Tales of

Sinnoh

Hij lietr het muntstuk tussen zijn vingers glijden en rolde het vantussen zijn kootjes naar zijn vingertoppen en terug, waarbij het gouden ding even rolde over zijn fijn gevormde vingers. De grote handen van de jongen waren duidelijk bekend met de activiteit. Hij speelde vroeger wel vaker met muntjes op deze manier. Zijn vader was het type om gewoon geld zijn kant op te gooien als hij niet stopte met praten. Matthew wilde nooit luisteren, hij luisterde enkel naar zijn eigen gedachten. De lange albino jongen zuchtte even en gooide de munt ohoog met een flick van zijn duim, waarna hij hem al snel terug de lucht uit snatchte toen het op ooghoogte was.

Hij sprong met een lichte beweging van de kaai af en lande met een plofje op het platform dat grensde aan de zee. Chidi deed hetzelfde en lande elegant naast zijn trainer, een brede grijns op zijn gelaat terwijl hij opkeek naar de jongen. Chinma glimlachte terug naar hem en keek even schuin op naar de rest van zijn Pokémon. Eze had Daluchi in de armen en bleef op de kaai staan, hij was immers te zwaar en lomp om veilig te landen hier. Fechi en Njidi, die beide een schouder van de jongen hadden ingepalmd bleven ook braaf zitten. CHin keek even om naar de zee, knielde naar de rand van de zee en stak even zijn in verband gewikkelde vingertoppen in het water. Fris, maar aangenaam. Misschien zou hij later wel wat gaan zwemmen, leek hem wel leuk.

- Mika

Hij rechtte zijn rug wat meer en pakte Fechi van zijn schouder, waarna hij de paddenstoel neer plaatste op de grond. De traited plant knipperde even en keek paniekerig rond, waarna ze al snel naar Chidi toe schoot. Snel klom ze zijn lichaam op, waarna ze vluchtig in zijn vederkroon ging schuilen. De Weavile, die even geschrokken opkeek van de plotse beweging van de Morelull, keek even verbaasd op... OM na een paar tellen te zuchten en geïrriteerd op te kijken naar de albino jongen. Chinma glimlachte schuin en wuifde even naar Njidi, die meteen opvloog en lande naast de ice type Pokémon. De lange jongen pakte zijn shirt vast en trok het ding in een beweging uit, waarna hij even kalm zijn riem met pokéballs en dergelijke stuff ook afnam. HIj keek even op naar Eze, die was gaan zitten op de kaai en knikte naar hem. "Ah thanks!" zei hij blij waarna hij de shirt en riem naar zijn shiny partner gooide. Even liet de Nidoking de baby in zijn armen rusten op een arm, waarna hij zo de spullen in de andere hand ving. Rustig plaatste hij het eigendom van zijn trainer op zijn schoot, waarna hij Daluchi erop plaatste. CHinma rekte zich uit, draaide zich naar het strand en... OH... Wacht es even. HIj zette meteen een stap terug en kreeg een ongemakkelijke glimlach op zijn gezicht. Oh nee, wat deed zijn hier?

Natuurlijk herkende hij haar. Ze was net als hem opgegroeid in veels te groot huis waar ze niet weg mochten, niks van de buitenwereld mochten ontdekken. Maar zij was een tikkeltje ouder dan hem en het zou hem dan ook niet verbazen dat ze hier met toestemming van haar familie was, iets dat CHinma niet kon zeggen. Hij schraapte zijn keel dan ook even ongemakkelijk toen ze zijn naam uitspraak, een knikje van de albino afkomende. "Mikazuki..." mompelde hij als weerwoord op zijn naam, haar blik mijdende. HIj liet zijn vingers even ongemakklijk langs zijn nek gaan, hij wist niet goed wat hij moest doen. Weglopen, blijven staan? Boos doen...? HIj slikte. Nou, dat laatste zou een beetje gemeen zijn, niet? De jongen liet zijn hand even van zijn nek gaan toen ze haar woorden uitsprak. Oh... Hij lachte even ongemakkelijk op haar woorden. Dus het was echt de ronde aan het doen in zijn vaders kring... Mijn Arceus, het was niet iets voor Matthew om de vuile was buiten te hangen... Dus hij nam het echt heel serieus. De albino jongen wiebelde wat op zijn voeten, zijn handen zakten af naar zijn bovenlijf, waar hij even ongemakkelijk wat heen en weer bewoog met zijn armen, niet goed wetende wat te doen met zijn veel te slungelige, getekende lijf. CHinma zat immers onder de litteksn op zijn bovenlijf, maar die waren niet van een of ander episch gevecht. Nee, dat waren fysieke herinneringen aan zijn kindertijd, de tijd dat hij in het ziekenhuis door had gebracht. HIj haalde even diep adem, het gelach stierf wat weg, waarna zijn rode ogen zochten naar die van Chidi. De Weavile haalde enkel zijn schouders op toen hij de hopeloze blik van de ranger zag en Fechi, die op zijn hoofd zat, was meer bang van Mika dan iets anders... Dus de triated morelull had zich alweer verborgen in de rode veders van de ice type. Njidi kwam echter meteen in actie en lande soepel op de schouder van haar trainer, een scherpe blik gericht op de Pokémon van de ander en diens trainer. Eze en Daluchi leken echter niet echt zo gestressed te zijn als het quartet dat zich op het strand bevond. Het duo bleef kalm op de kaai zitten, rustig uitkijkende naar de zee. "J-ja... Uh..." het begon ongemakkelijk en hij slikte even, een bittere smaak in zijn mond.... Hmpf. "Wat heeft m'n vader gezegd...?" hij wist niet goed wat matthew allemaal had gezegd. Dat hij gewoon was verdwenen? Dat hij was weg gelopen? Dat hij ontvoerd was? Matthew kennende zou hij vast iets in de aard van het laatste gedaan hebben om meer commotie te veroorzaken bij zijn partners. De man stond bekend om te liegen als hij er sneller zijn willetje om kreeg, het was geen mooie eigenschap.

Het was niet dat zij hem ongemakkelijk maakte, maar het feit dat ze zo dicht bij alles stond waar hij van weg gelopen was. Er ging een risico aan vast, een risico waar hij liever niet de grenzen van opzocht. Hij slikte dan ook even. Nog steeds maakte hij geen oogcontact met de witharige dame. Hij bleef een beetje naar zijn eigen handen kijken, zijn voeten. Voor het postuur dat hij had was CHinma best een bescheiden jongen. Niet omdat hij verlegen ofzo was, nee... Hij zou het eerder een soort van bescheidenheid noemen. HIj was altijd al een beetje degene geweest die geen keuzes moest maken, die altijd simpel had moeten doen wat van hem gevraagd werd, wat bar weinig was. Het feit lag er hem gewoon in dat Chinma niet wist wat hij deed... En daarbij ook niet zo heel veel zelfvertrouwen had. Ja, soms deed hij alsof hij dat wel had, maar er was een verschil tussen het doen en het effectief hebben. Mika sprak, waarop hij even knikte, nog steeds niet opkijkende. Wat een leugens ook. Maar dan opnieuw kon zijn vader niet precies weten waar hij heen was gegaan en hoe. Het landhuis waar hij zat was altijd goed beveiligd geweest... maar chinma had er een groot deel van zijn leven doorgebracht en kende de routines en beveiliging als zijn achterzak, dus het omzeilen was zelfs voor hem een eitje geweest. Daarna was het easy geweest om met geld mensen om te kopen, iets dat hij zeer zeker van vaderlief had overgenomen. Het idee dat je alles kon doen met geld en alles te kopen was met geld was iets waar Chinma mee was opgevoed... En ondanks dat hij veel nederiger was dan zijn vader, merkte hij soms op dat hij ook deze gedachten had. Er bestond geen geldlimiet voor de familie Syco... maar Chin wist heel goed dat hij weldra zou moeten opletten. Er zat een einde aan het geld dat hij mee had gesmokkeld... EN zolang hij geen contact had met vader was het kleine inkomen van crescent moon het enigste dat hij had.

De vraag van Mika liet hem verbaasd opkijken, het was duidelijk dat de albino in gedachten was weg gezakt. HIj schudde even wat zijn hoofd en lachte wat afwezig. "Ik werk voor crescent moon, ben een ranger," zei hij, een bepaalde trots glinsterde door in zijn woorden. Eze en Chidi slaakten meteen een opgetogen geluidje, gevolgd door Njidi die wat uit de toon viel. Ze was duidelijk op haar hoede voor de vreemdeling en diens eekhoorn. De Taillow was altijd heel beschermend over haar eigenaar, maar teamspirit had ze zeker... Dus ze had niet willen missen op het geroep. Fechi en Daluchi daarintegen waren beide rare snuiters en gaven geen kick. De traited Morelull bleef verborgen in de verenkroon van de Weavile en de Larvitar bleef als een standbeeld in de armen van de shiny Nidoking hangen. Hij zuchtte even en schudde lachend zijn hoofd. Zijn gekke beesties ook. "Dat is Eze en Daluchi," zei hij even, wijzende naar zijn starter en diens metgezel. "Chidi en Fechi," een gebaar ging naar de Weavile en diens paddenstoelding... Waarna hij even een hand langs het kopje van zijn Taillow plaatste, die nog steeds op zijn schouder zat. "En Njidi," Yup. "Zij helpen me met quests en patrols," en samen hielpen ze de mensen en de regio. Het was zwaar werk, maar hij deed het graag.

Ondanks dat hij zich wat ongemakkelijk voelde, probeerde hij zich te ontspannen. Voor haar. Ze verdiende het niet zo ontvangen te worden door hem, zeker niet na al de gedachten die door haar heen zouden gegaan zijn. Hij kantelde dan ook glimlachend zijn hoofd en lachte zachtjes. "Nou... Crescent moon zorgt dat alles goed loopt in de regio. Van Pokémon, tot de natuur... En mensen met slechte bedoelingen... Je weet wel... The good guys," het laatste murmelde hij er wat achter. Dat was hoe hij het altijd had gezien immers. De organisatie was iets waar hij zo naar opkeek. "Ik las over ze thuis en... ja," hij maakte opzettelijk zijn zin niet af, aangezien het deels ervoor had gezorgd dat hij vermist was geweest.. Of nog steeds was? Hm...

Mika sprak en knikte kalm naar de eekhoorn met een glimlach. "Een leuke keuze heb je gemaakt!" zei hij opgetogen tegen de dame. Pachirisu was electric type en daarbij ook gewoon zo leuk, dus hij kon wel zien waarom ze de keuze had gemaakt. Toen ze verder sprak, kantelde hij zijn hoofd wat. "Oh... Uhm... Kan ik je dan ergens meer helpen?" Het lag in zijn nature om behulpzaam te zijn, om anderen te willen helpen en te begeleiden. En zo ook bij haar. Het was wie hij was, ondanks alle emoties die heiraan hingen.