Tales of

Sinnoh

Met een tevreden glimlach om haar lippen liep Aurora met haar nieuwe aanwinst, een Chikorita die ze geadopteerd had in de Pokémon shelter, door de straten van Jubilife City. Ze had de Chikorita heel symbolisch omgedoopt tot Leaf en tot nu toe was ze echt al een aanwinst voor haar team gebleken, alleen was er één klein probleem: ze was doodsbang voor mannen. Ze had een scheur in haar blad zitten en dus was het voor Aurora niet moeilijk geweest om te raden waarom dit zo was, maar het kostte haar veel moeite om de Grass type mee te nemen naar openbare plekken. Leaf bleef dan ook het liefste in haar armen, tot grote frustratie van Koda, die met een jaloers gezicht achter haar aan wandelde. De Teddiursa vond het duidelijk niet leuk dat Leaf Aurora’s aandacht had opgeëist, maar voor deze ene keer wilde Aurora niet toegeven aan zijn wensen. Leaf had haar aandacht op dit moment heel hard nodig en ze vond dat Koda dat maar moest begrijpen. Plotseling begon Leaf te gloeien in haar armen en snel zette Aurora haar neer op de grond, wetende dat ze de Chikorita niet meer kon dragen als zij eenmaal geëvolueerd zou zijn. Een trotse blik was in haar ogen te zien en zelfs Koda staakte zijn jaloers gedrag even om toe te kijken hoe de Chikorita van vorm veranderde. Niet veel later stond er een Bayleef voor haar ogen, al was de blijdschap maar van korte duur toen deze een kreet slaakte en zich angstig achter Aurora verborg, een doodsbange blik werpen naar iets voor haar. Aurora liet haar blik naar opzij glijden en zag dat daar een man stond, wiens Zigazoon ook net geëvolueerd leek te zijn. Ze kon het gloeien nog net zien voor het verdween en een glimlach speelde om haar lippen, al werd haar bezorgdheid al snel weer getrokken naar Leaf toen deze met lange uithalen begon te huilen en zich al trillend tegen haar been drukte. Oh nee…

Ondanks dat haar Teddiursa het niet leuk vond dat Leaf alle aandacht van Aurora kreeg, kon hij het ook niet over zijn hart verkrijgen om haar te laten huilen. Hij kwam dan ook snel naar voren en trok haar aandacht door op en neer te springen. ”Niet alle mannen zijn slecht, lieverd,” sprak ze op een zachte toon tegen haar. Ze kon zich perfect met de Bayleef identificeren omdat zij ook moeite had gehad om mannen weer te vertrouwen na wat er met haar vader was gebeurd. Ze had heel veel therapie nodig gehad om weer terug te geloven dat niet alle mannen alcoholistische zakken waren en ze wist dat het voor de Bayleef veel tijd nodig ging hebben om zich weer op haar gemak bij mannen in de buurt te voelen. En ze kon Leaf natuurlijk terugkeren, maar daar ging ze het probleem niet mee oplossen. ”Blijf maar even met Koda hier en als je het aandurft, kom je maar naar me toe, oké?” Ze glimlachte naar de Bayleef en draaide zich toen vervolgens om naar de jongen, die inmiddels naast zijn Linoone was gaan zitten. ”Sorry voor dat,” verontschuldigde Aurora zich met haar hand tegen haar borst. ”Ik heb haar geadopteerd uit een shelter. Ze is daar geplaatst omdat haar vorige trainer haar niet meer wilde hebben en vermoedelijk was diegene een man en heeft die haar mishandeld.” Ze wees naar de onnatuurlijke scheur in het blad van haar Bayleef. ”Ik probeer haar te doen geloven dat ze niet alle mannen hoeft te verachten, maar…” Ze trok ietwat ongelukkig met haar schouders. Dat ging zo simpel nog niet.

Een kleine glimlach gleed om haar lippen toen de man begrijpend reageerde. Misschien was dat juist wat Leaf nodig had; iemand die haar begreep. Koda vond het duidelijk wat minder leuk dat Aurora hem achterliet, maar zodra hij een stapje zette om naar Aurora te gaan, begon Leaf te panikeren en dus bleef hij waar hij was. Hij zuchtte geïrriteerd en sloeg zijn armpjes over elkaar heen, waarna hij over zijn schouder naar de Bayleef keek. Hij wist dat hij geen aandacht of enkel negatieve aandacht van Aurora zou krijgen als Leaf niet op haar gemak was, dus had hij weinig andere keus dan hier blijven en Leaf proberen te kalmeren. Maar leuk vond hij dat niet. ”Ik snap niet wat sommige mensen hun Pokémon aan kunnen doen,” zei Aurora op een zachte toon. ”En ergens ben ik ook wel blij dat ik het niet begrijp.” Er was dankbaarheid in haar blik te zien toen de man aangaf dat hij nog heel even bleef zitten en ze glimlachte naar hem. ”Bedankt voor je hulp,” zei ze tegen hem. ”Ik hoop dat ze dadelijk wel in zal zien dat je geen kwaad in de zin hebt.” Ze liet haar blik kort naar de Linoone glijden. Ze wist dat die veel training nodig hadden om te evolueren, wat dus wilde zeggen dat de man voor haar al wel wat ervaring had. ”Ben je soms ook een trainer?” gokte ze om een gesprek met hem te starten. Over shelter Pokémon praten was immers niet zo heel leuk en zeker niet met Leaf, die daar als oud vuil gedumpt was, achter haar. De Pokémon kon immers dingen opvangen en weer herinneringen ophalen en dat was het laatste wat Aurora wilde.

Aurora’s blik over haar schouder leerde haar dat Koda bij Leaf bleef om haar te kalmeren, iets wat ze lief vond van de Teddiursa. Ze zou hem straks een extra koekje geven voor zijn moeite, want ze wist dat hij het niet leuk vond om ver van haar uit de buurt te zijn. Koda was, net als Shadow, vrij beschermend over haar en het idee dat zijn trainer naar een wildvreemde met een Linoone liep, zat hem vast niet lekker. Aurora kon echter niets vreemds of alarmerends van de man voor haar ontdekken en dat was ook de reden dat ze een gesprek met hem aanknoopte. Ze gaf een knikje toen hij aangaf dat Leaf haar tijd moest nemen om naar hem toe te komen en keek hem kort verwonderd aan toen hij aangaf dat hij een Ranger was. Zoals Finn, dus. Haar spieren ontspanden zich nog wat meer. Als deze man een Ranger was, dan kon hij zeker niks kwaads in de zin hebben. Aurora had alleen maar goede ervaringen gehad met mensen die verbonden waren aan de basis in Hearthome City en andere steden. ”Een Ranger, hmm?” vroeg ze met een lichte glimlach om haar lippen. ”Een goede vriend van mij zit daar ook. Zijn naam is Finn.” Misschien zou dat een belletje bij de man voor haar doen rinkelen, misschien ook niet. ”Mijn naam is trouwens Aurora,” stelde ze zichzelf voor. ”Dat zijn Koda en Leaf.” Ze wees eerst naar de Teddiursa en daarna naar de Bayleef. Leaf had haar blik zenuwachtig afgewend, maar Koda keek met samengeknepen ogen in de richting van de man en de Linoone.