Tales of

Sinnoh

Stil had ze de hand van haar nanny vast, die haar kalm begeleidde naar... Naar waar ook alweer? Ze keek even vragend op naar de vrouw wiens naam ze alweer was vergeten. Ze maakte er zich echter geen zorgen over, wanneer ze stopten zou ze haar boekje even checken en dan kwam het allemaal goed. Ze slikte even en liet haar grote rooskleurige ogen even afgleiden naar een groot gebouw dat tevoorschijn kwam. Oh... Dat zag er belangrijk uit. De vrouw die haar handje vasthad lachtte even zachtjes en gaf een aai over haar paarse haren. "Kijk es aan Lu, we zijn er bijna, spannend he?" Het kind fronste even, maar knikte enkel instemmend, niet wetende waar ze het over had. Het was bijna een automatisch iets, om gewoon ja te zeggen op de dingen. Kort wreef ze even met haar vrije hand over haar ogen. Hm... Moe.

Eenmaal aangekomen bij het speciaal uitziende gebouw, duwde de vrouw die haar hand vast had de deur open. Kort gebaarde ze aan Lulu dat ze verder moest stappen, wat ze ook deed. Rustig volgde het jonge meisje de ander, niet langer hadden ze elkaars handen vast. Ze keek met grote ogen op naar de dame, die begon te spreken met iemand anders aan het onthaal. Lu haalde even diep adem, zuchtte en haalde haar boekje boven, waarna ze kalm begon te bladeren door haar notities en namen. Al snel vond ze een pagina met de foto van deze vrouw. Ah... Rose. Juist ja. Rustig sloot ze het boekje weer, waarna ze opkeek naar de twee vrouwen die in gesprek waren met elkaar. "Kom Lulu, je nieuwe vriendje wacht op je," Een vriendelijke glimlach werd haar toegeworpen, waarop ze meteen ook een klein lachje op haar lippen toverde als reactie. Rose, haar nanny, stak haar hand uit naar het meisje en rustig legde ze haar fijne, kleine handje in haar handpalm.

De dame begeleidde haar naar een ruimte waar machines en dergelijke te vinden waren. Met grote ogen keek ze rond, haar kinderlijke nieuwsgierigheid begon langzaam aan haar te knagen. Ze wilde iets vragen aan Rose, maar haar gedachten werden abrubt gestopt door het geluid van voetstappen. Ze keek op en zag dat een man hun benaderde. Wel meteen voelde ze haar zekerheid wegvallen, het zelfvertrouwen dat ze eerder had gehad zakte naar haar voeten en ze nam even een stapje terug om achter haar nanny te schuilen... Wat was... Ook alweer haar naam?  

Er verschenen beestjes waarvan Lulu de naam niet kende. Ze zagen er elk heel erg leuk uit, maar haar blik viel toch wel op een klein boomstompje. HIj zag er raar uit en keek haar intens aan. De andere Pokémon deden dit niet. Het speelgoedding had geen ogen en het zwarte beestje had zijn armen gekruist en had haar na een afkeurende blik niet meer aangekeken. Lu knipperde even en legde haar handen even tegen de rug van haar nanny aan, waarbij ze onzeker heen en weer schuifelde achter de vrouw. Deze lachte even zachtjes, een warm geluid. Rustig legde ze een hand op haar schouder, waarna een tweede hand op haar hoofd werd gelegd. Het kleine meisje werd wat naar voren gebracht en even haalde de vrouw haar hand rustgevend door haar mooi verzorgde lokken heen. Lu knipperde en keek even op naar de man, die de Pokémon boven had gehaald. "Kies er maar eentje," zei hij, waarop het kind haar ogen nogmaals langs de drie opties liet gaan. Opnieuw viel haar blik op het boompje, waarbij ze langzaam begon te wijzen naar de Pokémon waar ze nu al twee keer naartoe had gestaard. De man en vrouw lachten even zachtjes, waarna alle Pokémon terug verdwenen. Even keek Lulu op naar de twee volwassene, die begonnen te praten over dingen die haar nog te ingewikkeld waren.