Tales of

Sinnoh

Aurora had er haar twijfels over gehad, maar ze had Shadow toch maar uit zijn bal gelaten toen deze hevig begon te trillen aan haar riem. De Gastly voelde natuurlijk aan dat hij bij de plek was waar ze hem had gevangen en dus had Aurora weinig andere keuze gehad dan hem uit zijn bal te laten. Shadow maakte dan ook een vrolijk geluid terwijl hij om haar heen begon te zweven, duidelijk op zoek zijnde naar een nieuw slachtoffer. Aurora had haar pas geëvolueerde Raichu ook uit zijn bal gelaten, om de situatie een beetje onder controle te houden als het zou escaleren. Aurora voelde zich meer op haar gemak met Thunder in de buurt dan welke andere Pokémon dan ook in haar team; hij had er sinds zijn evolutie een stevige moveset bij gekregen en Aurora was trots op hem. Hij was er niet alleen mede verantwoordelijk voor dat zij haar eerste badge had, maar hij had zich ook nog eens goed aangepast aan zijn evolutie en zijn trainingen succesvol gedaan. Aurora liet haar blik weer naar voren glijden, maar was net te laat om op te merken dat er een meisje voor haar liep. Ze botsten tegen elkaar aan en Aurora wankelde wat naar achteren, maar door het weinige tot onbestaande lengteverschil viel ze niet om. ”Geeft niks,” zei ze vlug en op een vriendelijke toon. ”Is alles in orde?” vroeg ze vervolgens terwijl ze het meisje onderzoekend aankeek. Ze zag er vrij… aangedaan uit. Op dat moment vond Shadow het natuurlijk weer een goed idee om uit het niks tevoorschijn te komen en luidruchtig en met uitgestoken tong een gekke bek naar het meisje voor haar te trekken, haar angst direct opmerkend.

Aurora legde geschrokken haar hand tegen haar borst toen haar Gastly met veel lawaai tevoorschijn kwam en ook al had zij de actie van de Ghost type wel verwacht, toch schrok ze nog steeds van de reactie van de trainer tegenover haar. Meteen haalde ze de bal van de Ghost type tevoorschijn en keerde hem terug, waarbij ze de zielige blik die hij in haar richting wierp negeerde. Thunder was inmiddels beschermend voor haar trainer komen staan en liet zijn wangen knetteren toen hij de Pachirisu dat ook zag doen. ”S-Sorry,” bracht Aurora trillerig uit en liet zich op één knie zakken zodat ze dichterbij het level van de trainer zat. ”Ik heb hem al teruggekeerd in zijn bal, dus je hoeft niet meer bang te zijn.” Ze stak troostend haar hand uit en legde deze op de schouder van het meisje, hopend dat ze haar op deze manier kon kalmeren. Ze had Shadow in eerste plaats gewoon niet uit zijn bal moeten laten, maar leerde ze dat ooit?

Aurora had de zielige blik van Shadow genegeerd toen ze hem terugkeerde naar zijn bal. Ze had hem vaak genoeg gewaarschuwd dat hij geen gemene streken met anderen uit mocht halen en wie niet horen wilde, moest dan maar de gevolgen ondergaan. Ze zou hem waarschijnlijk pas uit zijn bal laten zodra het meisje weg was en als hij zich dan weer zou misdragen, zou ze hem gewoon weer in zijn Poké Ball terugkeren. Haar blik gleed naar het meisje voor haar toen ze zichzelf verontschuldigde en meteen schudde Aurora haar hoofd. ”Ik ben juist diegene die zich moet verontschuldigen,” zei ze zachtjes tegen het meisje. ”Ik had kunnen weten dat mijn Gastly zich niet zou gedragen en hem in zijn bal moeten laten. Ik heb hem hier gevangen, dus dit is een beetje zijn natuurlijke habitat en ik vond het zielig om hem in zijn bal te houden, maar hij moet leren dat hij anderen niet zomaar mag pesten of laten schrikken.” Thunder liet zijn elektriciteit inmiddels verdwijnen, maar nam de Pachirisu nog altijd vijandig in zich op. Alles wat een potentiële dreiging voor zijn trainer kon vormen, kon bij hem niet snel meer een wit voetje halen. ”Waarom ben je eigenlijk hier?” vroeg Aurora licht nieuwsgierig zijnde. Het meisje leek erg bang te zijn voor haar omgeving en Shadow was niet de enige Ghost type die haar hier lastig zou kunnen vallen, dus dat deed Aurora afvragen wat ze hier dan wel deed. Misschien was ze net een graf van haar overleden Pokémon gaan bezoeken.

Aurora wilde het niet meer over Shadow hebben en dus ging ze over op een ander onderwerp. Ze had het idee dat het meisje niet echt vrolijk werd van de Gastly, maar liet ze eerlijk zijn: wie werd dat wel? De Gastly was constant bezig met anderen te laten schrikken en het leven zuur te maken en maakte zichzelf zo ook niet echt populair in zijn team, al had Thunder wel een vrij hoge tolerantie voor de Ghost en Poison type zolang hij maar niet irritant tegen Thunder deed. Wat dus wilde zeggen dat die hoge tolerenatie soms ook vrij snel omsloeg in irritatie, maar goed. Haar azuurblauwe blik gleed naar het meisje voor haar gleed en ze gaf een knikje. ”Soms doen Pokémon onverklaarbare dingen,” zei ze met een glimlach. ”Misschien was ze wel nieuwsgierig. Deze plek geeft immers een mysterieuze vibe af.” Dat was niet te ontkennen, vooral niet met de mist die tussen de grafstenen door kronkelde. Eigenlijk best wel creepy als je het haar vroeg. ”Zullen we maar naar buiten gaan? Dat praat misschien iets relaxter,” stelde ze vervolgens voor. Het idee dat er nog meer Ghost types waren die vijandig waren en haar konden laten schrikken, gaf niet echt een goed gevoel.