Tales of

Sinnoh

Een tevreden glimlach ontstond om Iris’ lippen terwijl ze genoot van de zon dat op haar rug scheen. Ze was echt wel in het beste seizoen naar Sinnoh gevlucht, ook al waren de omstandigheden om haar thuisfront te verlaten allesbehalve aangenaam geweest. Het was niet moeilijk om zich het woedende gezicht van haar vader te herinneren toen ze hem haar resultaten van haar universitaire opleiding had laten zien. Haar moeder was gelukkig een stuk milder gestemd en dat was ook de reden dat Iris haar in vertrouwen had genomen, haar haar échte droom had voorgelegd. Haar moeder had haar gesupporterd en samen met haar hulp had Iris het mogelijk gemaakt om naar Sinnoh te gaan, waar ze beiden wisten dat Darren ook ergens rondliep. Haar moeder had haar gezegd dat ze dacht dat Darren wel een vriend kon gebruiken en Iris wilde die rol maar wat graag vervullen, dus dat was ook wel een reden geweest om te vertrekken. Maar de hoofdreden was geweest om haar droom na te jagen; het worden van de champion van Sinnoh. En ze wist dat ze nog een lange weg te gaan had, maar ze wist ook dat ze het wel ging redden. Iris liet haar blik naar opzij glijden toen Dayla enthousiast voorbij kwam rennen. ”Lieverd, kijk je uit waar je naar…” Iris’ wenkbrauwen fronsten kort toen Dayla niet al te zacht tegen het been van een jongen botste en snel kwam ze overeind. Lark was al bij Dayla om haar zacht grommend te berispen en Iris gaf hem een aai over zijn bol voordat ze zich naar de jongen richtte waar haar Eevee tegen was geknald. ”Is alles in orde?” vroeg ze bezorgd aan de jongen, een hand leggend op zijn arm.

Dayla schudde kort met haar kopje om de klap van zich af te schudden. Lark was zachtjes naast Iris aan het grinniken en Iris moest moeite doen om haar mondhoeken ook naar beneden gedwongen te houden. Het was dan ook een redelijk grappig zicht, al zou ze pas hardop lachen als ze wist dat de jongen in orde was. Er werd een hand op de hare gelegd en een glimlach ontstond om haar lippen toen de jongen zei dat hij in orde was. Nou ja, jongen… Ze schatte dat hij ongeveer rond dezelfde leeftijd als haar was, dus dat zou hem geen jongen meer maken. ”Mooi zo,” grinnikte ze en ze haalde haar hand weer van zijn arm af. Ze hield haar hoofd een beetje scheef bij het horen van zijn woorden. Vooral zijn woordkeuze interesseerde haar wel. ”Ondertussen?” vroeg ze ter bevestiging. ”Leid je dan een leven vol met gevaar?” vroeg ze op een licht plagerige toon. Dayla was inmiddels al heel snel haar schaamte te boven dat ze gebotst was tegen het been van de man en liep al snel naar de Zigzagoon toe, waarna ze hem vrolijk begroette. ”Oh ja, mijn naam is trouwens Iris en dat daar zijn Lark en Dayla,” zei ze tegen de man, om de beurt knikkend van haar Absol naar haar Eevee.

Iris gaf een dankbaar knikje toen de jongen aangaf dat ze goed oplette. Ze grinnikte vervolgens om zijn opmerking. ”Ah, ik had al wel zo’n vermoeden,” sprak ze en ze gaf hem een plagerig knipoogje. Ze knikte vervolgens bewonderend toen hij aangaf dat hij Ranger was, al was ze niet heel erg bekend met die term. In Johto hadden ze dat niet echt gehad, maar ze had gehoord dat het in regio’s zoals Hoenn en Kalos des te meer voorkwam. ”Dus je moet soms op gevaarlijke missies gaan?” vroeg ze aan hem. Haar Eevee maakte ondertussen een vrolijk geluidje toen ze de Zigzagoon zag graven, waarna ze zijn voorbeeld al snel volgde. Lark trok een gezicht toen het merendeel van het zand in zijn richting kwam en deed demonstratief een paar stappen naar achteren, niet geraakt willen wordend door het zand. Iris glimlachte toen de jongen zichzelf voorstelde als Adam, waarna ze een knikje op zijn vraag gaf. ”Dat kan zeker niet slecht zijn,” ging ze op zijn voorstel in, waarna ze al aanstalten maakte om richting het ijskraampje te lopen dat verderop in de schaduw stond. ”Ik ben trouwens van plan om de champion van Sinnoh te worden,” sprak ze op een vastberaden, zelfverzekerde toon. Ze kwam niet per se arrogant over, maar het was duidelijk dat ze zeker niet bescheiden was. ”Ik wil nog een nieuwe teamgenoot vangen en mijn Pokémon trainen voordat ik me er aan waag, maar vanaf dan ben ik er wel vrij zeker van dat het zal lukken.”

Een lachje kroop om haar lippen toen hij aangaf dat hij wel op gevaarlijke missies was gegaan, maar ongedeerd had weten te blijven. ”Dat doet me afvragen…” Ze keek hem ietwat plagerig aan. ”Zijn die missies echt wel zo gevaarlijk zoals je beweert of ben je gewoon een natuurtalent?” Dit was vooral niet zij die gewoon achter meer informatie over de missies probeerde te komen. Nope. Ze zou niet durven. Maar kom op, hoe vaak ging ze nog een Ranger tegenkomen op haar reis? Misschien wel vrij vaak, maar ze was nú geïnteresseerd en ze wilde nú antwoorden hebben. Het was als simpel als dat. Dayla leek zichzelf wel te amuseren met de Zigzagoon, al kon ze op de nodige afkeurende blikken van Lark rekenen telkens als hij zand in zijn gezicht kreeg door haar. Adam volgde haar al snel mee naar het ijskraampje en Iris moest lachen toen hij zijn woorden sprak over haar toekomstige droom. ”Eigenlijk wel, ja,” zei ze en ze kon het niet laten om haar hoofd zogenaamd hooghartig in de lucht te steken. ”Dus als ik handtekeningen moet uitdelen, verwacht ik dat jij vooraan in de rij staat.” Samen met Darren, haar jeugdvriend. Als hij niet te veel bezig was met zijn job als breeder, that is. De gedachten aan haar jeugdvriend werden echter algauw weer verdreven toen Adam naar haar grootste interesse vroeg: strategieën opstellen. ”Well, ik wil sowieso een gevarieerd type hebben en afhankelijk of ik een Water type kan opvissen bij dat ene kraampje dat hengels uitdeelt of niet, ga ik Dayla of in een Vaporeon of in een Jolteon evolueren. Dan wil ik mijn team verder nog uitbreiden met een Fire type, een Poison en misschien een Steel type. Want ja, met een Water type heb je al dekking tegen Ground, Rock en Fire types, dus een Grass type zou ik dan al niet meer nodig hebben. En speciale types zoals Dragon en Fairy types kun je dan weer aanpakken met een Steel en Poison type.” Dus nee, ze was niet het type dat zich aan het standaard Fire, Water, Grass type wilde houden, maar juist zo veel mogelijk dekking wilde hebben voor allerlei verschillende types. ”Een Steel type zou bovendien ook handig zijn tegen een Poison type, sinds het daar immuun voor is, wat eigenlijk nog beter dan een Psychic type is.” Tja, nu had Adam haar wat gevraagd. Iris kon hier uren over doorgaan als ze wilde. De vraag was natuurlijk of hij dat ook wilde.

Iris kon het niet laten om een pruillipje naar Adam te trekken toen hij min of meer aangaf dat hij haar niks ging vertellen over zijn missies. Maar goed, ze hield wel van een uitdaging. En het was niet alsof ze expres problemen ging uitlokken om te zien of Adam zijn woorden echt wel kon waarmaken, maar ze vermoedde dat een strand zoals deze vanzelf wel problemen aantrok als er dronkaards in de buurt zouden zijn. Niet dat zij daarop zat te wachten. Zij was meer het type dat dat soort problemen uit de weg zou gaan of probeerde te temperen, maar ze kon ook wel haar mannetje staan als ze simpelweg geen uitvlucht zag van de situatie. Ze nam aan dat Adam daarin verschilde en juist wel naar het gevaar toe moést voor zijn beroep. Inmiddels ging het over verschillende soorten types en Iris grijnsde toen Adam zijn opmerking maakte. ”Ja, zo kun je het wel benoemen,” gaf ze hem gelijk. Ze wilde niet verrast worden en in het nadeel staan. Ze gaf dan ook een knikje op Adam’s volgende vraag. ”Ik probeer ook vooral de zwaktes van mijn Pokémon te coveren. Veel Pokémon kunnen tegenwoordig TM’s leren die het voordeel hebben van het type waar zij nadelig tegen zijn.” Ze knikte naar Lark. ”Lark is nadelig tegenover Fighting types, maar hij zou dat nadeel door Air Slash, die ik hem via TM kan aanleren, kunnen verdoezelen. Het haalt het nadeel natuurlijk niet helemaal weg, maar in combinatie met andere moves zou hij een veel betere kans maken tegen zo’n Fighting type dan als ik hem geen TM zou aanleren.” Ze kantelde haar hoofd lichtjes. ”Welke nuttige eigenschappen zouden jouw Pokémon dan hebben die van toepassing zijn op je beroep?” vroeg ze aan hem. Misschien had hij een uitgebreider team en had hij al wat van die eigenschappen verwerkt in zijn missies. Heh, misschien kwam ze dan toch nog iets te weten over zijn missies! Dayla had inmiddels door wat de Zigzagoon probeerde te doen en deed hem na, vrolijke, schattige geluidjes makend die Iris even glimlachend naar opzij deden kijken. Wat was het dan ook een lieve schat.

Een glimlach speelde om Iris’ lippen toen Adam aangaf dat het slim was wat ze deed. Ja, dat wist ze zelf natuurlijk ook wel, maar toch was het best leuk om het nog eens bevestigd te krijgen van iemand anders. Haar donkergrijze blik gleed naar Adam toe toen hij vertelde hoe zijn Zigzagoon nuttig was tijdens een missie en kort keek ze over haar schouder naar Dayla en de Zigzagoon. ”Ook niet slecht bedacht van je,” gaf ze toe met een glimlach terwijl ze haar blik weer naar Adam richtte. ”Het is een goed ding dat je Pokémon zijn werk serieus neemt. Dat is ook wat ik verwacht van mijn Pokémon.” Ze gaf Lark, die met hun mee was gewandeld, een klopje op zijn rug. ”Buiten gevechten om mogen ze zo veel ravotten als ze willen, maar tijdens gevechten verwacht ik wel het uiterste van ze.” Dat gold dan meer voor Dayla dan voor Lark; haar Absol was niet echt fan van sociaal contact en hield zichzelf liever afzijdig. Iris liet haar blik ook naar de kaart glijden waar de verschillende smaken op stonden weergeven, al kon ze natuurlijk ook gewoon naar de bakken met ijs kijken die voor hun neus uitgestald stonden. ”Ik denk dat ik voor twee – mag ik twee bolletjes? – smaken ga: chocolade en…” Ze twijfelde kort. ”Banaan,” maakte ze er uiteindelijk van. Twee smaken die perfect samen gingen en nog lekker waren ook. Een grijns gleed om haar lippen toen ze iets bedacht en ze keek naar Adam. ”We kunnen er natuurlijk ook een competitie van maken en het maximum op ons ijsje pakken. Eens zien wie het het snelste op kan eten zonder dat heel de boel instort of smelt?” Tja, wat kon ze zeggen? Ze hield wel van wedstrijden, al dacht ze niet dat ze nog veel kon eten vanavond als ze hiermee doorgingen.

Toen Adam zijn voorwaarde aan haar gaf, kroop er een grijns om Iris’ lippen. ”Deal,” zei ze tegen hem. Ze zag op het menu dat ze maximaal tot zes bollen konden gaan op een hoorntje. Ze wist niet of ze dat al kon balanceren, maar ze zou wel zien. ”Ik wil graag één bolletje banaan, één bolletje aardbei, één bolletje chocolade, één bolletje mokka, één bolletje vanille en één bolletje pistache alsjeblieft. Op een hoorntje,” voegde ze er nog snel aan toe. Ze keek toe hoe de dame achter de kar zorgvuldig het ijs op elkaar begon te stapelen. Drie aan de zijkant en er dan nog eens drie bovenop. Ze dacht dat als dat de werkwijze was dat ze ook makkelijk tot negen bollen konden gaan, maar dat zou haar juist meer kans laten om te verliezen en met een glimlach gaf ze het ijsje aan Adam. ”Succes ermee,” lachte ze nog, waarna ze wachtte tot Adam zijn ijsje voor haar zou samenstellen. Het was ongelooflijk warm buiten en als ze in de zon zouden gaan staan, zouden ze flink hun best moeten doen als ze niet wilden dat hun ijsje zou smelten. Maar goed, dit was een competitie after all. Het hoorde ook niet gemakkelijk te zijn.

Iris luisterde naar de smaken die hij opsomde en hoewel ze zijn keuzes zeker niet afkeurde, verscheen er toch een lichte frons tussen haar wenkbrauwen. ”Is jouw tactiek om me zo veel mogelijk buikpijn te bezorgen zodat ik straks daardoor niet kan verdergaan?” vroeg ze plagerig aan hem. Maar goed, de smaken waren gekozen en Iris rekende snel af, waarna ze het ijsje overnam. Ze merkte meteen aan het gewicht van het ijsje wat voor moeilijke competitie dit ging zijn en ze keek met grote ogen toe hoe Adam een hap nam van zijn ijsje. Niet likken, maar echt al meteen bijten. Iris besloot om zijn tactiek over te nemen, alleen had ze zichzelf overschat en drong de kou niet alleen door haar kiezen heen, maar ook verder boven naar haar hoofd. ”Brain freeze!” riep ze uit terwijl ze kort haar ogen sloot, maar ging daarna meteen weer verder. De warmte dat van de zon kwam, zorgde er al vrijwel direct voor dat ze haar tactiek moest veranderen naar het ijsje roteren en likken tegelijkertijd, want de karamel begon al te smelten en over haar vingers te lopen. In de stracciatella zaten ook kleine stukjes chocolade verwerkt zodat ze ook de tijd moest nemen om die door te bijten en op te eten, waardoor ze weer wat tijd verloor. Het ging een spannende wedstrijd worden, dat was één ding dat zeker was. En dan had ze nog maar één bolletje gehad.