Tales of

Sinnoh

Ergens in een van de buitenwijken van Hearthome City lag een pluizig object in de steegjes, op- en neer rijzend in een rustige ademhaling. Voor ieder wie dichtbij genoeg kwam kon tussen al die chaos aan ontplofte zwart-wit bont een jas onderscheiden, met daarin een man die uiteen gezakt met zijn rug tegen de muur lag. Zijn rode stropdas lag slordig gekronkeld over zijn scheefgezakte zwart-wit colbertje, en zijn haar, ook zwart-wit, zat rommelig door de war alsof iemand in een kwade bui een ballon over zijn bol had gewreven. Eén van zijn stola's lag over zijn schoot heen als een dekentje, een snurkende Galarian Zigzagoon erin opgerold. De man verkeerde namelijk in een vredige slaap, zijn gezicht zwakjes verlicht door de bijna uitgebrande vuurton die eerder door een groepje daklozen was aangestoken. Dat groepje was inmiddels vertrokken, zodat alleen hij, en de stilte - af en toe onderbroken door zacht gedrup van een plaatselijk miezerbuitje van de avond ervoor - over waren gebleven. Of.. was dat inderdaad zo? Sylvester kon dat uiteraard niet zeggen. Zelfs in zijn slaap voelde hij echter de leegte in zijn maag. Een diep zwart gat. En het klagende rommelen, als een verre, maar snel naderende onweersbui. Als hij nog in de diepste cyclus van zijn REM-slaap had verkeerd, dan hadden zijn dromen daadwerkelijk misschien een thema kunnen hebben van een grandioos buffet, verspreid over een zesmanstafel in een luxueuze dinerkamer, met gasten die glazen Diamond Martini's in zijn naam ophieven. Gegratineerde kreeft in gesmolten boter, in een traanopwekkend bedje van frisse, grasgroene sla. Steak tartare. Perfect gesneden partjes kalkoen, rustend op een zilveren dienblad. Mosterdsoep en remouladesaus. Moelleux au chocolat als toetje. En aan het hoofd van die tafel: zijn vader, die hem bars maar geroerd goedkeurend toeknikte, zichtbare trots in zijn strenge ogen.

Maar in dit ogenblik verlangde zijn brein vooral naar de gesneden boterhammetjes van Mama Krueger. Met smeuïge(!!) pindakaas erop, andere versies pindakaas waren Arceus-laster waar we niet over praten. Of - hagelslag. Met van die gekleurde chocoladefunnies tussen de XXL-hagel, anders hoefde hij het niet. Hij zou je nijdig vertellen dat hij een volwassen man van eenendertig was, je hem ondanks zijn petite voorkomen absoluut niet aanraakte, aan hem ging plukken, als een klein kind behandelde of wat dan ook - maar dát. Het waren kleine schrale troostjes in zijn normaal grijze, trieste ochtenden. Gewoon wat mooie dingetjes in het leven en op zijn boterham, terwijl maman het krappe keukentje vulde met de lucht van versgezette koffie. En die momentjes, die mocht zelfs iemand als hij hebben, vond hij. Ja.. ja.. zelfs hij. Met een klein, blij glimlachje op zijn gelaat vleide hij zich tevreden dichter tegen de warmtebron naast zich aan. Zijn handen, gehuld in roodleren handschoenen, zochten slapjes het langwerpige object waar hij ze zo fijn omheen kon klemmen. Even vertrok zijn gezicht zichtbaar, want een plotselinge koude luchttocht deed hem rillen in al zijn pelzen. Wrijvend met zijn neus langs de textuur van stof kroop hij zacht snuivend dichter naar de warmte toe - die vreemd.. mannelijk rook?

- Victor Schultz ♡

In een gestaag maar zeker tempo werd de nacht verdreven door de dag. Een deel van de sluimerende stad was het nog belonken, alsof een stukje nacht besloten had om nog heel even hier te blijven hangen - maar boven de de hoogste schoorstenen, de kerktoren en de toppen van de daken van Hearthome City, ontwaakten de eerste stralen van de opkomende zon al aarzelend aan de horizon. Ook in het steegje brak die overgang van schemering tot daglicht traag door. Bij de schimmige gestaltes die slordig tegen de muur tegen elkaar aan lagen, was dat ontwakende proces echter nog niet helemaal in gang gezet. Eén van Sylvesters schoenen trilde lichtjes, en hij zakte iets langs het zachte ding naast hem naar beneden, zodat de huid van zijn gezicht op werd getrokken in een enkele puffy cheek. Hij wilde ook nog niet. In zijn halfonderbewustzijn hoorde hij zacht geschuifel vlakbij hem, maar nee - hij wilde nog niet. Nog heel even. Het was vast zijn chère maman die zachtjes zijn kamer binnen was gekomen om een warme kruik onder zijn dekens te schuiven bij zijn voeteneinde. Dat was heerlijk, dat was echt heel fijn. Merci, maman. J'adore you longer than 4-ever dikke kus xoxo, insert een paar andere cheesy liefkozingen hier. Zometeen zou ze hem zo'n kus op zijn hoofd drukken ('such a good boy'), want zo werd hij altijd wakker: met een afdruk van lippenstift op zijn voorhoofd. 'A stamp of my love,' zei ze dan. Maar niet voordat ze zijn pak over een stoel drapeerde - keurig gewassen en gestoomd en weer goed als nieuw - en heel discreet, heel zachtjes de gordijnen open schoof.

Een plotselinge stem, ontzettend dichtbij, zorgde voor dikke scheuren in dat prachtige droomwereldje. Met de slaap nog aanwezig in zijn logge, met tegenzin opstartende systeem, kloofde Syl zijn ogen van elkaar af die dicht waren geplakt door de slaapkorrels. Versuft keek hij om zich heen. De eerste conclusie: hij had bonkende hoofdpijn. Tweede: zijn rug schreeuwde moord en brand. Vuitton lag luid te snurken en stopte abrupt, dat was het derde dat hij opmerkte. En het vierde? Het object, waar hij eerder zo fijn zijn handen om had kunnen krullen, bleek een bovenarm te zijn. Nog half soezerig volgde zijn blik loom de arm omhoog naar een schouder. En tot slot kwam hij tot de ontdekking dat die schouder aan een persoon vastzat, zoals schouders dat gewoonlijk deden. Twee helderblauwe ogen keken hem aan. Zijn lilakleurige ogen staarden beduusd terug, langzaam knipperend terwijl de harde, harde realiteit terug zijn vormen begon aan te nemen. Er was geen smal, vrouwelijk gezicht omlijst door wit-zwarte krullen. Geen roodgestifte lippen, omgekruld tot een liefdevol glimlachje. Zelfs geen walm van bloemachtige parfum en tabak. Dit - dit was niet chère maman. "What in the name of Holy Macarons!" spuwde hij toen in afgrijzen uit. Ja wat nou, 'wat'? Hé? Allez. Woedend bracht hij zijn gezicht dichter naar dat van de vreemdeling toe, met z'n rare hoedjesvogel en ongekamde haar. "That's my line!" Hij snauwde het sissend uit in het mansgezicht terwijl hij al zijn bont met veel te wilde handelingen zo vroeg in de morgenstond uit zijn buurt rukte. Tot zijn ergernis moest hij die hoognodige kwestie staken, want hij moest Vuitton uit de lucht plukken. De Galarian Zigzagoon sprong meteen grauwend op de vent af - met rood uitpuilende ogen en het rabiëskwijl alle kanten op zwengelend.

"Who the hell are you?"