Tales of

Sinnoh

"- Am absolutely sapped! Day and night I take care of it, keeping it warm - and what does HE do? Well, I'll tell you what he does. Clubbing until the crack of dawn, that's what he does! Back in the morning with his knickers in his handbag. And bien, let me tell you another thing, there is absolutely no effort whatsoever, not in our communication, nor in the bonding of my kit of Pokémon."

- 'Oh no - no, my poor boy. It's a two-way street, it is. That's why it didn't work out between your father and I.'

- "I mean, what's a manager for? I'm doing the whole upbringing on my own at this juncture -"

- 'Too much on your plate. And you are not an Octillery either. I've only managed to make you two arms.'

- "All I want is a little respect, Ma. And.. and perhaps once in a while maybe some - well, I don't know, some rubdowns and sweet nothings whispered in my ear. That too."

De stemmen kwamen boven het geluid van spelende kinderen en tjilpende Taillow in de verte dichterbij. Een vreemd stel kwam even later als een sterk contrast tegen de kleurrijke, zomerse achtergrond over het paadje dat uit een parkje leidde gebanjerd. Een boel hondachtige Pokémon aan de ketting liepen hijgend en trekkend naast hen. De man, die er wat vermoeid uit zag, was bepakt en bezakt met een hoop bontstola's over zijn schouders en duwde een kinderwagentje voort, een beetje hinkelend, alsof hij iets aan zijn been mankeerde. Tussen al zijn stola's lag een Galarian Zigzagoon met geniepige oogjes de omgeving in de gaten te houden. De vrouw aan zijn arm was kleiner, iets ouder, haar lijf in een modieus mantelpakje gestoken dat haar nog vrij ranke figuur nog prima ten goede deed. Beiden hadden zwart-wit haar (bij de vrouw waren de kleuren precies omgekeerd aan die van de man naast haar), beiden droegen een hoop accessoires bij zich van retedure topmerken, en beiden rookten als twee wandelende kerncentrales. De vent stopte even in zijn hinkelpas, boog zich over het kinderwagentje heen om de linnen kap verder over het zachte bedje heen te trekken. "Might be too much sun," mummelde hij zachtjes tegen niemand in het bijzonder. "Heat stroke." De vrouw, duidelijk zijn moeder, klopte hem lichtjes emotioneel op zijn arm. Misschien geraakt door de ontroerde uitdrukking op het gezicht van haar zoon. 'Such a good parent you are, Sylvester,' fluisterde ze trots. Net toen Sylvester met een zeldzaam warm glimlachje op Mama Krueger neerkeek, gebeurde het..

Hij wist niet wie, of wat of waarom - maar iemand bleek vandaag ontzettende zin te hebben om hem, recht in zijn rug, bijna zo hopla in zijn eigen kinderwagentje te kieperen. Zijn moeder, die één van de wielen over haar voet kreeg, slaakte een kreetje en het wagentje klapte met een ander wiel van de stoeprand af. Hij wist het kinderwagentje weliswaar nog net op tijd met één hand vast te grijpen voordat het de autoweg op rolde, maar het was echter niet het wagentje dat eerste prioriteit bleek te zijn voor Syl. In een reflex drukte hij zijn moeder beschermend tegen hem aan onder al zijn bontjassen en draaide zijn hoofd toen ziedend van woede om. "Are you utterly, mentally challenged?!" barstte hij los in het gezicht van de bron des duivelsgebroed. Die bron was.. een jong meisje. Iemand waarvan je in de eerste oogopslag al kon zien dat ze geen greintje kwaad in de zin had. Als er al iemand was die hem iets aan wilde doen, dan zou dat eerder de Teddiursa over haar schouder zijn die hem vals aanstaarde. Sylvester knipperde een paar keer beduusd met zijn ogen, maar keerde haar toen onder een klein snuifje al gauw weer de rug toe. Peasants. Not worth his time. Mama Krueger dacht daar echter anders over. Ze schuifelde onder de armen van haar zoon vandaan en liet een sympathiek glimlachje om haar dunne lippen krullen. 'Are you alright, dear? That's a nice, furry Pokémon you have there.'
"Mother!" riep Syl uit, die meteen tussen beiden in ging staan. Verontwaardigd richtte hij zich tot zijn moeder. "Don't give it 'A-to-the-T-to-the-Tention'," siste hij zijn subtiele codetaal tussen opeengeklemde kaken door, met wijzende, niet zulke subtiele knikjes van zijn hoofd naar de meid. "You will acknowledge its existence and then - it will start communicating with us," voegde hij er smoezelend aan toe. Alsof het blauwharige meisje daadwerkelijk van de vierde planeet van Zoomba kwam uit het sterrenstelsel van Pepperoni en te dom was om hem te kunnen begrijpen.

Zonder het zelf echt door te hebben dat hij erbij stond als een of andere idiote pauw met al zijn veren opgezet, helde Sylvester over het meisje heen. Zijn schaduw tekende een ruige omlijning af door de hele warboel aan bont en pelzen, groot en lang over haar heen uitstrekkend om haar helemaal op te slokken in zijn grimmigheid. Ergens in de buurt van zijn schouder, bijna een vormeloze zwarte figuur zoals de valse Pokémon af stak tegen het licht van de zon, priemden de twee felrode ogen van de Galarian Zigzagoon, die onder een ongezond bromgeluid kwijlend een staredown hield met de Teddiursa. Eindelijk een ellendeling waar hij eens even al zijn intimidatie en dominantie op kon botvieren. De zeldzame situatie deed zich immers voor dat hij voor de verandering een keertje groter was, dus daar moest hij uiteraard gebruik van maken. Zijn ei. Zijn moeder. Had ze enig idee hoe breekbaar ze beiden waren? Maar een 'a hundred and one apologies, Mr. Papa Razzi, sir, I was just thinking too hard about how having blue hair makes up for my lack of personality to notice your presence' - nee hoor, ho maar. Duidelijk teveel gevraagd. Ze schuifelde een beetje met haar voetjes heen en weer en bestudeerde haar vijfdehands hobo-schoenen. En Maman Krueger, wel, Mon Dieu. De griet stotterde een zwak bedankje en ze reageerde daarop met een glimlachje. Hij wist niet of het de port was of de cafeïne uit haar Ristretto die ze in het cafeetje eerder die middag nog achterover had gekloekt, maar de hoeveelheid aandacht die ze de smurfin verschafte was misselijkmakend.

Terwijl hij zijn moeder maar liet (veel voor een ellenlange discussie voelde hij namelijk niet), sloeg Syl geërgerd zijn ogen ten hemel en boog zich maar over zijn precious in zijn babywagentje. Zero interesse meer. Geen enkele kans meer op interactie. Tenminste, dat was wel de bedoeling. De man kon het toch niet laten om  de meid spottend na te doen met een hoog schril stemmetje, weliswaar zachtjes en murmelend tegen zijn ei en half verstopt onder het luifje van zijn babywagentje in de hoop dat zijn moeder er niet per ongeluk lucht van zou krijgen. 'Please forgive my son,' Mama Krueger perste een glimlachje op haar felrood gestifte lippen. 'Ever so vigilant of his loved ones, he is. A true man of the family.' Ja ja. En dat gold zeker tegenover snotirritante trainers. Uiteindelijk besloot de troela maar enig fatsoen op te brengen - applause - en haar nare aanwezigheid uit hun bijzijn te verwijderen. Wapperend met een spuugdoekje rechtte Syl zijn rug weer. "Thank - you," bitste hij de meid cynisch toe, de nadruk nurks op die twee woordjes gelegd zodat ze zijn articulatie hopelijk kon volgen. Wieberen nou. Hij reikte al zuchtend naar de schouders van zijn moeder om haar weer terug arm in arm te nemen. Moeder. Helemaal hiernaartoe gereisd om in zijn buurt te kunnen zijn gedurende zijn coördinator-gerelateerde zomerse zaakjes aan de andere kant van Sinnoh. Queen. Simply the best.

Er klonk een doffe klap, gevolgd door een pijnkreetje.
"What the devil was that for?"
'Straighten up, you imbecile, and listen to your mother -'

Net toen Syl aan zijn stropdasje door zijn ma onder haar luxueuze Kentucky Derby-hoed werd getrokken, vast en zeker met de bedoeling om iets in zijn oor te smoezelen, hoorde hij een le pouf. Zowel hij als zijn moeder draaiden hun hoofd naar de bron van het geluid, en - oh dear /sarcasm/. Een stukje verderop besloot het blauwharige meisje kennelijk spontaan om haar kleine zachtaardige ik te introduceren tot een Durant-kolonie ergens tussen de stoeptegels, want ze was als een gebruikt huismerk-reinigingsdoekje neergedwarreld op haar droeftoeter. Well then. Laconiek haalde Syl in een sierlijk gebaar zijn sigaret van zijn lippen af. "There's a father somewhere just lamenting what became of his babymaker secretion," merkte hij in een triest zuchtje op, de as van zijn staafje tikkend - en dan had hij het in al zijn hypocrisie niet over zichzelf, don't you even dare going there. Oui, oefen je peasantry maar eens goed uit daar lekker in het grind. Hier had hij alleen de kleinste viool in de wereld voor te spelen, to be frank. Maar - zeg, hallo? Onthutst volgde hij zijn moeder met een fronsende blik toen de ranke vrouw hem kalmpjes voorbij liep, richting de trainer. Daar streek ze met haar roodlederen lange handschoenen haar kokerrokje om haar benen glad met een bezorgde 'oh honeybun' terwijl ze neerknielde bij het meisje, haast een portie van haar moederlijkheid nu voor haar gereserveerd. Excusez-moi? Waar was die 31 jaar aan opvoeding goed voor geweest? Alles wat op de grond ligt is vies; behalve als het om some sweet Azz-urill Pokédollars ging. Of vergeten tassen. Of kwijtgelopen hondachtige Pokémon. Dat was de regel. En werd die niet nageleefd, dan kon hij een tik op zijn kotervingertjes van Mamans sigarettenhouder genieten, als een strenge Madame in het onderwijs met een liniaal petsend in haar handpalm en haar haar zo strak in een knotje dat een terugtrekkende haarlijn binnen tien jaar gegarandeerd was.
'Such awful grazes,' Mama Krueger klakte drie keer zachtjes met haar tong. In alle voorzichtigheid had ze de hand van het meisje in de hare gelegd, en plaatste er in een knedende, zorgzame handeling haar andere erbovenop. 'We better clean these. I'm glad my current establishment isn't too far from here. Would you care for some hot cacao, darling? You're more than welcome to be our guest.' Driftig duwde Sylvester de kinderwagen naar de twee terwijl hij er met op elkaar geperste lippen achteraan hinkte, zijn Houndour, Poochyena, Growlithe en Furfrou aan de ketting meerukkend. Wat had dit allemaal te betekenen? En - en het was zijn moeder, for Muks sake.

Een sisachtig gegnuif werkte zich spottend een weg langs kwijl en scherpe tanden door naar buiten. Het klonk bijna alsof de Galarian Zigzagoon de Teddiursa, die samen met zijn baasje tegen de grond was gesmakt, vierkant uitlachte. Dat veranderde op slag naar een woest gekaffer waarbij het zwart-witte beest wild door de bontkraag van zijn trainer kronkelde, alsof hij een fit of iets dergelijks kreeg. Maar kennelijk was dat compleet normaal, want Sylvester klopte zijn maniakale sjaal met een zoet glimlachje goedkeurend op zijn kop - de blik vol haat van die perverse Paddington was hem immers ook niet ontgaan. Intussen was Mama Krueger te druk bezig met andere, schijnbaar belangrijkere zaken. Ze zei weliswaar eventjes niets, maar hurkend naast het meisje was haar gezicht met een charmant glimlachje naar haar toegedraaid, terwijl één van haar slanke handen haar zacht over haar rug wreef. 'Oh -' ontglipte haar plotseling verrast. Voorzichtig streek ze een paar blauwe lokken van het meisje achter haar oor. 'Oh no, sweetheart..' Het was nu haast een fluistering uit de bekommernis die Mama Krueger overviel. 'What big tears! Oh come here, doll, it's alright. You're just a little bit shaken up, is all. Everything is going to be alright.' De sigaret in de houder in haar nog vrije hand werd uitgedrukt, de laatste rook werd de andere kant op tussen kersrode lippen snel uitgeblazen - en toen had Mama Krueger haar handen vrij om de jongere vrouw in een omhelzing te nemen, de blauwgekleurde kruin tegen haar boezem en parelkettinkjes drukkend. De modieuze zwarte hoed die ze droeg, bood een verhullende schaduw, bijna met hetzelfde effect als een dekenfortje zou doen om je in te verbergen van de wereld. Veilig. Bij Mama.

Arceus H. Christ, seriously? Nee, ho, wacht effe, time out: really, though? Was ze nu aan het huilen? In een overdreven, langzame beweging rolde Sylvester zijn ogen ten hemel, de trek om zijn mond duidelijk op irritatieniveau 100. Ja chérie, er bestaat zoiets als zwaartekracht. Als je je voetjes in elkaar spaghettificeert, dan kan het zomaar eens gebeuren dat je zo, plrrt, met je bangelijke bipsje zo van, huh oei oh nee daar ga ik oké ;( tegen de grond splat. Absurd hé? Zullen we het zo eens proberen van tien hoog, bij het hotel?

Venijnig puffend aan zijn peuk keek hij neer op het tweetal, en merkte op hoe zijn moeder de strelende handelingen over het hoofd van het meisje staakte om haar glimlachend aan te kunnen kijken, want warempel, het sprak weer. Een 'are you sure?' Een kennisgeving van bezorgdheid of ze hen niet tot last was.

NO, and you are.

"Well - if I may be so bold, let me provide you an answer to that question -"

'Nonsense!' riep Mama Krueger echter uit, dwars door hem heen tetterend. Ze slaakte een hoog lachje. En toen over haar schouder: 'Get me one of those tissues, will you, snugglefuzz, dear?' Oh hé kijk, hij bestond weer. Nukkig keek Syl de andere kant uit, de trek om zijn mond strak, een voet tappend op de grond en zijn vingers stijf om zijn sigaret geklemd. Z'n moeder draaide haar hoofd een kwartslag. Toen helemaal naar hem toe, vragende blik in haar ogen. Haar kin stak iets naar voren en de huid tussen haar wenkbrauwen was weggevallen in een strenge plooi: haar 'didn't you just hear me?'-face. 'Sylvester?' Daar kwam het al hoor, Mon Dieu. Geen liefkozende woordjes meer. Snel plukte hij iets uit zijn zak en dwarrelde er een spuugdoekje ergens bij zijn moeders hakken neer. Met dezelfde zorgzame glimlach, depte Mama Krueger met het doekje de wangen droog van het meisje. 'Now,' zei ze zachtjes, terwijl ze de jongere vrouw in haar bewegingen volgde en ook langzaam overeind kwam. 'Can you walk? My son and I, we have a room at Blissey's B&B, right on the hilltop over there -' Ze krulde een hand om de schouders van de blauwharige dame en streek haar gezicht bijna aaiend langs haar mooie zachte stralende egale rimpelloze huid om vanuit haar perspectief mee te kunnen kijken, waarna ze wees op een jofel motelletje in de verte. 'My name is Constance Krueger,' vervolgde ze zwoel in haar oor. 'You may call me Constance, if you like. Sylvester, well - you've just met. Isn't he just precious? And available too, just between you and me.' Kakelend stootte ze de meid een paar keer plagerig aan en stak toen een nieuwe peuk op. 'What's your name, bonbon?'