Tales of

Sinnoh

Tyson zat op een bankje in een parkje in Hearthome City, hij keek naar hoe Sparkles en Void met elkaar aan het spelen waren. Sparkles leek blij te zijn met een tweede Fire-type pokémon in het team. Void was nog niet heel erg gewend aan zijn nieuwe trainer en teamgenoten, maar leek wel goed overweg te kunnen met Sparkles. Over Fire-types gesproken... Tyson rommelde wat door zijn rugzak, die nu naast hem op de bank stond. "Sparkles, kom eens hier," hij wuifde naar zijn growlithe, "ik heb iets leuks voor je." Hij had inderdaad iets waar hij specifiek voor zijn growlithe naar gezocht had, en nu had hij het ook kunnen vinden. Of het ook leuk zou zijn, daar zouden Tyson en zijn team snel genoeg achter komen.

De growlithe kwam naar Tyson toe, maar werd tegengehouden toen hij op het bankje wilde springen. "Nee, niet op de bank." zei de coördinator voordat hij iets uit zijn rugzak haalde en het richting Sparkles uitstak, "Hier." Het was een soort kristal met vurige patronen er in, een Fire Stone. Precies wat hij nodig had om Sparkles te kunnen evolueren.

Sparkles snuffelde even aan de steen, en probeerde er vervolgens in te bijten. Niet helemaal volgens plan... Toen Sparkles in de steen beet, begonnen zowel de growlithe zelf als de steen te gloeien met wit licht. Tyson liet de steen los, vertrouwend op dat dit genoeg geweest was om de evolutie in gang te zetten. En dat was het ook, want de witgloeiende vorm van zijn pokémon vervormde, en werd groter en pluiziger. "Wow..." Hij had wel eens pokémon-evoluties gezien, maar nog nooit van zo dichtbij. Void was nu ook dichterbij gekomen, en keek met grote ogen naar de evoluerende pokémon. Toen de gloed verdween keek Tyson zelf ook met grote ogen naar hoe Sparkles er nu uitzag. Een brede glimlach verscheen op zijn gezicht en vervolgens begon hij zijn nu veel grotere maar nog steeds speciale puppy flink te aaien. "En? Hoe voelt het?" vroeg hij aan zijn gevlekte arcanine, die reageerde door een trots geluid te maken. Ja, zo voelde Tyson zich ook wel: trots.