Tales of

Sinnoh

Hij had even wat fronsend naar het geld gekeken die hij nog had. Het was niet heel erg veel meer. Toen hij Bella had geadopteerd, had hij best wat neer moeten leggen voor haar. Misschien iets te veel omdat hij natuurlijk ook de hypotheek van zijn huis moest betalen. Hij moest even lachen om zichzelf, dat werd geen cocktail drinken daar bij het barretje. Ach, hij zou vanzelf wel weer sparen. Hij had wel zijn Caterpie een veel beter leven kunnen geven nu. Dat was veel meer waard dan die centen. Hij keek even naar Essy en Lissy op zijn schouders, die wat sip naar het gezellige barretje keken. “Een ander keertje.” Beloofde hij hun. Hij aaide ze allebei even over hun hoofd. Toen liep hij bij de bar weg naar de zee. Hij ging op het strand zitten en gooide de pokéballs van Sem en Bas op. Zijn Basculins zwommen de zee in. Ze bleven nog wel in zicht van Mace. Terwijl ook zijn Shellosen van zijn schouders kropen en in de golven, die steeds het strand op rimpelden, begonnen te spelen.

[@Owen Collins]

Hij keek om toen hij een stem hoorde, die hij vaag herkende. Het was een tijdje geleden. Dat hij met Owen samen naar de Safari was geweest. Toch herkende hij de man wel. Er ontstond een ontspannen en vriendelijke glimlach om zijn lippen. Het merendeel van de mensen die hij de afgelopen tijd tegen kwam waren een stuk jonger. Het was wel prettig om dan soms even iemand te spreken die wat ouder was dan in de twintig. Al vond hij dat ook prima hoor, daar niet van. “Goh Owen. Dat is een tijdje geleden. Hoe gaat het met de Ferroseed?” Dat was de pokémon die de andere man gevangen had tijdens de Safari. Hij was dus wel benieuwt hoe het met de Ferroseed was. Eventjes keek hij naar de Chespin en daarna naar zijn eigen pokémon. Zijn Basculins en Shellosen waren nog steeds lekker aan het spelen in de golven.

Owen gaf aan dat het goed ging met de Ferroseed. “Mooi, dat is fijn om te horen. Ik begrijp dat hier eruit laten misschien niet zo praktisch is voor die pokémonsoort.” Zei hij toen. Toen vroeg de andere man naar zijn Krabby. “Daar gaat het ook heel erg goed mee. Queen is inmiddels geëvolueerd in een Kingler. Ze is thuis, de boel onveilig maken. Waarschijnlijk Elec op zijn zenuwen aan het werken.” Grinnikte hij toen. De kans was vrij groot dat ze hem aan het plagen was. Dat gebeurde namelijk regelmatig. Zijn Shellosen kwamen weer uit het water, naar Owen en hem toe. Zijn Basculins waren uit zicht, maar die zouden straks wel weer terug komen. Daar had hij alle vertrouwen in.

Hij schudde zijn hoofd bij de volgende opmerking van Owen. “Nee, ik denk het ook niet. Dit is een goede keuze geweest.” Daar was hij zeker van. Dat was ook één van de redenen waarom hij Bella dit keer niet mee had. Hij keek even naar Essy en Lissy die voor hun zaten, maar toen ze niet echt aandacht kregen. Gleden ze weer naar het water en verdwenen opnieuw in zee. Hij zag ook Sem en Bas naar ze toe zwemmen. Ah, daar waren zijn Basculins dus. Bij de volgende opmerking van Owen grinnikte hij. “Ooh, dat komt wel goed hoor.” Vervolgde hij tegen de andere man. “Elec let wel op. Die is heel streng.” Met Elec erbij kon hij zijn pokémon wel thuis laten. Dan kwam het wel goed.

Hij glimlachte bij de opmerking van de andere man. “Ik snap dat wel hoor. Niet alle pokémon zijn geschikt om alleen thuis te laten.” Zei hij toen. “Alleen soms moet het ook eens fout gaan, zodat ze het leren. Het is leerzaam voor ze. Maar als ze echt alles op hun kop gooien, dan zijn ze er inderdaad nog niet klaar voor.” Lachte hij. Nee, dan zou hij ze ook niet alleen laten. Er was wel een grens met hoe hij zijn huis weer aan wilde treffen. Ja, er was wel eens een vaas gesneuveld of een glas. Maar als dat het ergste was, dan gunde hij ze graag hun leermomentjes. Goed voor de zelfstandigheid.