Tales of

Sinnoh

Gosh. Wat hadden mensen toch met die gloeiende beesten. Inmiddels was hij er achter dat ze dat evolueren noemden. Misschien dat Ax dat ook wel zou kunnen, maar goed daar had hij zich nog steeds niet in verdiept. Misschien werd dat wel van hem verwacht, maar zijn verwachtingen waren anders dan die van de meeste mensen. Het interesseerde hem namelijk daadwerkelijk niet. De roze pokémon veranderde in een gele. Een groot langwerpig geel beest. Oké ja, uhm leuk? Wat was dat bolletje aan zijn staart eigenlijk. Misschien moest hij maar even iets tegen de andere jongen gaan zeggen. Hij voelde zich nu net zo’n gluurder. Tenminste als hij hier nog langer bleef staan. Eventjes kijken mocht natuurlijk altijd, vond hij. Hij liep naar hem toe. Net op het moment dat de jongen zei dat zijn pokémon perfect was. Ook hij keek weer eventjes naar het gele beest. Ja, het was maar wat je perfect vond. Hij zei dat vaak over een schilderij of houtwerkje die goed verkocht werd. Niet over een beest. Maar dat terzijde. “Hallo.” Zei hij om zijn aanwezigheid duidelijk te maken.

De andere jongen vroeg of er iets was, waarop hij zijn hoofd schudde. “Nee niet perse, hoezo?” Vroeg hij doodleuk terug. Hij stopte zijn handen in zijn zakken en keek weer naar het gele beest. Geel met een bolletje. Tjah. “Ik woon hier weet je, dus ik loop hier wel eens rond.” Vervolgde hij toen. Er was iets aan die man, wat hem een beetje in het verkeerde keelgat schoot. Al was dat waarschijnlijk wederzijds. Aan de reactie van hem metend. Die was ook niet bepaald hartelijk geweest namelijk. “Dex, Dex Arrow is de naam.” Vervolgde hij.

De ander zei dat hij ook gewoon door had kunnen lopen. Ja, dat had tot de mogelijkheid behoort ja. Alleen dat stond niet zo snel in Dex zijn woordenboek. Hij stapte veel sneller op iemand af dan er gewoon maar langs te lopen. “Dat had gekund ja.” Beaamde hij toen met een nonchalante schouderophaal. “Dat was alleen niet zo sociaal of entertainvol geweest, niet? Om dat te zien evolueren.” Ja fancy klonk dat woord, een duur woord. Voor zoiets vreemds als veranderende beesten. Misschien om het interessant te laten klikken en iedereen nieuwsgierig te maken. Het zou hem niets verbazen. De andere man zei zijn naam. Hé daar had hij wel eens over gehoord. Hij had er wel eens een meisje over horen klagen of zelfs een keertje eentje in huilen zien uitbarsten toen iemand die naam had genoemd. “Ah één van die herrieschoppers.” Vervolgde hij dan ook.

De ander vroeg of ze al een reputatie hadden. “Een reputatie heb je hier al snel heb ik het idee. Of je daar blij mee moet zijn is een ander verhaal.” Hij nam herrieschopper Hayden eens goed in zich op. Tjah, hij vond zulke figuren eigenlijk alleen maar zielig. Maar goed, wie was hij. Hij was niet onder de indruk in ieder geval. Hij wist zich ook prima te verdedigen. Dus mocht deze Hayden zich iets in zijn hoofd halen moest hij dat vooral doen. Hij onderschatte hem niet, maar dat moest hij ook niet met hem doen.