Tales of

Sinnoh

Het begon langzaamaan avond te worden. Hazel was in het Pokémon Center van Jubilife City omdat ze van plan was om morgen de gym uit te gaan dagen. Ze had onlangs een Charmander geadopteerd en deze lag ter observatie in het Pokémon Center, waar ze gingen kijken welke medicijnen hij nodig had zodat hij zijn ziekte kon overwinnen. Hazel zou hem voor de nacht en de volgende dag hier houden zodat ze haar gym battle kon gaan doen en Lustre kon gebruiken, waarna ze hem weer op zou halen en tegen dan hopelijk een medicijn zou hebben die ze kon gebruiken. Haar andere Pokémon had ze ook ter observatie achter gelaten, al was dat voor Rex niet nodig geweest omdat ze hem niet had gebruikt in een gevecht en ze liet hem dan ook uit zijn Poké Ball. De Hakamo-o liep met haar mee terwijl ze zich naar het restaurantgedeelte begaf en daar eten bestelde. Ze zou eigenlijk een berichtje moeten sturen naar Shiro om hem te laten weten dat ze een nieuwe teamgenoot had, maar ergens weerhield het feit dat Ignis het misschien niet ging halen haar daarvan en zuchtend wreef ze met haar wijs- en middelvinger over haar neusbrug. Ze bestelde het eerste lekkere gerecht op het menu wat haar aanstond en ging vervolgens aan één van de tafels zitten, waarna ze haar Holo Caster uit haar zak haalde en bijtend op haar onderlip naar het schermpje staarde. Moest ze hem wel een bericht sturen of niet?

Hazel liet haar blik kort verward opkijken toen ze een stem hoorde. Voor zich zag ze een man die ongeveer Shiro’s leeftijd moest hebben met een charmante lach naar haar kijken. Ze wisselde kort een blik met Rex uit, maar haalde haar schouders op en gaf de man voor haar een knikje. ”Het is een vrij land, dus ik kan je niks verbieden,” sprak ze op een sarcastische toon tegen hem, waarna ze haar Holo Caster wegstak. Ze zou later wel overwegen of ze Shiro op de hoogte van Ignis zou brengen of niet. De Pokémon was in een cruciale toestand en ze wilde er nu nog niet te enthousiast over doen. Ze liet haar blik naar de man tegenover haar glijden en kon het niet helpen dat ze zich wat terughoudend voelde. Die charmante grijns deed haar niks en van haar part mocht hij die ook snel van zijn gezicht halen. ”Is er een reden waarom je bij mij komt zitten? Ik ben niet eenzaam als je dat soms denkt,” zei ze redelijk kortaf tegen hem, hopend dat hij zou begrijpen dat ze geen zin had in onzinnig geflirt. Daar stond haar hoofd nu helemaal niet naar en ook al zou ze geen Pokémon hebben gehad die in levensgevaar was, dan nog had ze Shiro en zou haar hoofd er dus niet naar staan. Hij zou hier niks winnen bij haar.

Hazel zou Hazel niet zijn als ze niet elk moment zou aanpakken om iemand voor schut te zetten. ”Nee, ik zit hier om de cursieve tekst die ze gebruikt hebben voor de menukaart te bewonderen,” zei ze op een droge toon tegen hem. Ze hoopte dat als ze bitchy genoeg zou doen, hij de hint zou begrijpen en zou stoppen met zijn geflirt. Ze had heus wel in de gaten wat voor een type dit was en misschien zou dat eerder op haar gewerkt hebben, maar nu had ze een vriendje en daar was ze loyaal aan. Ze liet haar goudkleurige ogen naar hem glijden toen hij aangaf dat hij wat gezelschap kon gebruiken en ze slikte de sarcastische opmerking die daarbij op kwam zetten in. Zo’n type als hij vond vast overal gezelschap genoeg, dacht ze. ”Hazel,” zei ze kortaf, geen moeite nemend om haar achternaam te vermelden. Haar blik gleed even zijdelings naar het knipperende lichtje van de operatiezaal, zich afvragend hoe het met Ignis ging. Rex merkte de ongerustheid van zijn trainer op en gaf haar een bemoedigend klopje op haar been. ”Luister, mijn hoofd staat nu even niet naar een gesprek, dus waarom ga je daar niet zitten?” vroeg ze met een licht uitdagende toon in haar stem, knikkend naar een gozer die een eindje verderop aan een tafeltje zat en die pas écht eenzaam leek, met de manier hoe hij een tikkeltje sip naar zijn bord keek. Hij had het duidelijk meer nodig dan haar, maar ze durfde te wedden dat die sukkel hier tegenover haar gewoon bij haar zat omdat hij met haar wilde flirten. Hij was nu aan zet om die theorie te bevestigen of onderuit te halen.

Hazel had zin om de menukaart naar zijn hoofd te smijten toen hij de hint niet begreep, maar er in plaats daarvan doodleuk op verderging. Normaal gezien was ze ook een stuk scherper dan dat ze nu was, maar haar hoofd was te veel met de zorgen om Ignis bezig en een zucht verliet haar lippen toen hij op leek te merken dat ze naar de zaal aan het kijken was. ”Dat gaat je niks aan,” sprak ze kortaf. Hij hoefde niet te weten dat haar Charmander voor zijn leven aan het vechten was en dat alles van deze ene nacht af ging hangen. Ze had zijn troost niet nodig. Ze wist trouwens ook wel wat dit soort types dachten: troost het meisje en dan belandt ze uiteindelijk wel met je in bed. Wel, dan kon hij echt nog van een koude kermis thuiskomen. ”Als ik nood zou hebben aan een prins, dan is er een andere dierbare persoon in mijn Holo Caster die ik om hulp zou vragen, niet jou.” Waarom had ze Shiro dan nog altijd niet gebeld? Omdat ze koppig was. Omdat ze niet wist wat ze met zichzelf aan moest. ”Luister eens even goed naar me,” zei ze op een sissende fluistertoon terwijl ze zich vooroverboog, haar ijzige blik op hem gericht. ”Ik ben niet in je geïnteresseerd, ik hoef geen aandacht van je te hebben en ik ben vooral niet van plan om vanavond in je bed te belanden. Dus als je daar al die moeite voor doet, kun je nu meteen oprotten.” Ze leunde weer naar achteren en keek hem giftig aan. Rex, die nu in de gaten had dat de trainer tegenover hun écht niet gewenst had, gromde licht onder zijn adem door en keek ook kwaad naar de man tegenover hun.