertoppen tegen zijn borst, zette een voet achter zijn hak en zakte toen soepeltjes door zijn knieën in een kleine buiging. "Enchanté, monsieur Jax," sprak hij zijn tegenstander zoetjes toe bij wijze van groet, zijn blik vanuit zijn bovenste ooghoeken nog vastgehaakt in die van de andere coördinator. Maar het laatste kwam er echter op een heel wat spottende manier uit, alsof hij uiterst aan het genieten was van het binnenpretje dat Atwoods moeder vooraf een dozijn aan chardonnay-flessen achterover moest hebben geklokt om tot het besluit te komen hem die naam te geven. Of misschien was het wel gewoon het beeld van de lange vent, die daar als een doorgewinterde veteraan stond, met dan een doddig ding als een Popplio aan zijn voeten. Syl stopte zijn neus in het boordje van zijn overhemd, maar het lukte hem niet om het binnensmondse lachje voor zichzelf te houden. Seriously - een Popplio. Een circusbeest. Een awr awr-in zijn vinnen klappende hondenvis. Wat had hij hier überhaupt te zoeken met zo'n beest? Hooghartig tikte hij met de punt van de parasol het kroontje recht op het hoofd van de Furfrou, zonder zijn aandacht van de man af te scheuren. Take a look at the real deal right here, champ. Als een fancy cane plaatste Syl de parasol voor hem tussen zijn voeten en liet zijn handen erop rusten. Er lag weliswaar nog een schuine grijnsje op zijn gelaat - maar er was absoluut niets meer van de faux vriendelijkheid te bekennen. Bespaar jezelf de vernedering en ga naar huis, Jax Atwood.

Glunderend wachtte de flamboyante man op het signaal van de scheidsrechter, zijn vernauwde blik geen seconde van Jax Atwood afscheurend. Zijn gehandschoende vingers tikten als nijdige spinnenpoten over het heft van zijn parasol terwijl hij het rijtje nog eens in zijn hoofd afging.

Moves? Check. ✓
Makeup & outfit on fleek? Check ✓
Tactieken nagetrokken? Check. ✓
Crushing your opponent's morale? Check ✓✓✓✓
Gemene verrassingsaanval als opening? Check. ✓

Kon niet misgaan. Hij zou deze drillsergeant genadeloos vertrappen onder zijn glimmende herenschoen en hem en zijn zeeleeuw vervolgens een ticket retour cadeau doen naar het meest dichtstbijzijnde circus. Zijn allereerste trofee.. De gedachte eraan alleen al riep immense blijheid op in zijn binnenste. Frunnikend aan zijn eigen vingers, kroop er een schamel glimlachje op Sylvesters gelaat. Intussen voelde hij zijn hart als een elastiek enthousiast op en neer gaan. Mother would be so so proud. Na lange tijd de laatste centen bijeen schrapen zouden ze wat meer geld hebben om zowel hem, maar vooral haar te kunnen financieren. Geen klein, krap appartementje meer boven een middelmatige wasserette in de achterbuurt van Jubilife City; Mama Linoone verdiende veel meer om haar laatste jaren in te slijten. En vader? Vader zou hem eindelijk zien staan - en niet meer als een nietsnut. Het plotselinge geluid van krachtig spuitend water smeet Sylvester echter genadeloos terug naar de werkelijkheid, en hoe.

Geschokt stokte de adem in zijn keel terwijl hij zijn evenwicht probeerde te bewaren. "Avoi-!" wist hij nog kleintjes uit te brengen in een half overslaande stem, maar hij was niet snel genoeg, en zijn commando ging verloren in het bulderende geluid van water. Het laatste dat hij zag, voordat hij geschrokken een paar onstabiele passen achteruit deinsde en onder een schrikgeluidje nog net op tijd de parasol voor zijn gezicht open wist te klappen, was de Popplio die zich als een torpedo recht zijn kant op lanceerde. Verdwaalde spetters water kletterden ruig tegen het waterafstotende doek van de parasol waarachter hij ineengedoken zat, zijn gezicht met dichtgeknepen ogen bijna onder een oksel verstopt. Er weerklonk een doffe klap, gevolgd door een jank van pijn door de arena. Het - het was zoveel anders dan een snel gevecht tegen een wilde Pokémon. Of het in de grond stampen van de zachtaardige Eevee van de een of andere makkelijke prooi onder de tien jaar oud. Behalve dat dit zijn allereerste contest was, was dit ook zijn allereerste officiële krachtmeting tegen een andere trainer. Het was overweldigend. Wild. En het kwam zó dichtbij.

Onregelmatig stootte Sylvester de lucht er in kleine teugjes uit terwijl hij met bevende handen de parasol langzaam weer liet zakken. Niet meer uit angst - oh nee. Onder de schaduw van de parasolvolanten blikkerden zijn ogen als harde amethisten, verwijd, dodelijk vastgehaakt in die van Jax - en zijn tanden klapperden ongecontroleerd op elkaar. Vol afschuw liet hij zijn adem uit zijn longen ontsnappen. Hij kon bijna zweren dat het stoom was die hij tussen zijn ontblootte tanden uitwasemde. Zijn Furfrou - zijn perfect opgedoste Madame de Pompadour, lag er nu bij als een zielig hoopje berg vacht midden in de gevechtsring. Haar kroontje lag op een steenworp afstand van haar vandaan, dof en bevuild. Helliosk-to-the-no. Oh, bish, strap your buckles tight 'cause it was ON.
"Someone -" begon hij blaffend, geen acht slaand op het speeksel dat tegelijkertijd bij die woeste woorden sijpelend over zijn onderlip kwam geslingerd. "- needs to grab you by the neck and shake you - SO hard." In een furieus gebaar rukte hij de zonnebril van zijn neus en smeet deze een willekeurige kant op. "Charm that finned rat, Pompadour!" schreeuwde Sylvester zijn commando, wijzend op de Popplio. "Use your Baby-Doll Eyes! Then immediately cover him with dirt like the gutterworm he is!" Zo snel als haar lijf toeliet nadat ze weer terug op krachten was gekomen, krabbelde de aangedane Furfrou overeind en schudde het zand uit haar Debutante-getrimde vacht. Ze leek al net zo gedecideerd te zijn om haar trots in stand te houden als haar trainer, zoals ze op de Popplio kwam afgestormd om hem te betoveren met haar eerste aanval, en het op te laten volgen met een Sand Attack om haar tegenstander meteen erna te kunnen desoriënteren. Het was in ieder geval nog een schrale troost dat de Furfrou één van zijn snelste Pokémon was.

Met diepe, gefrustreerde snuiven klauwde Sylvester over de stof van zijn bovenbenen. Hij kauwde ondertussen op zijn onderlip en hield zijn hatelijke blik strak gericht op Jax, die ondanks alles vrij kalmpjes bleef onder de situatie - en diens Popplio, die het vuile lef had zijn trots met zijn trainer te delen. Tot zijn grootste voldoening herkende hij toch iets van.. verontrusting in de ogen van de andere coördinator - heel even maar. Zelfs dat was echter al genoeg om iemand als Sylvester - die aan een Napoleoncomplex keer tien leed - een fikse confidence boost te geven. En als klap op de vuurpijl werd de Popplio verblind door de Sand Attack. Eén van Sylvesters mondhoeken krulde gluiperig omhoog terwijl hij zacht een binnensmonds lachje slaakte. Yes, girlfriend. Dit ging je morgen nog voelen - wacht maar. Vooral dat blauwe wangedrocht van je. Zijn minachtend triomfmomentje was echter maar van korte duur, want Jax leek makkelijk te zijn opgewassen tegen zijn aanval. De lange gespierde man beviel zijn verblinde Popplio om om zijn as te blijven draaien terwijl het geluiden bleef produceren, waarschijnlijk in de hoop het met geluk in de juiste richting van zijn tegenstander te kaatsen. Oh ja? In een trage beweging ging Sylvesters hand over zijn gezicht, met de bedoeling het speeksel van zijn kin te vegen. Zonder dat hij het zelf echt doorhad, spreidde hij het daarmee alleen maar meer verder uit over het onderste deel van zijn gezicht. Wínnen. Dat is waar hij nu zat bij zijn gedachten, totdat hij daadwerkelijk die trofee in zijn armen kon nemen als een lang verloren geliefde. And did he run this show? Múk yes.

"Tilt your head, Pompadour!" De Furfrou wierp haar trainer even een onderzoekende blik over haar schouder toe, maar deed toch wat er van haar gevraagd werd. De poedel-Pokémon was door en door nat; Syl had geen idee of het iets uit zou halen, maar het water kon op die manier mogelijk haar oren binnensijpelen en het geluid ietsje doffer maken, waardoor het effect van Popplio's Disarming Voice hopelijk minder schade aan kon richten. A shot in the dark, weliswaar - maar nog steeds een shot. Zijn beste kans lag 'm echter om de Popplio helemaal zijn kop te laten houden. Dat viel wel te fixen. Glimlachend zette Syl een hand tegen zijn heup. "Let's not forget what we came here for. You're the queen, Pompadour. Go on," smaalde hij breed grijnzend. "Reclaim your crown." De Furfrou, intussen wild met haar kop schuddend doordat de Disarming Voice blijkbaar toch voldoende haar gehoorgang binnen kon dringen (shít), greep haar tiara uit het zand. Haar aandacht werd getrokken door haar trainer, die kort twee keer met de ijzeren punt van de parasol tegen de grond tikte om haar zijn kant op te laten kijken, en vervolgens een wijds werpgebaar maakte. Pompadour knikte begrijpend en slingerde het kroontje tussen haar bek de lucht in, waarna het aan de andere kant van de Popplio schrapend weer in het grind terecht kwam. Een afleidingsmanoeuvre om de verblinde Water Pokémon te laten denken dat zijn tegenstander vanaf de andere kant kwam aangestoven. "Now! Howl for your victory and break that smut's ribs with a Tackle!" commandeerde Sylvester toen het glimmende fashion item nog maar net de grond had geraakt. "But - gracefully," voegde hij er zoetjes aan toe, de toppen van zijn wijsvingers op zijn duimen gedrukt. Laten we het wel prachtig houden allemaal. Terwijl haar trainer op de achtergrond een posh lachje uitstootte, zette Madame de Pompadour zich in beweging. Ze stootte een gehuil uit en vloog vervolgens zo snel mogelijk op de Popplio af om een opening te vinden, en in de hoop hem met die verrassingsaanval vol te kunnen treffen.