Tales of

Sinnoh

Haar moeder glimlachte en aaide haar hoofdje even. Papa was er niet, daar was vast een reden voor, maar die kon ze zich niet meer herinneren. Mama streek langs haar wang heen en stak een pluk haar achter haar oren, waarop het meisje even slaperig glimlachte naar haar. De zachtroze kleur in haar grote ogen stond zacht en teder, lief, en haar moeder kon het niet laten even een zoen op haar voorhoofd te plaatsen, een tevreden geluid van haar lippen brengende. MOeder vertelede haar dat ze zouden vissen vandaag en dat het leuk zou worden, maar Lulu wist niet goed wat dat inhield. Ze wist niet wat ze ermee bedoelde. Haar blik gleed even naar het plantending dat haar al sinds het huis aan het volgen was. Toen haar mama dan ook de vragende blik in haar ogen opmerkte, glimlachte ze. "Dat is Pookie, je Pokémon," sprak ze tegen het kind, die enkel haar kopje kantelde en haar gezicht teder tegen het lichaam van haar ouderfiguur legde. Ze was niet zo zeer bang, maar eerder... Onzeker. De Phantumb trok een sip gezicht toen deze merkte dat Lu hem niet herkende, waarop de moeder even zuchtte en zich draaide naar het water. Rustig gaf de vrouw de vislijn aan haar kind, die even vragend ernaar keek. Rustig nam moeder Babuneaux haar handjes vast, haar vingers rustende over haar klein gevormde vingers, en deed ze een beweging. Niet te hard, zodat ze geen pijn had, maar ook niet te zacht, zodat de lijn wat verderop kon dobberen. Langzaam klaarde het meisje op. Wat leuk!

Toen de dobber onder het wateroppervlak verdween, keek Lulu even verdwaasd op. Ze was al compleet de draad kwijt wat ze hier aan het doen waren en keek dan ook bang naar de vrouw naast haar. De dame nam meteen de lijn over en trok deze op, waardoor een schildpadje tevoorschijn kwam. Lulu kantelde haar kopje en keek naar het blauwe ding dat daar in het water dobberde. Tussen zijn pootjes had hij de dobber geklemd. Het meisje wende haar blik af en slikte even, waarop de vrouw zachtjes begon te lachen. "Lulu, lieverd, wil je de Squirtle vangen?" Een vragende blik verscheen in haar ogen waarna ze even staarde naar de ander... En na enkele tellen haar hoofd schudde. De vrouw slikte even en liet vervolgens een diepe zucht van haar lippen gaan, duidelijk lichtjes verslagen over dit resultaat. Met een lichte beweging lostte de schildpad zijn grip op het ding, waarna de vrouw een nieuwe beweging maakte. Al snel kwam de dobber weer netjes in het water terrecht, waarbij ze wel meteen de hengel aan Lu terug gaf. Even staarde ze naar het ding, waarna haar ogen afdwaalden naar het water... En vervolgens naar het houten dingetje dat naast haar was komen zitten. Het Spookje knipperde enkele keren en hield zijn focus op de dobber... Maar.. Waarom?