Tales of

Sinnoh

Sunyshore City was een roteind vandaan van waar hij oorspronkelijk nog met zijn reis door Sinnoh bezig was, maar Sylvester, die had vernomen van de evenementen daar, had er uiteraard heen gemoeten om prijzen en whatnots binnen te slepen. Eigenlijk wilde hij er zo snel mogelijk weer weg. Aan de kust was het verdomde heet en hij smolt in al zijn luxueuze stola's en sjaals van authentiek Pokémon-bont. Z'n haar bleef onmogelijk in model, zelfs niet na zes pompen volumecrème, en zijn bakkebaardjes waren gewoon non-stop lopende kranen onderhand. Huilen. Bovendien had hij zijn grootste prijs van de afgelopen tijd al in de wacht gesleept: de trofee die hij had gewonnen in het Summer Solstice Contest. Damn right. De beker had de eer gekregen om in de passagiersstoel te mogen plaatsnemen, naast hem, dichtbij hem, en netjes vastgeklikt in het kinderzitje dat normaal gesproken voor zijn Galarian Zigzagoon Vuitton bestemd was - het was daarmee trouwens ook meteen het enige in het hele autootje dat een gordel droeg. Zijn Galarian Zigzagoon zelf zat opgekruld in een hoekje te mokken, maarja. Die was niet van goud. Af en toe de trofee strelend alsof het een geliefde was, bonkte Syl zijn krakkemikkige 25km wagentje over een lange, door de zon verhitte weg. Een spiraallolly in de vorm van een hartje zat in zijn bakkes gepropt, een mooie roze met witte, enkel en alleen om de deprimerende reden dat hij door zijn sigaretten heen was en hij ernaar verlangde iets ter vervanging te hebben. For reals - als hij dan al een compromis voor zichzelf moest bedenken om zijn nicotineverslaving te pleasen, dan wel in style. Zijn zachte, blije gehum op het muziekje van zijn dikke tracks maakte even later plaats voor een geïrriteerd tongklakken. VerSnomme. Zat hij eindelijk eens lekker diep op het gaspedaal, wilde Sinnoh per se dat hij hier op de intersectie zijn leven ging overdenken voor een stoplicht. Ga gewoon niet lopend? Neem een zebrapad verder? Of blijf gewoon net zo goed je hele leven thuis. Zoveel moeite was dat toch niet. Hij moest door. Ongeduldig wippend met een knie tuurde hij over de rand van zijn zonnebril naar het ergerlijke rode stoplicht. Hij was er heilig van overtuigd dat het netwerk van deze regio was bedacht door een tot leven geroepen fossiel met de persoonlijkheid van een natte krant; kaal, bourgondische lichaamsomvang, snortend luisterend naar saaie kamermuziek terwijl ie z'n grijze buikhaar krabde. Zoiets.

Een bejaarde mademoiselle was de laatste van een stoet badgasten die achter een piepend rollatortje aan extreem sloom de oversteekplaats over waggelde. Zwaar in- en uitademend hamerden Syls vingers op zijn stuur. Arceus H. Christ. Als dat mogelijk nog veel sneller ging, dan wist hij niet of de relativiteitstheorie over de snelheid van het licht nog toepasbaar was hoor. Ondanks het kleine formaat, klonk het autootje als een woedende tractor terwijl hij ongeduldig centimetertjes heen en weer schoof op z'n plek. De veel blitsere auto naast hem begon plotseling hetzelfde te doen; eerst vanuit een diep, laag gebrom dat steeds luider werd. Met een opgetrokken wenkbrauw die zichtbaar boven zijn zonnebril uit pronkte, draaide Sylvester zijn hoofd in een ruk opzij om de bestuurder een minachtende blik toe te werpen. Hij zag een of ander triest schlemiel zitten dat niet veel ouder moest zijn dan hij. Maar de gast in de andere auto keek hem ook strak aan en bleef zijn high engine revving aanhouden, zonder zijn uitdagende blik ook maar een milliseconde van de coördinator af te scheuren. Oh? Syl rukte de lolly uit zijn wangzakken vandaan en schaterde luidkeels een gelach uit. "You damn sure, gunkface?" kefte hij vervolgens door het open raam naar de auto naast hem, z'n Napoleon-complex daarmee weer even mooi aan de wereld tonend. Hij mocht er door zijn geringe lengte en flashy fashion sense misschien niet zo bijlopen, maar soms waren die momentjes daar dat zijn testosteron zin had om even in max level turbulentie te veroorzaken. Alsof op onzichtbaar commando begonnen zijn hondachtige Pokémon woest door het open raam aan te slaan tegen de vreemde, een kakofonie van luid geblaf en een kluwen van blikkerende tanden en rondslingerend slijm volgend. Ja, wat ging je doen dan? Mukking Chad. Vanuit een losse polsbeweging gooide Syl het volume van zijn muziek op 10, zodat het hele autootje hevig begon te beven door de bass. Huppa. Intimidatie +10. Het leer van zijn handschoenen kraakte toen hij zijn beide handen stevig om de felroze pluche stuurhoes klemde, vanuit zijn bovenste ooghoeken gespannen het stoplicht in de gaten houdend. Het licht sprong op groen.. En toen ging hij hoor! Hard gaan.

Drie meter verder rolde hij de berm in.

Onafgebroken denderde de muziek luidruchtig door. Zijn Pagani hortte en stootte nog een heel klein stukje als een paard met één lam been, duidelijk met een mankement - en kwam toen volledig tot stilstand in de stofwolk die zijn rivaal voor hem had achtergelaten. Beduusd knipperend haalde Syl zijn handen maar van zijn trendy stuurhoes, zijn gebit al klapperend op het glazuur van de lolly. Oh Muk-merde. Maar hij.. hij was zo ver van huis? Maman? Bettina? Gustav? Iemand?

Kuchend deed Sylvester een vruchteloze poging om het gruis in de lucht weg te wuiven met een gehandschoende hand, maar het was alsof de stofwolk zelf nu in zijn kleine autootje hing. De zwevende stofdeeltjes waren zichtbaar in de zwakke speren zonlicht die door de wolk heen het wagentje nog binnen wisten te dringen. Een horde wilde Pokémon, met een steengoed gevoel voor coördinatie en een schijthekel aan een zekere coördinator, had evengoed een Sand Attack richting zijn auto kunnen storten. Takken en bladeren van het struikgewas waar hij zichzelf met Pagani en al in had geyeet, lagen geknakt, maar bovenal rommelig over zijn voorruit verspreid. Er klonk een opmars van luid getoeter, gevolgd door het geluid van kwaad optrekkende auto's, hier en daar een verwensing waarin hij voor malloot werd verklaard. Sommige bestuurders tikten tegen het voorhoofd in het voorbijgaan van het rode autootje dat sissend, dampend en met knipperende lichten in de berm stond - maar er was niemand die stopte. Door dat alles heen dreunde de muziek nog vrolijk door en paste totaal niet bij het armzalige scenario. Zijn vingers trilden terwijl hij de volumeknop iets terugdraaide, misselijk. De enorme knal die seconden voor zijn wilde wegdek-spin had geklonken, dreinde al genoeg na in zijn hoofd. Honestly, met zijn hobby om op questionable snelheid gordelloos rond te nyoomen, was het een waar wonder dat er geen zwart-witte smurrie van bont en tabak tegen het raam was gesplat. Pas nu merkte die zwart-witte chaos van bont (maar helaas nu even geen tabak) namelijk hoe scheef hij in zijn stoel hing. Dit moest een koortsdroom zijn. Right?

"M-mon chéri -" Gejaagd ademend duwde Syl zich abrupt uit zijn zitting om op handen en knieën een soort uit zijn krachten gegroeide, scheef gemuteerde Zigzagoon imiterend over de stoelen te kruipen, al zijn ingewikkeld verstrengelde pelzen achter zich aan meeslepend. O Arceus s'il vous plait NON het mocht niet het kon niet, laat het nog in leven en in volle inspirerende glorie zijn, hij kon het allereerste moment van de ontroerende ontmoeting nog voor de geest halen, hij had haar met ultieme care verzorgd, dus laat het niet voor niets zijn, zijn mooie, lieve, trouwe - THERE!
Hij slaakte een zucht van verlichting toen hij het koele materiaal van zijn trofee eindelijk tegen zijn wang kon drukken. Een beetje dof en zanderig, misschien, maar verder ongehavend. Op de achtergrond lagen zijn Houndoom, Poochyena, Growlithe en Furfrou in een zacht kermend tuimelhoopje over elkaar heen, met Vuitton als kers bovenop die chaotische taart. Konden ze wel tegen. Maar nu kwam de tweede ernstige prioriteit: zijn auto. Met de trofee krampachtig tegen zijn borst gedrukt alsof het zware ding eerder een knuffel was, voelde hij de paniek al naar zijn hoofd stijgen.
Plotseling werd er op zijn ruit getikt en schrok de coördinator zodanig dat hij een hees piepgeluid onderdrukte. Hij draaide zijn hoofd in een ruk opzij en keek in het gezicht van een bezorgde jongeman die hem daar halfnaakt stond te apengapen. Syl staarde over zijn trofee terug, fronsend. Nog half beduusd knipperde hij het grind uit zijn ogen, voordat hij resoluut zijn openhangende kaken op elkaar sloot. Of.. of alles oké was? "Oh yes, please, by all means; continue flaunting your Baywatch bud in the sweltering grace of Sunyshore scenery." Als het niet om het snijdende sarcasme in zijn toon te doen was, hadden de woorden onder andere omstandigheden geloofwaardig kunnen klinken. Zijn geïrriteerde blik gleed even over de jongeman met zijn ontblootte bast heen. Good gracious, Protein Patrick had zeker op bowlen gezeten, no doubt. Onder gekraak van zijn leren autostoel boog Syl zich iets naar de jongen toe, klemde zijn vingers om de rand van het halfopenstaande raampje. Zijn lolly tuimelde met een ongelukkige plof in de berm. "No, she's not okay, you putz," siste hij geïrriteerd. "Help her!" Het was duidelijk dat hij het over zijn Pagani had.

Terwijl de atletische steroïdebom zijn ogen eens even goed tegoed deed aan de pracht en praal van zijn Pagani, verdween Sylvester even terug het rokende wagentje in. Geen peuken meer. Geen lolly meer. Geen race meer om aan kop te kunnen lopen. Nu stond zijn auto ook alweer eens met stukken. Iedere dag werd er meer en meer van hem afgenomen. Emotioneel diep inhalerend dreunde hij het handschoenenkastje open om eens even diep te grabbelen naar wat veel-te-vrolijk-voor-zijn-current-mood-gekleurde gumdrops, in de vorm van hartstikke schattige kawaii Pokémonkopjes. Damn. Wel effe behoefte aan. Zijn kaken hadden iets nodig om zich op aan te kunnen spannen, zijn geglosseerde lippen iets om omheen te kunnen klemmen. En hij ging dus echt niet meer terug Beach-waarts om met cocktails pogingen te doen zijn smacht te stillen. "What?" Met zijn waffel vol kindersnoep stak hij geïrriteerd weer zijn hoofd naar buiten. Of hij uit de auto kon komen. Om hem te helpen of om zijn car te hijacken? Misschien wilde de badgast gewoon even graag een foto van hem laten nemen achter het stuur van Papa Syl. Leuk om over naar huis te schrijven, immers. Zo'n attractie was het wel voor jochies van zijn leeftijd, dat wist hij inmiddels wel. Syl nam zich, aan de hand van de reactie van het joch die volgde, maar voor dat het was om hem te hulp te schieten en trapte met drie baldadige schuppen zijn krakkemikkige portiertje open. Normaal gesproken had hij er een gorthekel aan om rond gecommandeerd te worden - maar hulp in dit geval zou wel fijn zijn.

Een hoop bont en pelzen puilde het volgende moment uit de deuropening van het wagentje terwijl de coördinator zich met moeite uit de auto wrong, en zich vervolgens in zijn niet heel intimiderende volledige lengte rechtte. De man stond er echter bij alsof hij drie keer langer dan de jongeman voor zijn neus was, zijn borst iets uitgestoken en de glanzende trofee tegen een heup geklemd. Terwijl hij de jongeman hooghartig snuivend van top tot teen even bekeek over de glazen van zijn zonnebril, trok Sylvester het achterportier open. Blij met de vrijheid en de iets minder beklemmende buitenlucht, sprongen zijn hondachtige Pokémon uit het loeihete autootje één voor één de berm in, hun vacht uitschuddend, of krabbend achter een oor. Een Galarian Zigzagoon glipte vanaf de dorre grond in een spiraalachtige klim naar de schouders van zijn trainer, waar het beest zich met geniepige roodkleurige oogjes om de hals van zijn meester vleide. Syl zelf kneep eveneens even zijn ogen tot spleetjes. Wantrouwend, alsof hij er nog steeds niet helemaal van overtuigd was of deze kerel hem daadwerkelijk ging helpen, schuifelde hij kort om de jongeman heen, hem intussen porrend met het heft van zijn zweep en zijn broekzakken aftastend. Ja ja, behulpzame redder met je Pagani-kennis, eerst maar eens kijken of je geen wapen bij je draagt. Toen dat (tot zijn nog steeds ietwat sceptische ontdekking) zover hij wist niet het geval bleek te zijn, schreed hij door naar de achterklep van zijn auto om die open te trekken. Hij maakte een losjes gebaar van zijn hand naar de paar rommelige spullen in zijn achterbak die van pas konden komen bij noodgevallen. "I take it you know how, boy?" informeerde Syl zonder de gozer een blik waardig te gunnen. You better do.