Tales of

Sinnoh

Rustig liep Finn langs  de kustlijn van de zee. Gister had hij een fantastische dag gehad met Rosy hier op het strand, maar vandaag was het weer een gewone werkdag, en zoals gebruikelijk was hij ingedeeld om te patrouilleren tijdens het festival. Zijn zomerse outfit was vervangen met het Crescent Moon uniform. Finn was blij dat hij op zijn minst wel zijn korte broek en slippers aan had gemogen, anders was het geen doen geweest met die warmte.

Met zijn bleke ogen speurden hij het strand af op zoek naar zijn collega. Adam Pine. Hij had de jongen nog niet eerder ontmoet, maar hij was gelukkig niet lastig te vinden doordat hij eenzelfde T-shirt droeg. Vriendelijk stak Finn zijn hand op terwijl hij de jongen naderde. Wolf stond aan zijn zijde en keek even met een vragende schuine kop naar de Zigzagoon die wild aan het graven was. Ark vloog ergens hoog boven hem door de lucht. Pebble en Cynder had hij in hun bal gelaten. Met de drukte van vandaag had hij de jonge Pokémon liever niet zo los op het strand. Niet tijdens een patrouille, dan had hij zijn wakend oog nodig om op te letten.

"Hey, Adam was het toch?" vroeg hij aan zijn collega, terwijl hij zijn hand uitstak. "Mijn naam is Finn, en dit is Wolf."

Finn moest glimlachen om de Zigzagoon die zo druk aan het graven was en toen met een blij, nieuwsgierig hoofd opkeek naar hem en Wolf. Wolf kon niet anders dat de Pokémon een beetje met een scheve kop aankeken, nog niet zo goed wetende wat hij met de nieuwkomer moest. Zijn Rockruff had altijd even tijd nodig om op te warmen naar vreemden. "Van hetzelfde," reageerde Finn op Adam toen deze zei aangenaam kennis te maken. De mederanger gaf daarna eerlijk toe dat dit zijn eerste patrouille was. Finn knikte even begripvol. "Geen probleem. We kunnen het beste eerst starten met een ronde over het strand, om te zien of alles vreedzaam verloopt. Als we iets opmerkelijks of verdachts zien, is het de bedoeling dat we ingrijpen, zolang dat wel binnen onze bevoegdheden valt," legde hij uit. Dingen zoals mensen arresteren of boetes uitdelen was de taak van de politie. Maar Adam had dat vast ook allemaal al gehoord tijdens zijn trainingen, dus Finn hoopte maar dat hij niet teveel saai aan het herhalen was. Hij draaide zijn rug richting de zee en blikte op de menigte voor hen. "Zullen we dan maar?"

Ze begonnen te lopen over het zand, Wolf braaf aan zijn zijde omdat hij wist dat zijn trainer het niet fijn vond als hij tussen al dat volk begon te dwalen. Adam vroeg of hij al lang ranger was. Finn haalde zijn blik van de mensen om hen heen en keek hem even kort aan. "Bijna vier maanden nu," reageerde hij met een glimlach, waarna hij zijn ogen weer naar de festivalgangers draaiden. "Dus ik ben nog in training." Net als Adam, gokte hij. Als dit zijn eerste patrouille was, was dat vrijwel zeker. Finn had hem echter niet gezien op de basis. "Zit je ook bij Hearthome?" vroeg hij toen. Misschien dat hij op een andere locatie zat, het wilde wel eens vaker voorkomen dat de verschillende vestigingen samenwerkten tijdens patrouilles, zeker bij grote festivals als deze.

Adam bleek van Jubilife City te zijn, het was dus logisch dat hij de jongen nog niet eerder gezien had. Finn knikte geïnteresseerd. "Drie weken en nu al ingezet worden voor een patrouille? Je doet vast iets goed," merkte hij met een grijnsje op. Of ze hadden zwaar mensen tekort. Adam liet vervolgens weten dat hij Hearthome City een mooie stad vond. "Ja het is zeker geen verkeerde plek om te wonen. Al kom ik er niet vandaan hoor, oorspronkelijk kom ik uit Kalos." Misschien dat de mederanger dit al had geraden. Zijn accent verraadde het meestal.

Hij zag dat Wolf ineens zijn oren spitste en dat zette Finn op alert. Hij had geleerd om goed op Wolf's lichaamstaal te letten. De Rockruff's scherpe zintuigen waren veel sterker dan het zijne en vaak had Wolf al door dat er iets gaande was voor hij het zelf kon zien, horen of ruiken. "Wat is er Wolf?" vroeg hij aan de Pokémon, die even een kort blafje gaf en toen vooruit rende. Finn versnelde ook zijn pas en een tijdje later zag hij wat de Rockruff had getriggerd. Er stond een klein meisje in het zand. De tranen liepen over haar wangen en ze riep overstuur iets onverstaanbaars. Waarschijnlijk om haar vader of moeder. "Ze is vast haar ouders kwijt," mompelde hij naar Adam. Dat gebeurde vaak op het strand. Hij zakte door zijn knieën zodat hij op ooghoogte kwam met het meisje. "Hey daar," sprak hij rustig, om haar niet te laten schrikken. Het meisje opende haar ogen en keek hem met een grote, bange blik aan. "Weet je niet waar je mama is?" Snikkend begon ze met haar hoofd te schudden, waarna ze met droevige ogen keek naar Wolf die voorzichtig dichterbij kwam en zijn natte neus even tegen haar arm drukte. Finn was verrast. Normaal kwam Wolf niet zo snel dichterbij vreemden, maar voor jonge kinderen moest hij een uitzondering maken.

Het meisje keek met grote ogen naar Wolf en tilde voorzichtig haar armpje op om hem over zijn hoofd te aaien. Het ging wat onhandig, maar het liet haar in ieder geval stoppen met huilen, dus de Rockruff liet het toe. Finn glimlachte even gerustellend en draaide zijn blik toen weer naar Adam die opmerkte dat hij niemand zag zoeken. Het strand was groot, waarschijnlijk was het meisje vrij ver afgedwaald van haar ouders. Dat ging veel te makkelijk soms, zeker met de drukte van het festival. De mederanger zei vervolgens dat ze haar het beste naar de reddingsbrigade konden brengen, iets waar Finn het mee eens was als ze inderdaad haar ouders niet konden vinden. Maar, toen leek de jongen iets te bedenken, en hij hurkte door zijn knieën om aan het meisje te vragen of ze wist bij welke soort paal ze hadden gezeten. Finn fronste even, maar zag toen waar Adam het over had. Op het strand stonden her en der grote houten palen met elk hun eigen bord ter herkenning. Slim. Het meisje keek op van Wolf en snikte even terwijl ze leek na te denken. Ze moest niet veel ouder zijn dan een jaar of 5.. 'Bnany,' zei ze toen. Bnany? Oh. Buneary. Hij keek Adam weer aan. "Weet jij of er zo'n paal met een Buneary bord is?" vroeg hij toen.

Adam keek even om zich heen zoekende naar de paal met het konijnenbord. Zijn Zigzagoon kefte ongeduldig. Andere Pokémonsoort, zelfde soort gekef. Finn moest even lachen om de herkenbaarheid. Hij draaide zijn blik weer naar het meisje, die de twee rangers met grote natte ogen stond aan te kijken, en stak zijn handen uit. "Kom, dan gaan we eens kijken bij die Buneary paal." Ze knikte voorzichtig en liet zich toen gewillig door Finn optillen, die het niet zo'n goed idee leek om het kind door het zand mee te trekken. Hij zette haar even goed op zijn onderarm - oef dit was een stuk zwaarder dan een baby Cyndaquil - en zodra ze goed zat met haar kleine armpjes om zijn nek, knikte hij naar Adam dat ze konden gaan lopen. Handig als hij de weg leidde, zijn Zigzagoon leek ten slotte te weten waar ze naartoe moesten.

Ze liepen een tijdje over het strand. De tranen van het meisje begonnen aardig goed op te drogen en nu mensen zich om haar aan het ontfermen waren, durfde ze weer een beetje plezier te maken. Ze brabbelde wat blije woordjes terwijl Adam wees naar een Wingull die een zak friet aan het verorberen was. Finn grinnikte even zacht. Hij had inmiddels ook wel aardig trek, dus kon de Pokémon geen ongelijk geven, maar eerst moesten ze hun dienst afmaken en zorgen dat het meisje weer veilig bij haar ouders terecht kwam.

Ze liepen nog een stuk verder en in de verte meende Finn een bord te zien op een hoge paal in de vorm van een konijn. "Zou dat het zijn?" vroeg hij aan de mederanger, terwijl zijn blik naar Barry ging die de leiding had. Hij floot even. "Dan is ze best een eind afgedwaald." Best knap, voor een jong meisje met zulke kleine beentjes. Hij hief haar nog wat beter op zijn armen en keek haar met een grijnsje aan. "Niet lang meer!" zei hij om haar gerust te stellen. Het kind begon ook te grijnzen en klapte stralend in haar handjes. 'Bijna, bijna!'

Adam begon vrolijk terug te praten tegen het kind, waardoor ze alleen maar enthousiaster werd en nog meer begon te brabbelen. Finn grinnikte even. De mederanger leek hem wel het type die later ook kinderen zou nemen, zo als hij met haar om ging. Zelf had hij nog geen idee of kids in zijn toekomstplaatje zouden passen. Zijn ouders zouden het oprecht leuk vinden, maar hij was zelf nog te jong vond hij om daar over na te denken. Als ze zou makkelijk waren als deze zou het geen probleem zijn, maar hij wist dat dat niet altijd het geval was.

"Ja misschien.." mompelde hij toen Adam opmerkte dat ze misschien met andere kinderen was meegegaan of schelpen was gaan zoeken. Het was te makkelijk om een kind uit het oog te verliezen met deze drukte. Hij was blij dat ze haar op tijd gevonden hadden, want de brandende zon maakte het bovendien best gevaarlijk. Ze begonnen het 'we zijn er bijna' lied te zingen en Finn keek ondertussen om zich heen of hij misschien twee zoekende volwassen kon spotten tussen de menigte. Toen ze bij de paal aankwamen keek hij het meisje weer aan. "Zie je je ouders al?" vroeg hij toen. Misschien dat ze ze zelf beter kon herkennen.

Tot zijn opluchting leek het meisje haar parasol te herkennen. De ouders die er bij zaten keken verbaasd, maar niet bijzonder bezorgd op. Finn fronste even toen hij besefte dat ze niet eens naar het meisje op zoek waren geweest. Meteen kreeg hij een achterdochtig gevoel in zijn maag. Wat waren dat voor ouders? De moeder vroeg of er iets gebeurd was en terwijl Adam de situatie uitlegde, liet Finn het meisje terug op de grond zodat ze met haar uitgestoken armpjes naar heer moeder kon rennen. Die knielde meteen neer. 'Verloren? Maar, ze was bij mijn ouders,' bracht de moeder verrast uit, terwijl ze het kind een dikke knuffel gaf. Dit herstelde Finn's argwaan enigszins. Misschien toch niet zo slecht als hij gedacht had. "Dan denk ik dat die nu nog aan het zoeken zijn. Ze was alleen en erg aan het huilen," merkte hij op. De vader keek weer op van zijn boek en kwam zuchtend overeind. 'Ik breng ze het nieuws wel dat ze gevonden is,'  mompelde hij van onder een dikke snor, waarna hij op zoek ging naar zijn schoonouders. De moeder liet het kind weer los en begon haar opgelucht toe te spreken, terwijl het meisje vrolijk terug brabbelde. Finn glimlachte wat scheefjes en bracht zijn blik toen weer naar Adam. "Volgens mij zit ons werk er weer op," merkte hij op. Ze was veilig terug bij haar ouders, en dat was het belangrijkste.

Ze lieten het meisje bij haar ouders. Het kind zwaaide hen blij na, en Finn deed met een scheef glimlachje hetzelfde. Vervoglens begonnen ze verder te lopen over het strand. Hun shift was nog niet voorbij en wie weet wat ze nog meer tegen kwamen op het festival.

Geen verdwaalde kinderen meer, maar een pestkop met zijn Krabby en Corphish. Die het hilarisch vond om mensen lastig te vallen. Finn zag er de humor niet van in. Adem ook niet, die was er al op afgestapt met zijn Zigzagoon. Toen de zwartharige jongen zich bij hen voegde hoorde hij nog net hoe de man een sneer maakte naar zijn mederanger. Het was aan alles te zien dat hij een borrel op had. Finn onderdrukte een zucht, met dat soort mensen was vaak niet te praten.

Hij pakte zijn rangerbadge erbij en wierp een boze blik op de man. "Meneer wij verzoeken u om u Pokémon terug te halen in hun ball, anders zijn we genoodzaakt maatregelen te nemen." Hij viel maar meteen met de deur in huis. Zeker had de man zelf ook heel goed door dat wat hij aan het doen was echt niet kon.