Tales of

Sinnoh

Daar ging ze dan. Met een rugtas vol en Lilo op haar schouder.

Het duo had net afscheid genomen van pa en moe, die haar nu stonden na te kijken. Hayley kon de blikken bijna in haar rug voelen branden. Maar, ze keek niet om. Ze wilden hen niet de hoop geven dat ze weer terug kwam rennen. Dat ze zou beseffen dat het allemaal een dom idee was en nog wat jaartjes bij haar ouders ging vertoeven.

"Staan ze er nog steeds, Lilo?" fluisterde ze naar haar Minccino, terwijl ze met stevige passen door bleef lopen. De grijze Chinchilla draaide zich om en maakte een geluidje. Ze wist niet of dat ja of nee moest voorstellen... Nou, vooruit dan. Hayley stopte en draaide zich toen voorzichtig om om nog een laatste blik op de boerderij te kunnen werpen. Of nou laatste, dat klonk wel heel dramatisch, maar voorlopig was het de bedoeling dat ze de gehele zomer op pad zou zijn.

Ja hoor, daar stonden haar ouders nog. Twee kleine bezorgde stipjes in de deuropening. Aarzelend stak Hayley haar arm omhoog en zwaaide ze. De stipjes zwaaiden terug. Voor even voelde ze een zwaar gevoel in haar buik opkomen en ze perste haar lippen samen. Ze ging ze heus wel missen hoor.

Maar, ze moest door, anders zou ze haar droom om een eigen daycare te openen nooit kunnen verwezenlijken. En hoewel het geen kwaad kon om te dromen, waren acties ook belangrijk. Vastberaden liet de jonge albino een zucht los, hief ze haar rugtas nog wat beter op haar schouders, en draaide ze zich toen weer om om haar weg te vervolgen.

Sinnoh, here we come!

Ze liep verder over route 201. Het eerste deel van de tocht zou niet moeilijk zijn. Ze kende het gebied hier op haar duimpje. Van alle landweggetjes tot het stuk bos met Lake Verity. Maar daarna... Hayley was nooit vaak van huis weggeweest, er was elke dag wel wat te doen op de boerderij. De tripjes die ze als familie gemaakt hadden naar andere steden of plekken in Sinnoh waren zeldzaam geweest. Ze moest maar snel eens een kaart regelen..

Ze schrok op uit haar gedachten toen ze een ijzingwekkende krijs hoorde. Het klonk alsof er iemand hulp nodig had... Met grote rode ogen keek Hayley om zich heen. Een Patrat stak zijn hoofd uit een gat vlak bij haar voeten. Hij liet nog een kreet horen, nu zachter, en ze zette snel een stap opzij voor de Pokémon in haar enkels zou bijten. "Ik ga al weg," mopperde ze. Stom knaagdier. Ze liep van de Patrat weg en Lilo drukte zich dicht tegen haar aan. Held op sokken dat het was.

Dat haar reis vol in het teken ging staan van het ontdekken van Pokémon, bewees zich maar weer toen er verderop in de struik niet één, maar twee snavelige bruine koppen tevoorschijn kwamen. Gefascineerd keek Hayley even naar de vogelsoort die ze herkende als een Doduo. Waren die niet super snel? Met grote, bijna prehistorische klauwen? "Eh.. Hallo daar. We doen je niks," probeerde ze de Doduo rustig gerust te stellen, terwijl ze met een nerveuze Minccino in haar nek doorliep. Beter om zo'n Pokémon maar niet boos te maken dan...

Ze was nog niet heel veel verder gelopen, toen ze plots op een jongedame stuitte die met een ongeruste blik in haar ogen vroeg of ze haar Doduo had gezien. Hayley knikte meteen driftig en wees naar de struik die ze net waren gepasseerd. "Ja, hij was net no-" maar tijd om haar zin af te maken kreeg ze niet. De Doduo sprong met een hoop geritsel uit de struiken en met een noodvaart begon het vogelbeest van hen weg te rennen. 'Oh nee, kom terug!' riep de trainster ongelukkig. Ze begon te rennen en Hayley, die rende maar mee. Lilo kon zich nog net aan haar schouder vast grijpen anders had die er af gelegen.

Het was kansloos. De Doduo was met zijn grote lange hanenpoten nog sneller dan ze gedacht had. Hij haastte zich tussen de bomen door en was al snel uit het zicht verdwenen. De dame hield halt en Hayley kwam ook hijgend weer tot stilstand, terwijl ze met een diepe uitadem haar handen op haar knieën gooide. "Pfoe!" blies ze uit, terwijl ze haar blik naar de trainster wierp, die uitgeput tegen een boom aan stond. "Die is snel!" De dame naast haar knikte. 'Ik probeer haar al de hele ochtend weer terug in haar bal te krijgen, maar ze rent steeds weg. Ik heb geen idee wat haar ineens bezielt!’ Oh, haar. De Doduo was een meisje. Een Doduohen. Hayley keek bedenkelijk. "Misschien.. is ze op zoek naar een partner?" opperde ze toen, waarop de dame vragend fronste. Hayley voelde dat dat meer uitleg nodig had. "Mijn vader heeft een aantal Pidove op de boerderij. Ze blijven altijd in de buurt, maar soms vliegt er één weg en dan komt ze een paar dagen pas weer terug! Pa noemt het de lentekriebels. Kort daarna legt ze altijd een ei." De dame leek even na te denken en knikte toen. 'Ze was erg onrustig voordat ze zo wegstormde. Druk bezig met haar veren poetsen enzo. Misschien is dat het inderdaad.' Hayley knikte. "Dat moet haast wel!"

Ze kwamen met een plan. De dame, die Jennifer bleek te heten, merkte op dat haar Doduo vast richting het meer was gerend en Hayley bedacht dat haar lokken de enige kans zou geven om haar te vangen. Het enige wat ze nodig hadden was een andere Doduo! Of nya, een lookalike dan, want ze gingen zo snel niet ergens een andere Doduo vandaan halen.

Ze waren naar het meer gelopen en zaten nu beide verscholen tussen de struiken, met uitzicht op het water voor hen. Jennifer had gezegd dat ze wel vaker aan deze kant van het meer kwamen, dus de Doduo zou vast een keer opduiken om te drinken. Ze waren best trots op hun namaak Doduo, die eigenlijk gewoon een struik was met twee grote takken en mos voor de hoofden. Hayley had als finishing touch twee takjes in het mos gestoken. Als de zon erop scheen leek de schaduw net echt!

Gespannen wachtte ze af of de Doduo zou komen opdagen... En dan kwam het leukste. Jennifer had op haar pokédex gevonden wat de lokroep was van een Doduohaan en die zouden ze op hun best na gaan doen als haar Doduo in het zicht verscheen. Het was of een grandioos plan, of het ging finaal mislukken, maar hoe dan ook hadden ze er lol in.  

Een tijde bleef het stil. Hayley voelde dat ze zo in het zonnetje een beetje slaperig werd. Ze gaapte en Lilo had zich ondertussen op haar schoot genesteld. Misschien... Dat dit plan toch niet zo goed ging werken? Ze hadden een paar keer hun beste Doduohaanlokroep gedaan, wat meer had geklonken als twee krijsende Skitties, maar hé, ze deden hun best. Het was ook het beste plan dat ze hadden en Hayley vond het lullig om Jennifer nu hier achter te laten omdat het allemaal niet leek te werken. Zo zat ze simpelweg niet in elkaar.

Er trilde iets. Met een schok opende Hayley haar ogen en betrapte ze zich er schuldbewust op dat ze was ingedommeld. 'Voelde jij dat ook?' vroeg de trainster naast haar met een frons. Ze knikte en legde haar hand plat op de grond. Ja, daar was het weer. Een aardbeving? Voorzichtig tilde Hayley Lilo op haar schouder en kroop ze op handen en voeten naar voren. Ze tuurde door het struikgewas. Niks. Het blauwe meer lag er nog steeds verlaten bij. Of toch?

Ze vernauwde haar dieprode ogen en zag toen in de verte een bruine vlek die steeds groter werd. Was dat... Een Pokémon? Een hele grote, bruinharige Pokémon? Het trillen werd erger. Lilo begon zenuwachtig op haar schouder te schuifelen. De vlek kwam dichterbij en Hayley's adem stokte toen ze zag wat het was. Niet één Pokémon. Een heleboel. Een heleboel Doduo's. En ze kwamen recht op hun af! "Rennen!" riep ze geschrokken, waarna ze zich haastig omdraaide en het op een lopen zetten. Jennifer keek haar even verrast aan, maar volgde toen toch. Het struikgewas barstte open in een bom van takken en Doduopluis. "Snel, deze boom in!" Ze sprongen omhoog bij een laaghangende tak van een eikenboom, en wisten zich nog maar net op tijd omhoog te trekken. De Doduotrein raasde vlak onder hun voeten door. Ze krijsten, wapperden met hun vleugels, bewerkten de grond, en verdwenen toen haast net zo snel weer als ze gekomen waren.

Hijgend en met haar hart bonzend in haar keel, klemde Hayley zich stevig vast aan de stam van de boom. Wat was ze dankbaar dat die er stond, anders waren ze nu volledig platgetrapt door tientallen Doduo klauwen. 'Ben je oké?' vroeg Jennifer ongerust en ze knikte. Waarschijnlijk zag ze nog witter dan ze normaal al zag. Als een klein spookje. Haar blik gleed naar beneden op zoek naar hun namaakdoduo. Er was niks meer van over. De struik was volledig gelijk gemaakt met de grond. Alsof ze er met zijn allen bovenop hadden gedoken...

"En jij? Zag je je Doduo ertussen?" vroeg ze toen aan Jennifer, die daarop haar hoofd schudde. 'Ik kon het niet zo goed zien, maar volgens mij zat ze er niet tussen. Ze zou nooit zo op me af stormen..' Ze keek wat bedroefd en Hayley voelde opnieuw medelijden opkomen. "Misschien komt ze nog..." probeerde ze haar gerust te stellen. Het waren zoveel Doduo's geweest.. Zeker zou dat wel de aandacht hebben getrokken van de Doduo waar ze specifiek naar op zoek waren?

Ze bleven nog wat langer in de boom zitten, om er echt zeker van te zijn dat de Doduo's niet meer zouden terugkomen. Pas toen hun voeten begonnen te tintelen, besloten ze dat ze lang genoeg hadden gewacht en de kust veilig was. Voorzichtig klommen ze weer naar beneden en bedroefd liep Hayley naar de vertrapte stuik die kort geleden nog als hun prachtige namaakdoduo had gediend. "Er is echt niks meer van over..." mompelde ze, terwijl ze bukte om één van de gebroken takjes op te rapen. Nu moesten ze met een nieuw plan gaan komen...

'Hoor je dat?' hoorde ze Jennifer toen zeggen. Vragend keek Hayley op en probeerde ze te luisteren. Eerst hoorde ze alleen het zacht ruizen van de wind, maar toen leek ze te ontdekken waar Jennifer op doelde. In de verte klonk geroep. Krassend en fluitend. Waren dat nog steeds de Doduo's? Hayley duwde zichzelf weer omhoog. "Laten we maar gaan kijken," zei ze toen. Misschien dat haar Doduo er nu tussen zat. Jennifer knikte en ze begonnen richting het geluid te lopen.

Toen ze bij de bron aankwamen doken ze weer het struikgewas in en tuurden ze door het gebladerte. Ze zagen de Doduo's onrustig over een open plek lopen, duwend en pikkend naar elkaar. Ze hadden één Doduo omsingeld in hun midden, die ze leken te aanbidden als één of andere godin. Huh? 'Dat is er!' siste Jennifer geschrokken naast haar. Haar Doduo! Tussen al die hitsige Doduohanen. Hayley kreeg bijna medelijden met haar. "Hoe gaan we haar vangen zonder dat we gezien worden?" fluisterde ze terug. Ze zag dat Jennifer haar pokéball al van haar riem had geklikt, maar ze wist niet of de trainster die worp kon maken. Het was een te grote chaos. Hayley dacht koortsachtig na. Lilo bewoog onrustig op haar schouder. "Als ik nou naar de andere kant loop... Dan leid ik ze af en moet jij de bal gooien zodra ze allemaal naar mij kijken." Het was een risico, maar iets beters kon ze niet verzinnen. Jennifer leek even te twijfelen, maar knikte toen. 'Voorzichtig.'

Het viel niet mee om geruisloos te lopen over een bosgrond. Alles leek te kraken onder het gewicht van haar schoenen. Takjes, nootjes, afgevallen bladeren. Hayley hoopte maar dat de herrie die de vogels maakte het zou overstemmen. Ze bereikte de plek die zich ongeveer tegenover Jennifer bevond en klom toen weer een stevige boom in. Ze ging niet weer bijna vertrapt worden. Voorzichtig schoof ze zo ver als ze durfde over de tak naar voren. Haar dieprode ogen blikte neer op de Doduo beneden haar. Ze hadden nog steeds niks door, zo in de ban waren ze van de Doduohen. Ze haalde diep adem, schoot een schietgebedje naar Arceus, en deed toen nog een keer de bijzondere schrille Skitty schreeuw die de lokroep moest voorstellen.

Alle koppen van de Doduo's - en dat waren er veel -, schoten haar kant op. Gespannen wierp Hayley een blik op de struik waar Jennifer uit omhoog kwam. Ze zag hoe de trainster haar arm naar achter gooide en toen in haar beste poging de bal naar haar Doduo wierp. Alsjeblieft gooi raak, gooi raak!

Met een sierlijke boog vloog de pokéball door de lucht, om vervolgens vol tegen de kop van één van de hanen te slaan. Vol ongeloof keek Hayley toe hoe de Duduo onder haar de bal van de grond plukte en toen zijn snavel in de lucht gooide in een poging het ding... "Nee, niet opeten!" gilde Hayley geschrokken. Ze boog in paniek naar voren, te ver. De tak kraakte protesterend onder haar gewicht en knakte dubbel. Met een gilletje sloeg ze voorover en pakte ze het eerste de beste beet wat binnen handbereik was. En dat was toevallig nou net de Duduo met de pokéball in zijn snavel. Ze landde bovenop zijn rug en met een lelijk gegorgel van de schrik spuugde de Doduo de bal weer uit en zette hij het op een rennen. Weg van de Doduocult en Jennifer. De uit de kluiten gewassen vogel van 1.40m zoefde in rodeostijl het woud in. Hayley kon niet anders dan zich hulpeloos vastgrijpen. Ze gilde het uit en de Minccino op haar schouder deed luidkeels mee. Door de kracht van de enorme poten werden ze alle kanten op geschud en ze moest haar hoofd laag houden om geen takken in haar gezicht te krijgen. De wereld om haar heen was één grote groene waas en ze had geen flauw idee of de Doduo doelbewust ergens naar toe ging of als een kip zonder twee koppen rondrende. Arceus, wat een nachtmerrie dit. Zat er geen rem op dit ding?!

Net toen ze dacht dat het nooit op zou houden, ging de Doduo vol in de ankers en werd Hayley met een grote boog van zijn rug geslingerd. Vol in de struiken. Gelukkig maar want dit brak haar val. Kermend probeerde ze overeind te komen en de takjes en blaadjes aan de kant te duwen, zodat ze zicht had op waar ze was beland. Tot haar schrik keek ze recht tegen de Doduo aan. Het grote bruine gedrocht torende ver boven haar uit. En nu had hij niet twee, maar drie koppen! Met een kort gilletje dook ze weer de struik in. "Alsjeblieft, ga weg!" jammerde ze. Het was wel even mooi zo. Ze had genoeg Doduo’s gezien voor een heel jaar! De dinovogel krijste in drie verschillende tonen, en maakte zich toen haastig uit de voeten. Pas toen het geluid van de reusachtige poten helemaal was weggestorven, durfde ze weer uit de struik te komen. "Ben je oké?" vroeg ze zachtjes aan Lilo, die nog altijd met haar haren recht overeind tegen haar aan zat gedrukt. Die ging hier nog wel even van moeten herstellen. Zijzelf ook overigens. Haar hart zat nog in haar keel.

Ze raapte de pokéball van de grond en keek met een moeilijke blik om zich heen. Ja, en nu? Ze had geen flauw idee waar in het bos ze was beland. Het kon een paar meter van Jennifer en de andere Doduo’s vandaan zijn, maar net zo goed ook een paar kilometer. "Wat begint het al goed zo, Lilo," mompelde ze. Ze was nog geen dag van huis en nu al in de problemen... Hayley besloot dat de enige keus die ze hadden was om gewoon te gaan lopen. Ze besloot de voetsporen van de Doduo te volgen, dan hoopte ze in ieder geval zo snel mogelijk terug op het pad te komen. En als ze die eenmaal had gevonden vond ze wel weer haar weg.

‘Hayleeey!’ Ze was nog niet lang onderweg, toen ze plots een bekende stem tussen de bomen door hoorde galmen. Meteen begon Hayley terug te roepen. "Hierzo!" Dat moest Jennifer zijn! Haar ogen lichtte op bij het idee dat de trainster haar niet zomaar aan haar lot had overgelaten. Ze moest nog een paar keer roepen, maar toen zag ze de jonge trainster verschijnen. Verrast keek ze naar wat Jennifer als vervoermiddel gebruikte. Ze zat op haar Doduo! "Je hebt haar!" riep ze blij, terwijl ze op het duo (of is het dan trio) afrende. Jennifer knikte grijnzend maar keek toen weer ongerust toen ze zag in wat voor staat Hayley was. Haar haar door de war. Takjes tussen haar lokken. En haar kleding moest er vast wel eens schoner uit hebben gezien. ‘Gaat het wel? Die Doduo ging er echt hard vandoor.’ Vroeg de trainster ongerust. Hayley wreef even over haar hoofd en lachte wat droogjes. "Ik ben nog heel..." zei ze toen. Net aan.

De Doduo van de trainster had blijkbaar na de cultshow besloten dat ze wel weer even genoeg van de hanen had gezien. Ze had zich braaf weer bij haar eigenaar gevoegd toen de mannetjes uiteindelijk allemaal weer verdwenen waren. Jennifer’s blik lichtte op toen ze de bal in Hayleys hand zag. ‘Mijn pokéball! Je hebt hem nog!' De jonge albino knikte en overhandigde haar de bal, blij dat de haan het ding niet had doorgeslikt. Ze had geen idee wat dat zou veroorzaken, maar het was vast niks goeds. "Hier, en nu wel raak gooien he?" plaagde ze, maar er klonk lichte huivering in haar stem. Na al die moeite, had ze echt geen zin om dit hele geintje nog eens te moeten doen...

Arceuszijdank... De Doduo liet zich braaf terugkeren in de bal. Blij maakte Jennifer een opmerking dat ze Hayley ook wel een Doduo kon geven, aangezien ze er zo goed mee was. Hayley wierp haar even een zure blik en lachend begon de trainster in haar tas te rommelen om haar vervolgens een soort... poppetje te geven? Fronsend keek de jonge albino naar het blauwe ding in haar handen. Jennifer grinnikte om haar twijfelende blik. 'Het is een Adrenaline Orb,' legde ze uit. 'Als je die gebruikt bij een wilde Pokémon zal hij om hulp roepen naar zijn soortgenootjes.' Meteen klaarde Hayleys gezicht op. "Oh! Dankjewel!" zei ze blij, waarna ze de orb snel opborg in haar tas. Dat kon nog wel eens van pas gaan komen.

Het was tijd dat ze hun wegen weer gingen scheiden. Jennifer moest de Doduo nodig terugbrengen naar haar vader en Hayley besloot dat ze wel een douche kon gebruiken in het Pokémon center voordat ze haar reis weer ging vervolgen. Gelukkig bleek die niet ver weg te zijn van hier. De trainster gaf haar dankbaar een knuffel voor al haar hulp. 'Zonder je was het me niet gelukt, echt,' mompelde ze opgelucht. Hayley's wangen kleurden rood en wat ongemakkelijk wreef ze door haar haar. "Graag gedaan.. Hopelijk rent ze niet snel meer weg." Zeker had de Doduohen wel van haar lesje geleerd? Ze barstte in lachen uit. Puur om de spanning van alles even van zich af te schudden. Toen schudde ze nog een keer de hand en sloegen ze beide een andere richting in. Op weg naar een nieuw avontuur. Al liet die hopelijk even tot zich wachten tot een later moment. Dit was wel genoeg avontuur geweest voor de hele week...