Je bent altijd aan het werk Adam. En als je niet aan het werk bent doe je dingen alleen. De enige keer dat je mensen ontmoet is als het toevallig is. Ga eens erop uit. Dat was wat een van zijn beste vrienden hem had gezegd. Zijn eerste instinct was om te zeggen dat het niet waar was. Dat hij gewoon een andere hoeveelheid aan menselijk contact nodig had dan anderen. Maar na het een beetje te laten bezinken was hij tot de conclusie gekomen dat het toch wel waar was. Hij kende zichzelf. Als hij iets leuk vond dan ging hij er altijd vol voor. Zo gold dat ook voor zijn werk, en voor zijn hobby's. Dus hij was maar naar Eterna City gegaan. Hij had begrepen dat daar een speciaal café en restaurant was. Het was de bedoeling dat als je daar ging zitten, er iemand anders die je niet kende ook aan je tafel ging zitten. Gewoon voor de gezelligheid. Dat was perfect, want dan kon hij er niet tussenuit glippen als hij geen zin meer had. Langer dan een half uur alleen aan je tafeltje zitten zat er dus niet in. Dus daar zat hij dan, van zijn plat watertje te drinken. Het was een mooie middag. Hij had zijn schetsblok open gedaan en was begonnen met het tekenen. Zo zou hij de tijd wat kunnen doden totdat er iemand bij hem zou komen zitten. Hij tekende een Starly op een boom. Die vond hij zo leuk. Ondertussen zat Barry opgekruld op Adam's schoot te maffen.
Eliza was nu al een tijdje in Eterna city. Al die tijd was ze bezig geweest met haar pokémon te trainen. En al dat oefenen had voor resultaat gezorgd, want haar team was bijna sterk genoeg om de eerste gymleader uit te dagen. Nog eventjes en dan kan ze een eerste stap richting haar droom zetten. Vandaag wou ze echter eens iets anders doen dan trainen. Ze was zo druk bezig geweest met een goede trainer worden dat ze veel te weinig tijd had gespendeerd aan mensen leren kennen en vrienden maken. Natuurlijk had ze mensen ontmoet en had ze met een paar van hen een band opgebouwd, veel waren het er niet. Vandaag zou ze daar echter verandering in brengen. Ze had gehoord van een café waar je een tafel moest delen met een vreemde; een manier om mensen in de stad dichter bij elkaar te brengen. Het duurde gelukkig niet lang om de plaats te vinden en na eventjes te wachten werd ze naar een tafeltje gebracht waar al een man aan zat. “Hallo,” begroette Eliza hem terwijl ze zich neerzette. “Ik ben Eliza.” Toen merkte ze het schetsblok in zijn handen op. “Wat ben je aan het tekenen?”
Hij keek omhoog van zijn schetsblok alsof hij een Torchic was die net uit het ei was gekomen toen hij iemand hallo hoorde zeggen. Hij was zo erg op gegaan in zijn schets dat hij even vergeten was dat er ook nog een wereld om hem heen was. “Uuh. Ahem.” Hij ging even rechtop zitten. Even terug op de aarde landen. “Aangenaam Eliza, mijn naam is Adam.” Hij wilde net zijn schetsblokje dicht doen, toen ze ernaar vroeg. Hij hield het open en draaide het naar haar toe. “Ik was een Starly aan het tekenen. Ik hoop er ooit eentje aan mijn team toe te voegen. Lijkt me gaaf.” Barry had ook gemerkt dat er iemand bij was komen zitten, maar voor nu kwam alleen nog het puntje van zijn snuitje boven te tafel uit vanwege de nieuwe geuren. Maar hij wilde verder nog niet heel actief doen.
