Tales of

Sinnoh

Marian vond dat ze, nu ze een beetje haar plek begon te vinden in Sinnoh, zichzelf mocht verwennen met een dagje aan het strand. Blijkbaar was er ook iets gaande daar – een Beach Party waar heel wat te doen was, maar het vissen sprak Marian het meeste aan. Met een Pokémonvriendelijke vislijn, uiteraard! Ze had plaatsgenomen op een inklapbaar stoeltje op de pier, en Idanwen en Polly hielden haar gezelschap. Beide Pokémon keken gefascineerd toe toen Marian de lijn uitgooide. Wat zou ze vangen?

Een paar tellen lang keek Marian naar de Pokémon die ze had opgevist. Het kwam haar bekend voor… Een Galarian Slowpoke. Ze kon niet thuisbrengen waarom ze dat vreemd bekende gevoel kreeg. Even wierp ze een blik op Idanwen – ook een Galarian variant –, maar de Ponyta leek niet veel interesse te hebben in de Slowpoke. “Jij bent ver van huis,” zei Marian toen ze weer naar de roze Pokémon keek. “Je weet de weg nog wel, toch? Ga maar,” zei ze, waarna de Slowpoke traag knikte en op zijn gemakje terug het water in ging. Marian gooide haar lijn weer uit, al bleef de Galarian Pokémon nog in haar gedachten rondspoken…

Voor ze het wist werd de dobber weer omlaag getrokken en Marian wist met enige moeite de Pokémon uit het water te vissen. Het was een prachtige Pokémon, maar Idanwen brieste bedenkelijk. Voordat ze een keuze zou maken haalde Marian snel haar Pokédex tevoorschijn om de opgeviste Pokémon te scannen, en- “Oh, jee…” murmelde ze bij het lezen van de beschrijvingen. “Je bent heel mooi, maar ga toch maar terug naar de zee.” Dat hoefde ze geen twee keer te zeggen: de gevaarlijke Pokémon dook zonder protest terug het water in. Marian besloot een paar minuten te wachten voordat ze de lijn voor de laatste keer uitgooide.