Tales of

Sinnoh

De boottocht was fantastisch. Er stond een flinke bries maar door de felle zon die scheen was het niet koud aan dek. Alicea slaagde erin haar zorgen tijdelijk te vergeten aan dek van het schip, leunend over de rand met de wind in haar rode haren. Ze wilde een tijdje op het eiland blijven. Trainen. Sterker worden. Weg zijn van haar verantwoordelijkheden. Ze had gehoord dat het eiland veel geheimen had en er allerlei sterke en zeldzame pokemon huisde. Misschien was dit tripje nét wat ze nodig had. Ze was bijna teleurgesteld toen het logge schip eenmaal was aangemeerd en ze weer aan land moest stappen. Ze liet Vallarfax er meteen uit en keek toe hoe hij zijn brede kop ophief, luid brulde en een paar voorbijgangers de stuipen op het lijf joeg. “Opschepper.” Mopperde Alicea al trilde haar mondhoeken eventjes door de verhulde glimlach die ze niet wilde tonen. Vallarfax bromde en liet zijn kop zakken zodat hij op ooghoogte met haar was. Ze liet haar hand tussen zijn ogen door glijden terwijl ze zijn ruwe rots van een hoofd aaide. “Wat zeg je ervan als ik op jouw hoofd mag rijden?” Begon ze. Zijn kop was er groot genoeg voor. “Ik zou dan mijn benen net achter je hoofd kunnen klemmen en me vast kunnen houden aan je.. hoorn.” Hij begon zijn kop al te laten zakken, genietend van de aaitjes tussen zijn ogen en langs zijn kaak. Alicea had al vlug ontdekt dat hij een grote opschepper was met een grote mond maar met wat positieve aandacht al gauw om te kopen was. Vallarfax, haar rotsslang. Hij sloot zijn ogen toen ze een bijzonder lekker plekje bereikte achter de hoorn op zijn hoofd. Zijn kop en nek waren nu laag genoeg voor haar om op te stappen. Ze gooide haar been over zijn massieve nek, trok met haar handen zich aan hem omhoog en positioneerde zich. Vallarfax kwam sneller recht dan verwacht, zijn kop recht omhoog uitgestoken waardoor ze bijna haar grip verloor en naar beneden viel. “Ho! Ik val bijna!” Gilde ze. Vallarfax bracht zijn kop weer op een horizontale positie waardoor Alicea haar benen om zijn nek kon klemmen en zijn tweede wervel van zijn nek als stoel kon gebruiken. Hm, dat zat niet echt fijn. Vallarfax hield zich stil terwijl Alicea probeerde te wennen aan deze nieuwe manier van reizen. Tenslotte kroop ze naar voren, ging op haar knieën zitten op zijn hoofd en hield zich vast aan zijn hoorn. “Nou, vooruit dan maar.” Moedigde ze hem aan. Vallarfax gromde en kwam loom in beweging. Al snel bleek dat ze de juiste keuze had gemaakt. Het duurde haar een hele tijd om te komen waar ze wilde zijn. De routes werden steeds ruiger, onherbergzaam. Er waren zelfs delen waar Alicea zeker van wist dat ze er te voet nooit doorheen had kunnen komen. Gelukkig was Vallarfax een goede taxi en had hij geen moeite met het ruige terrein. Ze klommen steeds hoger maar hadden Stark Mountain nog niet bereikt. Op route 228 besloot Alicea even te stoppen en liet ze Vallarfax halt houden. Ze graaide in haar tas en haalde er een fles water uit. Ze kroop voorzichtig naar Vallarfax’s neus. “Open.” Zei ze terwijl ze de fles water langs zijn bek uitstak. Hij opende gehoorzaam zijn bek en Alicea goot de hele fles erin leeg. De tweede fles leegde ze zelf, haar inmiddels gierende dorstlessend. Ze sloot even genietend haar ogen tegen het verkoelende water uit haar veldfles. De zon beukte meedogenloos op hen neer. Het enige nadeel van haar nieuwe taxi was dat ze geen enkel stukje schaduw kon krijgen, niet nu de zon zo hoog stond. Ze moest pijnlijke voeten dus maar inruilen voor oververhitting. Alicea veegde haar rode haren uit haar gezicht en pufte vermoeid. “Gaat het nog?” Ze kon het beter aan hem vragen. Hij droeg haar tenslotte dit hele eind terwijl zij lekker op zijn kop zat te rusten. Vallarfax gromde enkel.