Tales of

Sinnoh

Een kleine glimlach gleed om Elijah’s lippen terwijl hij, met zijn handen in zijn zakken gestoken, naar het Pokémon Center wandelde. Hij had zijn CV’s naar meerdere Pokémon Centers opgestuurd en die van Eterna City had als eerste gereageerd, wat hem vrij goed uit kwam omdat hij toch hier in de buurt was. Armor zweefde trouw naast hem en Elijah kon zijn enthousiasme nauwelijks onthullen om stage te mogen doen in het Pokémon Center. Hij verwachtte niet dat hij een Fossil Pokémon tegen zou komen, maar het zou ook geen kwaad kunnen om andere Pokémon te onderzoeken terwijl hij daar was. En natuurlijk leren hoe dat hij goed zorg voor ze kon dragen, zodat hij ook goed zorg kon dragen voor het ei als hij dat eenmaal op ging halen. En dan was hij nog aan het sparen voor een Explorer’s Kit zodat hij binnenkort naar the Underground kon, iets waar hij ook echt blij mee was omdat dat de grootste kans was om Fossil Pokémon tegen te komen. En dat was zo’n beetje zijn doel, basically. Het rode dak van het Pokémon Center kwam hem al tegemoet en Elijah liep naar binnen, waar hem verteld werd dat hij zich om moest kleden en dat hij vandaag met een vrijwilliger samen zou werken. ”Hoor je dat, Armor, hoor je dat? We gaan eraan beginnen!” riep hij vrolijk en hij rende naar de kleedkamers, waar hij zich omkleedde – al was omkleden veel gezegd; hij moest enkel een witte jas aantrekken dat hem onderscheidde van de rest – en weer terug naar het centrale punt van het gebouw liep, waar hij moest wachten op de vrijwilliger.

Elijah was al een tijdje aan het wachten toen Armor hem niet bepaald zacht aanstootte. Elijah trok een gekke bek naar hem, maar hield zijn gezicht al snel in de plooi toen hij zag dat een jongen voor hem stond. En hij was… niet echt naar Elijah aan het kijken. Eigenlijk kon Elijah niet goed zien waar hij wel naar aan het kijken was, hij had een vrij nietsziende blik in zijn ogen. Elijah begon een vermoeden te krijgen en toen hij wat dichter stapte en met zijn hand voor het gezicht van de jongen zwaaide – waar Armor hem opnieuw een stevige zet voor gaf – werden zijn vermoedens bevestigd: de jongen was waarschijnlijk blind. Was dit de vrijwilliger waar ze het over hadden? Zijn blik gleed naar het naamkaartje en de identieke kleding dat Elijah ook aan had moeten trekken. Elijah besloot om het er maar op te gokken. ”Hallo,” kondigde hij zich op een vriendelijke toon aan zodat de jongen wist dat hij er was. ”Mijn naam is Elijah en ik ben de stagiair die hier komt helpen vandaag. Ben jij mijn partner in crime voor vandaag?” vroeg hij grinnikend. Dat werd al bevestigd toen een zuster zijn kant op kwam, hem vertellend dat ze vandaag achterin de kamers voor de Pokémon moesten zorgen. Verbanden aanleggen, Pokémon naar hun bed brengen, Pokémon naar hun kooi brengen, kooien verschonen en dat soort dingen. ”Heb je al eens eerder iets zoals dit gedaan?” vroeg Elijah terwijl hij de jongen subtiel in de juiste richting stootte met zijn schouder toen de zuster aangaf dat ze haar moesten volgen. Hij wist niet in hoeverre de jongen hulp accepteerde en als hij iets niet wilde, dan was het wel ruzie omdat hij iets verkeerds deed.