Tales of

Sinnoh

Rust. Eindelijk rust. Cyndaquil lag te slapen aan zijn voeten, hoogstwaarschijnlijk omdat ze op hun weg hierheen overal en nergens wilde zijn om alle interessante mensen en pokémon te spotten. Met een boek over pokémon traits in zijn handen zat hij op een muurtje, hopend zo de komende uren te spenderen in het heerlijke lente zonnetje.

Het werd hem echter niet gegund. Het werd hem nooit gegund. Een geluid dat overduidelijk toebehoorde aan een van die mysterieuze zeemonsters die je wel eens hoort op holotube bereikte zijn oren. Zijn blik schoot op van het boek, en wat hij zag was een monster- nee, een geest- nee, een creepy dreepy. Pika mukking chu. Zijn ziel verliet nog net niet zijn lichaam om te veranderen in een ghost pokémon. Zijn schreeuw, je mag het gerust een gil noemen, sloeg een octaaf hoger dan zijn ego wilde accepteren. Het duurde niet heel lang voordat het boek door de lucht vloog, richting de dreepy, maar zijn aanval was ineffective. Het boek vloog door de pokémon heen, en viel enkele meters terecht op de grond. En Cassian? Nou, die zat niet langer meer op het muurtje, maar was achterover van de muur geflikkerd. ”Arceusverdomme Cloyster pokémon ik zal je-” de rest van zijn vervloeking volgde binnensmonds en zullen we maar niet herhalen.

Hij stak zijn kop boven het muurtje uit, boos naar de Dreepy starend die hem had laten schrikken. Wat? ”Wat?” Zijn hoofd keerde naar waar de stem vandaan kwam, maar alles wat hij zag was een flits van wit en rood. PATS! De pokéball knalde tegen zijn voorhoofd nog voordat hij kon registreren dat het een pokéball was. Een hand reikte direct naar de pijnlijke plek, terwijl zijn ijsblauwe ogen de boosdoener vonden. ”Lijk ik soms op een POKEMON?!” Hoe durfde z-

Al zijn moed zakte in zijn schoenen toen de Onix pal voor zijn neus verscheen. Oh jee. Hij keek omhoog, en nog een stukje verder omhoog want holy shit hoe groot is een Onix wel niet?! Hij zag het al voor zich: breaking news - jongen geplet door 8 meter hoge onix. ”Hey.. hey Ava.. word eens.. wakker..” Hij porde zijn Cyndaquil zachtjes om haar te wekken, wie, zoals altijd, met vrolijk piepende geluidjes omhoog schoot. Klaar om de wereld tegemoet te gaan, maar, heel misschien, was het tijd om te rennen.

Was hij bang voor een dreepy én een onix. De man trok zijn wenkbrauwen omhoog en haalde zijn schouders op. ”Ik ben niet báng,” meldde hij, ook al stond hij nou niet helemaal te poppelen om een 8-meter lange pokémon en een geest tegemoet te gaan. ”Maar dat-” hij wees naar de Dreepy. ”Is afkomstig van een eeuwenoud zeewezen en dat is toch niet normaal.” Daar kwam zijn pokédex kennis naar boven. Dreepies waren net zoals alle andere ghost pokémon, niet normaal, niet van deze wereld, angstaanjagend en onwerkelijk. Je wilde daar toch geen trainer van zijn? Nee, sorry, hij had geen zin om bezeten te worden door een eeuwenoud zeewezen. Yikes.

Wat cool. ”Cool?” Herhaalde hij. Hij wreef pijnlijk over zijn voorhoofd, not at all amused. Hoe bedoel je cool. Ava dacht er echter anders over na, en zette een voorzichtig, maar nieuwsgierig, stapje richting de reusachtige Onix. Waarna ze een hoog piepgeluidje maakte, alsof ze probeerde te communiceren met het gigantische beest. ”Dat is acht meter aan steen, als ik jou was zou ik hem terugroepen voordat hij de halve stad afbreekt.” Dat was een overdrijving, maar, hij wilde graag zijn boek terug en de Onix stond nogal tussen hen in.

Hij rolde zijn ogen bij haar opmerking, want als je het hem vroeg, sloeg dat helemaal nergens op. Hij kwam van zijn moeder, dat was perfectly normaal. Een geest van een oud zeewezen, dat waarschijnlijk 5000 jaar geleden in de oceaan zwom en groter was dan de grootste boot die deze dagen de oceaan trotseerde, was niet normaal. Hé, hij verzon de regels niet, daar kon hij niks aan doen. Hij haalde zijn schouders wat op en keek toe hoe de rozeharige vrouw zich voorstelde aan haar pokémon. Ah, ze was dus onervaren met deze Onix, g e w e l d i g.

Nu ze toch bezig was, zag hij zijn kans om zijn boek terug te halen. Hij stapte voorzichtig weer terug over het muurtje heen en liep met een boog om de Dreepy heen. "Uhu," bracht hij uit. Weerklonk daar een vorm van bitterheid in zijn stem? Was hij misschien gewoon jaloers omdat hij niet zo'n grote Onix had? Wie weet. Hij raapte zijn boek op en veegde wat stof ervan, zijn ijsblauwe ogen weer fixerend op de pokémon. "Ik denk dat ik Steelix prefereer." Onix was gewoon een grote brok steen, nee, voor hem was daar niks interessants aan. Het werd pas interessant wanneer de pokémon een steel type kreeg. Hij had zich altijd afgevraagd hoe dat mogelijk was. Een pokémon die evolueerde, en een nieuw type ontwikkelde.

Grootte telde niet, maar het stak altijd wel een beetje wanneer andermans pokémon groter waren dan de jouwe. Wat moest zijn cyndaquil tegen haar onix? Helemaal niks. Ze zou in een gevecht zowat geplet worden door de acht meter lange pokémon, als ze niet een beetje zou oppassen. Ava leek zich er echter niet van bewust, en staarde vol bewondering naar de gigantische pokémon. Great.

Hij was van plan om na zijn comment gewoon rustig weg te wandelen, want wat was er verder nog om over te praten? Hij wilde niet in een ruzie komen met deze chick, want ze had hem al hoofdpijn bezorgd met haar verdomde pokéball. Echter, toen ze een opmerking maakte over steel types, kon hij het niet laten om zich verbaasd weer naar haar te draaien. Heel eerlijk, ze gaf hem nou niet de impressie van een steel liefhebber met haar roze haren en blauwe ogen. Hij zou haar eerder inschatten als een fairy breeder. "Zijn we het nou ergens over eens?" Hij legde een hand op zijn borst, alsof het hem verbaasde, en zijn mondhoeken krulden licht omhoog. "Steel is duidelijk een van de betere types, ik hoop binnenkort zelf een steel pokémon te bemachtigen." Dan was zijn team pas perfect. Maar hij wilde uiteraard wel een échte steel pokémon. Niet een waar hij eerst drie jaar op moest wachten tot die evolueerde.

Kalm duwde hij zijn boek terug in zijn rugzak, klaar om de rest van zijn dag te vervolgen zonder een vervelende Dreepy of een suikerspinhoofd. De arrogantie en minachting spatte zowaar van haar glimlach af, en hij kon het niet laten haar een bittere grijns te schenken. Hij kende haar type maar al te goed. Arrogant, zelfingenomen, misschien zelfs zwaar verwend door mammie en pappie, maar als puntje bij paaltje kwam, zat er geen inhoud in. Dus had hij ook geen interesse om haar verder te leren kennen. Hopelijk zouden hun paden niet meer kruisen.

Hij draaide zich om en begon zijn weg te vervolgen, zonder nog een laatste blik op haar te werpen. Ze was dat niet waard. Ava volgde hem op de voet, soms over haar schouders kijkend of ze de roze harige vrouw met de gigantische Onix nog kon spotten, maar deze was allang in de menigte verdwenen.  Hij hief zijn hand omhoog naar zijn voorhoofd, een gepijnigde uitdrukking op zijn gezicht. Als dat maar geen vervelende blauwe plek ging worden. Cloyster Pokéball.