Tales of

Sinnoh

Een kille blik was in zijn ogen te vinden terwijl hij door de straten van Jubilife City liep. Hij was nog maar recent geleden verhuisd en hij moest wennen aan zijn omgeving, maar eerlijk gezegd voelde Ace zich overal wel vrij snel thuis. Hij had een behoorlijke attitude en wist zich daardoor altijd en overal te redden. Hij had gehoord van een organisatie die mensen hielp en toen hij hoorde dat je, als je hard werkte, promotie kon maken, had hij zich daarvoor opgegeven. Hij was niet echt iemand die graag onder de mensen kwam, maar hij was wel ambitieus en misschien was de wereld een stukje beter maken nog niet zo’n slecht ding, al zou hij dat nooit hardop toegeven. Aan zijn linkerzijde liep Igneel, zijn Houndour. De Pokémon had dezelfde kille blik in zijn ogen als zijn trainer en was helemaal het tegenovergestelde van Inpulsa, zijn Elekid. Ace wierp een schuine blik naar opzij en rolde met zijn ogen toen hij de Pokémon vrolijk heen en weer zag bewegen met haar korte armpjes, geïnteresseerd kijkend naar elk klein ding dat ze zag. Toen ze in de gaten had dat haar trainer naar haar keek, trok ze een gekke bek naar hem. Ace probeerde zijn blik kil te behouden, maar zijn mondhoeken drukten zich tot kort omhoog en hij rolde weer met zijn ogen naar zijn Elekid voordat hij zijn blik weer naar voren richtte. Hij stak zijn handen diep in zijn zakken toen een koude bries hem tegemoet kwam en hij ging ergens een random steegje in. Het was immers een goed ding om te weten waar de shortcuts naar leidden, niet dan?

Het bleek een interessante keuze te zijn geweest om zijn ronde te houden. Zijn blik gleed naar een meisje dat met haar rug tegen de muur stond en dat een Poké Ball in haar handen vasthield. Hoewel Ace het in dit leven nooit hardop ging toegeven, vond hij het meisje dat voor hem stond best aantrekkelijk met haar getinte huid, haar lange donkere haar en vermoedelijk lichte ogen. Hij was echter niet het type dat contact zocht, verre van. Hij had nog nooit een vriendin gehad en hoewel hij wel eens met iemand had gezoend, trok dat ook eigenlijk op niks. Hij was er te afstandelijk voor, te kil. Niet het type dat zomaar mee met iemand zou gaan om een avontuurtje te beleven, noch het type dat zich romantisch opstelde om anderen beter te leren kennen. Ook nu had hij eerder een achterdochtige blik in zijn ogen dan dat hij reageerde op haar glimlach en hij hoorde Igneel zachtjes naast zich grommen. Inpulsa vond het daarentegen weer nodig om vrolijk op en neer te springen en haar naam te roepen, haar armpje begroetend zwaaiend naar het meisje. Daar moesten ze dan nog maar aan werken. ”Ik hoop dat je je ervan bewust bent dat als je wilt dat je Pokémon uit zijn ball komt, ernaar staren niet de manier is om dat voor elkaar te krijgen,” zei hij op een sarcastische toon tegen haar. Haar zachte glimlach had geen effect op hem en hij kon al vanaf hier merken dat ze ongemakkelijk was, maar ook daar had hij geen medelijden mee.

Het meisje begon te stotteren en Ace kon het niet laten om een verveelde zucht te ontsnappen. In godsnaam. Dit had hij ook echt weer, hè. Dan ging hij eens een wandeling doen en dan kwam hij op zo’n angstige chick uit die ze nooit een Pokémon hadden moeten toevertrouwen. Dat werd nog eens extra bewezen toen haar Pokémon, een Scyther dan ook nog eens, tevoorschijn kwam en ze helemaal blokkeerde. Ace deed een vingerbeweging naar zijn Houndour en de fire type schoot naar voren, maar niet om het meisje pijn te doen. Hij positioneerde zich tussen de Scyther en het meisje in en Ace kwam met zijn handen in zijn zakken wat naar voren. Hoe je het ook wendde of keerde, hij was nog steeds lid van Crescent Moon en dat wilde zeggen dat hij zijn rug hier niet naartoe kon keren, want dit was duidelijk een persoon in nood. ”Beheers jezelf,” sprak hij kil tegen het meisje. ”Hoe kun je ooit het respect en het vertrouwen van je Pokémon winnen als je hem niet eens aan durft te kijken?” Zijn blik werd wat gereserveerder en hij propte zijn handen nog wat dieper zijn zakken. Zijn ene hand had hij meteen terug gestoken nadat hij Igneel zijn seintje had gegeven. ”Wat is er met ze waarom ze je zo bang maken, anyway?”

Ace fronste toen het meisje haar antwoord gaf. Het leek zo te zijn dat het mentaal zat en dat er een diepere oorzaak was. Dat werd bevestigd toen ze een vermoedelijke eerdere aanvaring aanhaalde die ze waarschijnlijk had gehad met een andere Pokémon. Het leek erop dat hij hier binnen de kortste keren nog niet weg kon als hij haar wilde helpen en hij onderdrukte een zachte zucht. Hij haatte interactie met mensen, maar hij had een eed afgelegd toen hij zich aanmeldde als Crescent Moon lid en hij kon haar nu niet de rug toekeren. ”Ik denk dat je attitude al veel mee bepaalt in hoe Pokémon met je omgaan,” sprak hij op een kille toon tegen haar. ”Je Scyther zal je nooit kunnen vertrouwen als je steeds bang voor hem bent. En dat je één keer iets hebt meegemaakt, wil niet zeggen dat het weer opnieuw gaat gebeuren.” Hij trok zijn wenkbrauw spottend op. ”Of stopte je vroeger ook meteen met fietsen toen je als kind omviel?” vroeg hij op een uitdagende toon tegen haar. Het kwam misschien niet helemaal op hetzelfde neer, maar de essentie was wel hetzelfde. Namelijk dat je gewoon na elke val weer terug op moest staan, wat er ook gebeurde.

Ace snoof afkeurend toen ze haar woorden sprak en een ader begon te kloppen aan de zijkant van zijn slaap omdat hij zijn geduld begon te verliezen. Hij was vrij goed in het helpen van Pokémon, maar mensen waren echt een heel ander level van irritant. Zeker diegenen die niet luisterden naar wat hij zei. ”En daar ga je weer,” beet hij haar al even hard toe als dat zij naar hem had gedaan. Het kwetste zijn gevoelens niet echt dat ze dat deed en dus had hij ook geen moeite om het terug te doen, het hem niet interesserend of het kwetsend over zou komen of niet. ”Je gaat meteen van het ergste uit en je hebt geen vertrouwen in je Pokémon. Hoe verwacht je dan ooit dat zij dat wel bij jou doet?” Hij richtte zijn rode blik weer naar de Scyther. ”Maar goed, als je haar echt niet vertrouwt en ze je echt de stuipen op het lijf jaagt, kun je haar net zo goed gewoon vrij laten in het wild. Wie weet vindt ze dan een trainer die haar écht waard is,” beet hij op een uitdagende toon tegen haar, zijn blik van de Scyther weer terug naar haar laten glijdend.

Ah, dus het meisje had toch wel wat pit in zich zitten. Ze moest alleen de juiste persoon tegenover zich hebben om het eruit te halen. Toegeven dat hij haar aan het helpen was op zijn eigen kille, sarcastische manier, zou hij natuurlijk nooit doen, maar hij stak zijn handen niet dieper in zijn zakken en maakte zich niet klaar om weg te lopen toen ze haar Pokémon terugkeerde. Hij zag de huivering door haar heen gaan en rolde met zijn ogen. ”Niet?” vroeg hij op een kille toon. ”Waarom zou je dat denken? Ik zou mijn gemoedstoestand niet laten beïnvloeden door een Pokémon. Of door iets dat in het verleden is gebeurd.” Hij keek haar strak aan. ”Denk je niet dat het nogal moeilijk voor je wordt om met Pokémon om te gaan als je, wat er dan ook gebeurd is, niet achter je kan laten? Je gaat nooit een band met je Scyther krijgen als hem in je hand houden, veilig in zijn bal, je al bang maakt.” Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en keek haar fronsend aan, zijn wenkbrauwen licht opgeheven.

”Of misschien heb ik datgeen dat ik heb gezien me niet laten beïnvloeden,” beet hij haar al net zo kil terug toe. Ze moest geen dingen over hem insinueren die niet waar waren. Hij had in zijn twintigjarige leven al genoeg meegemaakt en dan vooral wat straatgevechten betrof. En die waren soms heel wat grilliger dan een simpele Pokémon waar je bang voor was. Maar goed, dit was geen sprookverhaaltje en hij ging haar niks vertellen over zijn leven. Dat had hij nog nooit gedaan en daar zou hij nu ook niet mee beginnen. Als ze hem een Seedot vond, dan was dat prima. Zijn blik gleed naar haar toen ze besloot om een einde te maken aan het gesprek en hij haalde zijn schouders op. Haar verlies. ”Laat dat fijne er maar af,” zei hij nog op een kille toon tegen haar, waarna hij zich omdraaide, zijn capuchon over zijn hoofd trok en knikte naar Inpulsa en Igneel ten teken dat ze konden gaan. Hij ging zijn tijd hier niet langer aan verspillen en als ze bij iemand uit wilde janken, dan kon ze voor zijn part een ander slachtoffer zoeken. Zijn service hier was klaar.