Tales of

Sinnoh

“Oh, wat een leuke pokémon allebei,” complimenteerde Jennifer de andere trainers. Zeker het meisje had heel bijzondere pokémon. Zowel een traited pokémon als een sea guardian. “Ik ga eerst met hem langs een researcher gaan. Die zal wel kunnen vertellen of er een kans bestaat dat hij opnieuw zo groot wordt.” Hopelijk zou dat niet gebeuren, maar je wist nooit. Jennifer had niet eens geweten dat het mogelijk was voor een pokémon om opeens zo te groeien dus op dit moment leek alles mogelijk. “En als hij helemaal in orde is, zou ik graag met hem willen breeden.” Meer kon Jennifer echter niet vertellen, want de struiken aan haar rechterkant werden opzij geduwd door een niet al te blije gogoat. Bij het zicht van de mogelijks nieuwe tegenstander sprongen Emily en Lark beschermend voor hun trainer; als dit een gevecht zou worden, stonden zij al klaar. De geit keek de drie trainers en hun pokémon calculerend aan. Hadden zij waar ze naar op zoek was? Jennifer hield zich klaar om commando’s naar haar pokémon te roepen wanneer de gogoat aanviel. Ze hadden net een reusachtige pokémon verslagen dus dit zouden ze ook wel aankunnen—hoopte ze.

Jennifer had zich al klaargehouden voor een gevecht, maar Adam had gelijk: ze moest de gogoat eerst laten zien dat de skiddo bij haar in goede handen was. Als de pokémon dan alsnog een gevecht wou, had ze op z’n minst alles geprobeerd om de situatie onder controle te krijgen. “Ik heb skiddo gevangen,” begon Jennifer waarna ze zo rustig als mogelijk was de pokébal de lucht in gooide om de pokémon eruit te laten. “Zie, hij is helemaal in orde.” De skiddo zag er nu hij niet langer veel te groot was helemaal normaal uit en ging vrolijk dichter naar de gogoat toe. “Ik zou hem graag meenemen en zal heel goed voor hem zorgen. Hij zal nooit iets te kort komen.” Na die woorden wachtte ze even af op de reactie van de gogoat. Zou dit de pokémon overtuigen dat ze het goed meende of zou de gogoat hen alsnog aanvallen?