text goes here and it continues for a little while but not for too long
Aurora haar hoeven klikten op de straat stenen toen ze voor Lucie uitliep. Het was vreemd, weer een Pokémon bij zich te hebben terwijl ze dit had afgezworen. Jaren had ze geroepen dat ze nooit meer een Pokéball zou aanraken. En nu had ze er twee. Een huiverige zucht ontsnapte haar en ze schudde haar hoofd kort. Ze moest haar hoofd koel blijven houden en dan zou het goedkomen. Ze zou momenteel geen gym battles doen. Dan kwam het zeker wel goed.
Bij een grote fontein in de buurt van de haven bleef ze wachten. Aurora boog haar hoofdje wat naar voren en nam een paar slokken van het heldere water voordat ze weer een rondje rende. Ze zou haar hier ontmoeten, degene waarom ze hier nu weer met Pokémon zat. Het was een mirakel dat dat was gebeurd, maar dan kon je op z'n minst in ieder geval even bedankt zeggen. Toen ze de roze haren zag, stak ze haar hand op in begroeting. En als signaal van hey, ik zit hier.
Amélie wist dat ze persistent genoeg was om het voor elkaar te krijgen en toch was ze enigszins verbaasd dat Lucie haar licentie had opgehaald. Niet dat het meisje heel veel keuze had gehad, uiteraard, maar dat maakte niet uit. Het lid worden van Crescent Moon was een kleine verrassing, maar dat maakte niet uit. Waar ze graag het pad van de onderzoek samen had afgerond, stond de toekomst nog lang niet vast.
Zodra ze de blauwharige zag, versnelde Amélie haar pas en liet ze haar Dreepy los, welke opzij zweefde, zodat Amélie haar vriendin in haar armen kon sluiten. “Lucie!” bracht ze met een glimlach uit, voor ze haar weer los liet. “Sorry dat je helemaal hierheen moest komen, maar,” ging ze door, een Pokéball tevoorschijn halend met een grote grijns op haar gezicht. “Ik heb mijn eerste Pokémon gevangen.” En trots dat ze was. Eerst het leuke nieuws, dan kon ze vragen hoe het met Lucie ging. En haar Pokémon. En dat gebeuren.
text goes here and it continues for a little while but not for too long
Het was alweer een tijdje geleden, dat ze Amélie had gezien. Maar nu ze haar vriendin zag, kon ze niet helpen om breed te glimlachen. Ze kwam overeind van de fontein en sloot haar in de armen. "Hey," groette ze Am met een brede lach, waarna ze haar weer losliet. Vreugde bubbelde omhoog in haar borstkas. "Het is veels te lang geleden," voegde ze eraan toe met een beetje een weemoedige glimlach. Ze had haar omgeving verwaarloosd, daar was ze zich pijnlijk erg bewust van. Ze had zichzelf op haar studies gegooid om haar ongelukkige gevoelens weg te drukken. Dat was een fout geweest, maar Am leek het haar gelukkig niet kwalijk te nemen.
Haar wenkbrauwen gingen iets te lucht in in verbazing toen Am aangaf dat ze haar eerste Pokémon gevangen had. Oh? Nu al? "Dat kun je niet zeggen zonder hem of haar te laten zien! Vertel!" zei ze met een brede grijns. Wat zou ze gevangen hebben? Een draak? Een water Pokémon? Ze kon zich vanalles bedenken wat bij Am zou passen. Zeker weten dat er geen Onix door haar hoofd schoot.
“Omdat je het zo lief vraagt,” bracht Amélie uit met een grijns. Nou, misschien was het eruit laten van haar Onix in de stad niet het beste idee, maar Amélie liet zich daar niet door stoppen. Dus gooide zij de Pokéball in de lucht. Deze opende zich en al snel stond daar haar Onix, ietwat verbaasd waarom hij hier tevoorschijn was geroepen.
“Dit is Xenon,” stelde ze haar Onix voor, voor ze haar Dreepy wenkte om dichterbij te komen. De Dreepy liet zich dat geen tweede keer vragen en schoot direct naar Lucie toe, om recht voor haar gezicht te zweven en haar nieuwsgierig aan te kijken. “En dit hier is Indi,” lachte ze. “Wat denk je ervan?” Zij was apetrots, zelfs al was het contrast tussen de kleine en grote Pokémon ietwat hilarisch.
text goes here and it continues for a little while but not for too long
Omdat ze het zo lief vroeg. Voor een moment trok Lucie haar wenkbrauwen op. Als ze het goed gezien had, stond Am te popelen om haar nieuwe aanwinst te tonen aan haar. Maar goed, ze was ook wel erg nieuwsgierig en maakte dus geen opmerking. Ze had haar blik op de grond gericht. Ze had Amélie meer ingeschat voor een kleine Pokémon, iets functioneels. Geen huizenhoog ding. Schets haar verbazing dus maar toen een gigantische Onix boven haar uit torende. Ze legde haar hoofd naar achteren en keek vol verbijstering omhoog. Hallo? Groot monster?
Xenon, zo heette de Pokémon. "Meen je dit?" zei ze, waarna ze in lachen uit barstte. Niet om Amélie uit te lachen, maar meer omdat ze haar eigen verbazing een plek moest geven. Al snel verscheen er ook een Dreepy, waar Lucie naar grijnsde. "Nou aangenaam, Xenon, Indi," zei ze eerst tegen de twee Pokémon. Klein en groot, hah. "Ik denk dat je smaak erg breed en divers is geworden en dat je me nog bij de neus aan het nemen bent," merkte ze op met een lachje. Die Onix? Nee.
Lucie leek wat verbaasd over de Onix, waarop ze vroeg of ze dit meende. Hierna merkte ze op hoe haar smaak heel divers was geworden, waarop Amélie op haar beurt kort lachte. Ja, dat was zo. Maar aan de andere kant viel het precies binnen wat ze wilde. Steel, Water, Ghost.
“Het was niet de bedoeling,” erkende Amélie met een veelbetekenende blik. “Maar, Arceus besloot dat Xenon was wat ik tegen zou komen in de grotten. Ik was niet van plan het gevecht aan te gaan, maar Indi hier…” Ze liet een zucht klinken. “Die dacht: dat kan ik en toen was het gevecht al gestart. En een Steelix past bij het type waar ik voor wil gaan als ik eenmaal een eigen lab heb,” ging Amélie rustig door. Eén ding was duidelijk: ze had haar zaken op een rijtje. Ze wist precies wat ze wilde en niets zou haar in de weg staan.
Niet zoals Xenon, die zo’n beetje iedereen nu in de weg stond, in elk geval. Indi, daarentegen, zweefde vrolijk om Lucie heen. Die vloog niemand in de weg.
text goes here and it continues for a little while but not for too long
Het was niet de bedoeling, zei Amélie. Lucie keek hierbij eventjes ongelovig naar Amélie en schudde haar hoofd zachtjes. ”Hij is wat, 8 meter? Valt moeilijk te missen,” zei ze met een grijns. Die kon je niet missen met een Pokéball zelfs al probeerde je het. ”Maar je Indi is duidelijk een dappere dan, past bij je,” zei ze, waarna ze Amélie een plagend duwtje gaf. Of het slim was, was twee. Maar Amélie was ook iemand die zich nergens door liet stoppen.
”Ik hoor het al, je hebt alles weer helemaal uit gepland, goed bezig.” Haar glimlach verzachte wat. Ze had altijd respect gehad voor hoe Am altijd maar wist wat ze ging doen en welke kant ze op kon. Lucie had altijd een beetje doelloos gezweefd. Voorzichtig stak ze haar vingers uit naar de Dreepy die rond haar heen dwaalde. ”Hallo daar dappere strijder, let je een beetje goed op Amélie?” vroeg ze de Pokémon met een glimlach. Aurora kwam voorzichtig dichterbij en stak haar neus uit, een poging doende om aan de staart van de Dreepy te ruiken. Wat een vreemde Pokémon.
De Onix was lastig te missen. Dat was waar. Normaliter was het niet het soort waar Amélie voor zou gaan. Ze hield van subtiliteit, van verborgen kracht. Maar, de Onix was interessant. Het was het soort Pokémon waar ze zichzelf nooit mee had gezien en misschien… was dat precies wat ze nodig had. Of misschien was het vooral zo dat ze waarde hechtte aan de eerste Pokémon die zij met Indi had bevochten. Een mijlpaal, dat was het zeker. Indi werd dapper genoemd, waarop Amélie lachte. “Dapper is ze zeker,” sprak ze.
Amélie hield niet van verrassingen, dus plande ze altijd al vooruit. Dit zou niet anders zijn. Lucie maakte hier een opmerking over, voor zij de Dreepy vroeg of ze wel op haar trainer lette. “Ik denk toch echt dat het andersom is,” verzuchtte Amélie dramatisch. Maar, ze zou haar Dreepy - noch de Onix aan haar zijde - voor geen goud kwijt willen.
text goes here and it continues for a little while but not for too long
Lucie keek eventjes kort op naar Amélie toen deze opmerkte dat het eerder andersom was Dat zij eerder op de Dreepy moest letten. Hierop keek Lucie haar eventjes aan, waarna ze weer grijnzend naar de Dreepy keek, iets op haar knieën gaande voor de Pokémon. "Oh wat zegt ze nou dan toch, he? We weten allebei dat dat het niet andersom is, of niet Indi?" zei ze een beetje plagerig.
Haar blik ging weer omhoog bij de volgende vraag en ze keek eventjes glimlachend weg. "Goed, onwennig, maar goed, denk ik." Ze richtte haar blik eventjes op Aurora, voor de zoveelste keer, "het is raar om weer Pokémon te hebben na Prins.. Maar.. ik denk dat ik toch wel blij ben dat ik de stap gemaakt heb." Ze sloeg haar arm om de nek van haar Galarian Ponyta heen, wie haar aandacht toen pas weer lostrok van de Dreepy. "Maar daar moet ik jou natuurlijk voor bedanken."
Toen Indi enthousiast knikte, vernauwde Amélie haar blik. “Traitor,” hufte ze naar de Dreepy, al moest ze er al snel om lachen. De Dreepy was een geweldige Pokémon en in een korte tijd was ze al enorm gehecht geraakt aan Indi. Ze had het nooit gedacht, dat een Pokémon als Indi perfect voor haar was. Net als met Xenon, bleek het dat ze een kant van zichzelf had die ze pas ontdekte nu ze Pokémon had.
Onwennig, noemde Lucie het. “Ik ben allang blij dat je het toch probeert,” zei Amélie met een korte schouderophaal. “Ik weet zeker dat je je weg wel vindt,” ging ze met een kleine glimlach verder. “En, mocht je het niets vinden in Crescent Moon, kun je me altijd nog joinen als Researcher. We zouden ooit samen een lab kunnen beginnen,” suggereerde ze met een grappende knipoog. Oh, if only.
text goes here and it continues for a little while but not for too long
Ze wist dat Am over haar Crescent Moon Membership ging beginnen. Daar had ze immers geen woord over gezegd tot ze zich had ingeschreven. Eerlijk, ze had het zelf ook niet geweten dat ze het ging doen tot ze de poster zag. Een beetje impulsief, wat niet echt iets voor haar was. "Ik weet ook niet wat me bezielde toen ik me inschreef," zei ze met een zwakke glimlach, "ik had het me ook niet van tevoren bedacht." Ze streelde Aurora door haar manen heen. "Maar hey, het geeft een doel." Ze haalde haar schouders kort op en begon zachtjes te lachen bij de opmerking van Amélie. "Tot nu toe is Crescent Moon niet veel aan. Misschien neem ik je aanbod nog aan." Maar ze zou eerst zien wat het leven als Ranger in Hearthome te bieden had. "Je gaat er nog altijd vol voor? Je eigen lab?"
“Als ik het toch wist,” zuchtte Amélie. Potentie van iemand als Lucie hoorde niet verspild te worden in een omgeving als Crescent Moon, wat meer veredeld vrijwilligerswerk was dan iets anders. Als ze iemand wilde helpen, kon dat ook met een doel in het leven. Crescent Moon was datgene waar iedereen zonder doel voor leek te gaan en Amélie was er niet van onder de indruk.
Toen Lucie zei dat ze haar aanbod misschien aannam, liet Amélie haar weer een grijns zien. “Maar natuurlijk! Stel het je voor. Al die nieuwe trainers die bij mij hun licentie komen halen. Een heel lab om onderzoek in te doen. Weet je hoeveel ik daar zou kunnen doen, Lu?” Een gelukzalige zucht klonk. “Het tot leven wekken van fossielen, het vinden van nieuwe traits en het zien van al die Pokémon… En al die trainers!! Weet je voor welke types ik ben gegaan? Steel, Water en Ghost. De beste types! Ik kan mensen over hen leren!” ratelde ze aan één stuk door, vol enthousiasme. Want dit was echt waar zij voor wilde gaan.
text goes here and it continues for a little while but not for too long
Amélie was niet happy met haar beslissing om bij Crescent Moon te gaan en Lucie glimlachte wat schaapachtig. Dat had ze al verwacht. Amélie was nooit heel positief geweest over Crescent Moon. Maar toch.. Ze ging haar eigen plan trekken en het proberen. Als het tegenviel, kon ze altijd nog wat anders gaan doen. "Aurora krijg je niet terug hoor, ik zag geen Crescent Moon clausule," grapte ze.
Amélie had alles helemaal op een rijtje, een heel verhaal spoelde over haar heen alsof een Surf aanval gedaan werd. Over hoe Amélie haar lab helemaal voor zich zag. Ze had zelfs haar types al uitgekozen. Lucie kon er wel van genieten. Waar zijzelf een beetje door haar leven heen meanderde, niet heel erg.. dedicated aan wat dan ook, had Amélie altijd haar hele leven doelmatig voor zich gezien. Geen wonder dat haar familie zo'n groot huis had. Ondernemendheid hoorde er gewoon bij. "Ik kan zien dat je Ghost al gecoverd hebt," grapte ze, "Maar je moet nog even aan de bak voor Steel?" Ze wierp even een blik op de Onix.
Aurora kreeg ze niet terug, meldde Lucie. Amélie lachte om de woorden. “Hoor je dat, Aurora? Met mij zou je het heel leuk hebben, hoor,” knipoogde ze naar de Pokémon. Nee, ze wist zeker dat deze een goed leven zou hebben bij Lucie. Ze was blij om te zien dat deze haar leven weer op de rails kreeg. Eén nare ervaring was niet genoeg om het leven op te geven.
“Als je een Metal Coat vindt, dan weet je me te vinden,” verzuchtte Amélie dramatisch. Oh, hoe ze wilde dat het makkelijk was. Dat de Goden haar die Metal Coat gunde. Maar, tot die dag zat ze vast aan haar Onix. Niet dat het heel erg was. Ze vond hem stiekem eigenlijk best wel stoer. “Op een dag moeten we maar eens een battle doen,” knipoogde ze. Dat zou leuk zijn.
text goes here and it continues for a little while but not for too long
Amélie begon op haar Ponyta in te praten, dat ze het heel leuk zou hebben bij Amélie. Lucie stak hierop haar tong uit naar het meisje en sloeg haar armen om de hals van haar Ponyta, wie maar wat verbaasd opkeek over wat er hier nou allemaal gebeurde. "Niet luisteren, Aurora," sprak ze haar Ponyta wat dramatisch toe, "Ze houdt helemaal niet van Psychic types." Hierna liet ze haar Ponyta weer los, zodat deze niet helemaal in de houdgreep zou komen. De Ponyta hinnikte wat verontwaardigd en stapte weer naar de dreepy, om te proberen speels maar zachtjes in de spookachtige staart te bijten.
Als ze een Metal Coat vond, dan moest ze Amélie maar bellen. "Nou..." sprak Lucie, haar vingers eventjes bedenkelijk op haar kin leggend en haar ogen hemelwaarts kerend, "Prima, jij hebt me immers ook Aurora gegeven," zei ze met een glimlachje. "Heb je nog meer plannen voor je team?" besloot ze te vragen. Amélie kennende, had ze dat al uitgepland tot aan het geslacht en de trait van de Pokémon. Ze werd wat bleker bij het noemen van een gevecht en haar glimlach werd wat geforceerder. "Misschien, in de toekomst een keertje." Voor nu was dat nog zoveel bruggen te ver dat zelfs de bruggen in Sunyshore nog te dichtbij waren.
Ze hield niet van Psychic types, merkte Lucie op. Amélie lachte. “Ze zijn leuk, maar ik focus me liever op mijn research types,” merkte ze op. Fairy, Psychic, Dark. Allemaal interessante types, maar Amélie wist dat het beter was om je te focussen. Ze kon alles half doen, of ze kon alles vinden wat er te vinden viel over de types die ze had gekozen.
“Maar natuurlijk! Maar dat zie je vanzelf!” knipoogde Amélie. Plannen veranderden immers continu. “Maar mijn plan is om me aan de drie types te houden. Twee steel, twee ghost, twee water. Genoeg materiaal voor mijn onderzoek.” Helaas zou dat haar niet helemaal lukken, maar niet alles kon precies zo lopen als ze gepland had.
Lucie leek te schrikken van de suggestie. Amélie liet haar aan zachte glimlach zien. “In de toekomst een keertje,” bevestigde ze. Ooit moest Lucie over alles heen komen. Maar, dat kwam met de tijd wel.
text goes here and it continues for a little while but not for too long
Amélie focuste liever op haar research types. Hierop grijnsde Lu toch wel eventjes uitdagend naar haar. "Wat krijg ik als je toch wisselt?" zei ze plagend, waarna ze eventjes naar Indi grijnsde, "Wedden om je Dreepy?" Indi zou Amélie nooit verwedden, dat wist ze al. Dat maakte het juist leuk. "Wat zeg je ervan Indi? Word je een ranger?" zei ze tegen de Pokémon op een lieve toon.
Maar Amélie had al haar types al helemaal uitgedacht, waarschijnlijk tot aan de Pokémon aan toe. Lucie lachte hierop. Ze zouden nog wel eens zien wat het zou worden. "We gaan wel zien waar je op uitkomt," merkte ze op, "eerlijk, ik heb mijn team nog helemaal niet uitgedacht. Ik zie wel waar het schip strand." En voor nu was het schip gestrand op Leda en Aurora, dat was prima.
Toch kon ze het niet helpen lichtjes te fronsen bij Amélie's opmerking. Haar blik zei afdoende, maar ze ging er verder niet op in. Discussies met Amélie kon je beter af en toe niet headfirst aangaan, eerder laten verwateren. Ze had geen zin om over dit specifieke onderwerp het te hebben.
Wat zou Lucie krijgen als ze toch zou wisselen? Amélie kon het niet laten om geamuseerd te huffen. Toen ze doorging over het wedden om haar Dreepy, hief Amélie haar schouders. “Indi weet dat dat nooit gaat gebeuren,” humde Amélie geamuseerd. “Want ik heb hier lang over nagedacht. De types zijn niet alleen een goede vergelijking met de drie fasen van materie, maar ook die van ons legendarische trio,” ging Amélie door. Waar bijna niemand zeker wist of Arceus, Palkia en Dialga echt bestonden en of ze zich ooit nog zouden laten zien, waren de verhalen haar nooit ontgaan. Steel, Water, Ghost. Perfectie.
Ze had haar team nog helemaal niet uitgedacht en zou wel zien waar het schip strandde. Amélie glimlachte, voor ze haar schouders hief. “Ik ben benieuwd,” gaf ze met een glimlach toe. Ooit zou Lucie de trainer worden waarvan Amélie wist dat ze het in zich had. Misschien niet vandaag of morgen, maar het zat in haar toekomst.
Haar blik op het volgende onderwerp deed Amélie kort lachen. Alright, alright. “Laten we snel weer afspreken?” suggereerde ze. Papa was thuis, dus Amélie wilde wel graag de nacht thuis doorbrengen en dat betekende dat ze zo ongeveer wel op pad moest gaan.
Ze kreeg Indi niet, nou dat was dan weer jammer. "Hoor je dat Aurora? Ik denk dat we maar Crescent Moon moeten blijven," merkte Lu op met een dramatische zucht, waarna ze haar hoofd schudde met een grijns. "Jou kennende, zal Giratina zelf nog een keertje voor je buigen," zei ze met een lach. Nee, een legende vangen was geen optie, maar als het iemand zou lukken, zou het Amélie zijn met haar eindeloze doorzettingsvermogen. Daar was Lucie zeker van.
Lu kon het niet helpen te grijnzen bij de woorden van Amélie en rekte zich kort uit, waarna ze weer tegen de fontein aanleunde. "Ik ook, wat er met Prins gebeurd is, zal in ieder geval niet nog een keer gebeuren," ze kreeg een wat serieuzere trek rond haar mond, maar die verdween met een zachte zucht. Als Crescent Moon lid kon ze ervoor zorgen dat veel meer Pokémon beschermd zouden worden.
Plotselinge gaf Amélie aan dat ze ervandoor moest. Lucie kon het niet helpen om te glimlachen, waar zij in het Canalave Pokémon Center ging overnachten, had Am natuurlijk een huis. "Veel succes met het voorstellen van je Onix aan je vader," merkte ze lachend op, waarna ze Amélie uitzwaaide. Het zou weer een avontuur worden.
