Oliver liep met een stevig tempo met Rena aan zijn voeten door de straten van Jubilife City. Een Riolu bungelde half aan zijn schouder en tijdens het lopen voelde hij dat de achterpootjes van Odin tegen zijn rug stootte. Het zweet liep langs de zijkanten van zijn hoofd naar beneden.Zijn ogen hield hij nauwlettend op zijn omgeving gericht om te kijken of hij iemand kon helpen maar ondanks dat het een drukke stad was had hij nog niet echt ergens hoeven helpen. Hij was dan ook nog niet zo lang lid van Crescent Moon dus veel had hij ook nog niet gedaan of kunnen doen. Zijn moeder had hem hier al op gewezen dat het niet gemakkelijk voor hem zou gaan zijn. Oliver begon een stuk langzamer te lopen toen hij ergens verderop een leeg bankje vond. Meteen een reden om even een pauze te nemen. Hij zuchtte even diep waarop hij Rena gebaarde om mee te komen. Nieuwsgierig volgde het bruine wezentje haar trainer op de voet. “Ik neem aan dat jullie wel honger hebben?” vroeg hij aan zowel Rena als Odin toen ze bij het bankje kwamen, een brede grijns sierde zijn mond toen hij naar zijn Pokémon keek. Odin leek ineens te ontwaken uit zijn roes en liet de nek van de jongen plotseling los terwijl hij energiek voor hem kwam staan. Rena rolde zichtbaar met haar ogen om aan te geven dat ze zich ergerde aan de Riolu waardoor Oliver alleen maar breder begon te grijnzen. "Riuuuuh!" Bracht de kleine Pokémon vrolijk uit en bewoog een van zijn armpjes richting zijn mond met twinkelende oogjes wachtte de Riolu af. Oliver streek neer op het bankje om te rommelen in zijn tas waar hij een blikje uit viste waar de zelfgebakken koekjes van zijn moeder in zaten. Deze koekjes bakte zijn moeder altijd en Odin vond deze lekker omdat er Pechabessen in verwerkt zaten. De zoete smaak hiervan had een verslavend effect.
Oliver opende net het blik toen een zwart witte streep langs zijn gezichtsveld zoefde en het koekje dat de jongen net aan Odin wilde geven uit zijn hand griste. Perplex bleef de jongen naar zijn hand staren waaruit het koekje was verdwenen en paar minuten geleden nog in zijn hand vast had. Oliver schudde met zijn hoofd om zichzelf te herstellen en een boze frons verscheen op zijn gezicht toen hij de dief opmerkte. Een Starly vloog boven zijn hoofd, daar at hij vlug het koekje met een triomfantelijke blik op. "Hé, dat is niet v-..! Au!" wilde Oliver zeggen maar werd in zijn zin abrupt onderbroken toen in een fractie van een seconde later hij een scherpe snavel tegen zijn achterhoofd voelde komen. Met een pijnlijke grimas op zijn gezicht liet hij het blikje met koekjes uit zijn handen vallen, met een doffe klap viel deze op de grond. De inhoud lag verspreid over de stenen grond. Het luide gekwetter van een Starly was hoorbaar. Vervolgens hoorde hij de strijdlustige "vee!" van Rena en kon hij daarop uit maken dat zijn Eevee achter het groepje Starly aanging om wraak te nemen. In gedachte sloeg hij zichzelf tegen zijn voorhoofd.
"Rena nee! Wacht!" Riep Oliver nog maar toen hij zijn ogen geopend had was de Eevee er al vandoor gegaan. Even wierp Oliver een blik op Odin die geschrokken naar de lege koektrommel staarde en hurkte neer om de Riolu op te beuren door een hand op zijn smalle schouder te leggen. Het huilen stond de Pokémon nader dan het lachen. Vluchtig griste de jongen zijn tas van het bankje gooide een van de hengsels om zijn schouder en pakte het handje van zijn Riolu beet. "Rena houdt geen spaan van ze heel," mompelde hij in zichzelf en keek met een grimmige blik om zich heen of hij zijn Eevee ergens zag lopen. Odin keek omhoog zodat hij de jongen aan kon kijken. Instemmend knikte het wezentje waardoor een huivering over zijn rug trok.. Odin wist maar al te goed hoe Rena kon zijn wanneer ze wraak op iets of iemand wilde. "Kom Odi, we gaan!" Sprak Oliver kordaat en draaide zich om waarop hij de Riolu optilde en deze op zijn schouders zette. Dankbaar hield Odin zich vast aan zijn hoofd. Opeens was Jubilife City twee keer zo groot en leek het erop dat hij moest gaan zoeken naar een naald in een hooiberg...
Adam vond zijn werk heerlijk, maar dat hij vrije dagen had waardeerde hij heel erg. Hij had zich eigenlijk voorgenomen om vandaag te schilderen, maar toen hij wakker was geworden vannochtend had hij een ander idee. Hij wilde iets anders proberen. Vandaar dat hij nu op een grote kei zat bij een kleine plas water. De druppels rolde nog van de boombladeren in het poeltje. Zijn ogen waren dicht. Maak je hoofd leeg, en laat je geest tot stilstand komen. Heerlijk. Het idee was geweest dat als je jezelf leeg maakt, de wereldenergieën door je heen kunnen stromen. Daar geloofde hij niet in, maar hij kende wel het principe van mentale rust nemen. Dat had een soortgelijk resultaat. Daar hield hij zich liever aan vast. Dat leek hem waarschijnlijker. Daarnaast, mocht hij het alsnog verkeerd hebben, dan is dat geen probleem. Het is niet alsof eventuele wereldenergieën boos op hem zouden worden wegens zijn ongeloof.
Hij merkte op dat er een hoop vleugels aan het flapperen waren in de buurt. Zijn richting in. Voor de zekerheid deed hij dan toch maar even zijn ogen open. Oh hey kijk het zijn Starly. Zijn favoriet! Wat leuk, misschien komen ze wel bij hem. En dat deden ze. Ze gingen samen hoog in de boom zitten. Adam fronste een beetje. Het was haast alsof ze iemand aan het uitlachen waren. Hij stond maar eens voorzichtig op en liet Barry uit zijn ball. Die gleedt meteen van de kei af. Adam sprong hem achterna, uit solidariteit. Wat maar goed ook was, want een van de Starly vloog net over zijn hoofd heen. "Deed jij nou net een aanval op mij?" Adam was oprecht verontwaardigd. Wat is deze onzin nu? Kunnen we even normaal doen tegen mekaar? Okay? Bedankt. De Starly zaten hem hard uit te lachen. Wat was er met hun aan de hand? Dat doen ze niet zomaar toch? Daar moet een reden voor zijn. " Okay Barry, even nadenken. Waarom doen die Starly zo?" Barry leek niet zoveel zin te hebben in de aardige aanpak. Die was al aan het keffen naar ze. Nee, Barry dat vinden ze alleen maar leuk.. Ach laat ook maar.. Kwam daar nou iemand aan? "Vlug! Hier! Achter de kei! Dan komen ze niet bij je!"
Haastig keek Oliver om zich heen of hij iets bruins tevoorschijn zag komen, maar voor nu leek het erop dat Rena onzichtbaar was geworden. De jongen voelde dat hij lichtelijk in paniek begon te raken omdat de kleine Pokémon nergens te bekennen was. "Wat denk jij, Odin? Zou ze de Starly al te grazen hebben genomen?" Vroeg hij tijdens het lopen aan de Riolu dat aan zijn nek hing. Odin keek hem even kort aan voor hij instemmend met zijn hoofd knikte ter bevestiging. "Riuuuuuh," murmelde het wezentje in zijn oor en keek wat bedenkelijk om zich heen. Oliver toverde een grijns rond zijn lippen maar deze verdween toen hij dacht aan wat de reacties zouden zijn als de organisatie erachter kwam dat hij zijn Pokémon niet goed onder de duim had. Ergens schaamde hij zich ook wel een beetje maar dat gaf hij niet zo snel toe. Rena was gewoon een apart geval. Oliver bracht zijn handen naar zijn mond en maakt een soort platte driehoek van zijn handen zodat zijn stem wat luider zou klinken. "RENA!" bulderde hij luid. Er kwam geen reactie zoals hij had verwacht van de Eevee en begon nu toch meer onrustig te worden omdat hij zich zorgen begon maakte om zijn partner. "Riuuuuh!" Riep Odin met zijn trainer mee en imiteerde deze door een van zijn poten tegen zijn mond te houden.
Het tweetal liep nu al ruim een half uur door de stad op zoek naar Rena maar veel schoten ze niet op. Inmiddels waren ze op een plek gekomen waar het rustig was met een grote kei en een kleine waterpoeltje. Oliver liet zijn donkere ogen door de omgeving gaan toen iets scherps vol zijn achterhoofd raakt en een luid gekwetter hem op liet kijken naar de lucht. Een van het groepje Starly dat zonet de koekjes had gestolen! "Jij!" sputterde hij nijdig waarop hij met een priemende vinger woedend op de vogel wees. Deze kwetterde triomfantelijk. De jongen voelde dat Odin zich van zijn rug liet glijden en weg liep om zich te verschuilen achter de jongen maar bedacht zich later pas dat de kei een stuk veiliger zou zijn. "Lafaard.." gromde Oliver toen hij zijn Riolu weg zag lopen en zich achter het gesteente verschool.
Odin had als enige het geroep gehoord van de vreemdeling die zich net als hem achter de kei verscholen had.De kleine Pokémon trilde als een rietje toen hij even over de rand van de kei durfde te kijken. Angstig duwde hij zijn gezicht tegen zijn pootjes aan, te bang om toe te kijken hoe Oliver zou worden lek geprikt door de Starly.
Oh. Een kleine blauwe pokémon had hij niet verwacht. Maar dat was ook goed, veilig is veilig. Toen hij zag dat de kleine blauwe pokémon over de kei heen keek, waagde hij ook maar een blik. Goeie grutjes! Waarom bleef die jongen daar staan?! Op dit moment besloot Adam om zijn pokémon team uit te breiden, want hij had graag wat meer opties gehad om met deze situatie om te kunnen gaan. Een Psychic pokémon ofzo. Die hebben vaak wel leipe moves. "Geen zorgen." Fluisterde Adam. Hij knikte naar Barry. Barry schudde zijn hoofd. Adam maakte een aanloopje en sprong zo over de kei heen, met een klein extra hopje op de top. Bij het landen maakte hij een koprol en sprong toen naar de jongen met roze haren. Er kwam namelijk net een Starly aanvliegen die weer een duik op de jongen wilde maken. Adam hoopte de jongen op zij te duwen, en daarmee te redden met deze actie. Ondertussen vroeg Barry zich af of Adam voor daarna ook een plan had. Want dit alles is wel leuk en aardig, maar er was natuurlijk nog niks opgelost. "Kijk uit!"
Oliver staarde naar de Starly dat boven hem zweefde in zijn zwarte kraalogen aan. De kleine vogel keek zwijgend terug naar de jongen alsof hij iets duidelijk wilde maken. Alleen kon Oliver niet bedenken wat hij hem probeerde duidelijk te zeggen. Aan de lichaamsbouw van de Starly kon hij zien dat het nog een jong wezentje was, omdat hij donsveertjes tussen zijn veren had zien zitten. Het begon hem duidelijk te worden dat de andere twee Starly zijn broertje of zusje moesten zijn. Oliver werd ruw uit zijn gedachte verstoord toen hij voelde dat hij aan de kant werd geduwd. Even wankelde hij naar achteren maar bleef op zijn benen staan. Een andere jongen, een paar jaar ouder, was voor hem verschenen en vertelde hem dat hij uit moest kijken. Oliver keek even beduusd naar de jongen en zag vanuit zijn ooghoeken dat een van de andere twee Starly op hem af had willen duiken en met een onhandige bocht om het groepje heen vloog. "Wacht! Val ze niet aan!" riep hij vlug naar de oudere jongen. Oliver had het oogcontact met de Starly, dat vlak boven zijn zweefde, niet verbroken. "Het zijn nog jonge Pokémon," voegde hij eraan toe met een vinger wees hij naar de Starly dat vlak voor hem zweefde en traag klapperde met zijn vleugels. Oliver keek met een serieuze blik naar de Starly die verwilderd om zich heen keek. Hij had al die tijd al geen behoefte gehad om de drie kleine Starly kwaad te doen. Odin kwam achter de kei vandaan en liep naar Oliver toe waar hij zich aan de zijde van zijn trainer wilde voegen maar bleef stokstijf staan, toen de Starly alert zijn ogen richtte op de Riolu waarop Oliver zich naar Odin draaide. "Het is goed, hij doet jullie niks," sprak hij kalm en hield zijn handen omhoog om aan te geven dat de Riolu niets zou doen.
Schijnbaar had deze jongen hetzelfde idee. Ze hoefden ze niet aan te vallen. Dat was nergens voor nodig. Of.. wacht.. Wat zei hij nou? Jonge pokémon? Adam liet zijn blik naar de Starly gaan waar de ander ook naar keek. De ander wees nog, maar Adam kon van deze afstand niet goed zien dat het nog een jonkie was. Hij maakte even een mentale notitie dat hij daar toch echt nog even mee zou moeten oefenen. Het blijkt namelijk dat het dus een relevante vaardigheid is. Wat hij echter wel kon herkennen was de verwilderde blik. Ohjee dat is vervelend natuurlijk. De Riolu liep van achter de kei vandaan, maar Barry had daar nog geen zin in. Die liet alleen zijn kopje de hoek om komen. Daar zag hij hoe de jongen met roze haren de Starly duidelijk probeerde te maken dat er geen gevaar is. De Starly leek nog wat achterdochtig. "Denk je dat iemand gemeen tegen ze is geweest?" Vroeg Adam zachtjes. Het zou in ieder geval wel het een en ander verklaren. Zijn tante heeft daar wel eens over gesproken. Soms doen mensen dingen met pokémon die niet door de beugel kunnen. Ze hebben samen vaak besproken wat de beweegredenen daar achter zouden kunnen zijn, maar ze zijn tot nog toe nooit op een antwoord gekomen dat voldoening gaf. Adam ritste voorzichtig zijn rugzak open, en haalde daar een zakje met een broodje erin uit. Hij haalde een sneetje los en legde het op de grond neer, waarna hij wat stappen achteruit deed.
Odin keek even omhoog naar Oliver toen die tegen de Starly had gezegd dat hij hem niks zou doen. Daar ging hij tegen het been van de jongen staan en hield de zoom van het jasje van de jongen vast. Starly kreeg een zachtere uitdrukking op zijn gelaat en streek toen tussen de twee jongens neer. De andere twee Starly volgde het voorbeeld van hun broer en hopte toen gretig in de richting van het brood dat de ander zonet op de grond had gelegd. Nadat de vreemde jongen had gevraagd of er iemand gemeen was geweest tegen hen, voelde Oliver zich even ongemakkelijk worden. "Uhm.." begon hij en even vluchtig om zich heen keek of hij zijn Eevee kon vinden. Hij dacht meteen aan Rena die op oorlogspad was omdat ze zo net haar lunch hadden verknald. "..als dat zo is dan spijt het me vreselijk.." murmelde Oliver wat onverstaanbaar en duwde met zijn wijsvingers opgelaten tegen elkaar aan. Waarschijnlijk wist de jongen niet waar hij het over had maar hij schaamde zich voor het feit dat zijn Eevee soms onhandelbaar kon zijn. Het was hem ontgaan dat de Starly dat niet op het brood was afgekomen van nee had geschud op de eerdere woorden van de andere jongen.
Het trucje met het brood werkte dus om de Starly te kalmeren. Dat was in ieder geval al positief. Maar toen gebeurde er iets bijzonders. De Starly gaven aan dat niemand gemeen tegen ze was geweest, en toch verontschuldigde de roze harige jongen zich. Adam knipoogte even naar de Starly. Adam wist natuurlijk niet wat er precies was gebeurd, maar het leek erop dat het allemaal wel goed zou komen. Op dat moment vond Barry het rustig genoeg om ook van achter de kei vandaan te komen en bij Adam te gaan staan. Hij legde zijn kopje op zijn voet. “Ook leuk dat jij er weer bent.” Hij plaatste zijn hand op de schouder van de jongen. “Ik ben Adam. Aangenaam. Geen zorgen, ik ben een Ranger, dus we kunnen dit vast wel oplossen. Ik heb vandaag eigenlijk vrij, maar wat is er nou mooier dan op mijn vrije dag anderen te helpen?” Hij glimlachte naar de jongen. “Tevens lijkt het erop dat jij niet de schuldige was, als ik deze Starly mag geloven.” Ja hij zou het toch op een gegeven moment moeten zeggen. Die informatie te lang achterhouden zou toch best gemeen zijn.
