Tales of

Sinnoh

Met een opwindend gevoel in haar maag nam Cerys plaats op haar bankje op de tribune. Dit zou haar allereerste coördinator show zijn. Hoewel ze het altijd op papier een mooi beroep had gevonden, trok het idee haar natuurlijk niet echt want, tja, als coördinator moest je wederom pokémon gebruiken. En daarbij was haar pad nu eenmaal uitgestippeld sinds haar tweede. Ze zou Crescent Moon worden net als haar ouders. Op haar schoot zat haar nieuwste aanwinst. Hij en Sheah konden het prima vinden en ze was al iets meer op haar gemak bij hem als Sheah hem goedkeurde. Die eevee was immers haar schild, haar bescherming. Een maatje zou ze het nog niet noemen, goed gezelschap misschien. Al snel stroomde de tribunes vol en werden de lichten gedoofd. Cerys drukte de witte eevee wat dichter tegen zich aan en aaide hem over zijn kopje. Hij was gaan trillen toen de lichten waren uitgegaan.

Al snel ebde Cerys haar aanvankelijke gereserveerde houding weg en veranderde die in pure fascinatie. Ze wist niet wat ze verwacht had, maar dít was het zeer zeker niet geweest. De manier hoe mensen hun pokémon gebruikte.. sommigen droegen kostuums. Andere lieten hun pokémon tevoorschijn komen in een wervelwind van spectaculaire effecten. Deelnemers zongen, dansten, tapte moppen.. Dit was je reinste showmanship en totaal niet zoals Cerys had verwacht. Ze was érg onder de indruk van een roodharig meisje met een shiny gardevoir die een muzikale act meebracht die het publiek deed smelten. Tenslotte betrad een jong meisje het podium. Uit haar pokébal; verscheen een Togetic. Een vreemd, wit gevederd beestje met blauwe en roze symbolen op zijn verenkleed. De sterren die uit zijn bal kwamen schitterde in het licht van de studiolampen, een regen van schitteringen. Cerys keek met half open gezakte mond toe. Toen ze hun eerste act opvoerde slaakte ze een verrukte kreet. Bij de tweede slaakte ze een verwonderde ‘aaah!’. Zelfs de eevee op haar schoot leek het mooi te vinden. Hij keek met fonkelende oogjes toe en leek zijn aanvankelijke angst al vergeten te zijn. En daar kwam het. Met een zwierige beweging wierp het meisje een fonkelende steen naar de togetic toe. De fonkelende, sprankelende wind die om de Togetic heen wervelde werd omhuld door een sneeuwwitte gloed en toen die wegtrok vloog er een groter, geëvolueerd exemplaar uit die de fonkelende wind in een soort explosie overal om hem heen liet neerkomen door de air slash. Cerys kon haar ogen niet geloven. Ze had nooit echt kunnen voorstellen dat een pokémon mooi kon zijn, nou ja, niet op déze manier. Haar shiny eevee was een pareltje als de zon op zijn vacht scheen maar dít. Dit was iets geheel anders.

Na afloop treuzelde ze aardig en hing ze rond in de lobby van de hal. Haar wachten werd beloont toen ze het meisje zag. Ze schraapte al haar moed bijeen en stapte op haar af. “Hey,” begon ze een tikkeltje verlegen al wist ze helemaal niet hoe dat kwam. “Ik vond je act heel mooi.” Haar glimlach en haar toon waren oprecht. Haar bleke blauwgrijze ogen fonkelde toen ze dat zei. Hoe kon ze onder woorden brengen dat dit haar allereerste show was en ze nu een beetje begon in te zien waarom haar ouders zo van pokémon hadden gehouden.

Cerys knikte op de vraag van de ander. Ze wierp even een blik op hem en glimlachte zacht. Naast Sheah was dit wel de enige andere pokémon die ze vertrouwde, nou ja tot op een zeker niveau dan. Hij was immers nog een grotere lafaard dan zij en dat had ze tot voor kort niet mogelijk gehouden. De Togekiss kwam zwierig aanvliegen en Cerys hield haar adem in om het niet op een gillen te zetten. Ze wierp wat nerveuze blikken op de Togekiss op de schouder van het meisje maar maakte er verder geen opmerking over. “Ja.. ” begon ze een beetje zwakjes. “Hij is.. Shiny! Schijnbaar kunnen sommigen pokémon een andere vachtkleur hebben, zie hier.” Ze stak haar sneeuwwitte Eevee uit naar het meisje, duwde hem bijna in haar gezicht, en draaide hem even naar links en naar rechts zodat ze hem goed kon bekijken. Eevee probeerde terug te krabbelen maar toen er een lichtstraal door de skylights van het dak van de lobby viel, glinsterde zijn vacht even als een diamant. Cerys duwde hem weer tegen haar borst om hem te kalmeren. “Jouw Togekiss.. ik vond je optreden heel mooi. Hij was echt.. heel mooi.” Ze bloosde plotseling weer. Ze kon het niet helpen. Zo goed spreken over pokémon was een zeldzaamheid voor haar.

Cerys voelde haar borst een beetje opzwellen van trots toen ze de blik zag die het meisje op Eevee wierp. Há, ja kijk maar goed hij is helemaal van mij. Dacht ze. Het onderwerp ging weer terug naar de Togekiss en Cerys voelde hoe ze haar ogen nauwelijks van hem af kon houden. Hij was een warempel vreemde pokémon. Een soort vogel maar.. tja, hij zag er niet echt uit als enige vogel die ze ooit gezien had. “Hoe lang ben je al een coördinator? En waarom ben je een coördinator geworden?” Wist Cerys eruit te flappen. Misschien kwam de vraag een beetje uit het niets maar ze vroeg het oprecht zichzelf af. Nieuwsgieriger dan een vlam in een papierwinkel over haar nieuwe gevonden interesse.