Hij stond op de hoek bij een elektronica winkel en keek nog even zijn notities na. Ook al was dit een doodgewone patrouille hield hij graag wat extra informatie bij de hand. Wie weet of de extra informatie handig ging zijn. Dat had hij wel geleerd van zijn Underground avontuur. Zorg altijd dat je een goed idee hebt van waar je bent. Er was deze avond schijnbaar een inbraak geweest bij een kledingwinkel, maar er was niks gestolen. Vreemd. Ook was er een moment geweest dat een aantal vogelpokémon een groep voetgangers hadden lastig gevallen, en toen plots allemaal tegelijk weer wegvlogen. Als Adam iets meer paranoïde was geweest, had hij gedacht dat dat geënsceneerd was. En als laatste had hij meegekregen dat er een auto reparateur was die ineens een extra auto in de garage had staan. Hij zou zweren dat die auto er de dag ervoor niet stond, maar toch stond die wel in zijn administratie. Gewoon vergeetachtigheid toch? Toch?
In ieder geval had Adam deze puntjes even doorgestuurd naar zijn patrouille partner van vandaag via het Ranger netwerk. Hij had geen idee wat voor soort persoon deze man zou zijn. Hij kende alleen zijn naam tot nu toe. Hij kon wel man zeggen toch? Ace was jonger. Adam noemde zichzelf nog nauwelijks man of meneer. Het voelde niet lang geleden dat hij nog gewoon jongen genoemd werd. Hij schudde zijn hoofd. Dit detail was even niet belangrijk.
Op dit moment lag Barry opgerold bij Adam’s voeten te slapen. Hij had de jagersmentaliteit goed onder de knie. Rusten wanneer er niks aan de hand is, en pas wanneer het nodig is in actie komen. Zo had hij zich ook al gedragen tijdens de bosbrand van een tijdje terug. Het was het eerste Ranger werk dat Adam en Barry hadden moeten doen. Heftig wel als eerste, maar ook betekenisvol werk. Adam had met eigen ogen kunnen zien hoe belangrijk het is dat zoiets als de Crescent Moon bestaat. Hij had niet willen zien wat er was gebeurd als de organisatie niet had bestaan. Om daar deel van uit te maken gaf hem energie. Dit is wat hij met zijn leven wilt doen. Hij had er dan ook veel zin in om met iemand samen op patrouille te gaan. Dat voelt toch anders dan in je eentje. Meer als een echte organisatie. Samenwerken. De ander was een rang hoger dan hijzelf, dus hij zou vast van hem kunnen leren!
Ace scrolde met een licht verveelde blik door de berichten die hij had ontvangen via zijn Holo Caster van ene Adam Pine, een Ranger gestationeerd in Jubilife City. Of waar hij dan ook uit mocht hangen. Het boeide Ace niet veel en hij vond het ook behoorlijk vervelend dat hij de enige was die beschikbaar leek te zijn. Hij moest helemaal van Hearthome City naar Jubilife City reizen, al had hij dan wel het voordeel dat hij die stad op zijn duimpje kende omdat hij daar al eerder gewoond had. De jongen had dan ook de eerstvolgende taxi genomen zodat hij naar het westen van Sinnoh kon trekken. Hij had al zijn Pokémon meegenomen, maar was niet van plan om ze allemaal uit hun bal te laten. Waarschijnlijk enkel Igneel, Inpulsa en Avian. Het duurde niet lang eer dat hij in het westen van Jubilife City was en hij betaalde de taxichauffeur – die naar zijn idee wel een belachelijk hoog bedrag vroeg, maar goed, wat kon je er dan ook aan doen – en stapte uit. De man was zo vriendelijk geweest om zijn coördinaten door te geven en dus kon Ace hem dan ook zonder problemen vinden. Een norse blik vond zich plaats in zijn rode ogen terwijl hij de man naderde en zonder te veel poespas haalde hij Igneel, Inpulsa en Avian tevoorschijn. Zijn Elekid rende meteen met draaiende armen op de nieuweling af, maar zijn Houndour bleef dichtbij hem en zijn Fletchinder ging zonder de man aandacht te schenken de lucht in. ”Inpulsa,” gromde hij onder zijn adem door, maar zijn Elekid luisterde niet naar hem en hield in plaats daarvan met een brede lach halt voor de man. Vervolgens opende ze haar bekje en wees ze naar haar keel, wat voor Ace genoeg reden was om haar een zachte zet te geven. ”Adam Pine?” vroeg hij nors, het dramatische gezicht dat Inpulsa hem toewierp negerend. Verrekte drama queen dat het dan ook was.
Tijdens het wachten haalde hij een schetsboekje tevoorschijn. Hij wilde graag wat schetsjes maken die hij als hij thuis was kon schilderen. Stadse beelden vond hij mooi. Vooral een metropool als deze had een bepaalde sfeer en hij wilde graag proberen deze te vangen in een schilderij. Hij had net de laatste lijn gezet, toen hij het geluid van openende pokéballs hoorde. Hij keek op en zag iemand die een beetje levensmoe leek wat pokémon tevoorschijn halen. Eentje daarvan, die Adam herkende als een eerdere evolutie van Electabuzz, kwam vrolijk naar hem toe. Hij glimlachte. Altijd leuk om zo begroet te worden. Maar ze leek te vragen om een snoepje ofzo. Beetje ongemakkelijk toch wel, dat. Vervolgens noemde de man zijn naam. "Uh. Ja. Oh? Ben jij Ace?" Sprak hij het goed uit? Ees? Of had hij aasuh moeten zeggen? Ach, de ander zou hem wel verbeteren als het moest. Geen probleem. Op dit moment deed Barry één van zijn oogjes open om te kijken naar het tafereel. "Aangenaam. Ik kijk ernaar uit om samen te werken." Ook al leek de ander een beetje een negatieveling, had hij er toch echt zin in. Het maakte ook niet veel uit. Zo mocht hij zijn. Hij vond het belangrijker dat ze netjes met elkaar zouden omgaan. Hij stak zijn schetsboekje in zijn rugzak en duwde zichzelf van de muur af. "Zullen we?" Hij begon al te lopen, het antwoord zal toch wel ja zijn.
Het was goed om te zien dat niet iedereen Inpulsa haar zin gaf als ze weer eens net deed alsof ze honger had. Ace mocht de jongen voor hem automatisch wat meer toen hij niet meteen reageerde op Inpulsa’s gebaren en gaf een knikje toen Adam vroeg of hij Ace was. ”De enige echte,” zei hij op een droge toon, waarna hij met een simpele zwaai van zijn hand ervoor zorgde dat Igneel naast hem kwam lopen. Avian vloog voor hem uit de lucht in, geen zin hebbend om bij dit gesprek aanwezig te moeten zijn. Ace gaf enkel een knikje toen Adam aangaf dat hij ernaar uit keek om samen te werken. Er naar uit kijken was veel gezegd, maar hij had er in elk geval geen hekel aan. Hij gaf weer een knikje toen Adam vroeg of ze dan maar zouden gaan en hield het tempo van de jongen gemakkelijk bij. ”Heb je al veel ervaring als Crescent Moon-lid zijnde?” vroeg hij op een kille toon, zijn blik naar opzij glijdend. Hij moest naar beneden kijken omdat de jongen naast hem bijna twee koppen kleiner was dan hem, maar dat was hij wel gewend. Hij was zelf bijna één meter negentig, dus het was te verwachten dat er niet veel waren die even groot of groter dan hem waren, al kwam Finn daar wel aardig in de buurt. Inpulsa begreep dat ze geen snack zou krijgen van Adam en begon dan maar vrolijk voor hun uit te rennen, met haar armpjes draaiend. Zowel Ace als Igneel slaakten vervolgens een zucht toen ze languit tegen de grond ging, waarna beiden hun blik afwendden.
Zo, Ace liep in ieder geval al mee. Dat was in ieder geval wel handig zo samen op patrouille. De ander leek niet heel enthousiast, maar daar kon Adam wel mee werken. Sterker nog, hij kon eigenlijk wel met iedereen samenwerken, zolang de ander maar enigszins de moeite nam om samen met hém te werken. Barry rekte zich even uit, en hopte toen naar Adam toe, en liep naast hem. “Uuh.” Begon Adam. Het was een moeilijke vraag eigenlijk. “Ik heb geholpen bij de bosbrand bij Eterna city en ik kom bijna in aanmerking voor een hogere rang. Ik ben pas een paar weken lid, maar voor mijn gevoel heb ik al best veel gedaan. Bedankt dat je het vraagt.” Hij glimlachte. Het voelde heel fijn dat er wat aandacht naar hem toe ging. Daar was hij eigenlijk niet aan gewend. “En jij? Hoeveel ervaring heb jij al?” Voor nu leek het alsof er nog even niks bijzonders aan de hand was in deze straat. Dus ze konden wel een kort kennismakingsgesprekje doen. Barry draaide zijn kopje terwijl hij de Elekid nakeek de vooruit rende. Hij had zelf aardig was energie, maar deze Elekid leek wel.. oh wacht Electric Types.. tja.. dan heb je dat soms. Zo was Job ook wel een beetje. Adam’s Shinx, waar hij graag spelletjes mee deed.
Ace richtte zijn blik kort naar Avian toen deze wat hoger ging vliegen, maar de Pokémon leek niet echt iets speciaals te zien en dus keek Ace weer naar Adam. Hij gaf enkel een kort knikje bij het bedankje. Hij vermoedde, aan de Zigzagoon te zien, dat Adam ook nog maar een beginner was en dat de hogere rank waar hij op doelde de huidige rank zou zijn waar Ace zich op bevond, al zou dat ook niet meer voor lang zijn. ”Ik moet nog een verslag indienen van mijn patrouille op dat festival dat recent geleden afgelopen is en dan kan ik naar een hogere rank,” zei hij tegen de man. ”Ik heb zelf al een paar patrouilles achter de rug en al enkele quests en heb ook meegeholpen toen met die bosbrand in Eterna City, samen met mijn kamergenoot Finn Strider.” Zijn blik ging kort naar opzij om te zien of er herkenning was te zien bij Adam bij het benoemen van die naam. Het zou hem niks verbazen als dat zo was; Finn was een behoorlijk sociaal persoon en het zou Ace niks verbazen als heel de basis bevriend met hem was. Zijn blik gleed kort naar Inpulsa toen deze weer overeind kwam en hij wisselde kort een blik met Igneel uit, welke ook niet echt onder de indruk leek van de fratsen van zijn teamgenoot. ”Heb je al veel andere collega’s ontmoet?” vroeg hij op een kille toon aan de jongen, zijn aandacht weer richtend naar Adam.
Adam knikte een beetje mee toe Ace aan het vertellen was om te laten zien dat hij aan het luisteren was. Bij Ace zou het dus ook niet lang meer duren voordat hij een promotie zou krijgen. Goed voor Ace! Hij draaide zijn hoofd naar Ace toe toen Finn genoemd werd. Die kende hij wel ja. Fijne collega. Maar de manier waarop Ace toen vroeg of hij nog collega’s had ontmoet gaf hem bijna een rilling over zijn rug. “Uh ja Finn ken ik bijvoorbeeld al. Oliver heb ik ook ontmoet, ik weet niet of je hem kent. En ja een paar anderen op de basis in Jubilife.” Hij krabde even zijn achterhoofd. Niets bijzonders hoor, gewoon omdat hij jeuk had. “Toffe jongens vind ik.” Barry was even op eigen initiatief wat verder voor hen rond gaan lopen. Hij trok zich maar niks aan van die rare Elekid. Barry was normaal gezien wel erg sociaal, maar hij ontdekte vandaag toch dat daar een grens aan zat. Hij vond het namelijk maar raar om zo te doen als ze aan het werk zijn. Barry had op de een of andere manier een sterk plichtsbesef. Het was één van de dingen aan Barry waar Adam veel mazzel mee heeft gehad. Op dat moment liep Barry een steegje in, en begon heel erg te keffen. “Oh?” Zo had Adam hem nog nooit gehoord. Hij rende er maar op af.
Natuurlijk kende hij Finn. Wie kende Finn niet? De sociale ranger was vast al met veel anderen op patrouille gegaan. Waar Ace liever alleen opereerde, deed Finn dat in zo veel mogelijk gezelschap. Ace kon niet bevatten hoe de jongen de hele dag door zo sociaal kon zijn en dan aan het einde van de dag nog geen hoofdpijn hebben. Maar goed, het was dan ook vanaf het begin gebleken dat ze heel verschillend waren, maar toch was Finn op korte tijd zowat zijn beste vriend geworden. Een titel die hij niet snel aan anderen zou geven. Zijn blik gleed naar Adam toen hij nog een naam noemde, een naam die Ace niks zei en hij haalde zijn schouders dan ook op om aan te geven dat hij die Oliver niet kende. ”Ik ken er ook niet zo veel,” sprak hij op een kille toon. Lucie, Finn, Connor, Jett en Adam. En van die vijf kon hij het tot dusver met Finn, Connor en Jett wel goed vinden. Adam moest hij nog beter leren kennen, maar tot dusver was de jongen zeker niet verkeerd. Een geluidje trok zijn aandacht en Ace draaide zijn hoofd, waarna hij achter Adam aan begon te rennen en teken gaf naar Igneel dat hij alert moest zijn. Inpulsa wilde ook langs hem door rennen, maar ging opnieuw onderuit. Avian was al voor hun uit gevlogen en Ace zag al vanaf het begin van de straat wat er verderop aan de hand was. ”Wat is het toch met mannen die niet met hun poten van vrouwen af kunnen blijven de laatste tijd,” bracht hij geïrriteerd uit terwijl hij zijn pas versnelde. Hij liet Adam maar met de emotionele vrouw dealen terwijl hijzelf de man ruw van de vrouw wegtrok en zijn voet achter de zijne haakte zodat deze onderuit zou gaan. Hier had hij geen geduld voor.
Ace rende langs hem door en nam de man onder handen. Instinctief renden Adam en Barry naar de vrouw toe. Zodra zij de ruimte kreeg om weg te rennen van de man deed ze dat. Ze rende de steeg uit. Het voelde een beetje vreemd om haar te achtervolgen nu, maar het was wel belangrijk. Angstig was ze om de hoek blijven staan. “Geen zorgen. We zijn Rangers. Ik ben Adam.” Barry ging naast Adam op de grond zitten. Ze had nog altijd een angstige blik in haar ogen. Adam hield dan ook maar zijn afstand. Op een bepaald niveau begreep ze natuurlijk, door zijn uniform, dat hij veilig was, maar de adrenaline stroomde natuurlijk nog flink. “Mijn collega handelt die man af, en we brengen hem zo naar de politie.” Legde hij uit. “Maar we moeten eerst weten of je gewond bent.” Je kon niet zomaar een slachtoffer negeren. Je moet zowel optreden tegen het kwade, zowel als het goede te helen. Het schoot even door Adam’s hoofd dat Ace en hij elkaar best goed aanvulde wat dat betreft. De vrouw begon te snikken. “Ik weet het niet..” Helemaal van stuur. Haar hoofd ging natuurlijk alle kanten op nu. Hier had hij veel geduld voor. “Ik bel alvast de politie.” Hij zette zijn telefoon aan zijn oor.
Terwijl Adam de vrouw aan het troosten was – en hopelijk ervoor zorgde dat ze niet meer zou janken eer dat Ace klaar was met zijn opdracht – had Ace de grootste lol om de man tegen de grond te krijgen. Not. Blijkbaar was dit niet zijn eerste criminele actie – how surprising – want hij begon te roepen dat hij niet terug naar de gevangenis wilde gaan en dat het daar verschrikkelijk was. ”Dan had je daar maar van te voren aan moeten denken,” sprak Ace met weinig geduld en compassie. Hij had de man inmiddels door zijn voet uit te steken tegen de straatstenen gewerkt en hield zijn knie tegen diens onderrug terwijl hij zijn armen naar achteren draaide. Ondanks dat Ace jonger was dan de man was hij wel gespierder en ook langer, waardoor hij de man met vrij weinig moeite van de grond kon werken en voor zich uit kon houden. Het leek hem geen goed idee om bij Adam te blijven wachten op de politie en dus liep hij langs Adam en de dame – die helemaal in paniek leek te zijn, Arceus zij dank dat Adam daarmee moest delen en niet hijzelf – door en drukte de man hardhandig tegen de muur. ”Staan blijven of mijn Houndoom roostert je met een Fire Blast, mijn Electabuzz knalt haar vuist met een Thunder Punch in je maag en mijn Fletchinder plukt je helemaal kaal met zijn bek,” zei hij bot tegen de man en je kon niet aan zijn stem afleiden of hij daar een grapje over maakte of niet. Waarschijnlijk niet, Ace kennende. Zijn blik gleed ondertussen naar Adam en hij zag dat de man de politie aan het bellen was. Mooi. Hoe eerder ze hier vanaf waren, hoe beter. De vrouw zag inmiddels haar belager een eindje verderop en bang liep ze naar Adam toe, waarna ze zich achter hem verborg en zijn schouders vastpakte. Yeah. Hij had defenitly de beter job uitgekozen, dat was één ding dat zeker was.
“Ja. Rozenstraat. Inderdaad. Adam Pine van de Jubilife Ranger Base.” En zo was het gesprek weer afgerond. Hij kon alleen maar vaagjes horen hoe intens Ace was. Hoe hij zo hoorde dat hij de man pijn deed, en hoe hij die intimideerde, kon Adam alleen maar concluderen dat hij zelf de betere job had gekregen. Hij kon mensen wel hard aanpakken, maar hij deed het absoluut niet graag. Fijn dat Ace het zo goed onder controle had. Zijn schouders werden vastgepakt. De vrouw verschuilde zich achter hem en Barry. Nou dat betekende op z’n minst dat ze zich veilig bij hem voelde. Dat was goed. Dan kon ze relatief rustig blijven tot de politie aan zou komen, wiens sirenes in de verte al te horen waren. “Ze komen er al aan mevrouw.” Over een paar minuten zou de stad weer een stukje veiliger zijn. “Ze zullen u waarschijnlijk vragen om een statement over zijn misdaad, zodat ze hem voor het gerecht kunnen slepen. Ook zullen ze u psychische hulp kunnen bieden.” Het was vreemd om tegen iemand te spreken waar je met de rug naartoe stond, maarja soms gaan de dingen nu eenmaal zo. Adam boog voorover en raapte Barry van de grond, wie hij op zijn arm pakte. Meteen drukte de Zigzagoon zijn snuitje tegen de hand van de vrouw aan, die hem meteen helemaal schattig vond. Tja, zo kun je dus ook iemand kalmeren.
De politie kwam aan, en zoals voorspeld werd de vrouw gevraagd over wat er was gebeurd, en werd haar gevraagd om mee te komen. Adam wees de politie vervolgens naar Ace en de misdadiger.
Terwijl Ace de man hardhandig tegen de muur duwde en hem op zijn plaats hield, liet hij zijn blik kort naar Adam glijden. Deze leek het totaal niet erg te vinden dat de vrouw bescherming bij hem zocht en Ace stelde zich voor hoe hij zou zijn als een angstige dame hem bij zijn schouders vastpakte. Waarschijnlijk zou hij elk spiertje in zijn lichaam aanmoedigen om haar niet van zich af te schudden. Dus ja, Adam was hier veel beter in. Toen de dame ook nog eens afgeleid raakte door zijn Zigzagoon rolde Ace met zijn ogen. Touché. De politie arriveerde gelukkig al snel en de man probeerde nog eens weg te komen door een stamp naar de schenen van Ace te richten, maar deze zag al wat er ging gebeuren en trapte net zo hard terug, recht op een spier in zijn kuit waardoor hij de man vervolgens aan zijn nek half overeind moest houden omdat dat te veel van het goede was. Oeps. ”De arme stakker is nadat hij helemaal overdonderd was door zijn eigen criminele daad tegen de grond gegaan, dus behandel hem alsjeblieft voorzichtig,” zei Ace met een stem dat droop van het sarcasme, waarna hij de crimineel hardhandig naar de politie duwde. Ze zeiden niks van de trap tegen de kuit van de man, al vermoedde Ace dat ze het gewoon niet gezien hadden. Had hij weer geluk mee. De politie ging weg en namen de vrouw ook mee voor verhoor, maar niet voordat de dame haar armen om Adam heen had gegooid en een kus op zijn wang had geduwd, waarna Ace aan de beurt was. Deze stak zijn handen al uit en deed een stap naar achteren, maar ze zigzagde er om heen en niet veel later kwamen haar lippen met een smak tegen zijn wang aan. Verdomme. Ace wierp haar een norse blik toe terwijl ze terugliep naar de politie en met veel poespas wreef hij de kus van zijn wang af. Gat-ver-damme. ”Ik help geen vrouwen in nood meer vandaag. Doe dat maar lekker zelf,” beet hij Adam toe, waarna hij langs de man heen wandelde om de patrouille voort te zetten. Hij was er al waar helemaal klaar mee vandaag.
Ineens warden er armen om hem heen gegooid en voelde hij iets nats op zijn wang. Wow, hoort dat echt bij Ranger werk? “Lief.” Zei ze nog tegen hem waarna ze naar Ace toe ging om dezelfde beloning te geven. Apart vond Adam het wel. Hij had niet verwacht dat iemand zoiets op dit moment zou doen. Vooral niet na wat die crimineel aan het uitspoken was geweest. Schijnbaar wist hij toch minder van de menselijk psyche dan hij dacht. Maar uh.. dat Ace helemaal niks aan dat soort intimiteiten vond was érg duidelijk. Adam hield zijn hand voor zijn mond om zijn grijns te verbergen, terwijl Ace haar al op afstand probeerde te houden. Maar het lukte niet. Adam gaf Barry even een aaitje op zijn kop, toen Ace langs hen liep. Misschien had Ace daarom wel zo hardhandig gereageerd op deze crimineel. Hij scheen heel goed te begrijpen hoe het is om niet te willen dat mensen zich aan je opdringen. In welke mate dan ook. Dat was er een om te onthouden. Hij zou zijn collega niet ongemakkelijk willen maken. Hij zou geen vrouwen meer helpen vandaag. Ergens geloofde Adam niet dat hij dat meende. Dus hij glimlachte, ook al was Ace al doorgelopen. Ace leek hem iemand die het niet zou kunnen laten om te helpen. Net als hijzelf. “Afgesproken.” Zei hij, vooral om er gewoon een antwoord op te geven. Hij zette Barry weer op de grond. Ja met Ace kon hij het wel vinden. Ook al waren ze qua houding vrij verschillend. “Wat denk je ervan om eens na te vragen bij die winkel waar een inbraak was geweest, zonder diefstal?” Hij was toch wel erg benieuwd. En misschien zou het Ace was afleiden van die zoen.
Ook al was Adam ook gekust geweest op zijn wang door de vrouw, toch vond Ace het vervelend dat het hem ook was overkomen. Hij had meer moeite moeten doen om haar op afstand te houden. Hij hield er niet van als er bepaalde gevoelens naar hem werden getoond en al zeker niet in het openbaar. Toen hij in Kalos een vriendin had, gebeurde het merendeel van de intieme dingen zoals een kus op de mond of zelfs een arm om de middel wanneer er niemand anders in de buurt was. Ace was dan ook niet het soort type dat echt affectie toonde in een openbare ruimte, maar dat liever meer dan goed maakte wanneer ze alleen waren. En zo hoorde het ook, vond hij. Als hij ergens een vreselijke hekel aan had, dan was het wel in één ruimte zitten met twee mensen die niet van elkaar af konden blijven of constant klef tegen elkaar deden. Daar walgde hij van. Hij werd uit zijn gedachten gehaald door Adam die het met hem eens leek te zijn – of net alsof deed om hem een plezier te doen – en Ace trok zijn wenkbrauw op toen Adam een voorstel deed. ”Een inbraak zonder diefstal?” herhaalde hij verward. ”Dat klinkt vrij saai.” Maar hij had geen idee wat ze anders konden doen en dus haalde hij maar zijn schouders op naar Adam, waarna hij een knikje gaf. ”Leid me maar de weg,” sprak hij op een kille toon. Hoewel hij de kus allang van zijn wang had geveegd, kon hij nog steeds de natte plek op zijn wang voelen en met een zucht veegde hij nogmaals over zijn wang. ”Wat is dat toch met vrouwen en klef willen zijn,” mopperde hij tegen Adam, zijn blik kort richtend naar Igneel, welke enkel licht geamuseerd met zijn oren trok door Ace’s woorden.
