Tales of

Sinnoh

Een paar hakken tikte op de houten planken van de stijger. Een totaal van acht pokémon voeten. Vier van Mist, twee van Cloud en twee van Sun. De Buneary was eindelijk over haar wegloop tik heen. De konijn pokémon kwam nu braafjes met haar mee gelopen. Dat was echter het enige wat ze braafjes deed. Luisteren was nog steeds te veel gevraagd. Als ze geen langzame vooruitgang aan het maken was, zou ze zich al lang hebben afgevraagd of het ooit goed zou komen. Voor nu ging ze proberen te vissen. Ze had gehoord van mensen op het strand dat er soms erg mooie pokémon werden opgevist. Dat moest ze natuurlijk proberen. Of ze succes zou hebben was een ander verhaal. Ze had ooit voor een spelshow eerder moeten vissen waardoor ze een kleine voorsprong had op de meeste andere beginnend vissers. Wat echter bleek was dat ze alles behalve ver gooide. Ach, wat zou het ook. Er waren vast ook pokémon te vinden dicht bij de pier in plaats van alleen maar er ver vandaan.

Het verbaasde haar hoe snel ze beet had. En hoeveel moeite het kostte om de pokémon boven water te halen. Zodra ze echter zag wat ze had opgevist, wenste ze dat ze dit nooit had gedaan. Ze had vanaf kleins af aan Frillish altijd al akelige pokémon gevonden. Er was iets aan de roze of blauwe wezens wat haar totaal niet lag. Ze leek echter de pokémon behoorlijk te kwetsen met haar reactie. Met zijn hoofd naar beneden kroop de pokémon naar de rand van de pier en dook hij opnieuw het water in. Oh. Dat was nou ook weer niet de bedoeling geweest. Achter haar hoorde ze Mist zuchten en Sun grinniken. Cloud leek echter totaal niet door te hebben wat er was gebeurd. Ze bleef gefocust naar het water kijken. Misschien moest zij dat ook maar eens doen. Blake gooide opnieuw haar hengel uit, in de hoop deze keer iets op te vissen wat ze niet zo eng vond.

Ze zou niet vaak zeggen dat ze pech had. Zodra ze de pokémon zag die ze tijdens haar tweede keer opviste was het duidelijk. Ze had pech. Een Clauncher. Ze was gewend om de pokémon te zien op een bord in een chique restaurant, niet levend voor haar neus. De combinatie van afgunst en... honger? Leek de pokémon ook op te vallen. Hij wist niet hoe snel hij zich moest omkeren en terug het water in moest springen. Nou, dat was dat. Ze had nog één enkele poging over. Hopelijk zou ze deze keer wel iets opvissen waar ze mogelijk wat aan zou hebben. Anders was dit vistripje helemaal voor niets geweest. Cloud gaf haar de hengel opnieuw aan zodat ze nog een laatste poging kon wagen. In de tussentijd was Mist bezig met het stoppen van Sun, die om een of andere reden achter de Clauncher aan probeerde te springen. Blake schudde haar hoofd voor ze zich op het water focuste. Met een flinke worp vloog de haak door de lucht voor deze in het water belandde. Nu was het hopen dat ze iets beters binnen zou halen voor haar laatste poging.

Eindelijk kwam er iets boven water wat er niet vreselijk er uit zag. Een Mudkip. Voor zo ver ze wist was het een water type starter uit een andere regio. Welke regio dat ook al weer was? Goede vraag. Wat ze wel wist was dat deze pokémon er best leuk uit zag en dat starters het vaak goed deden op contests. De details kon ze altijd later uitzoeken. Als het toch niets zou worden kon ze hem altijd nog een ander thuis geven. Ze was best bereid daar wat aandacht in te steken. Twee probleem pokémon zou ze echter niet kunnen hebben. Blake richtte haar blik kort op Sun, wie haar hoofd snel weg draaide zodra ze dit merkte. Cloud besloot echter een vriendelijk babbeltje te maken met de water pokémon. Vragend keek ze Mist aan, die leek ook niet te weten waarom die Mienfoo dat deed. Ah well, als het klikte tussen die twee kon ze het altijd proberen. Blake zette een paar stappen vooruit en hurkte naast haar pokémon neer. "Zou je mee willen?" vroeg ze aan de pokémon terwjil ze een pokéball tegen zijn hoofd duwde. De Mudkip werd opgezogen en de bal begon te schudden, eens zien wat hiervan zou komen.