Adam en Barry hadden allebei hun helpjes opgedaan, en zakten langzaam het gat in de grond in. Tijdens het afdalen dacht Adam terug aan een verhaal dat hij had gelezen. Over mensen die vast zaten in een grot. Ze konden vanwege het licht dat de grot in scheen schimmen op de muur zien van alles wat langs de ingang liep. Maar ze hadden hun rug altijd naar de ingang gedraaid. Voor hun waren de schimmen de realiteit van hun leven. Maar in werkelijkheid waren de schimmen gewoon slappe aftreksels van de werkelijkheid. Dan op een dag is er iemand die de rug keert, en de uitgang van de grot ziet. Met pijn in de ogen ziet deze persoon alles wat buiten geraakt wordt door het licht van de zon. De realiteit. Maar na een tijdje raakt deze persoon gewend aan het licht. Verheugd keert deze persoon terug naar de mensen in de grot, en verteld wat de werkelijkheid is. Ze worden boos. De persoon wordt afgestoten. Ze wilden niet luisteren, en ze voelden zich beledigd. Ze verklaarden de ander voor gek!
Een situatie als deze zou hier niet kunnen gebeuren, dacht hij. Maar hij dacht wel na over de betekenis van het verhaal. Zijn tante zei ooit tegen hem: als je diep genoeg graaft stuit je op een wereld die dieper is dan je ziel. Dat is waarom hij nu letterlijk de diepte in ging. Hij hoopte eeuwenoude wijsheden te vinden. Vergeten dingen die hem vandaag de dag kunnen helpen. Of hij dat nu in de letterlijke of de figuurlijke manier zou vinden maakte hem niet veel uit. Alles is een kans, zolang je weet hoe je met de situatie om moet gaan. Hij keek er nu al naar uit om over zijn avonturen te vertellen. Tante Jane zou zo trots zijn.
Ook al plaatste hij zijn voeten rustig op de vloer, was de echo luid. Voorzichtig zette hij Barry op de grond. Die stak meteen zijn neus in de lucht. Tja, er waren hier natuurlijk veel nieuwe luchtjes voor hem om te besnuffelen. In zijn eerste instinct scheen Adam met zijn zaklamp de gangen in. Het was een wijde kamer, gevuld met stalagmieten en stalactieten die elkaar bijna raakten. De ruimte was opgedeeld in verschillende lagen van hoog en laag. Schuin en even. Vervolgens liep hij naar een van de wanden. Hij plaatste zijn hand erop. In de hoop iets te vinden.
Het oppervlak onder je hand begint te bewegen. Er schiet een rond ding ter grote van een basketbal langs je heen, richt zich op en staart je boos aan. Vergeet niet om het betreffende teamlid te taggen in je reactie!
Als je nou te veel aan het letten bent op wat er voor je gebeurd, vergeet je zomaar te letten op wat er onder je gebeurd. De diepte had schijnbaar genoeg verrassingen voor Adam. Hij keek naar beneden en trok zijn voet omhoog toen de grond daar begon te bewegen. Er schoot iets langs hem heen dat uit de grond was gekomen. “Wa-” echoode het door de gang. Een Sandshrew stond hem boos aan te kijken. “Oh het spijt me vriendje, stond ik op je hoofd?” Hij hurkte neer. De Sandshrew begon een heel betoog te voeren over grot-etiquette. Over geluidsoverlast en licht overlast. Niet dat Adam daar iets van verstond, maar hij kon in ieder geval goed zien dat de Sandshrew van streek was. “Het spijt me. Het was niet mijn bedoeling.” Een open genoeg antwoord. Dan zal het vast op de een of andere manier een relevante reactie zijn. Adam stak zijn hand uit om de Sandshrew’s hand te schudden. “Is het nu weer goed?” Maar de Sandshrew sloeg Adam’s hand weg. “Auw!” Toen kwam Barry in actie. Tot nog toe had hij goed kunnen begrijpen waar de Sandshrew vandaan kwam. Die had een paar hele goede punten gemaakt. Prachtig verwoord ook. Maar zinloos geweld ging hem te ver. Daar los je helemaal niks mee op. Dus Barry gebruikte Sand Attack om aarde in de ogen van de Sandshrew te gooien. Waarna hij aan Adam’s broek trok om verder de grot in te rennen. Adam was het er eigenlijk niet mee eens, maarja het was nu al gebeurd, en daar blijven bij een boze Sandshrew was niet wijs. Dus ze renden weg.
Het idee achter het verhaal van de mensen in de grot is het idee dat de meeste mensen geen echte waarheden kennen. Enkel schimmen ervan. Dingen waarvan ze hebben aangenomen dat ze waar zijn, omdat ze niet goed hebben gekeken naar de werkelijkheid. En dus ook nooit vraagtekens hebben gezet bij hun gebruiken en gewoontes. De persoon die de werkelijkheid heeft gezien, in het licht van de rede, wordt daarom voor gek verklaard. Wordt afgestoten. Niemand hoort graag dat ze het fout hebben. Het is vaak genoeg gebeurd dat daar groot conflict over is ontstaan. Ook probeert de bedenker van dit verhaal ernaar te verwijzen dat mensen niet goed luisteren naar de argumenten van anderen. Ze zitten niet alleen vast in de ideeën die ze hebben over waarheden, maar ook in de redenaties die erachter zitten. De redenen waarom ze denken dat deze dingen waar zijn. En net zoals het licht in eerste instantie pijn deed aan de ogen van de persoon die naar buiten liep, zo doet het soms ook pijn om de waarheid te leren. Maar gelukkig raak je eraan gewend. Uiteindelijk is een leven binnen de waarheid altijd beter. Zij die zich ervoor openstellen zullen gelukkiger leven, volgens de bedenker van dit verhaal. Ze zullen bloeien.
Ironisch genoeg ging Adam nu dieper de grot in, in een poging de waarheid te achterhalen. Wat dat dan ook mogen zijn. Maar eerst stopten hij en Barry even met rennen. Even uithijgen. “Ben je okay Barry?” Barry ging even op zijn zij liggen om uit te rusten. Adam knikte. Nou dat was in ieder geval normaal gedrag van hem dus het zal wel goed zijn. Hij ging maar even op de grond zitten. Hij vroeg zich af wat voor les hij hieruit kon halen. Hij had sowieso geleerd dat het ook goed om te leren waar je staat. Op wat voor grond. Hij legde zijn hand op zijn kin. Het is belangrijk om te weten waar je staat. Alleen dan weet je wáár je staat. Omgeving. Context. Context is belangrijk. Context bepaald een hoop. De juiste actie, de juiste gedachte, het juiste ding om je aandacht op te vestigen. Als je dat niet doet, komt er een verrassing tevoorschijn. En omdat je niet weet wat de kern van die onverwachte gebeurtenis is, weet je ook niet wat je ermee aan moet. Dan kun je zomaar een actie begaan die je pijn doet. Waarom dacht hij er ook niet eerder aan? Hij moest wat meer leren over zijn omgeving. “Barry, kijk even wat jij allemaal hier kan vinden met je neus.” Hij had letterlijk iemand bij zich die goed was in informatie vinden. Of het nu geuren van bepaalde planten, pokémon, voorwerpen of natuurlijke fenomenen waren. Barry zou hem meer wegwijs kunnen maken hier. Verstandig.
Een Misdreavus verschijnt dwars door een solide grotwand heen en zweeft achteloos récht door je heen om weer aan de andere kant van je te verschijnen en door te zweven.. Vergeet niet om het betreffende teamlid te taggen in je reactie!
“Hffwoef..” Adam krulde zijn rug door de koude rilling die er ineens doorheen ging. Barry stopte daardoor met snuffelen en draaide zich om. Hij zag een pokémon uit Adam komen en begon te keffen. Pas toen wist Adam waar hij kijken moest. “Grote grutjes, kun je dat alsjeblieft niet meer doen?” Waar eerst de Misdreavus nog onverschillig leek tegenover de twee heren, kreeg ze nu een ondeugende blik. Ziet liet zichzelf onzichtbaar worden, en verscheen weer naast Adam’s hoofd “Booo!” “Wha-!” Hij keek boos. “Kap daarmee!” Barry begon alleen nog maar meer te keffen. Ja dat kreeg je ervan. Het is natuurlijk alleen maar leuk als je zo reageerd. Als volgende was Barry aan de beurt om zich helemaal de ty-.. uh heel erg te schrikken. Adam pakte Barry op en fluisterde: “Luister Barry, als we gewoon doen alsof ze er niet is gaat ze vanzelf weg.” Hij hield Barry met uitgestrekte armen voor zich uit, zodat ze elkaar aan aan het kijken waren. Na een paar seconden keek Barry naar iets achter Adam. Op die manier wist Adam dat hij niet moest reageren toen de Misdreavus “Booo!” riep. Hij deed hetzelfde voor Barry, en keek naar iets achter hem toen de Misdreavus daar was. Ook deze “Booo!” werkte niet. Als de een keek waar de ander niet kon kijken, dan konden ze samen alles zien. Zo zou het de Misdreavus niet lukken om ze te verrassen. Nu keek ze een beetje beteuterd omlaag en maakte was zielige geluidjes. Barry leek het toch wel vervelend voor haar te vinden en brabbelde ook wat. Adam spleet zijn ogen een beetje. Wat? Ze reageerde ook nog. Deze twee hadden hier een volledige gesprek alsof er niks aan de hand was geweest. Adam trok een van zijn mondhoeken omhoog. Okay Barry je hebt gelijk. Ze hoefden niet gemeen tegen haar te zijn en haar gewoon maar negeren. Na een tijdje leken de twee wat dingen te hebben uitgepraat. Ze leken elkaar beide gedag te zeggen, en ze verdween weer in de muur.
“Je blijft me verrassen Barry, weet je dat?” Barry keek trots. Tijd om verder te speurneuzen. Adam zette zijn vriendje weer op de grond. “Okay genoeg complimentjes, we moeten weer door.” Eigenlijk was Barry nog niet helemaal klaar met genieten van zijn prestatie, maar aan de andere kant hoefde hij ook niet per se nog veel langer hier te blijven. Dus ging hij maar weer snuffelen. De jongens waren weer op pad.
Ineens horde hij Barry piepen. Vlug keek hij opzij, en scheen het licht van zijn zaklamp op een pokémon die hij niet herkende. Barry krabbelde overeind. “Zeg, vind je het wat?” Zei Adam bozer dan hij had willen doen. De Tyrogue maakte kleine sprongetjes heen en weer. Helemaal klaar voor een potje knokken. “Oh,” Zei Adam. “maar volgende keer geen verrassingsaanvallen.” Adam wierp nog een blik naar Barry. Die was er ook klaar voor.
vs
“Barry doe Sand Attack!” De Zigzagoon draaide zijn rug naar de Tyrogue en begon zand naar achteren te gooien, maar de Tyrogue deed een voorwaartse salto over het zand heen. Nu stonden ze oog in oog. De Tackle die de Tyrogue toen uitvoerde raakte zijn doelwit. “Okay, dan doe nu een Tail Whip!” Weer draaide Barry zijn rug naar de Tyrogue, nu met wat meer twijfels, en begon zijn staartje heen en weer te laten dansen. De Tyrogue staarde er even naar alsof hij net een elfje had zien dansen voor zijn neus. Dat was het moment dat hij zijn handen tegen elkaar aan legde voor zijn borstkas en zijn ogen dicht deed om een Focus Energy. “Nu Covet!” De ogen van de Zigzagoon werden groot. Zou die broek van de Tyrogue broekzakken hebben met hele mooie spullen erin? Barry kon zich niet inhouden en knalde tegen de Tyrogue aan, wierp hem op de grond en kwam er tevergeefs achter dat deze geen broekzakken had. Ach, op z’n minst had de aanval zijn doel getroffen.
De Tyrogue duwde Barry van zich af en rende naar de grotwand, om zich daar vervolgens van af te zetten met een nieuwe Tackle naar Barry toe. Maar deze keer was Barry voorbereid en stapte net op tijd opzij. “Nog een Sand Attack!” Barry begon zand naar achteren te werpen, maar direct maakte de Tyrogue een nieuwe tegenaanval met een Tackle tegen Barry’s bips. Nee dat was niet goed! Barry bromde even. “Tail Whip!” En wederom stond de Tyrogue daar betoverd kijken naar de staart van Barry. Maar deze techniek was toch niet heel verstandig. Deze keer dat de Tyrogue Barry in de bips raakte met een Tackle was het een critical hit. Barry was bijna aan het einde van zijn Latijn. “Je hebt je best gedaan Barry.” En hij werd terug zijn pokéball in gestuurd. Waarna Adam de nieuwste aanwinst aan het team uit haar Pokéball liet. Pien!
vs
Al klappend kwam ze uit haar pokéball. “Daar wil ik meer van zien Pien! We zijn aan het vechten. Pound!” Ze hopte naar haar tegenstander toe, deed een pirouette en sloeg hem tegen zijn wang met haar flipper. De Tyrogue voelde even aan zijn wang en glimlachte. Adam hield eigenlijk niet zo van geweld, maar deze Tyrogue had iets speciaals vond hij. Hij gaf niet op, en zat vol energie. Dat was eigenlijk wel bewonderenswaardig. De volgende Tackle die de Tyrogue uitvoerde was wederom een critical hit. Pien rolde een halve meter zijwaarts. “Geen zorgen Pien, nog maar eventjes! Aqua Jet!” Er ontstond water bij haar staartvin dat vervolgens een waterstraal werd die haar met een rotvaart tegen de Tyrogue voortstuwde. De Tyrogue viel tegen de rotswand aan. Daar was dat glimlachje weer. Misschien kon Adam wel een vechtersbaasje gebruiken in zijn team. Als Ranger kwam je ook wel eens gemenerikken die willen vechten tegen. Hij nam een lege pokéball in zijn hand en wierp deze naar de Tyrogue.
De bal was aan het schudden, maar het duurde niet lang voordat de Tyrogue was losgebroken van de pokéball. “Ah ik begrijp het. Je wilt nog even doorgaan.” De Tyrogue maakte wat sprongetjes en trapbewegingen om te laten zien dat Adam het goed begrepen had. “Pien, kun jij nog door?” De Popplio draaide haar hoofdje vrolijk naar Adam en begon te klappen. Nooit geweten dat Pien vechten zo leuk kon vinden.
vs
Geloof het of niet Adam begon de lol in te zien van pokémon gevechten. De strategie was als een leuke logica puzzel. Maar het aller leukste vond hij dat het je écht uitdaagde om je best te doen. Want alleen als beide partijen hun best doen kun je zien hoe veel iedereen gegroeid is. Adam deed net zijn mond open om Pien te zeggen wat ze moest doen, toen de Tyrogue naar haar toe rende om nog een Tackle uit te delen. Wacht, kende deze pokémon alleen maar Focus Energy en Tackle? Bestaat dat? Of zat er een andere reden achter? Was dit een soort techniek? Was het gewoon de favoriete aanval van deze pokémon? Okay dus de fysieke verdediging is nu vrij laag door Barry’s Tail Whip. Dus de beste manier om dit gevecht voort te zetten is door middel van fysieke aanvallen, toch? “Pound!” Pien begon weer vrolijk pirouettjes te maken en probeerde de Tyrogue te meppen met haar vin, maar hij door net onder de vin door. Deze keer had Pien ietsje te snel gedraaid en was ze even gedesoriënteerd. De Tyrogue maakte hier gretig gebruik van en Tacklede haar nog een keer. Adam was een beetje verbaasd. Pienter mannetje, deze pokémon. “Aqua Jet!” Deze kon hij toch niet ontwijken hè? Die aanval was zo snel. Pien’s staart werd omhuld met water, wat haar vervolgens in een straal naar de Tyrogue toe schoot. Raak! De Tyrogue maakte een super coole rol, en stond weer gauw op zijn voetjes.
Adam kon het niet zo goed plaatsen, maar er was gewoon iets dat deze Tyrogue had dat dit gevecht leuk maakte. Er was iets van een vuur aangewakkerd in Adam en hij was nu nóg meer gemotiveerd om deze vechtersbaas toe te voegen aan zijn team.
De Tyrogue maakte een beweging die Pien probeerde te ontwijken, maar het was een schijnbeweging en hij gebruikte de rotswand als opstapje om Pien van de andere kant een Tackle te geven. Adam zocht zijn brein af, er moest toch iets beters zijn dat ze konden doen? Growl zou niet helpen, vooral niet als die pokémon weer een critical hit krijgt. Oh wacht! Fairy Type aanvallen zijn super effectief tegen.. Fighting pokémon? Kon deze Pokémon zomaar een Fighting Type zijn? Hij had wel de houding en het uiterlijk van een Fighting Type. Ok, “Pien! Doe Disarming Voice!” Precies op het moment dat hij de aanval riep, realiseerde hij zich dat in Pien’s geval de aanval een Water Type move zou zijn door haar Liquid Voice ability. Achja. Pien deed haar mond open en de Tyrogue verwachtte een Water Gun, dus hij maakte een salto over Pien heen. Maar ze begon te zingen. Zingen als de baby van een Sirene uit de mythes. De Tyrogue legde zijn handje op zijn hart. Het was zo mooi! Adam twijfelde even of de waterige ogen van de Tyrogue van de mooiheid van het liedje kwam, of dat het water gebeurde omdat het nu een Water type move was. Adam gooide nogmaals een Poké Ball.
CATCH THAT POKÉMON! Gefeliciteerd met je nieuwe Pokémon!
De pokéball schud wild heen en weer. Maar dan lijkt de Tyrogue toch te besluiten te blijven zitten. Gefeliciteerd! Je nieuwe Pokémon is geregistreerd onder ID #491. Vergeet niet om deze toe te voegen aan je Pokémon PC en om een Pokéball uit je inventory te verwijderen.
Adam hield zijn handen open voor zich alsof hij probeerde magisch de pokéball dicht te houden. Deze schudde flink heen en weer. Deze paar seconden duurden een eeuwigheid, maar het lampje ging toch echt uit. Adam’s ogen werden groot. Pien keek achterom naar haar Ranger. Zij kon het ook niet geloven. Pien bewoog naar de pokéball toe, tilde het op met haar snuitje, en wierp het naar Adam. Die de bal een beetje ongelovig ving. Hij had niet alleen gevecht dat een gevecht leuk kon zijn, maar hij had ook nog eens geleerd dat hij er nog niet eens zo heel slecht in was. Hij was in ieder geval goed genoeg om het respect van deze pokémon te hebben gewonnen.
Adam liet de Pokémon uit zijn pokéball. “Welkom bij het team vriend!” De Tyrogue maakte een achterwaartse salto. “Ik ga jou vernoemen naar iemand die me heel dierbaar is. En wie net als jij een echte strijder is. Mijn tante Jane. Dus bij dezen, Jan, we zijn blij om je erbij te hebben.” Pien gaf een applausje voor de speech. Adam liet nu ook Barry uit zijn pokéball. Die stond meteen in de startblokken om verder te vechten. “Dit is Jan. Hij komt ons team versterken.” Zo snel als dat de Zigzagoon klaar stond om te vechten, zo snel stond hij ook klaar om naar z’n nieuwe maatje te lopen. “Ik ga wel even kijken naar welke soort pokémon jij bent hoor.” Hij haalde zijn pokédex tevoorschijn die hem vertelde dat dit een Tyrogue was. Een nagenoeg onvermoeibare pokémon. Én dat deze Tyrogue speciaal was in zijn kleur. “Boh dat is gaaf.” De vier vrienden maakten toen hun weg weer de grot uit.
![[Underground] The People in The Cave BogusIncredibleBass-size_restricted](https://thumbs.gfycat.com/BogusIncredibleBass-size_restricted.gif)
![[Underground] The People in The Cave Spr_4d_263](https://cdn2.bulbagarden.net/upload/f/fb/Spr_4d_263.png)
vs 
