Tales of

Sinnoh

Hij ging weer op weg naar huis. Hij had een pokémon nu. Dus doel bereikt. Of hij er happy van werd? Nee, dat niet. Maar goed, de meiden van Hearthome City des te meer. Dus prima. Hij had er eentje hoor, een beest. Een mooie groene, een draakje. Dat vond hij dan wel weer leuk. Die pokémon hadden tenminste nog wat body. Hij ging het thuis wel proberen. Of Ax kon schilderen met die slagtand. Dat zou toch lachen zijn. Dan veroverde hij vast nog sneller het hart van een dame. Top. Hij floot rustig een deuntje terwijl hij over het pad liep. Het was nog wel een stuk lopen, maar ach. Hij had geen haast. Hij had nog geen nieuwe tentoonstelling ingepland. Dat wilde hij pas weer doen als hij ook echt thuis was, dus nee. Hij kon het wel wat rustig aan doen.

Holly moly, wat nou dan. Geschrokken keek hij opzij toen er een kudde van die pony’s voorbij rende. Goh. Hij had net nog de kans gehad om zo’n eentje mee te nemen. Alleen had die er anders uitgezien dan deze. Deze hadden de gewone kleur van vuur, die andere was paars/blauw geweest. Hij haalde eventjes zijn schouders op. Ach prima, het interesseerde hem niet zo. Hij wachtte totdat de Ponyta’s voorbij waren en liep toen weer verder. Hij hoopte niet dat het weer gebeurde trouwens, hij was zich wel rot geschrokken.

What the…. Ineens stond hij midden in een enorme stofwolk. Hij begon te hoesten terwijl hij zijn arm voor zijn mond deed. Er stond een groene pokémon voor zijn neus. Wat hadden die groen pokémon toch met hem? Ach, dit beest was ook niet zo erg. Hij hield wel van pokémon met wat body namelijk. Dat had deze ook wel. Wat was het? Geen idee, maar hij moest wel snel wat doen in ieder geval. Het groentje kwam op hem afgerend. Snel gooide hij de pokéball van Ax op. Chips, hoe moest dit eigenlijk? De Larvitar smeet Ax om met tackle. Terwijl Dex nog onhandig zijn pokédex uit zijn zak aan het grissen was. Hij had zich namelijk niet verdiept in wat zijn Axew kon. Goede voorbereiding weer. Het beest gooide ineens een rots door het zand heen. Die hij niet had zien aankomen en dus bovenop Ax belande. Ax keek hem een beetje verontwaardigd aan, waarschijnlijk omdat hij nog steeds geen orde had gegeven. Ja wacht even… jemig. Oké inmiddels wist hij zijn aanvallen in ieder geval. “Doe Assurance.” De aanval schoot door de lucht en waaide gelukkig ook de zandstorm weg. Dat was beter. De Larvitar deed opnieuw Rock Throw, maar nu was die er wel op bedacht. “Ontwijk en doe Scratch.” Zijn Axew schoot naar voren. Het andere groentje deed Payback, maar Ax was nu mooi dichtbij. “Bite Ax.” Zijn Axew greep de Larvitar vast. Die deed ook Bite. Nu zaten de pokémon aan elkaar vast. Dex moest er even om gniffelen. Wat ging hij hier mee doen. Ach who cares. Hij smeet een pokéball naar de Larvitar toe.

Blijkbaar vond de Larvitar het niet zo leuk. Hij nam zijn Axew in zijn bek en ging er toen vandoor. Ja ho, mooi niet. Hij had dat beest net opgehaald bij de professor, die ging hij niet nu alweer inleveren. Die pokémon had zelf een zandstorm gemaakt hoor. Hij was niet begonnen. Hij rende achter de Larvitar aan. “Geef Ax eens terug grappen maken!” Riep hij de pokémon achterna.

Mopperend bleef Dex aan de voet van de berg staan. Waar was die Larvitar heen. Even twijfelde hij. Het was eerder zo veel makkelijker geweest. Dan hoefde hij alleen maar op zichzelf te letten. Dan was hij nooit in deze situatie terecht gekomen. Dan had hij gewoon door kunnen lopen, maar dat kon nu niet. Hij kon moeilijk dat beest die die beloofd had mee terug te nemen nu alweer kwijt raken. Dus begon hij toch maar aan de klim naar boven. “Ax? Waar zit je!” Riep hij terwijl hij bij elk bosje hurkte om er onder te kijken. Kom op, zo ver kon die Larvitar nu toch ook weer niet zijn.

Ineens hoorde hij een soort kreetje uit een bosje komen. Dex kneep zijn grasgroene ogen wat samen toen er ineens een Kangaskhan uit de bosjes gestoven kwam. Met zijn Axew en de Larvitar in zijn buidel. Wat deed die in vredesnaam nu weer met die pokémon? Hij begreep er echt helemaal niks meer van. Toen kreeg hij ineens een knal tegen zijn schouder. Hij werd naar achteren geslingerd en belande met zijn hoofd op een steen. Toen werd alles zwart. Dex bleef roerloos liggen. Goed, dat was sowieso een gat in zijn hoofd.

Het eerste wat hij voelde was een gek gevoel in zijn hoofd, daarna merkte hij dat er ook iemand aan zijn schouder zat te schudden. Verward kwam Dex weer omhoog. Waar waren zijn Axew en die Larvitar ook alweer? En wat stond er nu weer voor hem dan. Een roze beest met krullen? Even voelde hij aan zijn hoofd, waar nog wat plakkerig bloed zat. Waar was de wond dan gebleven? What the… was dit nu weer. “Uhm…” Zei hij een beetje perplex. “Dank u wel, denk ik. Ik neem aan dat ik net een gat in mijn hoofd had, maar dat nu niet meer zo is. Geen idee hoe, maar heel erg cool. En ergens ook wel een beetje creepy.” Vervolgde hij met een schuine lach. “Maar niet zo creepy als die enorme bruine pokémon met stekels en mijn pokémon en een Larvitar in de buidel.” Vertelde hij verder aan de trainer. “Ik moet hem zien te vinden. Ik was bezig die Larvitar te vangen en toen greep hij Ax. Ik moet Ax wel terug, ik heb hem pas net.” Hij krabbelde weer overeind. Hij wiebelde eerst nog wat, maar toen verdween de duizeligheid ook weer. Hij was vast te snel opgestaan. “Ax!” Begon hij weer te roepen en maar gewoon een kant op te lopen.

Wat bazelde die man nu allemaal? Nou ja, waarschijnlijk had hij juist gebazeld. Maar goed, de trainer begreep hem tenminste. Blijkbaar was het een Kangaskhan, wat hij maar een mondvol vond, maar dat terzijde. In ieder geval was het beest haar kind kwijt en probeerde ze hem terug te krijgen. Hij begreep dan niet waarom die dan andere pokémon meenam, dat waren die baby toch niet. Hij begreep in ieder geval wel dat ze daar kapot van was, dat was ook wel sneu. Alleen hij wilde gewoon die Axew terug en weer richting Hearthome City. Met pokémon zoals in eerste instantie het idee was geweest, niet weer zonder. Dan zouden de meiden die hij had beloofd een pokémon op te halen, ook alleen maar weg lopen. Zou toch zonde zijn. De trainer ging in ieder geval met hem mee, met een Machamp. “Top!” Geen idee wat dat nu weer voor beest was. Hij wist vast wel wat hij deed, dus prima. Hij begon weer te roepen en toen hoorde hij gebrom. Dex ging er op af en ja hoor, daar was die. Kan…ga…nog wattes weer. Die had nog steeds Ax en de Larvitar in de buidel. De trainer stapte langs hem heen en liet er één of andere grote gespierde Soemba worstelaar uit. Jemig wat een beest. Hij begon met aanvallen. Geen idee wat hij allemaal zat te doen. Hij had er echt geen verstand van hoor, van al die aanvallen. Het zag er in ieder geval sterk en indrukwekkend uit. Hij pakte een blokje hout uit zijn broekzak en begon die met een mesje te bewerken. Dit moest hij toch vastleggen. Die Machamp tegen de Kangaskhan. In de tussentijd wist Ax gelukkig uit de buidel te sneaken en kwam op hem afgerend. “Ah daar ben je!” Snel liet hij hem weer in zijn pokéball. Hij ging hem niet nog een keer kwijtraken hoor. Wacht eens even. Hij begon een mini Kangaskhan uit het hout te houwen, in plaats van de vechtende. Wat hij eerst van plan was geweest. Toen hij klaar was rolde hij het beeldje in de richting van het grote beest. Kijk eens net een baby, alleen bewoog deze niet. Ook een stuk makkelijker toch?

Gosh de Kangaskhan leek zijn creatie te accepteren. Nu leek die natuurlijk ook wel heel erg echt, al zei hij het zelf. Maar dat de Kangaskhan die ook aannam had hij dan weer niet zo zeker geweten, maar gelukkig maar. De Larvitar was ook weer vrij, maar voordat hij iets kon doen gooide die trainer een pokéball. Hé… De Larvitar bleef zitten. Daar had hij eerst al die moeite voor lopen doen? Tjah, de trainer had hem wel geholpen en hij was te laat geweest met gooien. Dus ja, cool voor hem dan. “Gefeliciteerd.” Zei hij dus maar. Hij had in ieder geval Ax weer terug, dus kwam hij niet met lege handen thuis. Niemand zou deze mislukking te weten komen, toch? Ach, vast niet. “Dan ga ik maar weer eens. Ik was eigenlijk weer op weg naar Hearthome City. Tot ziens man.” Toen draaide hij zich om, om weg te lopen.

Uiteindelijk reek de trainer alsnog de pokéball aan hem aan. Er brak een grote grijns op zijn gezicht door en hij greep de trainer stevig bij zijn schouder. Om er eens flink in te knijpen van dankbaarheid. Iets te hard misschien, maar het was vriendelijk bedoeld. “Wat aardig, dankjewel kerel!” Hij gaf hem ook nog even als kers op de taart een klap op zijn rug. Wauw wat gaaf. Had hij er niet één, maar twee die hij mee naar huis kon nemen. Twee groene beesten, die ook wel iets stoers hadden. Die zouden de vrouwtjes vast leuk vinden. Hij vond ze in ieder geval niet heel erg erg ofzo, dat was al heel wat voor hem. Hij kon vast wel met deze twee leven. Dus was hij ook echt werkelijk blij, dat de trainer de pokémon alsnog aan hem gaf. Nu wel snel door naar huis, want dit was me het avontuur wel geweest. Hij was weer toe aan gewoon even lekker op doek kliederen en aan hout lopen snijden. Iets waarbij hij als het goed was niet ineens knock-out zou worden geslagen.