Tales of

Sinnoh

Ze had haar skates aangedaan. Waarom? Zodat ze sneller bij de professor zou zijn. Vandaag was de dag dat ze eindelijk haar eigen pokémon mocht gaan ophalen en dus haar plannen voor de fokkerij eindelijk in werking kon gaan zetten. Een grote grijns speelde op haar gezicht, terwijl ze vrolijk en opvallend goed tussen de mensen door reed en wonder boven wonder niemand aanreed. Ze sprong over een bankje heen, maakte een vrolijke flip over een hondje heen en reed weer verder, de mensen achter haar stom verbaast achterlatend. Luna grijnsde en gierde het uit van het lachen, terwijl ze haast maakte in de richting van de professor's lab. Ze vroeg zich af wat voor een soort pokémon ze zou krijgen, misschien iets normaals, maar ze hoopte op iets speciaals of iets stoers. Ze had iets gelezen over traits, waardoor een pokémon er anders uit kon zien. In gedachten had ze al een paar vreemde dingen verzonnen. Zoals een neon groene Magikarp, of een cheesecake kleurige Miltank die dan ook ander soms melk zou geven. Luna had geluk met haar rijke fantasie, maar doordat ze in gedachten verzonken was, had ze wel een lantaarnpaal gemist. Haar gezicht, daar in tegen, had deze niet gemist en met volle vaart dook ze er tegenaan. Iets wat verward strompelde ze achteruit, voordat ze haar hoofd schudde en keek waar ze nou precies was. Oh, bij het lab zo te zien. Wat een toeval. Snel deed ze haar eigen schoenen weer aan, pakte een springtouw en ging al touwtje springend naar binnen toe. "Haaaay. Ik ben Luna en ik kom mijn pokémon op halen," begon ze toen ze de professor zag. "Ik hoop dat ik iets leuks krijg, of iets speciaals, zodat mijn fokkerij uber super geweldig zou gaan worden. U weet natuurlijk wat er in zit hè, hè. Wilt u 't me echt niet zeggen? Echt niet? Toe? Het zou toch helemaal gewel-" Luna werd afgebroken in haar gekwetter toen er drie pokéballs voor haar neer gezet werd. Op hoop van deze dan.

Ohhh, ze keek haar ogen uit naar de pokéballs die voor haar werden neergezet. Immers had ze geen idee welke pokémon erin zouden kunnen zitten. Vol enthousiasme sprong ze op en neer en greep de eerste de beste pokéball. In een licht flits stond er een kleine elektrische eekhoorn voor haar neus, die vrolijk met z'n pootjes over zijn koppie heen wreef en daarna rondjes achter zn staart aan ging maken. Glinsteringen verschenen in de ogen van Luna en ze wilde de andere twee pokéballs niet eens meer open maken, maar haar nieuwsgierigheid nam de overhand over d'r en al snel stonden de andere twee pokémons ook voor haar neus. De middelste had haar minste aandacht. Die pokémon zag eruit alsof het zou verschijnen in te veel suikerspin nachtmerries. De laatste was er een waar ze nog over zou twijfelen, maar het had toch niet die schattigheids factor die de eerste wel had. Ze klopte op haar schouder, waar de Pachirisu direct naar toe sprong en zijn pootjes op haar achterhoofd zetten om zodoende boven haar hoofd uit te kunnen kijken. "Deze wordt 't," zei ze vrolijk, terwijl ze een rondje draaide met de pokémon op haar hoofd.