Tales of

Sinnoh

"I ensure you -" sprak de zwart-witharige coördinator kalmpjes tegen een vastgebonden trainer die in de kofferbak van zijn auto lag. Of liever gezegd: één van de andere coördinators die zich voor het opkomende contest ingeschreven had, en die hij al een paar dagen sinds zijn komst naar Sunyshore City stalkte. Hij had specifiek iemand uitgezocht met de meest zomerse Pokémon - en die keuze was al snel gemaakt. Op zijn gemakje nam hij eerst een momentje om de rook van zijn sigaret uit te blazen voordat hij verder praatte. "Outside, you're free to roam. That is your prerogative. Once you step in the beaming show lights, however.. you're in my world. And honey, that's a dirty one I have yet to spruce up. Do you understand?" Het kleine autootje knarste onder het gewicht toen Sylvester een voet tegen de bumper zette en zijn gezicht dichtbij dat van de angstige jongen bracht, geen acht slaand op de hondachtige Pokémon die grommend aan zijn zijde stonden. Hij klikte de shoulderpads van zijn kostuum met grasachtige versieringen vast, en legde vervolgens een hand onder zijn kin om glimlachend op de jongen neer te kijken. "Perhaps.. consider a clean break?" suggereerde hij onschuldig. Zacht in zichzelf gniffelend haalde hij zijn schouders op, zijn ogen speels ten hemel slaand. "Well, I mean - I know I would. If I were you." Zijn aandacht ging even uit naar het spiekbriefje met de volledig uitgewerkte choreografie van de jongeman, die hij bijna plechtig ophield. "Flawless." Glunderend gaf hij een tikje tegen het velletje papier. Hij kende het inmiddels al uit zijn hoofd. "But that's besides the point." Met het puntje van zijn tong inspannend tussen zijn lippen gestoken, propte hij het spiekbriefje weer veilig terug in de zak van zijn kostuum. "The problem is the competition you can't weather. So look. Do yourself a favor. What's even better is.. you'd return to your home town and never look back at a Pokémon-influenced life again. Help out your mother in her vineyard or something. Get off my catwalk. You, bonhomme, you're not cut out for this." Een onverbiddelijk, scheurend geluid verbrak de stilte in het verlaten achtersteegje, dat op een steenworp afstand lag van Sunyshore City Beach. Sylvester plaatste een vuist onder zijn kin en keek toe hoe de snippers van wat er over was gebleven van de Pokémon-licensie van de jongen, nu op zijn hulpeloze lichaam neer dwarrelden als vreugdeloze confetti. "Nor will you ever be," voegde hij er zacht met een vette knipoog aan toe.
"Would you be so kind, Jean-Pierre? Transform." Op dat enkele commando reconstrueerde zijn Ditto diens cellen om zich te transformeren tot het exacte evenbeeld van de Bellossom van de jonge knul, die huiverend in haar bloemblaadjes aan haar trainer probeerde te sjorren. Nagenoeg direct erna schoten Sylvesters trouwe hondachtige Pokémon diep blaffend langs hem heen. De originele Bellossom, nu verstijfd van schrik, verdween onder een wilde wervelwind van gegrauw, kluwen vacht, tanden en speren vuur. Voor het geval het ding het zich in haar hoofd haalde om haar vastgebonden trainer te bevrijden. Syl wachtte met over elkaar geslagen armen tot het gedaan was, sloeg de achterklep toen dicht, wierp de sigaret in een sierlijk boogje op de grond en draaide deze met de punt van zijn schoen uit. "Showtime."


Met opeens een blij in haar pootjes klappende Bellossom tijdelijk in zijn team (en met een mooie mini-zonnebril op) reed hij zijn auto voort richting het strand, het gemoffelde gesmeek om hulp afkomstig uit de achterbak zacht proestend negerend. Daar aangekomen, nam Sylvester hooghartig zijn plaats in tussen de rest van de coördinators, al was zijn uitdrukking moeilijk te zien door de zonnebril op zijn neus. De lange snotkoker die al aanwezig was, was de reden geweest waarom hij er maar van af had gezien om zijn eigen Growlithe in te zetten voor dit contest. Dat had hij bij voorbaat al hard verloren. Take a look at the thing, traited én een shiny. Het leven was niet eerlijk. Wel voelde hij zijn vuisten ontzettend jeuken om de tiener flink door elkaar te rammelen. And her. Blonde bimbo was ook weer van de partij. Koploper onder de coördinators, ondanks haar wandelende GFT-plant. Ooh, ze moest hem niet tegenkomen in een steegje 's nachts, hij geloofde niet dat hij zijn eigen acties dan nog zou kunnen overzien. Hun gezelschap maakte hem uitermate furieus. True, hij had een shiny Houndour, maar die wilde hij gebruiken voor een ander grande entrée. Zijn overige Pokémon pasten niet bepaald in het Beach thema. Dus, hij had de regeltjes weer moeten buigen. In ieder geval net genoeg tot ze niet knakten, bij wijze van spreken, en net zo lang tot hij op hetzelfde niveau was als zijn rivaliserende mede-coördinators. 'Play it dirty or don't play at all', zoals Maman Krueger zou zeggen - met een vleugje improvisatie, en een duidelijk overschot aan skill en talent. De weg naar de top was immers nooit vergeeflijk geweest. He was about to prove so.

"Bonsoir, Sunyshore!" haalde Sylvester met een theatraal gebaar zijn publiek aan toen hij uiteindelijk het podium opstapte, badend in het licht van de schijnwerpers. Hij hinkte door de wond aan zijn been, maar hoopte vurig dat de spalk eromheen zijn oncharmante loopje iets verbloemde. Hadden ze hem gemist? Well, obviously. Knappe Alolan achtergronddanseresjes in skimpy Alolan hoela-rokjes begonnen bij de intrede van de eerste tonen van de muziek al met een stralende glimlach op hun zongebruinde gezicht licht hun heupen heen en weer te wiegen. Tussen de fleurige tiki-hutjes die als decor dienden op het podium, nam Syl het pootje van de Ditto - of eghem - de Bellossom in een hand, en nam haar mee naar voren. Daar introduceerde ze zichzelf aan het publiek in een klein pirouetje. "Grassy Terrain!" Toen de Bellossom een slag gedraaid was, spreidde zich over het podium opeens een weelderige plek uit van fris, groen gras. "Sweet Scent!" De vlaag wind die direct erna over de hoofden van de toeschouwers ging, bracht de geur met zich mee van de zomer: zwoele stranden, de zilte zee, en zoete bloemen. De Bellossom draaide om haar as, steeds sneller en sneller - en barstte uit in een dans toen haar trainer haar opdroeg om een "Quiver Dance!" uit te voeren. Totdat ze als een fingersnapping rap lady uit de hoods helemaal in haar element wild aan het heupbeuken en twerken was op de maat van de muziek, om het schuldgevoel van hun misdaad er lekker af te dansen. De Bellossom was helemaal aan het stralen, diens armpjes langs het fleurige hoofdje heen en weer wuivend. Hawt damn Jean-Pierre. Losgaan. Shake it! Summon the sun! Dat ging er zo wild aan toe dat de Bellossom zich al swingend omdraaide, het hoela-rokje aan gras opzij schuddend om voor een split second vol zicht te gunnen op whatever daaronder zat. Syl moest zijn woede inhouden toen hij enkele mensen in het publiek geschokt naar adem zag snakken of zelfs een hand voor de ogen legden van jongere toeschouwers. Iemand uit de crowd begon zelfs luid te foeteren. Oh come on! Dit was wat de jeugd 24/7 naar staarde op muziekkanalen tegenwoordig. Trashy misschien, maar trendy. Druilerig Sunyshore-volk ook. Heaven forbid dat hij eens een spectaculaire show mocht wegzetten. Achter een tikihutje greep hij een backstage loopjongen aan zijn kraag  naar zich toe en maakte een ruwe hoofdknik richting het publiek. "Remove that mook from the crowd," siste hij op een lage toon die geen tegenspraak duldde. Het gebeurde even snel tussen neus en lippen door, want de coördinator richtte zich alweer tot zijn show. Tegen het einde van de song trok hij zijn laatste trukendoos open. "Now, treat us with a Giga Drain!" Dat was het moment dat alles even in een fel, groen licht oplichtte, toen de Bellossom de energie uit het gras om haar heen als voedingsstoffen absorbeerde. Zodra het licht wegstierf, stonden Sylvester en de Bellossom al in een afsluitende houding waarin ze een diepe buiging maakten. Zijn hand ging kort in een attenderend gebaar langs zijn danseresjes om hen ook de eer van het applaus te gunnen. Was dat sunny genoeg voor je, Sunyshore? Hij vond van wel.