De tocht was lang en hij had ook een behoorlijke hoeveelheid moeten lopen. Eén keer waren ze weggerend van een boze Deino die zijn territorium had willen verdedigen. In die spanning was zijn Poochyena naar een Mightyena geëvolueerd. Zolang hij de Pokémon toch gevangen had, kon hij het net zo goed in zijn team houden. Omega, was de naam die de Mightyena gekregen had van hem. Misschien was de Pokémon uiteindelijk nutteloos. Maar meer slagkracht was voor nu goed. Hij wierp zijn blik op Alpha, wie al de hele route een beetje gespannen was. Hopelijk zou hij zo ook gaan.. Dan kon hij zijn Moon Stone gebruiken. Team Zekrom had de steen aan hem geschonken, waarschijnlijk om ervoor te zorgen dat hij door kon, sterker kon worden. En dat zou hij doen ook. Phi dwarrelde rond zijn hoofd, zo nu en dan giechelend.

Een Pokémon stapte voor hem tevoorschijn. Het ene moment was er een steen en het volgende moment stond er een Pokémon. Eventjes maakten ze oogcontact, voor zover je het een oog kon noemen en nog voordat hij zelfs maar een wenkbrauw vragend kon optrekken naar de Pokémon, brak de hel los. Het geluid was trommelvlies verscheurend wat er uit de Pokémon kwam. Hij klemde zijn handen over zijn oren heen met een kerm en vloekte luid, al kon je daar dus helemaal niks van horen boven het oorverdovend gejank van de Whismur. Dus in ieder geval geen kinderzieltjes verpest. Met een grom, gaf hij Alpha een schuif met zijn schoen, alsof hij wilde zeggen DOE HIER IETS AAN.

Gelukkig was Alpha met zijn gevoelige oren ook geen fan van wat er hier gebeurde. Met een grote sprong kwam hij in beweging, waarna hij zijn hoorn vol tegen het voorhoofd van de Whismur beukte. Oké, misschien was het wat onhandig dat de Whismur van een rand af mieterde. Maar goed, aan de het steeds zwakker wordende geschreeuw te horen, had hij in ieder geval nog eventjes langduriger vliegles. Eventjes tuurde Gabriel hem na, totdat een gegloei hem op liet kijken. Hij trok zijn wenkbrauwen kort op en keek naar de Nidorino die achter hem stond. Hah. Nou, dat kwam mooi uit. Hij glimlachte naar Alpha. ”Goed gedaan jongen,” merkte hij op, waarna hij verder wandelde.

[Gabriel loopt door]

Het gegil van de Whismur klinkt nog een tijdje door, hij hoorde het echo'en van de berg. Maar eerlijk, hij voelde er weinig medeleven voor. Als je echt zo hard moest janken, dan gaf hij je wel een reden om te gaan janken. Het zag er squishy uit, dus waarschijnlijk stuiterde het zelfs gewoon ofzo. Hoopte hij voor het ding althans. Het zag er ook niet eens uit alsof het pijn had, het was gewoon... aan het janken om het janken. En straks had het een lawine veroorzaakt ofzo. Nee, hem niet gezien.

In de verte viel hem alweer iets rozes op. Hij gromde wat binnensmonds, als het weer een Whismur was hij zweerde aan Arceus zelf hij zou het.. In de dikke sneeuwvlokken viel het hem echter op dat het een knuffel was, een Pokédoll. Hij was eigenlijk van plan om deze ook de afgrond in de yeeten, totdat Alpha naar voren rende. De Nidoran drukte zijn neusje tegen het zachte pluis van de knuffel aan en begon tevreden geluidjes te maken. Eventjes keek hij er fronsend naar. Nou zeg. Had hij zo'n watje opgevoed? Nou ja.. Als het Alpha erg gelukkig maakte. Hij zuchtte, schudde zijn hoofd en pakte de knuffel op en stopte het in zijn tas.

[Gabe neemt de knuffel mee.]

Hij stapte door, hopend dat hij in ieder geval nog één interessante Pokémon ging vinden. Hij was toch niet helemaal naar deze godvergeten bergtop geklommen om alleen maar een stomme knuffel mee terug te nemen? Ze zouden hem zo hard uitlachen. Hijzelf ook, als hij wel niet kon huilen. De sneeuw viel dik in zijn gezicht en hij vond het verschrikkelijk.

Maar nee, daar in de verte, tussen de dikke sneeuwvlokken, zag hij weer wat rozekleurigs. Hij had slechte ervaringen met roze deze journey. Hij had al een roze huilbaby getroffen en een stomme knuffel waar Alpha for some reason verschrikkelijk aan gehecht was geraakt. Beiden vond hij alles behalve geslaagd. Maar terwijl hij dichterbij kwam, zag hij tot zijn afgrijzen dat het nog waar was ook. Er lag weer zo'n stompzinnige knuffel. Alpha begon meteen blije geluidjes te maken, maar Gabe kon zijn chagrijnigheid niet te boven komen. De jongen trok de knuffel met een grom de lucht in en schudde hier wat aan, eigenlijk klaar om deze ook het ravijn in te pleuren zoals de Whismur. Had die nog wat gezelschap. Maar terwijl hij een zwieper wilde maken met de knuffel, hoorde hij gerinkel. Alpha sprong ondertussen tegen zijn been op en even keek Gabe naar de Nidoran die daar beneden was. Deze leek ook deze knuffel graag te hebben, maar hij had pech. Hij zette zijn lederen handschoen in de zijkant van de knuffel, en trok hem zo langs de naad open, benieuwd wat erin zat. Ondertussen hoorde hij een miserabele schreeuw van zijn Nidoran, die zijn speelgoed ten onder zag gaan. Nou ja, teleurstellingen hoorden bij het leven.