Tales of

Sinnoh

Eindelijk. Eindelijk hadden die sukkels haar woonplaats eens goed doorgenomen en hadden ze besloten om haar een plek dichterbij huis aan te bieden. Amunet had namelijk echt geen zin om de helft van Sinnoh af te reizen voor zoiets stoms als een stageplek. En ja, ze wist dat ze het nodig had om haar doel na te streven, maar ach. Ze had er ook niet zo veel haast in. De enige haast die ze had, was om naar Snowpoint City te gaan zodat ze daar nog wat Ice types kon vangen. Dat ging echter wel een hele trip worden en ze wilde eerst wat dingetjes afgerond hebben voordat ze dat zou ondernemen, al kon ze natuurlijk snel een taxi heen en weer nemen. Ze betaalde toch alles met een creditcard waar geld op zat van haar vader, dus voor haar leed het niks. Een smalende grijns gleed om haar lippen bij het idee dat haar vader en die verschrikkelijke vrouw van hem nog altijd geen idee hadden waar ze was. Ze had nog geen posters zien hangen met haar gezicht erop, dus ze vermoedde dat ze ook weer niet zo dringend naar haar op zoek waren. En ergens stak haar dat wel van haar vader, maar ergens had ze het ook wel zien aankomen. Hij was helemaal opgeslokt door dat vuil mens, dus het was te verwachten dat hij Amunet zou verwaarlozen. Het was triest, maar waar. Maar goed, genoeg over dat soort onbenulligheden. Amunet zette een kalm gezicht op terwijl ze het Pokémon Center binnen liep. Ze had Snowflake en Slicer voor het gemak teruggekeerd in hun bal. Ze had voor de gelegenheid een simpele jurk aangetrokken met een diep decolleté. Ze wilde er namelijk wel een beetje stijlvol uit zien, dat vond ze wel belangrijk. Ze werd ontvangen door de baliemedewerkster en mocht zich gaan omkleden – wat letterlijk bestond uit het aantrekken van een jas, maar goed – en ze liep weer terug naar de balie, waar haar werd gezegd dat de andere researcher dadelijk wel binnen zou komen. Amunet sloeg haar haren naar achteren en keek een tikkeltje verveeld om zich heen, met haar gemanicuurde nagels tikkend op de balie en wachtend tot de andere stumper zich ook zou aankondigen, wat hopelijk snel genoeg zou zijn. Amunet hield er niet van om tijd te verspillen.

Amunet moest eerlijk zeggen dat het het wachten wel waard was. Ze liet haar goudkleurige blik kort naar opzij glijden toen een jongen zich aankondigde. Zwart haar, blauwe ogen, langer dan haar. Hij zag er een beetje verward uit en ze wist niet wat ze van zijn kleding – dat er vrij gekreukeld uitzag – moest vinden, maar ze nam aan dat ze, puur gebaseerd op uiterlijk, hem wel het voordeel van de twijfel zou gunnen. Ze liet haar gemanicuurde hand dan ook zakken toen hij naar haar toestapte en draaide zich een kwartslag om zodat ze met haar lichaam volledig in zijn richting stond. ”Dat klopt,” antwoordde ze luchtig, waarna ze hem een hand toestak met een glimlach om haar lippen, al was die wel gespeeld. ”Amunet Bailey,” stelde ze zichzelf voor. Op dat moment kwam er een zuster naar hun toe om te zeggen dat er vandaag één achter de computer ging zitten om iedereen te registreren en eentje de gewonde Pokémon naar achteren mocht brengen. Amunet liet de jongen naast zich vrij weinig keuze toen ze haar plaats aan de computer al claimde, waarna ze de zuster naar achteren zag gaan en geïnteresseerd wat naar opzij leunde om te jongeman aan te kijken. ”Waar wil je je in specialiseren?” vroeg ze aan hem. Ze was blij dat ze Slicer en Snowflake teruggekeerd had; Slicer zou vast en zeker ruzie hebben proberen te zoeken met of de jongen of de Murkrow dat bij hem was. Amunet liet haar goudkleurige ogen kort naar het scherm voor haar glijden om het invulformulier te zien waar ze steeds alle gegevens in moest voeren. Saaaaai. Dan was het lekker ding naast haar een stuk interessanter, bedacht ze zich met een kleine grijns om haar lippen.

Hm, nee, in eerste instantie was hij niet waar ze voor zou gaan, maar aan de andere kant herkende ze ook wel weer factoren waar ze wél voor zou zijn gegaan. Hij was langer dan haar, hij had interessante blauwe ogen en hetgeen wat ze kon zien wat zijn borst zag er veelbelovend uit. Ze had geen idee of hij gespierd was, maar misschien zou ze daar wel achter kunnen komen. Dat was in elk geval een interessantere missie dan hier gewoon op een stoel zitten en alles te moeten registreren in de computer. Hè, bah. Ze had wel wat beters te doen dan dit soort saai werk. Maar goed, haar partner zag er in elk geval interessant uit en dat was dan iets wat haar wel weer bekoorde. De vreemdeling stelde zichzelf voor als Victor, zonder zijn achternaam te vermelden. Hm. Misschien had ze dat ook moeten doen. Oh well. Het leek er niet op dat hij haar achternaam had herkend en als dat al zo was, dan was er toch vrij weinig wat hij er aan kon doen. Alhoewel… ze had liever niet dat haar ouders wisten dat ze hier zat. Nou ja, haar stiéfmoeder en haar vader, want als een ouder beschouwde Amunet haar niet. Nooit van haar leven. De jongen gaf aan wat zijn vakgebied was en Amunet gaf een knikje. ”Mijn interessegebieden?” Ze grijnsde. ”Wat verwoordt je dat interessant.” Ze knipoogde uitdagend naar hem. ”Ik wil me specialiseren in Ice types, maar voor de rest bestaat mijn interessegebied uit korte jurkjes en rokjes en diepe decolletés dragen, drank en jongens.” Dat alles zei ze zonder te blozen en deze keer gleed haar blik wel nadrukkelijk naar zijn lippen. ”En jij?” prevelde ze vervolgens, waarna ze op zo’n manier vooroverboog dat haar al zo diepe decolleté nóg meer inkijk bood. Haar lange haren raakten nog net niet zijn hand aan en met een glimlach keek ze hem aan. ”Of ben jij heel erg serieus?” Ze trok een pruillipje naar hem. Ze zag vanuit haar ooghoek de eerste patiënt al komen, maar haar blik bleef strak op Victor gericht. Die Pokémon kon nog wel heel even wachten, toch?