Tales of
Sinnoh

Sissy That Walk - vr aug 13, 2021 9:07 pm

Sylvester Krueger

Was the fin on your back part of the deal - shark!

Onder het slaken van een diepe zucht, pingelde de ijdele coördinator een aspirientje in een martiniglas. Hij liet het glas langzaam rondwalsen tussen duim en wijsvingertje terwijl hij met een vuist onder zijn kin bokkig toekeek hoe het tabletje bruisend oploste in de drank. Hier zat hij dan, een moedeloze koning in een autostoel-troon. Met een groot donker ei in zijn schoot, half weggezonken tussen de harige stola's, alsof hij daadwerkelijk over een vachtflapje huid beschikte om het lekker in warm te houden. Met een pijnlijk, nog steeds brandend been, waar een Magmar spontaan van in huilen uit zou barsten door een minderwaardigheidscomplex. Hij was vermoeid, gekrenkt en voelde zich alleen. Mood swings. Gierende hormonen door zijn lichaam. Emotionele solo-drankspelletjes diep in de nacht, wanneer hij de slaap weer eens niet kon vatten. Allerlei vreemde dingen waar hij last van had de afgelopen tijd. Zijn sinds kort ontwikkelde vaderinstinct vertelde hem dat hij een vanillesigaretje nodig had, een nieuwe dure handtas en een mooie nieuwe sjaal alvast voor in het najaar. Misschien hing er ergens onderaan dat wenslijstje ook in een voorzichtig, heel klein twijfelachtig handschriftje de begeerte om iemand te hebben om zijn ei bij kwijt te kunnen. Puns. Sinds het oplopen van zijn wond had hij nog niet eens overwogen om medische hulp te zoeken, bang dat de chaotische bosbrand aan Route 215 aan hem kon worden gelinkt, want waar komen Houndour in het wild voor die zulke blijvende brandwonden kunnen veroorzaken in heel Sinnoh? Precies. Route 214. En het affikkende Route 215. De medische experts, alle onderzoekscentra en Pokémonlabs - en dat achterlijke, achterlijke Crescent Moon: ze waren tegenwoordig op zo'n niveau dat ze dat makkelijk konden achterhalen, vreesde hij. En Mama Krueger? Maman was ook geen optie. Die had het idee dat hij met veel lof en succes door heel Sinnoh tourde als aanstormend beroemdheid. Hij had niemand. The road to success was indeed a lonely one. Maar zijn hoofd. Zijn been. Het deed zo'n pijn.

"Be QUIET!" barstte Sylvester opeens los dwars door het geblaf en gegrauw van zijn Pokémon op de achterbank heen. De adem die sissend tussen zijn opeengeklemde tanden door glipte toen hij nijdig zijn bonkende hoofd weer terugdraaide, ondertussen het plekje van zijn slaap knedend, had evengoed gloeiendhete stoom kunnen zijn. In een enkele teug sloeg hij de drank met het opgeloste aspirientje achterover. Arceus. Starend naar zijn eigen gelaat in het naar beneden geklapte spiegeltje boven zijn stuur, bekeek hij zichzelf van kaak tot kaak. Hij zag er beroerd uit. Zijn huid kleurde bijna asgrauw. Zijn ogen waren venijnig schitterende amethisten in diep weggevallen wallen. Het aanzwepende koortszweet bevochtigde zijn haargrens, en de kleine bakkebaardjes langs zijn oren. Maakte dit ook onderdeel uit van het proces om naar de top te klimmen? Hij leek niet meer op iemand die met glitter en glamour alleen die weg naar de top af ging leggen.. "En effet," lispelde hij hees tegen zijn eigen spiegelbeeld. "Fly too close to the sun, you're gonna get burned." Zijn mondhoeken krulden om tot een scheef lachje. Met zijn puntige tanden blootlachend naar zichzelf, beaamde hij zijn eigen woorden onder hevig geknik. Hij wist het binnensmondse lachje dat in hem aanzwelde niet meer binnen te houden. "Fly too close to the sun, you're gonna get burned." Ja. Het hoorde erbij. Het hoorde er voor de volle 100% bij. Hij voelde het in zijn binnenste. Maar voor Muk's sake, hij ging toch wel iets doen tegen die verdomde pijn.

Het portier van het kleine gammele autootje knalde met een klap dicht. Iemand had evengoed dramatische operamuziek op de achtergrond kunnen afspelen zoals Sylvester het volgende moment in straf tempo over de parkeerplaats hinkte: een Galarian Zigzagoon als een levende sjaal om zijn hals, vier hondachtige Pokémon aan de ketting, het bont van al zijn jassen en stola's wild omhoog staand en een ei onder de pelzen tegen zijn buik gedrukt. Als een wervelwind van drift strompelde hij de Pokémon Center binnen waar hij zijn auto voor had geparkeerd. Het heft van zijn zweep porde in allerlei richtingen. Zwaar hijgende hondenbekken kwijlden en gromden links en rechts. Mensen weken verschrikt aan de kant of werden anders wel aan de kant gedwongen. "Get the hell out of my way, albinoid pissworm." Ruw tikte Syl een witharige jongeman bij de balie weg die in zijn weg durfde te staan. "Woman!" snauwde hij vervolgens ter begroeting tegen één uit de honderd uit de Nurse Joy-familielijn die geschrokken vanachter haar plekje achter de balie toekeek. "Imagine I'm a Pokémon and get me the medical attention I need." Zonder blikken of blozen beukte hij zijn been bovenop de balie, waarna er een luide klang te horen viel door de ijzeren beugels waarin het hele zaakje zat ingespalkt.

'Sir, this is a ~~Wendy's~~ Pokémon Center.'

Het kon hem niets meer schelen. Hij werd gek van het lijden, horendol van de hormonen. Geef empathie. Geef hulp. Geef hugs.

- Ace Specter ♡

.

Re: Sissy That Walk - di aug 17, 2021 7:20 pm

Nadat hij teruggekomen was van een patrouille – en Jaws een hele uitbrander had gegeven omdat hij zichzelf voor een Electric type had geworpen en daar nu flink de gevolgen van kon ondervinden – was hij naar het Pokémon Center gesneld om Jaws te verzorgen. Zijn andere Pokémon – op Igneel na – zaten nog in hun bal. Zij hadden geen nood aan een controle aan het Pokémon Center en dus was het ook alleen de bal van Jaws die hij weggaf. De zuster wilde nog iets tegen hem zeggen, maar op dat moment werd hij opzij getrokken door een figuur dat hem nog het meest deed denken aan die achterlijke randdebiel die hij had gezien in een film over honderden dalmatiërs. Hoe heette dat wijf ook alweer? Ace keek met een frons – en met een licht vies gezicht – toe hoe de man zijn been op de balie gooide en vervolgens eiste om medische hulp. Igneel gromde onder zijn adem door en ook Ace ging het hier niet bij laten zitten. Zonder blikken of blozen trok hij hard aan de schouder van de man zodat hij hopelijk zijn been met een harde klap op de grond moest laten vallen om zijn evenwicht te bewaren, want Ace ging hem niet helpen en ook niet opvangen als hij tegen de grond zou gaan. ”Listen up, you dirty old sack of bones,” begon hij op een kille toon tegen de man. ”I don’t know if your I.Q is actually that low or if you’re just pretending that it is, but this is a Pokémon Center.” Hij legde nadruk op het woord “Pokémon” en keek de kerel voor hem sarcastisch aan. ”Meaning that you can take your fucking face, your dogs and your futile little medical problem somewhere else and get the Muk out of here.” Hij trok vervolgens een gezicht en bekeek de man nadrukkelijk van top tot teen. ”Oh, and if it helps: I don’t need to imagine that you’re a Pokémon.” Nadat hij dat had gezegd, knikte hij naar Igneel en draaide zich vervolgens om. Dit was zijn tijd niet waard.

Re: Sissy That Walk - ma sep 06, 2021 12:22 pm

Sylvester Krueger

Was the fin on your back part of the deal - shark!

Oui, bonjour. Ging Madame Rosé hem nog helpen of wat was het plan hier? Moest hij zijn broekspijp oprollen, haar de ernst van de zaak first-hand laten aanschouwen? Ja? Nee? Peut-être? Die spalk zei toch al genoeg, of niet dan. Kniezerig keek de coördinator in het verbouwereerde gezicht van Nurse Joy, wachtend op een reactie die maar niet kwam, en intussen kleine rondhupsende centimetertjes herpositionerend op zijn gezonde been. Schiet eens op mens. In ieder geval nog voordat hij in een split zakte graag, anders bestond er zo een beetje de kans dat Pokéballs niet de enige tere objecten waren vandaag die ze moest helen. Maar de zuster achter de balie kon alleen maar herhaaldelijk haar mond openen en besloot 'm daarna weer te sluiten. Zelfs de Chansey aan haar zijde keek met een rond mondje toe, wrongly used Surprised Pikachu meme.jpeg. Oh. Hij dacht al wel te weten hoe de vork in de steel stak hier, verdorie. Wel tijd om je petite moi in snoepige kostuumpjes te steken, maar de daadwerkelijke medische hulp verlenen? Stop maar weer. Alsof ze haar basisschool-EHBO certificaat alleen gehaald had om een beetje charmant achter een balie uit haar neus te prakken en ER te bingewatchen. Sylvester stond al gereed om in een ademteug zijn waffel te openen, al klaar om een fingersnapping graad Karen-tirade te houden, want gawd damn: prepare for a MASSIVE tantrum y'all. Gurl, look. Kijk me aan. Deze twee ogen. Kijk hier. HIER. Good effing job. Hé hé, was niet al te moeilijk, toch? Nu komt het tweede deel, focus op mijn lippen nu, let op -

Net toen hij een vinger tegen zijn geglosseerde lippen tikte en daar geluidloos, maar vooral heel erg theatraal ME-DI-CAL A-TTEN-SJÓNNN SIE-VOE-PLEH mee wilde vormen, trok de hele universele zwaartekracht aan zijn niet al te lange postuur. Een hees geluid ontsnapte nog zijn keel terwijl zijn handschoenen over de balie schraapten, maar het was al te laat. Sylvester smakte een ogenblik later achterover tegen de grond. Daar bleef het echter niet bij: door de onnodige hardhandigheid waarin dat gebeurde, slipte hij piepend op zijn rug over de tegels een stuk door de hele Pokémon Center, minderde als een pluizige indoor motorboot snelheid over de grote Pokéball-welkomstmat, als een excentriek stuk Mon-gebroed dat z'n bal terug in wilde rollen - en kwam uiteindelijk met een kleng! tot stilstand tegen de afvalbak, waar soms wel of niet spontaan een item in verborgen zat. Vuitton leek een hupse snoekduik in de bak te maken om daar nu achter te komen. Of het was misschien eerder om de reden dat de Galarian Zigzagoon het in zijn pels deed om de grommende Houndoom. De chaotische zwart-witte warboel bleef even roerloos daar tegen de grond liggen - maar explodeerde een paar seconden later baldadig in allerlei vachten die de man eronder van zich af sloeg, om onder zacht gejammer naar het ei te grijpen dat hij beschermend tegen zich aan hield geklemd. Geen barstjes. Nog even egaal als voorheen. Primadonna. Zijn borst zakte iets in onder de opgeluchte zucht die hij langzaam uit zijn longen liet ontsnappen. Thank Arceus.

Maar de stand van zaken? Hij was geduwd. Een of andere oude zompige macaron die haar handen niet thuis kon houden. En denk maar niet dat het daar weer bij bleef. Dat was tenminste waar hij initieel van uit ging - totdat de witharige (die hij eerder zeer netjes aan de kant had geduwd zonder enige dwang) hem helemaal de huid vol begon te kafferen. Oh bitch lasagna, Múk no you did NOT.

Syl krabbelde meteen overeind na het verzekeren van de veiligheid van zijn eierzoon, slippend en half glijdend in de woede die nu van hem afspatte. "You will PAY for this!" barstte hij uit in een deluxe speeksel-sproeidouche. Zijn scheve giletje rukte hij driftig weer strak om zijn dunne torso terwijl hij snoevend door zijn opengesperde neusgaten de lucht eruit stootte, in wilde bewegingen waardoor het 'the hell ben je nu allemaal moeilijk aan het doen?' af te lezen was van de gezichten van de toeschouwers. Sommige schuifelden haastig uit zijn buurt, maar Syls verwijdde ogen waren alleen gefixeerd op het joch. "I am so done with total strangers starting parasocial relationships with me," siste hij met een nadrukkelijk wijzend vingertje op Pigment. "Do you have ANY idea how unhealthy that is? Ransacking my boundaries, now they think they can touch me all over without my consent just like that -" Een demonstratief vingerknipje volgde om zijn woorden kracht bij te zetten. "WHAT ABOUT ME? Huh? What about what I want? I'm a walking egg-timer with a defective leg, for crying out loud! Do you shove pregnant women too? You should muster a little respect for your superiors!" Gdammit. Hij veegde ruw met klapperende tanden en een bevende hand het speeksel van zijn gezicht. Snuivend hief hij zijn kin op, deed met een keelschraap een poging om zich lekker mislukt te herstellen. In zijn driftbui merkte hij nauwelijks hoe Vuitton het plekje in zijn nek opnieuw bemachtigd had, of hoe zijn Houndour, Poochyena, Growlithe en Furfrou blaffend voor hem waren gaan staan. Calm down. Calm down. Handsome top dog with a fashion sense that's just criminal, that's me. De vingertjes die zijn stropdas schikten in hectische handelingetjes, spraken echter boekdelen. En ook zijn stemgeluid dat, ondanks de enigszins bewaarde kalmte, nog een trillende ondertoon had: "Look at me. You got me all worked up, you worthless little nugget. Of course I'm aware this is a Pokémon Center. But I, for one, don't see a hospital in this icky neighbourhood. Do you?"

.

Re: Sissy That Walk - za sep 11, 2021 4:38 pm

Als Ace niet zo geïrriteerd was geweest door de woorden en de acties van het achterlijke stuk onbenul dat voor hem stond had hij het bijna grappig gevonden hoe de man door het Pokémon Center gleed. De toeschouwers waren het duidelijk meer met Ace eens dan met de man, al leek de zuster achter de balie er wel iets van te willen zeggen. Ace was inmiddels met zijn brede rug naar haar toe gaan staan en had zijn rug gerecht zodat hij haar kon beschermen als dat zou moeten, want de man zag eruit alsof hij elk moment in een driftbui uit kon barsten. En ja hoor, daar kwam het al. Ace keek weinig onder de indruk zijnde naar de man toe toen deze het publiek en hemzelf begon te trakteren op een ongevraagde speekseldouche. ”If I had known it would be raining today, I would’ve brought my umbrella,” zei Ace op een droge toon tegen de man tussen twee zinnen van zijn tirade in, alsof de man zichzelf niet compleet in een driftbui aan het werken was. Igneel liet waarschuwend vlammen ontstaan in zijn bek toen de Pokémon van de man naar Ace begonnen te blaffen. Zijn blik toonde aan dat hij geen genade zou tonen als één van hun ook maar één poot naar Ace zou uitsteken en Ace deed geen moeite om zijn Houndoom onder controle te houden. In tegenstelling tot dat stuk ongeluk hier voor zijn neus had hij geen halsbanden en lijnen nodig om zijn Pokémon in toom te houden, wat ook weer genoeg over het niveau van de nietsnut zei. Hij liet de man zijn tirade afmaken, zo netjes was hij dan wel weer, zij het met een frons en over elkaar geslagen armen. ”And in what kind of universe do you think I give a shit about all of that?” vroeg hij vervolgens op een kille toon. ”Besides, you can talk about me being handsy, but it was you who got your filthy hands on me first, not the other way around. Why don’t you think about that before you’re starting to accuse people for your own, pathetic little problems and queen like behaviour that doesn’t impress no one in this goddamn room.” Ja, hij was ook goed met woorden. Als de man een verbale scheldserenade wilde starten, dan zou hij al snel merken dat Ace ook mondig was en zich ook goed met woorden kon redden, vooral als dat uit het gooien van beledigingen naar een ander was. ”And you think that’s my problem?” vroeg Ace genadeloos in verband met de vraag over het ziekenhuis. ”I don’t care how you end up getting treated for your injuries, but that place isn’t going to be here. So get the Muk out and leave those people here alone.” Hij knikte naar het been van de man. ”It seems to me that you can stand perfectly well. If your injury will heal as fast as your mouth is, than I’m sure you will get better in no time.” Nu ontstond er er eerder een verveelde blik in zijn ogen. ”Is that going to be all or are you going to waste more of my time? I have things to do, you know.”

Re: Sissy That Walk - zo okt 10, 2021 1:21 am

mama we're all full of lies ♡ mama we're meant for the flies

linéon de galar

Achter de barricade van zijn laag grommende Pokémon ontstond een staredown tussen Sylvester en de witharige bemoeial. De albino-rat vond het blijkbaar van absolute noodzaak om hem niet veel later te beschimpen met nodeloze opmerkingen tussen zijn tirade door. What the Foongus. Het joch was un exemple type van dat soort contourclowns op social media die de aandacht die hun ouders hen nevernooit geschonken hadden, op te zoeken in de vorm van onsamenhangend baggergetetter, midden in een volwassen debat, dat niets toevoegde. En dan heel laidback Danny Zuko-ish quasi-cool de hele zaak omdraaien alsof jij het probleem hier was. Wat hij was, was clickbait. Watery ketchup personified. Wat had hij een uitzonderlijke hekel aan dit soort gozers. Hij haatte ze. Wat ze verdienden was een dikke smackdown op hun patatta's met de krultang van hun moeder terwijl het ding nog aanstond. Net zoals hoe Mama Krueger hem vroeger gecorrigeerd had toen hij nog geen zindelijke pup was.

De coördinator, trillend van woede in zijn bont, was te druk bezig om zijn jachtige ademhaling weer onder controle te krijgen om er een reactie op te kunnen geven. Ondanks dat er niets over zijn op elkaar geperste lippen kwam, verwijdden Sylvester's lila ogen zich vervaarlijk. Van de gebleekte krent schoot zijn blik even kort naar de Houndoom, en de vlammen die waarschuwend ontsproten in diens bek. Er was een doodse stilte gevallen in de Pokémon Center - een stilte die alleen nog maar ongemakkelijker en pijnlijker werd nadat het joch zijn zegje had gedaan. De voelbare spanning was om te snijden. Jongere trainers klemden hun Rattata's en Pidgey's in hun armen en schuifelden haastig naar de witharige toe, zochten de veiligheid achter hem op, ver uit de buurt van die koekeloere kemphaan. Oudere bezoekers en zelfs hun Poké-patiënten die hier waren voor zorg, wierpen verontwaardigde blikken in Sylvesters richting, maar hielden hun adem in; afwachtend op wat hij nu zou doen of zeggen.
Syls onderlip krulde zich om zodat het leek alsof hij zijn ondertanden ontblootte naar iedere persoon die hier aanwezig was - zijn vuist, intussen, kneep zo strak om het heft van zijn zweep dat zijn knokkels wit kleurden onder zijn handschoenen. Deze hele ruimte, concludeerde Syl toen hij zijn dreigende blik door de Center liet dwalen, al deze mensen: ze waren tegen hem. Er kon ieder moment een of andere dramatische song uit een muzikale animatiefilm over deception, disgrace losbreken. C'est ridicule. Een kudde Wooloo's, dat was het. Verder kijken dan je neus lang is was niet een vaardigheid waarover de meeste Sinnohnians beschikten.

Nijdig haakten Syls ogen zich weer vast in de rode blik van de andere partij. Maar in plaats van in een nieuwe tantrum te schieten, veranderde zijn uitdrukking op slag. Zijn keel produceerde een zacht geluid alsof zijn adem trede na trede een trap afdonderde, waarop zijn adamsappel ritmisch mee deed: hij grinnikte binnensmonds. "Well! You're quite the social justice warrior," verbrak hij uiteindelijk de stilte toen hij uit gelachen was. "Acting all high and mighty and white knighty in your chivalrous ivory tower. Such a gallant guy! Isn't he, folks?" Met zijn vrije hand maakte hij een theatraal, wijds gebaartje terwijl zijn mondhoeken breed omkrulden. Zijn arglistige blik schoot naar de zuster achter de balie, die daar nog steeds niet veel anders stond te doen dan een beetje verbouwereerd te apengapen. "I'm sure you feel much safer having him protecting you from me, isn't that right, Mademoiselle Joy? And you - children -" vervolgde hij zacht sissend terwijl hij nu even moeizaam door zijn knieën ging om de doodsbange jongelui op ooghoogte een glimlachje te schenken. De vervalste zoetsappigheid spatte ervanaf. Daarbij negeerde hij hoe de kinders over elkaar heen struikelden om snel dekking te zoeken achter de benen van de blanco Bambixsnuiver. "You, too, feel a little less like wetting your ugly little cheap shorts now that kind Mr. Right has arrived to tell you that the bad man will soon be gone, non? Oui.."

Steunend aan de lambrisering drukte Syl zich weer overeind. "Oui - so much so, that I would say.. you're standing out like a sore thumb." Hij wees sissend op de knul en strompelde toen, zonder zich ook maar een seconde te bekommeren om de vervaarlijk naar elkaar grauwende hond-Pokémon, recht op de knul af, langs zijn Houndoom heen. "Yes, yes, the dots are connecting a VERY ugly pattern here," vervolgde hij terwijl z'n vinger op een paar centimeter afstand langs het albino-gezicht bewoog, alsof hij het gelaat wilde unlocken als een of ander beveiligd Rotom-Phoneschermpje.

Als laatste werd het afgemaakt met een pesterige zwiep van zijn vinger langs witneus' wipneus, tegelijkertijd met zijn beredenering: "You're one of those wet croissants of Croissant Moon. Aren't you?"

♡

ACE SPECTER

POKÉMON OUT

Re: Sissy That Walk - di okt 12, 2021 3:07 pm

Ace’s blik bleef vrij stoïcijns toen de man voor hem begon te lachen. En dan niet op een normale manier, maar op een manier waar the Joker uit Batman nog jaloers op zou kunnen zijn. Dit soort kerels hoorden niet thuis in de maatschappij, maar in een instelling. Dat werd Ace ook wel meer dan duidelijk toen er kinderen haastig met hun starter Pokémon naar hem toe kwamen gerend en zich achter hem verborgen. Hij probeerde niet te laten merken dat hij ongemakkelijk werd van het feit dat een jong meisje zich vasthield aan zijn broekspijp en in plaats daarvan zijn aandacht strak op de kerel voor hem te richten, die inmiddels zo slecht aan het acteren was dat Ace bijna wilde aanbieden om voor zijn persoonlijke acteerlessen te betalen. In een ander leven, als hij wat aardiger en begripvol was geweest. Maar helaas, dat was buiten de standaardwaarden van Ace gerekend en meer dan een cynisch lachje kon hij dan ook niet opbrengen toen de kerel zijn woorden sprak, alsof hij één of ander slecht karakter in een slecht geschreven verhaal was. En als Ace hem hier niet met zijn eigen ogen had gezien, had hij dat waarschijnlijk ook wel geloofd. Igneel gromde laag en Ace stak zijn arm beschermend voor de kinderen achter hem uit toen de kerel voor hun neerknielde, zijn woorden sprekend. ”You’ve already quite proven yourself to be a dumb, not in the right state of mind being imbecile, but we already get the point, really. You don’t need to make that point over and over again,” was zijn reactie op het feit dat de achterlijke kerel zichzelf zodanig verlaagde dat hij kinderen bang wilde maken. Igneel had al een Fire Blast doorgeladen toen de kerel langs hem heen liep naar Ace toe en het was enkel Ace’s uitgestrekte hand dat voorkwam dat Igneel de kerel ook daadwerkelijk in lichterlaaie zette. Het was fijn om te weten dat zijn Houndoom hem wilde beschermen, maar Ace kon dit zelf wel afhandelen. Ace greep de hand van de kerel vast voordat hij deze terug kon trekken en zette expres met zijn vingers druk op bepaalde punten in zijn hand die hij ongetwijfeld zou voelen. ”Do you know how many pressure points, nerve endings and bones this part of your body has? Because I can tell you, it’s quite a lot. And unless you want me to break every one of them, you better get that filthy hand out of my face before I lose my patience.” Hij zette expres nog wat druk zodat een licht gekraak de stille ruimte vulde – al was dat enkel omdat het bot verschoof, wat slechts een lichte knik zou geven voordat het weer terug in zijn plaats zou knakken en geen effectieve schade aan kon richten – en liet toen pas de hand van de kerel los. ”But to answer your question: yes, I am. And I you keep making a ruckus, I’m going to have to call the authorities to get you removed from this building. So what’s it going to be, hotshot?” Zijn stem was gevuld met sarcasme toen dat hij dat laatste woordje uit sprak, want hij vond een bende opgekrulde Kakuna nog aantrekkelijker en belangrijker dan het walgelijke slavendrijverachtige exemplaar dat hier voor zijn neus stond.

Re: Sissy That Walk - do okt 28, 2021 8:05 am

mama we're all full of lies ♡ mama we're meant for the flies

linéon de galar

Het joch bleef een koude, cynische houding aanhouden en dat bleek maar weer eens toen hij het nodig vond een spottend lachje te slaken als reactie op zijn woorden. Dat was de enige keer dat hij de mondhoeken van deze zelfbenoemde anti-hero omhoog zag krullen. Well. You must be fun at parties. Kouwe kak van zijn pooches hadden nog meer emoties. Alsof dat nog niet genoeg was, werd zijn intelligentie in twijfel getrokken en verklaarde de bonhomme dat hij niet helemaal oké was in de bovenkamer. Het kon Sylvester allemaal niets schelen. Hoe oud was deze welp? Achttien? Negentien? Pls. Hij wist zelf dat hij niet dom was - en, non: hij had zijn punt zeer zeker nog niet gemaakt.

Hooghartig legde Syl zijn hoofd iets in zijn nek om naar de jongeman op te kijken, die - zoals vele andere mannen voor hem - een stuk langer was dan hij. "My. So satisfying to know that you, too, have proven yourself to be -" Zijn geglosseerde lippen persten zich in een grimas op elkaar terwijl hij zijn blik, ernstig, bijna jammerlijk, van top tot teen over de macho heen liet glijden, "- every bit as clever as you look," maakte de coördinator zijn zin medelijdend knikkend af, compleet met een iets schuin gehouden hoofd en de puppy eyes die ieder flintertje ontferming voor deze arme ziel herborgen - hoewel de woorden daarentegen werden geleverd in een zacht, krenkend gesis.

Oui, Goomy nageboorte. Wat ga je doen dan? Mortal Kombat themesong.mp3 leggooo, 100k damage prullenbak op je tetter-combo. Fatality? woah nurse Joy heal me. But wait. Oh. Da's waar ook - je kunt niet te ver gaan hoor, daar is de rangerbase van je so-called organisatie voor de orde niet zo blij mee. Oja haha. Huilen. Deze kwal, met zijn gevoel voor zwart-wit rechtvaardigheid, zou hem niet zomaar flamberen voor het oog van al deze mensen. Voor gevoelige kinderoogjes. Voor het bewaren van de goede vrede voor de zuster die hij als een of andere prinses in een hoge toren beschermde. Gasten als hij gingen niet zo ver - en kijk eens aan: het was geen verrassing toen de matte finish zijn Houndoom inderdaad seinde om zijn aanval te staken. See here. All bark and no bite. Net zoals al de andere rangers van die nietige -

"Haaaaa-"

Er galmde een hoorbare knak door de Pokémon Center. Kleinere knakjes volgden het al gauw op, af en toe overstemd door de kermende pijnkreetjes van de coördinator die nu half aan zijn eigen arm hing. Zijn hand was plotseling in een ijzersterke greep beetgepakt, en zelfs ondanks het rode leer van de handschoenen die hij droeg was het niet moeilijk te zien hoe.. ongezond zijn geklauwde vingers verwrongen waren. De tranen schoten in zijn ogen en ongelovig hij hief zijn hoofd op, hoorde het dreigement aan. De lucht er in horten en stoten uit snuivend via zijn neusgaten, rukte Syl met een van pijn verwrongen gezicht zijn handen los zodra de greep verslapte. Hij hield zijn trillende handen naast zijn gezicht op terwijl hij het joch met vervaarlijk verwijdde ogen aanstaarde. "I have as much right to be here as all of the other people present in this room!" snauwde hij luid in het gezicht van de ander.

Een 'don't ontsnapte hees zijn keel naar zijn Pokémon, die achter hem luid begonnen te grommen. Rococo en Noir stonden flank aan flank, en zelfs Pompadour schraapte onrustig haar nagels over de tegels. Armani, als zelfbenoemd pack leader, barstte los in een wild geblaf. De Galarian Zigzagoon om zijn hals deed mee in die kakofonie met een vals gesis, maar in plaats van er verder acht op te slaan liet Syl een schampere gnuif horen. Zijn vermoedend werden bevestigd: voor hem stond een Crescent Moon-ranger. In al zijn zelf geobsedeerde glorie. "Of course you are. Your whole demeanor falls very firmly into the category of "badgeless beau ideal of law and principle", but my guess is that you're just as self-serving as you make ME out to be. I see no badge, yet you demand me, an innocent citizen, to leave the premise. And that's the problem with you and your fellow boy scouts. Do you even know what happened to me? And don't say you don't care, because you're ought to care."

♡

ACE SPECTER

POKÉMON OUT

Tales of Sinnoh

Start the journey of a lifetime

Switch account

Tales of
Sinnoh