Tales of

Sinnoh

Zoals altijd als ze naar het strandfeest ging, had ze Snowflake en Slicer in het Pokémon Center gelaten omdat deze temperaturen veel te warm voor ze waren. Ze had ze de belofte gemaakt dat ze naar Snowpoint City zouden trekken zodra ze alles wat ze hier had willen doen was afgerond. Dan waren ze meer in hun natuurlijke habitat en kon Amunet hopelijk wat Ice types vangen zodat ze zich wat meer op haar research kon storten, want dat had ze eerlijk gezegd wel een beetje verwaarloosd de afgelopen tijd. Ze was dan ook vrij druk bezig geweest met belangrijke dingen zoals het uitzoeken van een bikini, het negeren van de wanhopige berichten van haar vader en allerlei andere dingen waar ze plezier uithaalde en haar rampzalige verleden even door kon vergeten. In een rode bikini gehuld liep de zilverharige dan ook vol zelfvertrouwen over het strand. Haar goudkleurige ogen bleven kort hangen op een lange gespierde jongen die iets ouder dan haar leek te zijn en die naar een picknickkleed wandelde. Amunet, zeker niet de meest verlegen dame, liep meteen in zijn richting en keek hem met een charmante glimlach aan. ”Heb je heel toevallig op een mee-eter gerekend?” vroeg ze en ze speelde kort met een pluk zilver haar, welke ze rond haar vinger wond en vanonder haar wimpers keek ze hem haast verleidelijk aan. Als hij net zo simpel was als die andere stumpers, dan zou dit genoeg moeten zijn. En dan had ze ook nog eens gratis eten gescoord, kun je nagaan.

De charmante glimlach om zijn lippen zorgde ervoor dat er een kleine grijns om Amunet’s lippen ontstond. Het probleem bij dit soort jongens was dat Amunet graag wilde zien hoe ver ze kon gaan. Als ze al vanaf het begin uitgedaagd werd, nam ze dat ook vanaf het begin naar een hoger level. Zonder problemen graaide ze de muffin dat haar werd toegegooid uit de lucht, maar in plaats van dat ze zoals ieder ander normaal persoon zou hebben gedaan bij hem op het kleed zou zijn gaan zitten, op een respectabele afstand van hem af, maakte Amunet het net wat spannender: ze liet zich nog net niet op zijn schoot ploffen, maar in plaats daarvan net een eindje van zijn dijbeen af met haar zitvlak, haar benen horizontaal dwars leggend over zijn bovenbenen heen, maar dan wel naar zich toegetrokken zodat hun huid elkaar nét niet raakte. Ze leek wel een beetje op zijn vriendin op deze manier, maar dat was een minuscule gedachte dat haar enkel aan het lachen zou brengen. Zij, een partner van iemand? Laat haar niet lachen. ”Dit zit heerlijk zo,” zei ze op een licht uitdagende toon tegen hem, haar goudkleurige ogen naar zijn groene richtend. Daarna liet ze, niet al te subtiel, haar blik naar beneden glijden, waarbij ze naar zijn lippen keek. En toen weer traag terug naar boven. ”En wat doet meneer hier nog in Sinnoh, buiten aantrekkelijke vrouwen uitnodigen op zijn picknickkleed?” Ja, ze wist dat ze aantrekkelijk was en dat liet ze ook duidelijk merken. Ze nam een paar happen van haar muffin en liet haar gouden blik weer naar hem glijden, een speels grijnsje om haar lippen hebbend. Eens zien hoe ver hij wilde gaan.

Een net zo ondeugende fonkeling verscheen in haar ogen toen de man zijn opmerking maakte. Ze merkte op hoe hij zijn arm achterlangs haar door legde en ze nam die gelegenheid maar wat graag aan om met haar bovenlichaam naar opzij te leunen, zodat hun bovenlichamen contact met elkaar maakten. Ja, zo leken ze echt wel een koppeltje. Een tergende gedachte en eentje die ze snel wegduwde. Als ze één ding nooit ging doen, dan was het wel zo laag gaan als zichzelf openstellen voor iemand anders. Daar kwam alleen maar ellende van. Ze werd uit haar bittere gedachten gehaald door de man en merkte op dat hij de eerste was die geen van de beroepen uitoefende wat met Pokémon te maken had. ”Dus je hebt eigenlijk niks met Pokémon?” vroeg ze verwonderd aan hem. Gitaar spelen, schilderen… Het zei haar allemaal niks, maar ondanks dat ze best wel een kreng kon zijn, kon ze ook best wel respect opbrengen voor het beroep of de passie van iemand anders. Als hij effectief mooi kon schilderen en gitaar kon spelen, that is. ”En je verdient je brood door… wat? Schilderijen te verkopen?” Wist zij veel hoe dat in zijn werking ging. ”Mijn naam is Amunet en ik wil me specialiseren in Ice types,” zei ze op een trotse toon. ”Ik heb al een Sneasel en een Alolan Vulpix en wil mijn team zo verder uitbreiden zodat ik later een lab kan openen om Ice types weg te geven.” Ze zei haar achternaam expres niet omdat ze praktisch gezien nog steeds voortvluchtig was van haar rijke familie en ze niet wilde de jongen haar op ging zoeken of iets dergelijks. Alhoewel… als ze hem kon inschatten, was het meer een type dat gewoon één keer plezier had en daarna niet meer, maar ze kon niet voorzichtig genoeg zijn.

Amunet richtte haar blik naar Dex en gaf een knikje toen hij over het ophalen van zijn eerste Pokémon sprak. ”Het kan zeker niet slecht zijn in sommige situaties om er eentje te hebben. Bijvoorbeeld als je ’s avonds over straat loopt en je wordt overvallen.” Ze liet haar blik plagerig naar hem glijden en gleed vervolgens tergend traag met haar nagels over zijn borst, waarbij ze vlak boven zijn buik stopte. ”Al vermoed ik dat zo’n gespierd iemand zoals jou zichzelf wel kan verdedigen.” Zij had het vooral op haar elegante skills op aan als ze lastiggevallen werd door één of andere dwaas. En een knietje tussen de benen bewees zichzelf ook vaak effectief, zoals ze al wel ondervonden had. Hij vertelde over zijn atelier en ondanks dat Amunet dacht dat ze zich er niet voor zou interesseren, wilde ze eigenlijk toch wel eens zien of hij zo goed was als hij door liet schijnen. ”Heb je een voorbeeld voor me van je kunst?” vroeg ze aan hem. Ze moest het eerst zien voordat ze het zou geloven dat hij echt goed was. Ze giechelde toen hij zijn opmerking over haar Ice types maakte. ”Ik zou je graag een voorbeeld willen laten zien, maar hun Poké Ball’s liggen nog in het Pokémon Center.” Een ondeugende flikkering was in haar ogen waar te nemen toen ze haar goudkleurige blik naar hem richtte en ze boog zich ietsje naar hem toe. ”Je mag straks anders wel een kijkje nemen, hoor.” De blik in haar ogen gaf aan dat ze het duidelijk niet enkel over haar Pokémon had en met een knipoog leunde ze weer naar achteren.

Amunet liet haar hand giechelend langs zijn arm gaan toen hij zijn spierballen aan haar liet zien. Haar gemanicuurde nagel gleed langs de ronding van zijn spierbal af en een tevreden blik was in haar ogen te zien toen ze voelde dat die inderdaad goed onderhouden was. Daar hield ze wel van. Ze had niks tegen te magere jongens of jongens die juist wat dikker waren, maar haar voorkeur lag toch wel bij gespierde jongens. Het was immers niet alsof ze er elke avond tegen ging liggen om goed te kunnen slapen, dus het was ook enkel een lichamelijke observatie dat ze deed. Puur subjectief bekeken, uiteraard. ”Een stoere, sterke Pokémon zou wel iets voor jou zijn. Een Tyrannitar, Dragonite of Haxorus, bijvoorbeeld.” Ze gaf hem een knipoogje. Ze leunde wat meer van hem weg toen hij een houtstukje tevoorschijn haalde en daar iets van begon te maken. Al vrij snel was het duidelijk dat zij diegene was die hij aan het nabootsen was en ze was aangenaam verrast met hoe geraffineerd hij de details erin kon verwerken, al was het zo’n klein houtsblokje. ”Ik ben onder de indruk,” zei ze dan ook op een oprechte toon toen hij het afgewerkte figuur naar haar hield. Ze pakte het vast en bekeek het nog even goed, waarna ze het naast zich op het picknickkleed legde. ”Dat verdient wel een beloning,” sprak ze speels, waarna ze haar hand op zijn borstkas legde en dichterbij leunde. Ze drukte traag een kus vlakbij zijn mondhoek, waarna ze haar hoofd een klein beetje naar opzij bewoog. Ze liet de spanning tussen hun opbouwen door met haar lippen voor de zijne te blijven hangen, maar nog niet die stap te zetten om hem daadwerkelijk te kussen. Dat moest hij maar doen. Zo gemakkelijk ging ze het hem immers niet maken.