Tales of

Sinnoh

Met een lichte grijns keek Amunet naar de aantekeningen die ze stiekem van een ander had overgeschreven. En de sukkel maar denken dat ze geïnteresseerd was in hem en niet in zijn aantekeningen. Wat een goed lichaam en strak zittende kledij al niet voor elkaar kon krijgen. Maar goed, de arme stumper was er met open ogen in getuind en Amunet had nu zijn aantekeningen die ze voor haar eigen voordeel kon gebruiken. Dat liet haar beseffen dat ze ook nog opzoek moest gaan naar één of andere sukkel die zijn of haar Pokémon voor haar wilde evolueren, want zelf ging ze die moeite uiteraard niet allemaal doen. En dan nog één of andere stumper die met haar op stage wilde gaan. Ze had haar cv overal al ingediend en ze had wel reactie gehad, maar dat was allemaal zo ver weg geweest. Well, als ze binnenkort naar Snowpoint City wilde trekken, dan zou ze er eigenlijk wel eens werk van moeten maken, van al die eisen waar ze nog aan moest voldoen. Ook al waren haar manieren niet altijd even fair als het aankwam op informatie verzamelen, toch was Amunet wel serieus als ze voor haar doel wilde gaan om Ice types uit te delen in een lab. Alleen… het was zó veel werk en Amunet had zo veel leukere dingen te doen met haar tijd. Ze liet haar blik naar Snowflake en Slicer kijken, welke ze uit hun bal had gelaten. De Alolan Vulpix liep trouw dichtbij haar en Slicer liep koppig een meter voor haar uit, zijn ogen de omgeving afspeurend, waarschijnlijk iets zoekend om keet te schoppen. Op dat vlak leken ze wel perfect veel op elkaar, bedacht Amunet zich met een lichte grijns om haar lippen.

Amunet keek met een schuine blik naar voren toen Slicer recht op een meisje af liep. Ze kon al raden wat voor gezicht hij had getrokken en was er dus ook niet verbaasd over dat het meisje zich geen houding wist te geven. Wie kon dat wel met zo’n stoïcijnse Pokémon? Ze hoorde Snowflake een zacht geluidje naast zich maken en richtte haar goudkleurige ogen kort naar opzij, maar keek weer naar Slicer en nam zich toen de tijd om het meisje in zich op te nemen. Ze waren ongeveer dezelfde hoogte, hadden dezelfde kleur haar en ongeveer ook dezelfde haarstijl. Voor de rest waren de gelijkenissen niet echt treffend en Amunet vroeg zich af of dit weer één of ander zielig, onzeker doetje was dat ze kon manipuleren. ”Hij doet je niks, hoor,” grinnikte ze op een vriendelijke toon, al krulden haar mondhoeken net iets hoger dan nodig was. ”Als hij tenminste met rust gelaten wordt.” Ze haalde haar schouders op en keek het meisje aan met een blik van wat kun je eraan doen voordat ze naar de Pachirisu knikte. ”Net begonnen aan je reis?” Het interesseerde haar werkelijk geen bal, maar misschien was het arme schaap wel een researcher en kon ze wat aantekeningen pikken in het beste geval.

Amunet moest een grijns verbergen toen het arme schaap haar excuses aanbood. Alsof Slicer niet daadwerkelijk een Pokémon was om te vrezen als je hem verkeerd benaderde. Nou ja, Amunet liet het arme schaap maar lekker in de waan dat haar Sneasel niks deed. Misschien was dat ook maar beter zo. Ze zag er een beetje fragiel uit, iets waar Amunet zich nooit in ging kunnen vinden. Misschien omdat haar leven altijd zo hard voor haar was geweest, misschien omdat ze simpelweg weigerde om dat soort persoon te zijn. Wie zou het zeggen? ”Het is niet erg, hoor,” stelde Amunet haar glimlachend gerust. ”Je kunt beter niet voorzichtig genoeg zijn, is het niet?” Ze hield haar hoofd vervolgens lichtjes scheef toen het meisje antwoordde dat ze reisde en dat ze net begonnen was. Ze zei er niet bij wat voor beroep ze deed en Amunet voorkwam nog net dat ze geïrriteerd met haar tong tegen haar gehemelte klakte. Nu wist ze nog niet of ze het arme schaap ergens voor kon gebruiken of niet. ”Ik ben een researcher,” antwoordde ze, in de hoop dat het arme schaap de hint zou begrijpen en zelf ook zou aangeven wat ze voor een beroep deed. ”Ik wil me specialiseren in Ice types en later een lab openen zodat ik ze als starters kan uitdelen.” Wie weet wat voor knappe figuren ze dan tegen zou komen. Als ze voor haar starters zouden kiezen, hadden ze tenminste ook nog een beetje verstand van Pokémon. In tegenstelling tot het arme schaap voor haar. Amunet deed moeite om geen denigrerende blik op de Pachirisu te werpen. ”Is je reis tot nu toe goed gegaan?” vroeg ze in plaats daarvan met een vriendelijke blik, haar goudkeurige ogen weer naar de witharige gericht. Snowflake was inmiddels dichterbij gekomen om kennis te maken met de Pachirisu; zij deelde de wrok voor de eekhoorn duidelijk niet met haar trainer.

Hmm. Ze zag er naïef uit en haar houding was ook naïef, maar haar woorden waren dan wel weer vrij wijs voor zo’n kind. Amunet liet haar blik kort naar Slicer glijden, welke de vrouw ook niet goed leek te kunnen peilen. Hij had zijn afstand demonstratief genomen, duidelijk niks te maken willen hebbend met zowel de vrouw als haar Pachirisu. Haar Alolan Vulpix had daar minder moeite mee en kirde vrolijk toen de Pachirisu iets tegen haar leek te zeggen. ”Hun movesets, de verschillen tussen de TM’s die elke Pokémon kan leren en bij een dual type zaols Slicer en Snowflake bestudeer ik hoe dat hun tweede type hun eerste type kunnen coveren.” Sinds er meerdere dual types ontdekt waren en er precies per jaar of om de zo veel jaar nieuwe Pokémon ontdekt werden, waren er veel mogelijkheden vrij gekomen voor Amunet om zich te richten op haar specialisme. ”Ik moet eigenlijk verschillende ervaringen oplopen, ook met andere Pokémon die geen Ice types zijn, om zo veel mogelijk te weten te komen over ze en op basis daarvan genoeg kennis ontwikkelen om later uiteindelijk een lab te openen.” Het klonk allemaal heel nobel en groots, maar tot dusver had ze er eigenlijk niet heel veel moeite in gestoken. Of toch niet zo veel als iemand met een grote droom zou moeten doen. Misschien was het gewoon luiheid, misschien waren er andere dingen die ze wilde doen, maar er was gewoon voor haar niet zo veel haast bij. ”En weet je al wat je wilt gaan doen?” vroeg ze vriendelijk verder aan het meisje. Tot dusver had ze niet echt iets ontdekt wat ze kon gebruiken naar haar voordeel, maar dat kon misschien nog wel komen. Een naïef iemand was immers vrij makkelijk te manipuleren.

Amunet gaf een knikje toen het meisje haar vraag stelde. ”Ja, zo kun je het wel noemen,” zei ze met een glimlach, een korte blik op Slicer en Snowflake werpend. Zowel Slicer als Snowflake waren beiden dual types, dus het was niet alsof ze niks had om mee te beginnen. De motivatie was er alleen nog niet geweest en eerlijk gezegd keek ze liever naar anderen hun aantekeningen zodat ze die kon kopiëren dan dat ze er zelf echt moeite in stak. Zo was ze dan wel weer. Ze liet haar blik weer naar het meisje glijden toen deze aangaf haar weg te willen zoeken. ”Je weet dat je je om hogerop te komen het beste op één ding kunt focussen, right?” grinnikte Amunet. ”Je kunt natuurlijk verschillende dingen door elkaar proberen, maar als ik mijn eigen opdrachtenlijst een beetje bekijk als researcher zijnde, zijn voor alle beroepen de dingen die je ervoor moet doen verschillend en kun je ze niet echt met elkaar combineren om hogerop te komen in het ene of het andere beroep. Dus ik denk dat je uiteindelijk wel een keuze gaat moeten maken.” Niet dat dat haar probleem was, maar ze kon het arme schaap het beter van te voren vertellen voordat ze zo veel energie in niks zou steken, right? Kijk. Zie je wel dat ze toch nog aardig kon zijn?

Amunet richtte haar blik naar het meisje voor haar toen ze haar woorden sprak en haalde haar schouders op. ”Als je er de tijd en de zin voor hebt om dat te doen, moet je doen wat je niet laten kunt.” Had dat arme schaap daar heel haar leven niet voor gehad om over na te denken wat ze het liefste deed? Het was nu immers niet alsof je bij elk beroep wat je kon doen een grootschalige tekening moest maken om te weten wat het inhield, maar goed. Dat was haar mening. De volgende vraag van de vrouw verbaasde haar een beetje. ”Wat laat je denken dat ik voor iets gekozen heb dat ik niet leuk vind?” vroeg ze geamuseerd, al was het wel een oprechte vraag en deze keer niet gespeeld. Ze had inderdaad wel redelijk snel een keuze gemaakt om weg te komen bij haar familie, maar… ach. Ze moest ook eerlijk toegeven dat het haar niet echt geboeid had wat ze met haar leven ging doen. Ze had Slicer en Snowflake gehad toen ze vertrok en misschien was ze daarom op het idee gekomen om Ice types te gaan onderzoeken. Met Pokémon vechten om badges te gaan winnen vond ze nutteloos, combinaties bedenken om een showtje op te brengen deed ze in het dagelijkse leven al genoeg met haar eigen karakter en ze was nu niet echt goedhartig om anderen oprecht te gaan helpen door ranger te zijn. Dus ja, dan resteerde er maar één ding, want niks doen met haar leven leek haar ook zo saai. Maar was dit waar ze echt plezier uit haalde? Hmm…