Tales of

Sinnoh

Het aandoen van een lange broek op een warme dag als vandaag bleek een fout. Het simpele topje die ze droeg plakte ongemakkelijk aan haar rug terwijl ze met haar vishengel de dock op stapte. Bela was met haar meegekomen maar de ground type kon het water niet heel erg waarderen. Ze tuurde over de rand en liet haar slurf in het water hangen. Alicea bukte zich en spetterde wat water haar kant op wat resulteerde in verontwaardigd getrompetter. Alicea grinnikte en rechtte zichzelf. Goed, tijd voor actie. "Pas maar op, anders word je nog in het water getrokken." Plaagde ze de baby phanpy alvorens ze haar hengel uitgooide.  

Alicea trok de hengel naar boven en keek toe hoe een kleine Piplup naast haar op de vlonder landde. Bela deinsde haastig achteruit en toeterde. "Je bent schattig, dat moet ik je nageven." Grinnikte ze toen de Piplup haar verwachtingsvol aanstaarde met glimmende ogen. Tenslotte gebaarde ze weer naar het water. "Ga maar gauw terug." Piplup maakte een instemmend geluidje en sprong met een salto terug het water in. Alicea smeet haar lijn weer uit, trok haar laarzen uit, vouwde de zoom van haar lange broek een paar keer omhoog, ging voor het gemak met haar benen over de rand zitten en liet ze in het water bungelen. Ze slaakte een tevreden brom toen het koude water haar warme benen iets verkoelde. 

Haar lijn werd strak getrokken en Alicea moest zich flink schrap zetten om het wezen omhoog te trekken. Een roze tentakel wikkelde zich om haar been op het moment dat ze de bovenkant van de Frillish uit het water had getrokken. Alicea wankelde. Probeerde haar evenwicht te behouden zodat ze niet het water in werd getrokken. Een Frillish hoefde ze niet- en het leek erop dat de Frillish zelf het daar meer dan eens mee was. Dus haakte ze moeizaam de hengel los en liet haar gaan. Zodra de druk eraf was, liet Frillish los en plonsde ze terug het water in. Bela toeterde bezorgt vanaf een afstandje en Alicea gaf haar een zijdelinkse blink. "Geen zorgen, all good." Werktuigelijk smeet ze de lijn voor een derde keer uit.  

Marian had eigenlijk best wel plezier in het vissen. Ze had dan wel geen Pokémon opgevist die ze zou houden, maar ze had op deze manier veel Pokémon gezien die ze anders misschien nooit was tegengekomen. Ze was net van plan om op te ruimen en te vertrekken, toen ze zag dat de jonge vrouw die wat verderop zat beet had. Nieuwsgierig bleef ze zitten kijken om te zien wat de ander gevangen had – en dat bleek een schattige, blauwe zeehond te zijn. De opgeviste Pokémon leek haar ook te hebben gezien en in plaats van bij de rechtmatige visser te blijven, kwam het zeehondje naar Marian toe gewaggeld en begroette haar met een grappig geluid. “Ach, wat een schatje!” kon Marian niet laten luidop te zeggen, terwijl ze haar hand naar het beestje uitstak. “Ga je deze houden?” vroeg ze vervolgens aan de jonge vrouw die de Pokémon had opgevist, terwijl Idanwen en Polly nieuwsgierig toekeken vanaf hun plekje naast Marians stoel.

Alicea haalde haar hengel omhoog en was verrast om te zien dat ze een Popplio had opgevist. Ze kende het beestje meteen. Lenig sprong het beestje op de kant, balancerend op zijn vinnen voordat hij op zijn borst landde en een vrolijk geluidje maakte. Bela maakte een vrolijk geluidje ondanks het water wat haar kant op was komen spetteren. “Hallo-” Begon Alicea maar het zeehondje had geen oog voor haar en kroop in plaats daarvan naar haar buurvrouw, een blonde vrouw. Alicea keek met een frons toe, haar hand afwezig naar Bela uitstekend die gehoorzaam naar haar toe kwam en haar hoofdje liefhebbend tegen haar hand aan drukte. Alicea moest onwillekeurig glimlachen. Zo te zien had de Popplio zijn of haar trainer al gekozen. Ze schudde dus ook haar hoofd naar de vrouw, rode krullend dansend op en neer. “Hij heeft jou al uitgekozen, volgens mij.” Zei ze met een zachte glimlach. “Ik vind het niet erg, ik heb toch al een water type.” Een vrij pragmatische kijk erop, maar ze kon het niet helpen. Al zou een Popplio wellicht een betere keus zijn om te hebben dan haar hersenloze Feebas.

Marian lachte bescheiden toen de jonge vrouw antwoordde dat de Pokémon haar al had uitgekozen. “Je zou het bijna zeggen, hè?” zei ze, terwijl de Popplio nieuwsgierig aan haar hand snuffelde. “Als je het echt niet erg vind… We zullen eens kijken of we gelijk hebben,” vervolgde ze lachend, waarna ze een lege Poké Ball uit haar tas haalde en de Popplio weer aankeek. “Wil je met mij meekomen?” vroeg ze. Ze legde de Poké Ball op de grond en gaf er een zacht tikje tegen, zodat het langzaam naar de Popplio toe rolde...