Chase vervloekte zichzelf. Het had hem één onoplettend moment gekost, maar het was wel één onoplettend moment te veel geweest. Hij had zich over Flora ontfermd nadat ze best wel hard op de grond was gevallen en was beginnen huilen, maar blijkbaar was dat de aanzet geweest voor een dief om langs te rennen en zijn rugzak mee te graaien. Zijn rugzak met daarin zijn badge case en zijn gloednieuwe badge, nog maar recentelijk verdiend. Zuko was blaffend overeind gesprongen en rende achter de dief aan en het was enkel door dat geluid dat Chase een beetje kon uitzoeken waar de dief ongeveer was, want de jongen was vrij snel geweest. Hoewel hij geen slechte conditie had, was zijn spiermassa vooral ontstaan door het zware werk in de mijnen en was hij met hardlopen dus niet zo heel snel. Na een poosje rennen begonnen de steken al in zijn zij en Chase, die zich niet mee liet sleuren door emoties, kon niet ontkennen dat hij een steek van irritatie voelde bij het idee zijn eerste badge te verliezen en weer opnieuw te moeten gaan. Hij dwong zichzelf om zijn pas te versnellen en zag de dief uiteindelijk, welke nog steeds hard weg probeerde te rennen. Een eindje voor de dief stond een jongen en Chase besloot om het erop te wagen. ”Hé, jij daar!” riep hij naar de jongen. ”Houd hem tegen! Hij heeft mijn rugzak gestolen!”
Hij moest binnenkort maar eens de eerste gym aan proberen te gaan wist hij, maar hij wilde nog iets meer trainen voor het zover zou zijn. Hij had Storm uit haar pokeball gelaten en de Chinchou stond rustig naast hem op en neer te springen. Ze was misschien de tweede pokemon die hij ooit had weten te krijgen, maar wel de eerste die ook met hem op het land kon zijn. Dat was helaas anders met de Remoraid, maar hij probeerde toch altijd wel zo veel mogelijk in de buurt te blijven van water als hij het kon helpen. Zijn aandacht werd getrokken door iemand die zijn kant uit kwam rennen en een ander die er wat achteraan zei. Hij stak vrijwel meteen zijn voet uit en liet de man struikelen. Storm sprong vervolgens bovenop de rug van de man en ging er op en neer springen. Ondertussen boog hij zelf naar beneden om de rugtas van de dief weg te graaien en vervolgens te wachten tot de ander dichterbij zou zijn om deze terug te geven.
Het was de adrenaline dat door zijn lijfde gierde dat voorkwam dat Chase stopte met rennen. Hij zag hoe de man voor hem zijn voet uitstak en daarmee ervoor zorgde dat de dief zijn evenwicht verloor en tegen de grond ging, waarop de Chinchou van de man vervolgens op de dief begon te springen. Door deze actie had Chase genoeg tijd om bij de dief te komen en hijgend rukte hij de rugzak uit de hand van de dief, waarna hij deze geïrriteerd aankeek. ”Maak dat je wegkomt,” zei hij koeltjes tegen de man, zijn stem laag en gevaarlijk. Het was een manier waarop hij nog niet vaak had gesproken, maar zijn roodkleurige ogen waren nu koud naar de man gericht. De dief krabbelde hierop haastig overeind en wierp nog één blik over zijn schouder naar hun voordat hij het hazenpad koos. Chase blies zijn adem diep uit en voelde zich ietwat getroost door het gewicht van zowel Zuko als Flora die zich tegen zijn been duwden. Blijkbaar was Flora achter hem aangerend en gestopt met huilen en Zuko had al die tijd al voor hem uit gerend, dus die was hij niet uit het oog verloren. ”Bedankt, man,” zei hij dankbaar tegen de man, dankbaar naar hem glimlachend. ”Dat was weer opnieuw voor mijn eerste badge gaan als ik die rugzak kwijt was geraakt. Je weet niet hoe erg je me geholpen hebt vandaag.” Hij gaf de man een klap op zijn schouder en blies zijn adem nogmaals uit. Het snelle kloppen van zijn hart begon eindelijk wat af te nemen, al was hij wel helemaal buiten adem nu.
De man kon niet meer op tijd wegrennen, waardoor de jongen de rugzak terug kon krijgen. Storm stapte van de man af en liet de jongen erbij. Hij haatte mensen die van anderen probeerden te jatten, vooral omdat hij zelf ooit een tijdje geen plek had gehad om naartoe te gaan en alles wat hij had gewoon bij hem droeg. ”Graag gedaan, ik haat dat soort mensen.” Het was iets dat hij voor iedereen gedaan had. ”Ik zou iedereen geholpen hebben in die situatie. Volgende keer moet ik hem nog wat harder laten vallen.” Want op deze manier zou die man het waarschijnlijk nog niet afgeleerd hebben.
Het leek erop dat hij iemand bij zich had die wel vaker voor redder in nood speelde. Chase zou met dit soort situaties ook zeker geholpen hebben en dus kon hij het gevoel van de ander wel begrijpen, al dacht hij niet dat hij de man pijn zou hebben gedaan nadat hij zich over had gegeven. Als de man hem geslagen had, zou hij dat misschien nog wel hebben gedaan, maar nu had de man het vrij snel opgegeven en wilde Chase er eigenlijk niet meer aandacht aan besteden dan nodig was. ”Ik denk dat hij zijn lesje voor nu wel geleerd heeft,” suste hij de ander dan ook kort. ”Anyway, mijn naam is Chase en dit zijn Flora en Zuko,” zei hij. Flora leek haar verdriet op slag te zijn vergeten toen dat ze de Pokémon van de man zag en Chase kon het niet laten om te grinniken toen ze nieuwsgierig dichterbij kwam. Ze was dan ook zo gemakkelijk te entertainen.
