Tales of

Sinnoh

Ace onderdrukte een diepe zucht en strekte zijn spieren. Hij had het strand verlaten omdat hij geen zin meer had in die pestdrukte en was, met Igneel, Inpulsa en Avian aan zijn zijde, naar de vuurtoren van Sunyshore City getrokken. Inpulsa had de lichten gisterenavond gezien en was daar zo enthousiast over geweest dat Ace haar wel het momentje gunde om er eens een kijkje te gaan nemen. Hij had Blade en Razor maar in hun bal gelaten omdat de twee anders toch de hele tijd met elkaar zouden gaan bikkelen. Avian hield hij altijd bij zich omdat dat zijn ogen in de lucht waren en die meteen kon waarschuwen als er iets zou zijn, waardoor Ace meteen tot actie over kon gaan. Maar het leek een rustige avond te gaan worden en ontspannen liep Ace, met zijn handen diep in zijn zakken gestoken, door het zand naar de vuurtoren toe. Inpulsa begon enthousiast op en neer te springen naarmate ze de vuurtoren naderde en Ace kon haar niet tegenhouden toen ze naar binnen spurtte, de trappen op. Ace liet een diepe zucht horen, waarna hij haar achterna ging, de trappen op. Hij deed veel aan hardlopen – bijna elke dag – en dus waren de trappen niet echt een uitdaging voor hem. Ook Igneel kon hem makkelijk bijbenen en op de tweede verdieping vonden ze Inpulsa al snel, die languit was gegaan. Ace rolde met zijn ogen, pakte de Elekid op en liep verder de trappen op, waar hij fronste toen hij een bekend gezicht zag. Zijn pupillen verwijdden zich kort even van verbazing toen hij zag dat er een Electabuzz naast Mace stond. Inpulsa was daar duidelijk verbaasd over en een tikkeltje verlegen draaide haar hoofd naar zijn schouder toe, maar Ace negeerde het en liep dichterbij. ”Ik zie dat je al aardig wat vooruitgang hebt geboekt sinds de laatste keer dat we elkaar gezien hebben,” sprak hij op een kille toon, al was er wel iets van goedkeuring in zijn blik te zien toen hij zijn ogen over de Electabuzz liet glijden. Nog even en zijn Elekid zou ook zo zijn, bedacht hij zich met toch wel een wrang gevoel in zijn binnenste, al zou hij dat nooit hardop toegeven.

Igneel snoof onder zijn adem door toen hij de uitwisseling tussen Inpulsa en de Electabuzz zag en ook Ace voelde zich weer ongemakkelijk worden. Avian was er allemaal niet zo mee bezig en leek een andere richting uit te kijken en Ace was er vrij zeker van dat als Blade en Razor in de buurt waren geweest, ze er Inpulsa mee hadden gepest. ”Insgelijks,” sprak hij op een kille toon toen Mace aangaf dat hij het leuk vond om elkaar weer eens tegen te komen. Hoewel hij geen fan was van sociale interacties waren er mensen in Sinnoh geweest die hij wel kon tolereren en Mace was daar één van. Zijn blik gleed kort naar omlaag toen de Electabuzz van Mace zijn arm naar Inpulsa uitstak en Inpulsa verlegen haar eigen armpje uitstak om met haar pootje die van de Electabuzz vast te houden. Ace besloot dat dit het moment was dat hij Inpulsa maar wat graag gewillig op de grond wilde zetten en Inpulsa rende meteen naar de Electabuzz toe, bewonderend naar hem opkijkend. ”Hoe gaat het met je research?” vroeg Ace op zijn gebruikelijke kille manier toen Mace had aangegeven dat zijn Elekid inderdaad was geëvolueerd. Ze hadden elkaar al even niet gesproken, dus hij vermoedde dat de man al wel wat vooruitgang had geboekt, net zoals hij dat zelf ook had gedaan. Maar dat zou hij later wel vertellen, eerst was Mace aan de beurt.

Igneel snoof wat rook onder zijn neusgaten door toen Inpulsa op een redelijk verlegen manier naar de Electabuzz tegenover haar keek. De Houndour had zijn teamgenoot dan ook nog niet vaak verlegen gezien en het maakte hem net zo ongemakkelijk als Ace dat hij dit te zien kreeg. Er werd Inpulsa blijkbaar gevraagd om naar het raam te wandelen, want ze pakte de arm van de Electabuzz aan zodat ze met hem mee kon wandelen. Avian had het tweetal nu wél in de gaten en maakte een kort geluid wat verdacht veel op lachen leek toen hij het tweetal in zijn richting zag komen. Inpulsa stak haar armpje vrolijk naar hem uit, waarop hij juist hoger ging vliegen zodat ze hem niet kon lastig vallen. Ace liet zijn blik naar Mace glijden toen hij een verhaal begon te doen over zijn research, wat Ace allemaal niks zei. Maar oké, goed voor hem. ”Prima,” sprak hij op een kille toon. ”Ik moet nog verslag uitbrengen samen met twee mede-rangers na een patrouille dat we hebben gedaan op het festival en dan kan ik hoger in rang gaan.” Hij gaf een knikje naar het drietal verderop en naar Igneel. ”Een heel deel van mijn Pokémon kan ik dan evolueren. Ik heb in de tussentijd ook een Bagon uit de Wonder Trade gekregen en een Scyther gevangen, dus er zijn zeker evoluties op komst.” Zijn blik had een soort zeldzame goedkeuring en tevredenheid in zich terwijl hij zijn armen over elkaar heen sloeg en Mace aankeek, ergens toch wel trots zijnde op wat hij kon vermelden.

Ace probeerde een stoïcijnse blik in zijn ogen te behouden toen Mace vroeg naar hoe zijn patrouille op het festival was verlopen. ”Op wat dronken kerels, een achterlijke debiel blijkbaar handelde in Pokémon en wat rare meiden die topless over straat renden na hebben we eigenlijk niet veel bijzonders meegemaakt,” sprak hij met een uitgestreken gezicht, al steeg het bloed een klein beetje naar zijn wangen toen hij het over de meiden had. Het was ook zo random gebeurd en niet alleen hij was er toen lichtelijk van onder de indruk geweest. Hij had Finn’s en Connor’s wangen ook verdacht rood zien kleuren. Zijn blik gleed naar Mace toen hij aangaf dat zijn team sterker leek te worden en Ace gaf een knikje. ”De missies worden er zeker niet gemakkelijker op, dus dan is het wel voornaam dat ik een krachtig team bij me heb lopen,” sprak hij op een kille toon. Zowel Avian als Igneel rolden met hun ogen toen ze het vrij romantische beeld van de Electabuzz en hun teamgenoot voor zich zagen. Inpulsa daarentegen vond het allemaal geweldig en ze liet de hand van de Electabuzz los zodat ze een stapje naar opzij kon doen en haar stekkerhoofdje tegen zijn zij kon laten leunen, een tevreden blik in haar ogen hebbend. Ace floot zachtjes tussen zijn tanden door toen hij de shiny Caterpie zag. ”Een shiny nog wel,” zei hij, iets van goedkeuring doorklinkend in zijn stem. ”Had ze iets speciaals?” De meesten die uit een shelter kwamen, waren of mishandeld of hadden een ander probleem waardoor ze moeite hadden met vertrouwen. De Caterpie zag er niet uit alsof ze een probleem had, maar dat kon Mace natuurlijk ook al snel verholpen hebben met zijn aardige karakter. Daar zag hij de man wel voor aan.

De reactie van Mace amuseerde hem ergens wel. Hij zou denken dat iemand op zijn leeftijd van niks meer zou opkijken, maar blijkbaar was dat niet het geval. Of misschien renden er in Mace’s jonge jaren gewoon niet veel meisjes topless rond op straat. Het was nogal een zicht geweest en Ace zou natuurlijk geen jongen zijn geweest als hij het echt erg had gevonden, maar de setting was gewoon… vreemd. Hij richtte zijn blik naar Mace toen deze over zijn Caterpie vertelde en Ace gaf een knikje. ”Dat valt dan eigenlijk nog wel mee,” merkte hij op. ”Er zijn ook Pokémon die daar compleet getraumatiseerd zijn of die zelfs verwondingen op hun lichaam hebben omdat ze slecht behandeld waren door hun vorige trainers.” Ze mochten hopen dat Ace het nooit zou zien of hun persoonlijk tegen zou komen, anders waren ze nog lang niet jarig. Dan kwamen ze er niet vanaf met een simpele arrestatiebevel als het aan hem lag. Daar wilde hij zelfs gerust zijn insigne voor riskeren. ”Ik heb mijn Bagon uit de Wonder Trade gekregen en hij heeft een probleem met vriendschap op te bouwen met zowel mij als zijn teamgenoten omdat zijn vorige trainer hem mishandeld heeft, waar hij nog duidelijke littekens en derdegraadsbrandwonden aan over heeft gehouden.” Ace klemde zijn kaken op elkaar en keek Mace strak aan. ”Ik kan denk ik niet met woorden omschrijven wat ik zo’n persoon aan zou doen als diegene voor mijn neus zou staan.” In elk geval niet veel goeds, daar kon je zeker van zijn.

De reactie van Mace deed hem ergens wel wat ontspannen. Hij merkte dat hij het fijn vond dat de man er net zo ontdaan op reageerde als hijzelf. Hij had ergens ook wel verwacht dat de man zo zou reageren, maar dan was het alsnog fijn om dat bevestigd te zien worden. Mace was iemand die hij wel kon appreciëren, net zoals hij dat met Chloe kon en een paar anderen die hij tijdens zijn reis had ontmoet. Iemand waar hij goed mee kon praten en die recht door zijn door hem opgezette barrière heen kon kijken. Ace grinnikte toen Mace zijn woorden sprak en gaf een knikje. ”Ik vraag me soms af of hoe dat ik nog steeds rondloop met de insigne aan mijn kraag,” zei hij geamuseerd tegen de man tegenover hem. ”Je wilt niet weten hoe veel dieven ik al tegen de grond heb gewerkt of net geen gebroken botten heb bezorgd. Ik ben niet echt van de zachte aanpak en zeker niet als je een Pokémon wat aandoet.” En dan had je nog zijn eigen verleden met geweld, maar dat ging hij niet aanhalen. Dat had hij zelfs met Finn niet besproken en dat vond hij prima zo. ”Al denk ik dat ik jou niet hoef te vertellen dat er genoeg zieke geesten rondlopen op deze wereld.” Zijn blik gleed peilend naar de man tegenover hem. Had Mace al wel eens te maken gehad met geweld of kende hij iemand die dat had doorgemaakt? Hij hoopte dat als hij van een gevalletje wist dat hij dat aan hem zou rapporteren zodat Ace er wat aan kon doen. Daar was hij inmiddels ook voor.

Ace keek lichtelijk verrast naar opzij toen er vriendschappelijk in zijn schouder werd geknepen. Het was een gebaar dat hij ergens wel en ergens niet van Mace verwacht had. En hij kon zeggen dat hij er geen hekel aan had, dat het… vaderlijk aanvoelde? Dat was zo’n verwarrende gedachte dat hij even met zijn ogen knipperde. Er waren bepaalde dingen die hij Finn niet had verteld, die hij niemand had verteld, maar nu ze hier zo stonden en Mace zijn acties goedkeurde – wat niet vaak gebeurde van andere mensen naar hem toe wat zijn aanpak betrof – lagen de woorden bijna op zijn lippen. Bijna. Toen begon Mace over Lake Verity en werd zijn aandacht weer verlegd, was het moment weer voorbij. Misschien maar goed ook. ”Wat is er gebeurd en hoe zagen ze er uit?” vroeg Ace lichtelijk gealarmeerd aan de man naast hem. En waarom had het meisje daar nog geen melding van gedaan aan de basis? Hij was er vrij zeker van dat nieuws zoals dat rondgegaan had moeten zijn als de basis geïnformeerd was geweest, dus hoe kon het dat hij er nog niks van wist?

Ace hield zijn blik strak gericht naar de man terwijl hij zijn uitleg deed. De beschrijving klonk bekend. Twee mannen, eentje met een mes. Hij had die figuren laatst ook ontmoet toen ze naar Igneel hadden willen steken met hun mes en Ace had ze toen een lesje geleerd, maar hij wist dat niet iedereen zulke sterke Pokémon rond had lopen of fysiek zo sterk was als hij dat was. ”Ik heb wel een vermoeden wie dat ze zijn,” sprak hij op een kille toon. ”Ik heb ook een aanvaring gehad met twee mannen die voldoen aan die beschrijving en één van hun heeft toen met een mes naar Igneel gestoken. Ik heb ze niet kunnen arresteren omdat ze te snel weg waren gekomen.” Hij had natuurlijk wel aangegeven bij de basis wat er was gebeurd, maar ze konden vrij weinig doen als ze enkel een beschrijving hadden en geen idee hadden waar de mannen nu waren. ”Er is wel al melding van gemaakt bij de basis, maar nu is het nog een kwestie van ze op heterdaad laten betrappen door de politie.” Hoewel Crescent Moon de straten wel veilig hield, waren ze nog altijd geen onderdeel van de politie en konden ze dus ook niet zomaar mensen arresteren. Dan was het meestal een kwestie van de politie op tijd bij de daders te laten zijn en als dat al mislukte, dan hadden ze nauwelijks een poot om op te staan. Maar nu Ace dit wist, zou hij er de volgende keer wel meer op gebrand zijn om die achterlijke idioten te laten vangen. Daar was hij zeker van.

”Ik denk eerlijk gezegd dat er iets behoorlijk mis met ons zou zijn als we dat zouden begrijpen,” sprak Ace op een kille toon, zijn blik naar Mace gericht. Mace’s blik reflecteerde wel ongeveer hoe hij zich voelde en gek genoeg ontspande hij daar wel door. De man had een vaderlijke, rustige uitstraling op hem, iets wat hij in zijn eigen familiesfeer vaak gemist had, zeker van zijn vaders kant. Ace knipperde wat verward met zijn ogen door die gedachten en het kwam dan ook als een zegen dat Mace zijn woorden sprak. Hij wist niet wat er met hem was, maar ergens wilde hij Mace wel de grootste drijfveer vertellen waarom hij zich bij Crescent Moon aangesloten had. Het voelde alsof hij een kogel had ontweken doordat Mace een soort van aangaf dat hij weg moest, want nu zou Ace geen tijd hebben om het te vertellen en zou hij daar achteraf ook geen gêne over voelen. ”Wij moesten ook maar weer eens gaan,” sprak hij op een kille toon. Inpulsa had zijn woorden gehoord en keek over haar schouder met een smekende blik naar hem, maar Ace was niet te vermurwen en wenkte haar kordaat. Met een zucht liet Inpulsa de hand van de Electabuzz van Mace los, waarna ze in zijn richting kwam. ”Ga je geen afscheid nemen?” vroeg Ace met opgetrokken wenkbrauwen, waarna hij zijn blik ongemakkelijk afwendde toen Inpulsa terug naar de Electabuzz rende, haar armpjes naar hem uitgestoken hebbend. ”Dit gaat denk ik nooit wennen,” murmelde hij onder zijn adem door tegen Mace, zijn blik expres weghoudend van het tafereel voor hem.