Tales of

Sinnoh

Zzzzzzzzz.... zzzzzzzzz.... zz?

Ineens schoot Tyson overeind en keek hij om zich heen. Hij bevond zich in het bed op de hotelkamer waar hij voor zover hij kon herinneren ook in slaap gevallen was. Maar er was iets vreemds aan de hand, en hij kon zo snel niet plaatsen wat er nou precies was. Hij keek op zijn wekker en besloot vervolgens dat 2:43 uur 's ochtends toch echt te vroeg was om daar iets aan te doen. Maar een kans om zijn ogen te sluiten kreeg hij niet, want een paarsblauwe gloed begon plots te schijnen aan de andere kant van de kamer, en het leek steeds feller te worden en dichterbij te komen. Was dit een droom of zo? Hij keek naar het licht, maar het was te fel om goed te kunnen zien wat de oorzaak was. Plots kwam het licht wel heel dichtbij, en ineens vlogen er meerdere paarsblauwe lichtbolletjes rond zijn hoofd. Deze bolletjes draaide enkele rondjes om zijn hoofd voordat ze weer verdwenen, en Tyson voelde naast angst ook wat verwarring ontstaan. Hij wilde iets doen maar tegelijkertijd wilde hij niet dat zijn buren wakker zouden worden. Pas nu viel het hem op wat de oorzaak van deze gloed was: een pokémon. Specifiek Void, de Litwick die hij eerder vandaag bij zijn team gekregen had. "V- Void," zei hij in zo'n fluisterschreeuw-stem, "Ga terug naar je pokéball!" Gelukkig was het een van zijn eigen pokémon, en niet een wilde of die van een vreemdeling, al was Void ook nog niet echt gewend aan Tyson. De litwick luisterde niet naar zijn trainer en kwam steeds dichterbij het bed.

Tyson was bijna bang dat de kleine paarsblauwe kaars het bed in de fik zou steken, dus hij stapte er snel uit voordat het zo ver zou kunnen komen. Lichtelijk gespannen liep hij naar zijn rugzak en haalde Voids pokéball tevoorschijn en riep de litwick terug. De pokémon keerde terug, maar niet langer dan een halve minuut later verscheen deze weer. Tyson wierp Void een vermoeide en geïrriteerde blik toe. "Waag het niet..." Tyson liet Void terug in zijn pokéball, maar die kwam er nu al na enkele seconden weer uit. "Wat wil je?" De litwick antwoordde natuurlijk niet met iets waar Tyson iets aan had, en in plaats daarvan leek er nu paarse rook uit het kaarslicht te komen. Tyson wachtte eventjes af, maar toen de rook steeds meer leek te worden besloot hij dat hij er misschien toch maar iets aan moest doen. "Void, stop!" zei hij in een luide stem, "Alsjeblieft, hou op voordat het brandalarm zo af gaat!" Tyson wist niet of de paarse rook het brandalarm af zou kunnen laten, maar hij wilde het niet riskeren. Hij wist ook niet hoe dun de muren hierbinnen waren, maar zijn geschreeuw had vast wel iemand gewekt. Misschien dat zo'n iemand hem zou kunnen komen helpen?

De deur van zijn kamer opende, was hij die nou ook nog vergeten om op slot te doen? "Alles oké kerel?" vroeg een onbekende mannenstem. Tyson keek weg van zijn Litwick en naar de persoon die in de deuropening stond. Had hij de tijd om de hele situatie uit te leggen? Nee, waarschijnlijk niet. "Mijn litwick gaat maar niet terug in zijn pokéball en nu doet hij dit!" Tyson gebaarde paniekerig naar de pokémon die nog steeds smerig ruikende paarse rook creëerde. Wat moest hij nou toch doen om die verdomde kaars tegen te houden?

Tyson keek paniekerig naar Void en vervolgens naar de andere kerel die zojuist zijn hotelkamer binnengestapt was. Zou deze persoon hem daadwerkelijk kunnen helpen met dit probleem? Kalm aan, Tyson, adem in adem ui- wacht, Arceusverdomme, nee! Tyson had in zijn nog steeds niet volledig wakkere staat diep ademgehaald en had nu dus een grote hap van die smerige paarse rook binnengekregen. Hoestend en proestend keek hij naar die andere kerel, maar alsof het niet erger kon had die kerel nu zijn aansteker tevoorschijn gehaald. Als hij niet te druk bezig was met dat smerige rook-gas-spul van zijn litwick uit zijn longen te hoesten had hij de ander niet zo vriendelijk verteld dat meer vuur het niet beter ging maken, maar ja...

Void zag het licht, en keek op naar het vuurtje dat uit de aansteker kwam. Voor even leek deze afleiding te helpen, want de litwick stopte met het paarse rook spul te creëren. Maar, uhh, ja... Nu begon de vlam van de kaarsachtige pokémon wel heel fel te branden. "Oh nee, waag het niet." Tyson was voor nu klaar met hoesten en als blikken konden doden dan was Void nu dubbel Ghost-type geweest.

Tyson wist echt niet wat hij moest doen, hij keek ongemakkelijk van zijn litwick naar de man die bij zijn kamerdeur stond. Voids kaarsvlam bleef ook maar groeien. Was dit echt geen nachtmerrie? Nee, het was helaas te echt om een droom te kunnen zijn. Plots klonk er een luid geloei dat door alles heen drong. Het duurde misschien iets te lang voordat Tyson daadwerkelijk besefte wat dit geluid was. Het brandalarm. Zo snel als hij kon pakte hij zijn tas en vervolgens tilde hij ook Void op, wiens vlam ineens weer terug ging naar de gewoonlijke grootte en felheid. “We— We moeten gaan.” Zei hij, nog steeds redelijk paniekerig. Hij probeerde niet te veel te denken aan het feit dat het mogelijk zijn schuld was dat het brandalarm nu af ging, aangezien Void zijn pokémon was en hij verantwoordelijk was voor die stomme kaars.

De man die bij zijn deur stond maakte ook dat ie weg kwam zodra het brandalarm af ging. Tyson wist niet zo goed wat hij moest met die kerel. Dus haastte hij zich richting de uitgang van het hotel, Void nog steeds in zijn armen houdend. Maar ja, hij bevond zich nog niet op de begane grond, dus dat betekende dat hij de trap moest nemen. Iedereen hier zou nu al wakker geworden zijn dankzij Voids domme spelletje, als niet al wakker waren om andere redenen.
Eenmaal buiten keek hij nerveus een beetje rond. Zou de brandweer hier op af komen? Waarschijnlijk wel, maar er was geen echte brand geweest, enkel een extreem eigenwijze fire-type pokémon… Dit was one hell of a night geweest, en iets zei hem dat het nu nog niet voorbij zou zijn.
Ergens hoopte hij om die man van eerder nog eens te zien zodat hij zijn excuses aan zou kunnen bieden voor de chaos van vannacht. Al wist Tyson niet zo goed of hijzelf deze excuses moest aanbieden of dat hij die eigenlijk moest verwachten van de ander. Ja, ze hadden allebei wel wat dingen gedaan die beter niet hadden kunnen gebeuren.