Tales of

Sinnoh

Met een glimlach keek Iris op het schermpje van haar Holo Caster. Ze had zojuist met haar moeder gebeld om te vertellen dat ze goed was aangekomen in Sinnoh en dat ze nu op het strandfeest was om Darren te zoeken. Haar moeder had haar veel succes gewenst en ze hadden beiden expres niks gezegd over haar vader. Iris wist dat haar vader woedend zou zijn als hij te weten zou komen dat ze in Sinnoh was om haar droom na te leven in plaats van zich in te schrijven voor een universitaire opleiding en daar iets mee te gaan doen, maar ach, wat kon ze zeggen? Dit was haar leven en zij wilde het leiden zoals zij het wilde en niet zoals haar vader dat wilde. En als hij daar ontevreden mee was, dan was dat zijn probleem. Ze vond het ergens wel vreselijk dat hij zo boos kon worden op haar gewoon omdat ze gezakt was voor een opleiding, maar het was wat ze van hem gewend was. Ze kon hem enkel tevreden houden als ze zichzelf voorbij liep en dat was iets wat ze niet heel haar leven wilde doen. Het voelde dan ook als een soort van opluchting dat ze had kunnen ontsnappen naar Sinnoh en ze was blij dat ze haar moeders support had, anders wist ze niet wat ze moest doen. Iris werd uit haar gedachten gehaald door Dayla en Lark, welke zich troostend tegen haar drukten. Alsof ze haar gedachten konden lezen. Iris grinnikte en streelde hun beiden over hun kopje, waarna ze zich in het zand liet tackelen door Dayla die weer eens veel te enthousiast was. Ja, dit was beter zo. Veel beter.

Iris’ aandacht werd getrokken door een voorbijganger die Dayla’s Tackle had opgevat als iets waar Iris hinder van zou kunnen ondervinden. ”Ja hoor,” stelde Iris het meisje dan ook al snel grinnikend gerust. ”Soms wordt ze iets te enthousiast en dan tackelt ze me wel eens tegen de grond. Ik kan het wel hebben.” En anders zou Lark wel hebben ingegrepen. De Dark type was op dat vlak wel vrij beschermend over haar. Iris liet haar blik weer naar het meisje glijden en zag dat ze een Rufflet bij zich had. ”Heb je die Pokémon opgehaald bij één van de professoren hier in Sinnoh?” vroeg, nieuwsgierig zijnde. Het was dat ze Lark en Dayla al bij zich had toen ze Johto verliet, anders had ze waarschijnlijk in Sinnoh ook wel haar starter opgehaald. Ze wreef Dayla over haar kopje terwijl ze lichtelijk overeind kwam, haar blik nog altijd op het meisje gericht.

Iris grinnikte toen het meisje aangaf dat dit de eerste keer was dat ze iemand getackeld had zien worden door haar eigen Pokémon. ”Ze is behoorlijk speels aangelegd en natuurlijk nog jong, dus ze kent sommige grenzen nog niet. Maar zo lang ze het alleen bij mij doet en het is niet al te hard kan ik het wel hebben,” zei ze tegen het meisje. Het meisje bevestigde dat ze de Rufflet inderdaad van een professor had gekregen en Iris gaf een knikje. ”Wat ben je van plan om te doen nu dat je hier bent?” vroeg ze het aan meisje. Ze ging er een beetje vanuit dat Sinnoh niet haar thuisregio was, maar misschien was dat juist wel zo. Iris schatte haar jong, nog maar achttien jaar of misschien net geen achttien, dus misschien was er ook wel gewoon de kans aanwezig dat ze door de lockdown eerder niks met Pokémon had kunnen doen, wel in Sinnoh had gewoond en nu pas aan haar reis begon. Ze zou het zo wel vragen. Lark richtte ondertussen zijn blik naar het meisje, maar wendde deze vrijwel meteen weer af. Niet interessant genoeg, blijkbaar.

Een glimlach kroop om haar lippen toen de jongedame aangaf dat ze wilde gaan fokken. ”Een goede vriend van mij doet dat ook,” zei ze enthousiast. ”In welke egg group wil je je gaan specialiseren?” Ze zag een Rufflet bij de dame, dus het kon in elk geval al geen Bug type egg group zijn. Van wat ze van Darren wist, waren er best veel egg groupes waar iemand zich in kon specialiseren, dus het zou niet erg vreemd zijn als ze geen enkele andere Bug type breeder tegen zou komen. Dat zou een goed ding voor Darren zijn. Hoe minder concurrentie, hoe beter. Dayla was ondertussen van haar afgekropen en liep enthousiast op de Rufflet af. Lark was neer gaan liggen en hoewel hij met zijn ogen rolde op het gedrag van Dayla hield hij toch één van zijn ogen open zodat hij haar in de gaten kon houden. Dan kon hij ook meteen ingrijpen als er iets mis zou gaan. Hij zou het nooit hardop toegeven, maar hij gaf toch wel om zijn teamgenoot. Een beetje dan.