De regen rammelde eindeloos op het afdakje waar hij stond. Zijn nieuwe Nidoran, Alpha, stond aan zijn benen, zijn hoorn iets geheven terwijl hij naar de vallende druppels keek. Het was een druilerige dag. Was het nou de bedoeling dat hij naar Celestic Town ging? De Gymleader uitdagen? Of terug naar Eterna? Eerlijk, hij voelde er niet zoveel voor. De eerdere spanning die hij gevoeld had toen hij begon aan zijn reis was vervaagd en nu was er weer een vaag gevoel van ontevredenheid.

Phi draaide rond zijn hoofd heen terwijl ze zat te wachten tot ze wat gingen doen. Maar oprecht, hij had geen zin om de regen in te stappen, om wat te gaan doen. Het was niet het spannende leven wat hij zich in gedachten had genomen. Het viel tegen. Hij wou dat er iets was wat zijn leven wat betekenis kon geven.

Ergens was de neiging aanwezig om Alpha een zetje te geven, de regen in, gewoon om te zien hoe hij zou reageren. Gewoon om iets te zien, een verandering in deze saaie dag. Maar hij vond het zielig, besloot het niet te doen. In plaats daarvan, liet hij een zucht over zijn lippen rollen en schudde hij met zijn hoofd, de haren uit zijn gezicht wrijvend. De dag was zo saai. Misschien was hij wel in inertie gezakt na de dodelijk saaie jaren op kantoor. Was er überhaupt iets wat zijn aandacht kon vangen? Iets wat hem voorwaarts kon jagen?

Misschien wel?

Zijn donkerbruine ogen hieven zich wat waakzaam toen iemand naast hem voegde. Phi draaide rond zijn hoofd en schoot daarna een muur in, waar Alpha zijn oren trilden met interesse. "Perfect voor wat?" vroeg hij met een lichte frons. Wat bracht deze dag ineens?

Gabriel hield zijn adem kort in. Voor een moment was het enkel het luide gerammel van regen op de daken en op de grond terwijl hij naar de wat shady man keek. Was dit misschien de uitweg die hij zocht? Een verandering in zijn leven? Het klonk om eerlijk te zijn erg slecht, een situatie waar hij zich niet in moest bemoeien. Een ander leven, een moeilijk leven, maar was zijn leven niet al moeilijk geweest? Was het leven niet al grandioos oneerlijk tegen hem geweest? Zijn handen balden zich iets in zijn handschoenen. Zijn woorden kwamen eruit voordat hij er zelf erg in had.

”Ik doe het.”

De grijns tegenover hem werd breder en breder, en meer details kwamen naar voren. Het voelde alsof hij zichzelf in de greep van een slang overgaf. Alsof hij zichzelf in het diepe wierp. Spanning gierde door zijn aderen heen en hij hield ervan. Hij, deze doorsnee man, zou dit kunnen doen. Hij zou dit kunnen uitvoeren.

Hij zou het uitvoeren.

Hij hief zijn hand om de hand van de man te schudden, waarna deze lachte en verdween in de regen. Nu was het aan hem en zijn Pokémon om dit uit te voeren. Hij wierp eventjes een blik op Phi en op Alpha, waarna hij de Pokéballs hief en ze terug liet keren. Eerst een verkennende tocht, daarna kon hij wel weer kijken hoe zij hem van dienst konden zijn. En met deze belofte aan zou hij in de vliegende taxi stappen naar Veilstone. Hij zag er netjes uit, onopvallend. Hij was zijn hele leven al onopvallend immers. Altijd over het hoofd gezien. Hopelijk zou dit hem momenteel ook dienst doen.

In de taxi had hij alle tijd om zijn plan uit te denken. Misschien was Phi toch niet zo nutteloos als hij gedacht had. Een Ghost Pokémon. Onopvallender konden ze niet zijn, mits Phi gedisciplineerd genoeg was. Nu was het enkel de vraag hoe de achterkamer gelegen was. Hij stapte na lang malen en denken de taxi uit, in het regenachtige Veilstone City. Het weer zat hem in ieder geval mee, weinig sporen. De club lokaliseren was gelukkig niet moeilijk. Het was een smoezelige club, een beetje een nare vibe. Gabe geloofde meteen dat het niet een fijne plek was om te zijn. Eventjes bleef hij kijken, waarna hij besloot zo ver mogelijk er zelf bij uit de buurt te blijven na een verkennend rondje gelopen te hebben. Hij wilde zichzelf op geen enkele manier gelinkt hebben aan deze club. Hij maakte note van alles wat hem opviel. De ingang leek beveiligd, maar de steeg erachter had allemaal kleine raampjes. Misschien was zo’n raampje genoeg…

Eerst ging hij dus naar het grote warenhuis, om een kleine camera te kopen. Eenmaal buiten, liet hij Phi weer uit de Pokéball en hing de camera aan haar nek. Fluisterend gaf hij de Misdreavus instructies, een strenge blik in zijn ogen. Hadden ze genoeg vertrouwen opgebouwd om dit samen te kunnen doen? Hij hoopte het. Met een lichte zucht, drukte hij de camera aan, ervoor zorgend dat hij zelf niet in beeld was, en wees hij naar de steeg in de verte. De Misdreavus verdween in de lucht, de camera alleen nog zichtbaar. Hopelijk was deze onopvallend genoeg.

Phi was op haar beurt blij met de missie. Iets leuks om te doen, iets spannends! De Misdreavus zweefde door de schaduwen, naar de beslagen, stoffige raampjes. Voorzichtig keek ze naar binnen door een gebarsten raam, de camera om haar nek naar binnen filmend. Enkele mensen zaten in de ruimte, bezig met documenten, met Pokéballs en met praten. Phi snapte niet goed wat er aan de hand was, maar vond het wel mooi. Na een tijdje gekeken te hebben, was de Misdreavus weer verveeld en keerde ze terug naar haar Trainer.

“Door het stof zie je bijna niks,” gromde Gabe binnensmonds, waarna hij met zijn hand langs zijn voorhoofd wreef. Fijn weer dit. Maar hij kon genoeg uitmaken, hij wist genoeg. Hij had zelf ook niet stil gezeten, hij haalde een tubetje uit zijn jaszak. Alpha zat naast hem, gapend. Gabriel had gif van zijn stekels verzameld. Het was niet ontzettend veel, maar hopelijk genoeg. Hij nam de camera weer terug van zijn Misdreavus, besluitend dat het vast nog wel een keer nuttig zou zijn. In plaats daarvan gaf hij de Misdreavus een brandend stuk krant en de reageerbuis. ”Gooi het door dat raam, zorg dat het daar in de hens vliegt. Laat ze maar zoeken. Als er iemand achter blijft, gebruik Astonish. Neem wat documenten mee van het bureau en als het lukt misschien een Pokéball,” hij murmelde, praatte snel, gedempt. ”We zien elkaar terug op het dak van de department store.” Hij liet Alpha weer terugkeren naar de Pokéball, stak zijn hand op naar Phi en liep zelf alvast in de richting van de Department Store. Als ze niet meer terugkwam, was het jammer. Maar goed, hij had toch altijd al meer met de Nidoran gehad.

Phi daarentegen was in de wolken dat ze zoveel kon helpen. Met haar psychische krachten liet ze de vlam en het testbuisje vrolijk mee slepen. Het raampje had ze snel genoeg gevonden en ze gooide de dingen naar binnen. Het gif brandde meteen op door het vuur, het meer brandstof gevend en een giftige rook vrijgevend. Meteen was er paniek in de ruimte. Phi dacht erover om ze nog te laten schrikken, maar besloot, toen ze het gegil hoorde, het toch maar niet te doen. Zelfs zij was daarvan onder de indruk. Met grote ogen, onzichtbaar tegen de muur, keek ze naar hoe mensen naar buiten kwamen rennen, de steeg in. Niks te zien. Ze giechelde zachtjes. Wat leuk dit. Verstoppertje! Maar ze was nog niet klaar. Ze liet zichzelf door de muur heen zweven en keek naar de ruimte. Er was helemaal niemand meer. Er hing enkel een lage, giftige rook op de grond die ze zelf ook niet al te fijn vond. Ze trok een gezicht en ging naar het bureau, wat papieren optillend met haar krachten.

Het duurde en duurde, Gabriel zuchtte, kijkend op zijn horloge. Misschien had hij teveel verantwoordelijkheid bij Phi gelegd. Misschien kon ze het wel niet. Misschien maakte ze er een potje van. Ze zou niet snel aan hem gelinkt kunnen worden, maar wat als ze haar scanden en de Original Trainer opzocht? Hij beet kort op zijn lip en legde zijn hoofd in zijn handen voor een moment. Tot een luide gil hem liet schrikken. Meteen zat hij recht overeind. Maar in plaats dat er wat ergs was, hing Phi voor hem. Ze dropte een paar papieren op zijn schoot, inclusief een Pokéball. Zijn hart begon langzaam weer te kloppen. Ze had het gered. Ha, misschien was ze wel handiger dan hij gedacht had. Hij stak zijn hand naar haar op, ”goed gedaan meiske.”

Hij was op het dak van de departement store gebleven, kalm, rustig. Hij had het sterke gevoel dat hij wel gevonden zou worden. Dat ze hem een plek zouden bieden. Het kriebelde in hem, iets spannends, iets nieuws. Wat zou dat fijn zijn. Hij plukte aan zijn handschoenen. In ieder geval nergens vinger afdrukken achtergelaten, en leunde weer naar achteren op zijn bankje. Uiteindelijk verscheen een figuur, hetzelfde figuur. Met een binnensmondse brom, overhandigde Gabriel de papieren aan de jongen, samen met de Pokeball. Finesse, had hij het zelf maar moeten doen. Desondanks schudde hij de hand van de jongen met een stevige handdruk. Bij de club, daar wilde hij graag bij horen.

[Gabriel wants to join TZ]