Tales of

Sinnoh

Het zweet sijpelde in zijn tot de millimeter getrimde bakkebaardjes, zijn haaraanzet was er nat van en zijn makeup-producten, nou.. die moesten voor vandaag helaas tijdelijk even worden vervangen door waterproof-versies van mindere kwaliteit - maar zelfs in dit zomerse weer vertikte de excentrieke coördinator het om zijn fraaie bont in de kledingkast kofferbak te laten. Een luxueuze Ninetales-staart lag over Sylvesters schouder gedrapeerd en schreeuwde 'don't be a bisharp, summer, hier! jij je zin', want daaronder droeg hij namelijk een iets dunner zwart-wit poloshirt. Voorover gebogen in zijn achterklep, leek hij druk in de weer te zijn bij zijn mistroostige autootje. De bak stond half schuin in een kuil gezakt en had (zo te zien aan de zanderige motorkap, de vormeloze hopen achter hem en de diepe sporen in het strand) op weg hiernaartoe wat enkele zandkastelen kapot gepatst, die het noodlot hadden getroffen in zijn pad te durven bestaan. Alle deuren stonden wagenwijd open, de ramen waren naar beneden gedraaid. De hele minibak beefde millimetertje voor millimetertje dichter naar zee door de bass-boosted vibraties van de luide muziek die uit zijn speakers knalden. Alweer zo'n prachtig muziekje gawd damn. Niemand die hem ongelijk gaf, uiteraard. Andere strandgangers bleven ver uit zijn buurt; begrijpelijk, met de muziek die mijlenver nog prima te horen was. De enigen die er misschien niet van genoten waren de huilende kinderen wiens zandkasteel onder zijn wielen waren gekomen. En de moeders die een poging deden hem schreeuwend boven zijn song heen te confronteren. Arceus woman, chill je trikini. Niet bepaald onder de indruk pauzeerde Syl zijn nauwkeurige, geheimzinnige werkje in zijn achterbak (iets met lijm en ballengooiers) om met opgeheven sigarettenhouder in de hand zijn rug te rechten en mevrouwtje moeilijk hooghartig van top tot teen te bekijken. "Is my lack of beach attire so offending to you?" vroeg hij in halve gebarentaal, omdat hij moest toegeven dat hij zichzelf ook niet zo top kon verstaan. Met zijn kaken op elkaar geklemd, schoof de man zijn stola over zijn langzaam roodkleurende oorschelpen en blies laatdunkend de rook uit in het gezicht van middelbare leeftijd. "Woman, your expiring ovaries wouldn't be able to handle it anyway," schamperde hij met een wild wegwuivend gebaar. Ga even opbokken nou, ik ben bezig. Drama om niks. Zand genoeg hier om een nieuwe noobbunker te bouwen hoor. Vuitton en al zijn hondachtige Pokémon - zijn Furfrou, Poochyena en Growlithe - waren langs de branding aan het rousen, en de madame probeerde de beesten slaand met een sandaal van haar vandaan te houden toen ze driftig tegen haar op begonnen te springen. Zacht gnuivend in zichzelf deed Syl net alsof hij het niet zag. De peuk tussen zijn lippen wipte geamuseerd mee op ieder gniffeltje. Hij had immers belangrijkere zaken hier te doen. Zoals prijzen binnenslepen met Pyukumuku-keilen. Volgens het Sinnohse volk dat oude tradities naleefde, hadden de nasty ziltige beesten perfecte aerodynamica om mee te smijten. Excuse me? Hadden de meeste foeilelijke Pokémon dat al niet standaard? Oui. Daarom zou dit een koud kunstje zijn. Brace yourself, Sunyshore City.

- Lyraaa
(clothes for reference)

Neerkijkend op de prachtige creatie in zijn kofferbak, liet Sylvester een klein, blij glimlachje op zijn lippen toe. Het was prachtig. Magnifique. Tetter maar door hoor, ouwe meid met je corrigerende Wibra-zwempak - dit wandelende fashion statement ging er intussen wel vandoor met de eerste prijs die hij voor de korstelige snotsnoet van je zoon wegsnaaide, promis. "Right?" vroeg hij zacht neuswrijvend aan Vuitton, die via zijn schouder omhoog was geklommen om in zijn nek te krullen. Rococo, zijn Growlithe, liet een instemmende blaf horen en hij waande zich uiteindelijk tussen zijn opgelaten Noir en Madame de Pompadour door naar the place to be. Met een vieze grimas op zijn gezicht nam hij ten lange leste zo'n Pyukumon in een hand, squeezde het een paar keer uit pure nieuwsgierigheid. Good gracious Goomy, het had wel iets weg van zijn buurvrouw Olga. Net zo onzuiver, zompig en arbeidsschuw. Alleen was dit.. creatuur net even iets meer stilzwijgend en makkelijker in de omgang. Je moest toch zelf met een rotvaart weg zijn gekeild en vervolgens bij het neerkomen negen keer flink je hoofd hebben gebonkt, wilde je bewust de keuze maken om een Pyukumuku als je Poképartner te nemen. Syl slaakte bijna een onwillekeurige schreeuw en moest zich ervan weerhouden het niet nu al in het zand te smijten om het diep, diep terug naar de binnenkern van de aarde te stampen waar het thuishoorde, toen er tot overmaat van ramp een kronkelend klein wit dingetje uit de blob kwam kijken.

!!!!

EW. C'est horrible. Hij wist dat hij aantrekkelijk was, maar jeetje. Nog een beetje zwaar ademend creëerde hij een ring van intimiderende, persoonlijke ruimte door de jongere deelnemers (die hem nogal raar aangaapten, local weirdo over here) een vurige blik toe te werpen. Oui? Comments? Schrijf maar met je vieze vingertje in de zonnebrandcrème op de ingevette vijftiger-buik van je pa. Het was hoe dan ook nog een schrale troost dat het voor vandaag even officieel was toegestaan om de dingen hopelijk kapot te pletsen tegen de wateroppervlakte. Snel in de ballengooier ermee, gadverdegadverdamme nog aan toe. Tenminste - dat was wel het originele plan.

Paffend, en met een hooghartige slag waarbij hij zijn stola-pels terugsloeg, maakte Sylvester al aanstalten om over het strand en door de schelpenbank richting de branding zijn prijs binnen te slepen - maar stokte abrupt in zijn pas. Zijn adem stokte trouwens ook. Wat voor zeventig keer in verscheidende verfpotten gedoopte verfkwast kwam daar nu weer aangeschreden? Het leek wel een voltooid kleurboek van een overenthousiast kind. Zijn blik gleed van haar omlijningen naar een shiny kattenbeest, door naar haar galactic outfit, en toen naar de rest van de kleurenbrei. Er zat een jankkikker op haar schouder: lelijk, useless, maar tevens een shiny. Een Buizel week met een chocoladebruine vacht af van zijn gewoonlijke kleurpatroon, ook in haar gezelschap. Traited. En dan.. dan de publiciteitspipo zelf. De zachtpaarsgekleurde lokken, de sterren in haar kleding die hem veel te vrolijk toeschitterden, dat heldere lachje als een klaterend watervalletje - de SHINY Skitty.. Om haar heen zwermden een aantal geïnteresseerde mensen die het allemaal wel heel bijzonder leken te vinden. En haar worp? Haar Mukking worp? Een score! Syls klapperende tanden scheurden bijna een stuk uit zijn peuk met dezelfde savagery als een uitgehongerde Mightyena uit een Zebstrika-flank. Het treurige plrrt-geluid, afkomstig van de Pyukumuku in een vuist wiens Inwards hij er intussen herhaaldelijk, maar onbewust mee uitkneep als een stressbal, hield aan in een ritmisch geluidje. Tiny temper tantrum coming up.

Driftig flatste hij de Pyukumuku in het uiteinde van de ballenwerper, die met secondelijm en stukken stevig gebonden touw weer bevestigd was aan een tweede ballenwerper, en benaderde vervolgens zo het kreng langzaam van achteren - in zijn ene hand het lange object als een getrokken zwaard en in de ander, hoog opgeheven hand, zijn trouwe peuk. Plotseling sjeesde er een hulpeloze Pyukumuku in een krachtige worp door de lucht, ver van het strand vandaan, bouwde al gracieus suizend een mooie snelheid op, en keilde toen in haast perfecte sprongetjes uit het zicht over het water. There. Aanschouw. Huiver. Observeer. Doe maar eens even goed kijken met die naïeve aandachtsgeile kijkers, ja, met je fistpump die iedere badgast hier doet cringen naar Kanto en terug. Zeker niet genoeg aandacht gehad als kind. Chèri, it shows.
"Oh. Hello there, Lyra," zei Syl quasi-verrast terwijl hij naast haar ging staan. "Didn't see you there." Zijn mondhoeken krulden smalend om terwijl hij dat laatste er losjes aan toevoegde. Hij zou haar de lol niet gunnen om haar bonte outfit te erkennen, óf het hele kleurenpalet aan shiny en traited Pokémon die achter haar aan slenterden. Nogal in zijn nopjes leunde Syl schuin op zijn ballenwerp-knutselcreatie alsof het een cane was, en intussen bleef hij haar nonchalant glimlachend aankijken. Alsof hij ergens op wachtte. Een paar tellen later schalde er inderdaad een speels geluidje over het strand dat klonk wanneer er een nieuwe koploper op de eerste plaats van het scorebord kwam te staan. De glimlach had zijn genegenheid verloren en was gladjes geworden zoals hij vrijwel meteen erna iets naar haar toe boog. "Perhaps some.. practice is in order," schamperde hij zacht in haar oor, het helemaal afgemaakt met een klein knipoogje. Speciaal voor haar. Natuurlijk bracht hij het een in subtiele fluistertoon die tussen hem en haar bleef. Hij zou het immers vreselijk vinden als ze voor de rest van het strand finaal voor het blok werd gezet, stel je voor. You think you're the Munnafugging pearl on the beach here? Oh honey.