Tales of

Sinnoh

Na het strandfeest en zijn bezichtiging van Jubilife City, was het toch echt tijd om de starter op te halen. Hij was eigenlijk veel te lang in zijn bed blijven liggen. Hij had het ook veel te laat gemaakt. Eterna City was een interessante stad. De vele standbeelden hadden zijn kunstenaarshart sneller doen slaan. Hij had tot laat in het licht van straatlantaarns schetsen gemaakt in zijn schetsboek. Die hij later uit zou kunnen werken in zijn atelier. Nu deed hij kreunend zijn grasgroene ogen open. Hmmm… ja misschien had hij daarna ook niet meer naar dat leuk uitziende kroegje moeten gaan. Zijn hoofd bonkte terwijl hij zich omdraaide. Zou hij zijn ogen weer dicht doen? Nee, dat zou hij echt veel te laat komen. Hij kreunde nogmaals en zwierde toen zijn benen over de rand van het hotelbed. Hij moest eruit, hij moest een beest ophalen. Even bleef hij zuchtend zitten. Van de kater, maar ook van het idee dat hij dit echt ging doen. Hij maakte zichzelf er in ieder geval niet blij mee, maar zijn omgeving wel. De vrouwen wel. Dus chop chop. Hij stapte uit zijn bed, dronk flink wat water uit de kraan. Ontbijten zou hij straks wel, daar had hij nu echt nog geen zin in. Zijn maag keerde zo al ongeveer om. Hij hing zijn gitaar op zijn rug en ging op weg naar het lab. Voor het lab stond hij eventjes stil. Hij krapte aan zijn achterhoofd en haalde zijn hand door zijn zwarte haar. Toen mopperde hij eventjes in zichzelf en stapte de professor zijn lab binnen. Ergens zag het lab er maar saai uit, zo netjes en koud. Hijzelf was nogal chaotisch en in zijn atelier lagen overal spullen. Sommigen zouden het rommelig noemen, hij noemde het speelse creativiteit.

En daar lagen ze dan. Drie ballen met beesten. Even keek hij de professor aan, misschien zelfs wel wat hulpeloos. Hij had echt geen idee. Hij had geen verstand van die beesten. Wat was wat in vredesnaam? Oké welke zag er leuk uit. Die pony was heel fleurig hoor, dat wel. Alleen hem wat te schattig. Waarschijnlijk zou die het wel heel erg goed doen bij dames, maar misschien zouden ze zich ook wel afvragen waarom hij dat had gekozen. Dus nee. Beter iets stoerders. Die groene, dat deed hem denken aan het pokémongevecht die hij laatst had gezien. Die slagtand was fancy, het had wel wat weg van een penseel. Ergens wel. Grappig. Die andere was ook wel leuk, die blauwe. Alleen als hij dan toch moest kiezen, dan toch die groene waarschijnlijk. Ergens was die ook wel schattig toch? Die vonden de meiden vast ook wel leuk en wie weet wat voor kunst die met die slagtand zou kunnen maken. Misschien kon die hem ook wel als een penseel gebruiken. Je wist het maar nooit toch. Hij pakte de pokédex die hij had gekregen erbij. Aangezien hij geen idee wat hij voor zich had. ‘Axew’ kwam er in beeld. Een Dragon pokémon. Ja, dat waren ook die types. Tijdens dat gevecht. Dat was wel mooi, deze nam hij. “Ik wil deze wel.” Zei hij dan ook tegen de professor. Terwijl hij naar de pokéball van de Axew wees.

Nou, dat was dan dat. Hij had er eentje hoor. Yeey… Gosh wat moest hij er nu weer mee aan. Hij deed het omdat ze aantrekkingskracht hadden, bleef hij maar tegen zichzelf zeggen. En ach deze groene was zo heel erg nog niet, toch? Wie weet kwam het wel goed. Als die maar gewoon luisterde en niet te veel lawaai maakte. Daar kon hij niet tegen. Hij knikte de professor eventjes toe en verliet toen het lab weer. Moest hij het beest eigenlijk ook een naam geven? Axew, dat kon hij wel mooi afkorten. Ja, het werd Ax. Prima, lekker kort. Kort maar krachtig.

[Topic uit]