Tales of

Sinnoh

Iris propte de kleding die ze ging achterlaten in het kluisje in het Pokémon Center in een rugzak, waarna ze die op zijn beurt weer in het desbetreffende kluisje propte en naar buiten ging. Ze liet Dayla en Lark uit hun bal en sloeg de badhanddoek die ze had meegenomen over haar blote schouder heen. Ze droeg enkel een bikinitopje en een shortje, want ze was van plan om naar het strandfeest te gaan. Zodra ze gehoord had dat die plaatsvond in Sunyshore City maakte ze dat ze naar daar kon gaan in de hoop dat ze haar jeugdvriend tegen zou komen. Het zou als het zoeken naar een speld in een hooiberg zijn, maar in elk geval zou zijn witte haar een klein beetje afwijken van het gemiddelde dat hier rondliep. Ze zag vooral bruin, blond en zwart haar, wat het al iets makkelijker maakte om hem te kunnen onderscheiden. Ze had Dayla en Lark ook al opgedragen om hun ogen open te houden en vooral de Eevee was verwoed om zich heen aan het kijken. Het werd een zoektocht van bijna een uur en Iris wilde net de moed opgeven en iets anders doen toen dat haar blik op wit haar viel. Ze floot Dayla en Lark bij zich en toen Dayla haar oortjes opgewekt in de lucht stak, wist ze dat ze juist zat. Het was ongelooflijk en de kans op slagen was miniem geweest, maar ze had dan toch juist gegokt. Iris zette een spurtje in en legde kort haar hand op zijn arm, waarna ze snel in zijn gezicht keek om zeker te zijn dat ze het juist had. ”Darren!” bracht ze opgewekt en opgelucht uit toen ze zag dat hij het werkelijk was en zonder pardon sloeg ze haar armen om zijn middel heen zodat ze hem een knuffel kon geven. ”Ik kan niet geloven dat ik je zo snel gevonden heb,” grinnikte toen ze zich had losgemaakt, een brede grijns om haar lippen. ”Hoe is het met je?” Dayla zette haar pootjes tegen zijn been aan om te laten weten dat zij ook aandacht wilde hebben en ook Lark kwam wat dichterbij, een ontspannen blik op zijn gelaat.

De reactie van haar jeugdvriend deed haar wel grinniken: ze had de lichte spierspanning wel gevoeld vlak voordat hij in de gaten had dat zij het was. Darren was geen fan van onverwachte aanrakingen en het had haar lang gekost eer dat hij dat van haar wel kon hebben, maar zijn vriendschap was het haar meer dan waard en ook een deel de reden dat ze naar Sinnoh was gereisd, buiten dat het feit dat ze champion wilde worden. Ze zuchtte zachtjes toen hij zijn vraag stelde en speelde even met een lok haar. Lark sloot kort zijn ogen, maar Dayla verlegde haar aandacht van Darren naar Iris en zette bezorgd haar pootjes tegen Iris’ blote been aan. ”Ach, you know,” zei ze en ze grinnikte wat nerveus, waarna ze haar schouders ophaalde. ”Ik kreeg de resultaten van mijn universitaire opleiding binnen, die waren niet volgens de verwachting, mijn vader was boos, ik was er klaar mee, mijn moeder heeft me wat geld toegestoken en ik vertrok naar Sinnoh.” Zoals ze het zei, ging het precies over het weer, maar iemand die Iris goed kende, zou de pijn in haar ogen wel zien en dat was dus ook de reden dat Iris kort naar Dayla keek en bemoedigend glimlachte in plaats van naar Darren te kijken, waarvan ze wist dat hij het ook zonder haar aan te kijken wel door zou hebben dat het haar pijn deed. Daar zaten ze te veel in hetzelfde schuitje voor. ”Ik heb nog geen bericht van pap ontvangen, maar ik moet ook eerlijk zeggen dat ik dat nog niet echt heb gecheckt sinds dat ik hier ben.” Waarschijnlijk dat als ze een bericht kreeg, dat vol met verwensingen zou zitten. Dat was niet iets wat ze wilde zien. En ook niet iets waar ze het over wilde hebben. ”Het ziet er naar uit dat je hard aan je droom aan het werken bent, niet?” veranderde ze dan ook het onderwerp, waarna ze met een glimlach naar de verzameling Pokémon keek dat hij bij zich had. Ja, hij had het zeker weten goed voor elkaar. Maar dat gunde ze hem dan ook van harte, zeker na wat hij thuis allemaal mee had gemaakt.

Iris liet haar blik naar Darren gaan toen hij zijn opmerking maakte en ze gaf hem een knikje. ”Daar heb je gelijk in,” sprak ze met een licht glimlachje om haar lippen, al was het nog steeds moeilijk om te verwerken dat haar eigen vader haar wilde blijven pushen voor zijn eigen doelen en niet die van haar. En dat hij naar haar riep of haar uitschold als ze niet aan zijn verwachtingen voldeed en met slechte resultaten aan kwam zetten. Ze had nu al een tiental gemiste oproepen van hem en Iris was er vrij zeker van wat er zou gebeuren als ze die telefoon toch een keer op zou pakken. Ze kon het geluid van zijn hand dat tegen haar wang ketste nog altijd horen galmen door de stille ruimte als ze zich concentreerde. Het was iets wat ze nog niet aan Darren verteld had en ook niet zeker wist of het toegevoegde waarde zou hebben als ze het hem zou vertellen. Misschien, op een dag, als ze er zeker van was dat ze niet zou beginnen huilen en het zonder trillende stem zou kunnen vertellen, dat ze wel eens een poging zou wagen. Maar dat was zeker niet nu. ”Ik ben ook helemaal van nul begonnen. Ik heb nog maar twee Pokémon in mijn team en moet er ook nog wel wat vangen voordat ik een goed, stabiel team heb om de volledige gym challenge te gaan doen.” Ze haalde haar schouders op. Ze had voor nu Dayla en Lark en dat was voor nu genoeg. ”Alles op zijn tijd.” Ze kwam wat dichterbij Darren staan om haar vinger naar Leaf uit te steken zodat ze de Pokémon kon aaien als ze dat zou willen.