Tales of

Sinnoh

Een gefrustreerde blik lag in haar ogen terwijl ze naar de sleutel in haar hand keek. Ze controleerde het nummer op de sleutel en daarna die op de deur. Ze waren identiek, dus waarom werkte die domme sleutel niet? Ze wist dat ze zo reageerde omdat ze moe was en omdat ze nood had aan slaap, maar dat maakte het er eerlijk gezegd allemaal niet beter op. Het hielp ook niet dat het vrij laat in de avond was en dat de zuster juist naar achteren was gelopen om een grote check up ronde te doen van de zieke Pokémon. Het laatste waar ze nu waarschijnlijk aandacht voor zou hebben, was voor een trainster wiens sleutel niet werkte. Ze had Lark, Lacoste en Dayla achtergelaten bij de zuster voor een check up, dus het was niet alsof ze aan hun hulp kon vragen. Iris stampte nijdig met haar voet op de grond toen de sleutel weer niet werkte en in een vlaag van boosheid gooide ze het ding op de grond. Het schoof echter een heel stuk verder door dan ze had verwacht en gleed zo onder de deur door van iemand anders, diens kamer in. Iris keek met een ongelovig gezicht van haar hand naar de deur waar de sleutel onder verdwenen was. Ze was zojuist niet alleen haar ticket naar een bed kwijtgeraakt, maar ook de andere sleutel, dat aan dezelfde ring hing, naar haar kluisje. Waardoor ze, als ze in het ergste geval buiten moest slapen, niet eens spullen zou hebben om haar te verwarmen. Boos op zichzelf gaf ze een geïrriteerde mep met haar hand tegen de deur achter haar, wat dan ook nog eens pijn deed. Ze liet zichzelf tegen de deur naar beneden zakken en haar benen languit voor haar rusten. Het maakte haar niks uit als iemand haar zo zou zien. Heel haar nacht was toch al verpest voor haar gevoel; erger kon toch niet.

Hoewel het Iris niet veel kon schelen dat iemand haar zou horen, schrok ze toch op en werden haar wangen toch wel een beetje rood van schaamte toen een meisje haar hoofd uit een deuropening stak. De deuropening waar haar sleutels onder verdwenen waren. En ja hoor, niet veel later werden de sleutels naar boven gestoken met de vraag of die van iemand waren. Iris wist niet hoe snel ze overeind moest komen en naar het meisje moest wandelen. ”Ja, die zijn van mij,” zei ze haastig en ze stak haar hand uit met haar handpalm naar boven. ”Ik liet ze op de grond vallen en botste er toen heel onhandig met de tip van mijn tenen tegenaan.” Dat was een leugen, maar het klonk nog altijd beter dan dat ze toe zou geven dat zij ze als een klein kind op de grond had gekeild en dat ze daardoor onder de deur van het meisje geschoven waren. ”Zowel de sleutel van mijn kluisje als de sleutel van mijn deur zit eraan, dus het zou heel vervelend zijn geweest als ik ze vannacht niet meer terug had gekregen. Bedankt daarvoor,” grinnikte Iris. En dan nu het échte probleem. ”Alleen denk ik dat ze beneden een fout hebben gemaakt, want de sleutel past niet in het slot van de deur die ze me hebben gezegd dat ik moest hebben.” Het zou veel gemakkelijker zijn als ze Lark, Dayla of Lacoste bij zich had gehad. Dan was ze in elk geval rustig gebleven in plaats van die sleutels op de grond te hebben gesmeten, maar ach. Het was nu eenmaal gebeurd en ze kon er niks meer aan veranderen.

Iris lachte wat onhandig toen het meisje aangaf dat de sleutels onder haar deur door waren geschoven. Ze had dan ook met best wel veel kracht gegooid. Haar kracht nam altijd toe als ze gefrustreerd was, wat ze al op meerdere occasies had gemerkt. Dit was namelijk niet de eerste keer dat ze gefrustreerd raakte door iets, maar ze had het tot nu altijd wel zo weten te timen dat niemand er echt last van had gehad. Ze was dan ergens ook wel blij dat haar leugen geloofwaardig over leek te komen. ”Aangenaam om kennis met je te maken, Hayley. Mijn naam is Iris. Ik zou je ook graag aan mijn Pokémon voor willen stellen, maar die worden momenteel verzorgd,” grinnikte ze. Ze zou Dayla, Lacoste en Lark wel voorstellen als zij ze morgenvroeg op kon halen. Het leek er immers op dat ze morgenvroeg nog bij elkaar zouden zijn, want Hayley stelde heel liefjes voor dat Iris bij haar in de kamer mocht slapen en een dankbare glimlach verscheen om haar lippen. ”Echt?” vroeg ze enthousiast. ”Dat zou echt heel tof zijn!” Er klonk gemorrel aan één van de deuren verderop en Iris besefte dat ze best luid waren en dat mensen hier probeerden te slapen. Met een giechel duwde ze Hayley dan ook de kamer binnen, waarna ze de deur achter zich sloot. Als iemand nu naar buiten zou kijken, zouden ze in elk geval niet weten dat zij het waren. ”Al snurkte je wel, dan zou ik dat nog geen probleem vinden. Ik ben allang blij dat ik een slaapplek heb,” verzekerde Iris haar met een grijns. Ze haalde haar rugzak van haar rug af en liep naar het resterende bed dat onbeslapen leek, waar ze haar rugzak op liet zakken. ”Heb je zin om nog wat te kletsen of wilde je al gaan slapen?” vroeg ze vervolgens met een glimlach aan Hayley, haar donkergrijze blik naar het meisje gericht. Het begon immers vrij laat te worden, maar haar slaperigheid was zo goed als verdwenen en het meisje tegenover haar leek haar oprecht interessant, dus als Hayley zin zou hebben in een gesprek zou Iris daar zeker geen nee tegen zeggen.

Een brede grijns verscheen om Iris’ lippen toen het meisje aangaf dat ze nog even konden kletsen. Great! Ze had namelijk nog geen zin om te slapen en het meisje voor haar leek haar wel interessant, dus ze vond het zeker niet slecht om de avond nog even kletsend door te brengen. En in een goed geïsoleerde kamer hadden ze al minder kans op pottenkijkers dan als ze buiten in de gang stonden, dus dat was ook een pluspunt. Een licht geamuseerde glimlach verscheen om haar lippen toen Hayley haar Pokémon voorstelde. De Froakie deed haar een beetje denken aan Lark; die was ook altijd zo nukkig. Haar Phione deed haar dan weer meer aan Dayla en Lacoste denken; zij zochten ook altijd het contact op. Ze zwaaide terug naar de Phione en naar de ietwat nerveus kijkende Pokémon in de andere hoek van de kamer. ”Wat een schatjes,” verzuchtte ze en ze stak haar handen uit naar de Phione, aangevend dat ze wel op haar schoot mocht zitten als ze dat zou willen. ”Je Froakie doet me echt aan mijn Absol denken. Die is ook altijd zo humeurig als hij in de buurt van vreemden is,” zei ze lachend. Ze gaf een knikje op de vraag van Hayley. ”Dat en we hebben een flink eindje gereisd, dus ik vond dat we allemaal wel wat rust verdienden. In een kamer slapen is toch wel heel wat aangenamer dan in de buitenlucht.” Niet dat ze echt bang was om in de buitenlucht te slapen, maar het was toch anders. Ze liet haar blik naar Hayley glijden en glimlachte. ”Ben je soms ook een trainer of die je iets anders in het dagelijkse leven?” Het was zo’n beetje de common vraag die gesteld werd, maar wel een goede gespreksstarter.

”Yep,” lachte Iris. “Dat is echt precies hoe dat mijn Absol is. Misschien zouden ze nog goede vrienden kunnen worden.” Ze betwijfelde het. Waarschijnlijk zouden ze beiden stoïcijns voor zich uit blijven kijken en net doen alsof ze de ander niet in de gaten hadden. Dat zou wel grappig zijn om te zien, vooral als Dayla zich er dan mee zou komen bemoeien. ”Ik ben zelf van Johto naar Sinnoh gereisd. En toen kwamen we ergens in het oosten hier aan en zijn we van Hearthome City naar hier gereisd,” vertelde ze met een kleine grijns om haar lippen aan het meisje. Terwijl Iris in de gaten had dat de Phione niet kon springen en zich naar de Phione boog om haar op te pakken, luisterde ze naar hoe Hayley vertelde dat ze geen trainer was, maar een breeder. ”Ah, dat is wel gaaf,” zei Iris onder de indruk zijnde. ”En dan mag je daar een studie gaan beginnen en ook effectief verblijven op die academie? Of hoe zit dat in zijn werk?” Dat zou al echt niks voor haar zijn, dat was één ding dat zeker was. Hoewel een studie omtrent Pokémon haar tien keer beter leek dan een universitaire opleiding in verband met rechten zou vastzitten in een school met de neus in de boeken en geen bewegingsvrijheid geen leven voor haar zijn. Zij wilde Sinnoh ontdekken, mensen ontmoeten, gyms uitdagen en badges winnen en dat zou niet gaan als ze vast zou zitten in een gebouw, al nam ze aan dat ze ook wel andere studenten zou kunnen ontmoeten. Maar toch… Het zou toch anders zijn dan wat ze nu deed.

Iris proestte licht toen Hayley haar opmerking over Lark en haar Froakie maakte. ”Ja, ik denk wel dat je gelijk hebt,” sprak ze, haar ogen geamuseerd naar de Froakie richtend toen deze er duidelijk genoeg van had dat er over hem geroddeld werd en dat uitte door zich achter een rugzak te verbergen. Tja. Zo was Lark dan weer niet, maar dan keek hij gewoon nukkig de andere richting uit. Zijn eerste prioriteit was immers nog altijd zijn trainer in de gaten houden en beschermen en dat ging niet als hij zich achter een rugzak had verborgen. Haar blik ging weer naar Hayley toen ze haar vraag stelde over Johto en ze dacht kort na. ”Ik denk dat je de meeste Pokémon die je in Johto vindt hier ook wel zult kunnen vinden,” zei ze kort daarna. ”In Johto zitten vooral Kantonian Pokémon en natuurlijk Pokémon die aan Johto eigen zijn, maar die zullen er hier ook wel zijn.” Ze haalde haar schouders op, want dat was een vraag dat ze niet echt kon beantwoorden omdat ze Sinnoh nog altijd moest ontdekken. Maar ze was Darren een tijdje terug tegengekomen en die had Pokémon bij zich die ze herkende uit verschillende regio’s en die hij nog niet had gehad toen hij Johto verliet, dus ze vermoedde dat haar theorie wel klopte. ”Maar Johto is wel echt heel mooi, om je vraag te beantwoorden,” sprak ze enthousiast. ”Ik ben zelf afkomstig van Blackthorn City, wat zeg maar de laatste stad is dat je tegenkomt als je helemaal je reis in New Bark Town zou beginnen, waar de lab van de professor ligt. Blackthorn City bevindt zich achter een grote berg, the Ice Path. En we hebben ook nog Ecruteak Town, waar je van die prachtige Japanse torens hebt, al is één daarvan voor de helft verbrand.” Haar ogen glommen terwijl ze over haar thuisregio sprak. Ze kon dan ook niet verbloemen dat het tot nu toe haar favoriete regio was. Haar blik gleed geïnteresseerd naar de flyer en ze pakte deze dan ook aan terwijl ze naar de woorden van Hayley luisterde. ”Dat klinkt goed, maar het zou niet echt mijn ding zijn,” zei ze grinnikend. ”Het zou me te veel terughouden in mijn vrijheid, maar ik wil je gerust komen bezoeken als je er eenmaal gesetteld bent, hoor.” Haar ogen glommen geamuseerd terwijl ze de flyer even doorbladerde. Het zag er inderdaad wel interessant uit, maar het was niks voor Iris.